Uitvoeringsregels Verordening maatschappelijke ondersteuning en jeugdhulp Baarn 2025

1.1 Waarom deze uitvoeringsregels en toelichting?

Deze richtlijnen zijn opgesteld om de Verordening Maatschappelijke Ondersteuning en Jeugdhulp Baarn 2024 te verduidelijken en in de juiste context te plaatsen. Ze zijn niet alleen vereist door de wet, maar ook bedoeld om de inwoners te informeren over de taken van de gemeente en wat de gemeente verwacht van de inwoners die een beroep doen op de gemeente.

Deze regels zijn vastgesteld door het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Baarn op 17 december 2024. En treden in werking op 1 januari 2025. De ‘Nadere regels maatschappelijke ondersteuning en jeugdhulp gemeente Baarn 2019’ worden per die datum ingetrokken.

Als het in deze uitvoeringsregels over de gemeente gaat, wordt hiermee bedoeld het college van burgemeester en wethouders van de gemeente Baarn.

1.2 Uitgangspunten

Deze regels en uitleg geven invulling aan bepalingen van de verordening. Voor de meeste regels is een korte uitleg toegevoegd. Niet voor elke bepaling in de verordening is ook een uitvoeringsregel nodig.

Als iemand zich met een hulpvraag voor maatschappelijke ondersteuning of jeugdhulp meldt bij de gemeente, noemen wij die persoon de inwoner. Deze persoon woont dan hoofdzakelijk in de gemeente Baarn en valt onder de verantwoordelijkheid van de gemeente Baarn volgens het woonplaatsbeginsel. De gemeente zoekt samen met de inwoner en het sociale netwerk naar de meest passende oplossing voor de hulpvraag.

Om tot de meest passende oplossing te komen, zijn er richtlijnen nodig. Deze beschrijven we in deze uitvoeringsregels. Elke hulpvraag wordt namelijk op dezelfde manier bekeken. Bij het zoeken naar een passende oplossing staan de leefwereld en de eigen kracht van de inwoner centraal.

1.3 Ondersteuning vanuit de hulpvraag

De gemeente Baarn wil inwoners goed helpen via de Wmo en Jeugdwet. Dat betekent dat we niet alleen kijken naar wat iemand vraagt, maar ook naar andere problemen die er misschien zijn. Bijvoorbeeld eenzaamheid bij ouderen of problemen van ouders die het lastig vinden om met het gedrag van hun kind om te gaan. Om de juiste hulp te kunnen bieden, willen we graag verder kijken dan de vraag die u stelt. Daarom komen we soms bij u op huisbezoek om te zien wat er speelt. Waar het kan, maken we gebruik van voorzieningen die er voor iedereen zijn.

De gemeente heeft beperkte financiële middelen. Daarom is het belangrijk om samen met inwoners te kijken naar wat zij zelf kunnen, al zelf doen en al zelf gedaan hebben. Misschien kunnen mensen zelf al oplossingen bedenken of bepaalde voorzieningen aanschaffen. Op die manier werken we samen aan oplossingen en kunnen we zorgen dat de hulp goed wordt verdeeld.

Het is ook belangrijk dat de consulenten van de gemeente goed aanvoelen wanneer er meer nodig is dan wat wordt gevraagd. Door op tijd de juiste signalen op te pikken, kunnen we voorkomen dat problemen van de inwoner groter worden en zorgen we ervoor dat de gemeente haar middelen passend, op tijd en efficiënt inzet.

1.4 Integrale samenwerking

In Baarn werkt de gemeente samen als een team met zorgaanbieders, huisartsen en andere betrokken ketenpartners om effectievere manieren van ondersteuning te ontwikkelen. Het doel is om de kwaliteit van de zorg te verbeteren en beter aan te sluiten op de behoeften van elke inwoner. Deze methode stimuleert vernieuwing en creativiteit en bevordert een gezamenlijke aanpak van zorg en ondersteuning. Uiteindelijk willen we een betere en meer samenhangende dienstverlening bieden aan mensen die ondersteuning nodig hebben in de Wmo en jeugdhulp. Als er in een gezin tegelijkertijd iets anders speelt, zoals schulden, pakken we dat ook meteen op. We laten niet de wet, maar het bredere belang van de gemeente leidend zijn. Alles bekijken we situatiegericht, niet zwart-wit of te geïsoleerd, maar als een onderdeel binnen het bredere domein.

Soms hebben inwoners ondersteuning nodig, zoals hulp voor deelname aan de samenleving of hulp bij de opvoeding van kinderen. Deze hulp kan op maat door de gemeente worden aangeboden vanuit de Jeugdwet of de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo). Maar voordat we dat doen, bekijken we altijd eerst of de persoon zelf, met hulp van familie, vrienden, of met algemene voorzieningen, zijn of haar problemen kan verminderen. We streven ernaar om de situatie voor die persoon zo goed mogelijk te maken, ook al kunnen sommige problemen misschien niet helemaal verdwijnen.

2.1. Eigen kracht

Eén van de doelen van de Wmo en Jeugdwet is om gebruik te maken van de eigen kracht van jongeren, volwassenen en hun sociale netwerk, zodat hulp wordt gegeven aan inwoners in de meest kwetsbare situaties, waarbij de inzet van hulp noodzakelijk is omdat hun problemen te zwaar of te ingewikkeld zijn om zelf op te lossen.

Eigen kracht gaat over wat inwoners zelf kunnen doen, samen met hun omgeving, om problemen op te lossen. Het draait om wat iemand zelf kan doen om zelfstandig te blijven, mee te doen in de samenleving en om ervoor te zorgen dat kinderen veilig en gezond opgroeien. Dit betekent niet alleen kijken naar wat iemand fysiek of mentaal kan, maar ook naar wat de inwoner of de ouders/verzorgers financieel kunnen bijdragen.

De wetten voor maatschappelijke ondersteuning en jeugdhulp staan niet toe dat de gemeente iemands inkomen gebruikt om te bepalen of ze recht hebben op hulp. Maar inwoners die voldoende financiële middelen hebben, kunnen vaak zelf oplossingen regelen. Het is daarom belangrijk dat de gemeente met inwoners in gesprek gaat over hun financiële mogelijkheden om hun problemen (deels) zelfstandig op te lossen. Zo kan iemand met genoeg geld zelf iets kopen of regelen, zonder dat de gemeente dat voor hen hoeft te doen. Dit helpt om de beschikbare middelen eerlijk te verdelen, zodat de mensen die het niet kunnen betalen, de juiste hulp krijgen.

De Wmo en Jeugdwet, in samenwerking met partners in het veld, bieden verschillende vormen van hulp die kunnen worden ingezet, zodat mensen samen met hun omgeving hun eigen kracht beter leren kennen en gebruiken.

Voorbeelden van eigen kracht zijn:

• •

  Het zelf inschakelen van familie, vrienden of een vrijwilliger voor hulp bij opvoedproblemen of huishoudelijke klussen.

• •

  Het eerst gebruik maken van algemene voorzieningen, zoals een opvoedcursus of de seniorenbus.

• •

  Het gebruiken van een (aanvullende) zorgverzekering die al is afgesloten.

• •

  Het gebruiken van een app die helpt bij bijvoorbeeld het structureren van de dag.

• •

  Het eerst een beroep doen op andere voorliggende wetten zoals de Wet langdurige zorg.

• •

  Het zelf herinrichten van het huis of het verplaatsen van voorwerpen zodat de inwoner gemakkelijker in zijn of haar eigen huis kan leven.

• •

  Het zelf (in)kopen van een voorziening, zoals logopedie of een scootmobiel. De gemeente mag aan inwoners vragen om de voorziening zelf te betalen. Als de inwoner dat wil en kan, is dat een goede oplossing.

• •

  Wanneer iemand, vóór het doen van een aanvraag bij de Wmo en/of Jeugdwet, zelf al een voorziening heeft ingekocht, zoals bijvoorbeeld huishoudelijke ondersteuning of een aangepast bed, wordt deze niet toegekend vanuit de Wmo of jeugdwet.

Eigen kracht is niet vaststaand; het kan groeien door te leren en sterker te worden door moeilijke situaties. Tegelijkertijd kan het ook (tijdelijk) afnemen door ziekte, letsel of ouderdom.

2.2 Langdurig noodzakelijk

De voorzieningen of diensten moeten langdurig nodig zijn om beperkingen te ondersteunen. Dit betekent dat er eerst moet worden vastgesteld dat er daadwerkelijk ondersteuning nodig is vanwege beperkingen die het dagelijks leven belemmeren. De consulent of een medisch adviseur van de gemeente (een arts van een bureau voor sociaal-medisch advies) spelen hierbij een belangrijke rol. Zij beoordelen of voorzieningen medisch noodzakelijk zijn en of er sprake is van een langdurige behoefte.

Doorgaans wordt 'langdurig' gedefinieerd als langer dan 6 maanden of als een blijvende situatie, inclusief de terminale fase. Bij hulp bij het huishouden en begeleiding kan het ook om een kortere periode gaan, bijvoorbeeld na ontslag uit het ziekenhuis. De grens tussen kortdurend en langdurig kan per situatie verschillen. Als wordt verwacht dat de cliënt na verloop van tijd zonder de benodigde hulpmiddelen, ondersteuning of aanpassingen kan functioneren, wordt uitgegaan van een kortdurende medische noodzaak. Bij een wisselend ziektebeeld, met verbetering en terugval, wordt uitgegaan van een langdurige medische noodzaak.

In het algemeen wordt verwacht dat ouders, partners, inwonende kinderen en andere huisgenoten elkaar helpen bij tijdelijke situaties waarin zelfstandigheid en deelname aan de samenleving snel kunnen worden hersteld, meestal binnen drie maanden. Het criterium ‘langdurig noodzakelijk’ is gekozen omdat het de inwoner aanspoort om problemen zelf of met hulp van het netwerk op te lossen, vooral wanneer de problemen van tijdelijke aard zijn.

2.3 Gebruikelijke hulp

Gebruikelijke hulp is hulp die normaal gesproken verwacht kan worden van de partner, ouders, kinderen die bij de persoon thuis wonen, of andere huisgenoten. Een huisgenoot is iemand die samen met de persoon die hulp nodig heeft in hetzelfde huis woont, ofwel vanwege familiebanden, ofwel door een bewuste keuze om samen te wonen. Bijvoorbeeld, een inwonend kind of ouders worden beschouwd als huisgenoten.

Het is normaal dat naasten leren omgaan met iemand die een beperking, psychische of psychiatrische aandoening heeft. Ouders worden bijvoorbeeld verwacht professionals te instrueren over de specifieke behoeften van hun kind. In elk geval wordt zorgvuldig beoordeeld of de hulp die geboden wordt als gebruikelijk kan worden beschouwd.

De gemeente houdt wel rekening met de aard van de relatie tussen de huisgenoot en de persoon met de hupvraag. Dit betekent dat er verschil kan zijn in wat als gebruikelijke hulp wordt gezien tussen echtgenoten/partners, kinderen en andere huisgenoten zonder bloedverwantschap.

Het gaat bij gebruikelijke hulp om:

• •

  Het doen van het huishouden, zoals schoonmaken, de was doen, eten klaar maken en boodschappen doen.

• •

  Het doen van de administratie, zoals rekeningen betalen en de post verwerken.

• •

  Het meegaan naar persoonlijke afspraken zoals met familie, vrienden, huisartsen of specialisten.

• •

  Het aanmoedigen en ondersteunen bij dagelijkse activiteiten die de persoon zelf kan doen, zoals aan tafel gaan, eten, opruimen en persoonlijke verzorging. Het gaat er niet om dat de huisgenoot deze taken overneemt, maar dat ze worden gedaan.

• •

  Het begeleiden bij buitenactiviteiten zoals wandelen, winkelen, uit eten gaan, of deelnemen aan sport-, recreatie of culturele activiteiten.

• •

  Het helpen van een kind met eten, aankleden, wassen, naar bed brengen, etc.

• •

  Het bieden van structuur, veiligheid, toezicht houden, het geven van grenzen en regels aan kinderen.

• •

  Helpen met huiswerk, zorgen dat het kind op tijd naar school gaat, ouderavonden bijwonen.

• •

  Het bieden van troost, aanmoediging, en begeleiding bij de emotionele ontwikkeling.

2.4 Algemeen gebruikelijke voorzieningen

De gemeente kijkt bij elke hulpvraag niet alleen of gebruikelijke hulp mogelijk is, maar ook of algemeen gebruikelijke hulpmiddelen of diensten een passende oplossing bieden.

Een algemeen gebruikelijke voorziening of dienst is:

• •

  niet specifiek bedoeld voor mensen met een beperking;

• •

  openbaar beschikbaar (bijvoorbeeld in een bouwmarkt);

• •

  helpend bij zelfredzaamheid of deelname aan de samenleving van de inwoner;

• •

  ook financieel haalbaar voor iemand met een minimuminkomen2 of bijvoorbeeld schulden.

Voorzieningen die op de lijst in bijlage 13 van deze uitvoeringsregels staan zijn algemeen gebruikelijk en komen daarom niet in aanmerking voor vergoeding vanuit de Wmo of Jeugdwet.

2.5 Algemene voorzieningen

Algemene voorzieningen zijn diensten of activiteiten die voor iedereen toegankelijk zijn en bedoeld zijn om inwoners te helpen opgroeien, zelfstandig te worden/blijven, en/of actief deel te nemen aan de samenleving. In Baarn wordt dit ‘het voorveld’ genoemd. Iedereen kan hiervan gebruikmaken zonder dat er uitgebreid onderzoek of toetsing nodig is naar behoeften of situatie. Dit soort diensten gaan altijd voor op hulp of ondersteuning vanuit de Wmo of Jeugdwet.

De volgende vormen van algemene voorzieningen zijn in ieder geval beschikbaar:

• •

  advies en informatie

• •

  signaleren van problemen

• •

  toeleiding naar hulpaanbod

• •

  collectief vrijwilligersvervoer (zoals de Seniorenbus)

• •

  voorzieningen gericht op:

  • i.

    ondersteuning bij opvoed- en -opgroeiproblemen

  • ii.

    (sociale) participatie van jeugdigen

  • iii.

    (mentale) weerbaarheid

  • iv.

    een positieve gezondheid van jeugdigen

  • v.

    ondersteuning door de POH Jeugd GGZ bij de huisarts

  • vi.

    begeleiding bij zelfredzaamheid en participatie

Welzijnsorganisatie Pit Baarn4 speelt hierin een grote rol, maar ook scholen, kerken, de bibliotheek en mkb’s zoals een kringloopwinkel.

2.6 Goedkoopst adequaat

Zodra er hulp of ondersteuning vanuit de wmo of Jeugdwet wordt ingezet, wordt altijd gekeken naar de meest passende en tegelijkertijd goedkoopste optie. Er zijn vaak verschillende oplossingen mogelijk, maar de keuze valt op de optie die het minst kost. Als een inwoner een duurdere optie wil die ook geschikt is, moet de inwoner de extra kosten zelf betalen.

2.7 Voorzienbaar- en vermijdbaarheid

Hulp vanuit de Wmo of Jeugdwet is bedoeld om inwoners te helpen mee te doen in de samenleving en zelfstandig(er) te worden. Het doel is dat inwoners zo lang mogelijk thuis kunnen blijven wonen. Alleen als er geen andere oplossing is voor de hulpvraag, kunnen mensen een zogenoemde ‘maatwerkvoorziening’ uit de Wmo (of Jeugdwet) krijgen. De gemeente verwacht dat inwoners nadenken over ouder worden of leven met beperkingen. Daarom kan iemand alleen een maatwerkvoorziening krijgen als:

• •

  de hulpvraag niet te voorkomen was, of

• •

  de hulpvraag wel te voorzien was, maar de persoon het niet kon voorkomen.

In de praktijk is voorzienbaar- of vermijdbaarheid geen harde weigeringsgrond voor jeugdhulp binnen de Jeugdwet. De Jeugdwet is bedoeld om kinderen en jongeren de hulp te bieden die zij nodig hebben, ongeacht fouten of nalatigheid van ouders in het verleden. Wel kan het invloed hebben op de manier waarop de gemeente de situatie beoordeelt en hoe zij de verantwoordelijkheid tussen ouders en gemeente verdeelt.

Bijvoorbeeld, als een gezin met kinderen verder van school verhuist en daarna vraagt om leerlingenvervoer. Of stel, iemand verhuist naar een nieuw huis, maar vergeet dat ze bepaalde dingen niet goed kunnen doen vanwege hun beperking. Bijvoorbeeld, iemand die moeite heeft met traplopen verhuist naar een huis waar ze vaak de trap op moeten naar de slaapkamer of badkamer. Dit is iets waar ze van tevoren over na hadden kunnen denken.

2.8 Afbakening andere wetten

Naast de Wmo en Jeugdwet zijn er andere wetten die ook ondersteuning bieden, zoals de Wet langdurige zorg (Wlz), de Zorgverzekeringswet (Zvw), de Participatiewet, en onderwijswetten zoals de Wet Passend Onderwijs. In sommige gevallen heeft hulp vanuit deze wetten voorrang op de Wmo of Jeugdwet. Als iemand om hulp uit de Wmo of Jeugdwet vraagt, terwijl er een andere wet van toepassing is, kan de gemeente de aanvraag weigeren, maar zal de inwoner wel doorverwezen worden naar de juiste ondersteuning. Het is belangrijk dat de verschillende vormen van ondersteuning goed op elkaar afgestemd worden, en soms is het nodig om meerdere vormen van hulp te combineren.

Maatwerk betekent dat elke situatie anders is en dat telkens opnieuw wordt bekeken of en welke ondersteuning vanuit de Wmo of Jeugdwet nodig is. Er zijn richtlijnen voor maatwerkvoorzieningen, zodat zowel de inwoner als de consulent weet waar iemand recht op heeft.

3.1 Hulpmiddelen

Hulpmiddelen zijn spullen die bedoeld zijn om inwoners te helpen als ze moeite hebben met dagelijkse taken of om volledig mee te doen in de maatschappij. In bijlage 2 is een lijst met beschikbare hulpmiddelen in de gemeente Baarn opgenomen.

3.2 Woonvoorzieningen

De Wmo biedt verschillende aanpassingen in huis om inwoners met een beperking te ondersteunen, zoals het weghalen van drempels, het verbreden van deuren voor rolstoelen, of het aanpassen van de badkamer voor meer veiligheid. Ook het plaatsen van een traplift of een verstelbaar bed valt hieronder. Slimme technologie, zoals automatische deuropeners, kan ook helpen om zelfstandig te blijven. Of iemand in aanmerking komt voor een aanpassing hangt af van de woning en de beperkingen van de persoon.

Er wordt onderscheid gemaakt tussen losse en bouwkundige voorzieningen:

• •

  Losse voorzieningen zijn verplaatsbaar, zoals een toiletstoel.

• •

  Bouwkundige voorzieningen zijn vaste aanpassingen, zoals een traplift.

Losse voorzieningen worden vaak eerst overwogen, omdat ze snel ingezet kunnen worden, vaak goedkoper zijn, en soms voor meerdere doeleinden gebruikt kunnen worden. Pas als dat niet genoeg is, wordt gekeken naar bouwkundige aanpassingen.

Normaal gebruik van de woning

Normaal gebruik van de woning betekent dat de essentiële functies mogelijk moeten zijn, zoals slapen, persoonlijke hygiëne, naar het toilet gaan, koken en eten, en zich binnen de woning verplaatsen. Ook moet de woning veilig zijn voor kinderen om in te spelen en toegang tot de tuin of het balkon mogelijk zijn. Niet-essentiële ruimtes zoals hobbykamers worden niet aangepast, en therapeutische voorzieningen zoals een dialyseruimte worden niet vergoed. De meeste zorgverzekeraars vergoeden dit wel. Ook een traplift naar een verdieping met niet-essentiële ruimtes wordt niet vergoed vanuit de Wmo.

Bezoekbare woning

Bezoekbaar maken van een woning betekent dat een inwoner met een beperking die in een instellint woont, de woning van bijvoorbeeld zijn ouders kan bezoeken. Dit gaat om toegang tot de woning, bijvoorbeeld de woonkamer en het toilet. Aanpassingen voor logeren worden niet vergoed. Dit geldt voor inwoners die in een instelling binnen de gemeente wonen, maar niet als de instelling buiten de gemeente ligt. De gemeente vergoedt zulke aanpassingen voor één woning per inwoner.

Gemeenschapelijke ruimtes

Als er een aanvraag wordt gedaan voor aanpassingen in gemeenschappelijke ruimtes van particuliere woningen, gaat de gemeente ervan uit dat bewoners zelf verantwoordelijk zijn voor de toegankelijkheid van hun woonomgeving. Dit kan geregeld worden via een VVE of de ontwikkelaar, en de Wmo kan hier niet voor gebruikt worden.

Bij woningen van een woningbouwvereniging is de woningbouwvereniging verantwoordelijk voor aanpassingen in de gemeenschappelijke ruimtes. Ook in dit geval kan de Wmo niet worden ingezet.

Collectief gebruik

Collectief aanbod zijn voorzieningen waarvan meerdere inwoners met een vergelijkbare hulpvraag gebruik kunnen maken. Zoals bijvoorbeeld:

• •

  een gemeenschappelijke vervoersvoorziening die door meerdere mensen met een mobiliteitsbeperking kan worden gebruikt, bijvoorbeeld de seniorenbus;

• •

  groepsbegeleiding in een dagbestedingscentrum voor ouderen of kinderen met een beperking;

• •

  een jeugdhulpvoorziening, zoals groepsgesprekken of gezamenlijke activiteiten voor jongeren met een specifieke ondersteuningsbehoefte;

• •

  één verrijdbare tillift in een verzorgingstehuis, met aparte tilbanden per cliënt.

Een consulent van de gemeente onderzoekt of collectief aanbod geschikt is voor een inwoner. Dit heeft altijd voorrang boven een individuele maatwerkvoorziening vanuit de Wmo of Jeugdwet.

3.3 Vervoersvoorzieningen

Inwoners die door een lichamelijke of psychische beperking geen gebruik kunnen maken van hun eigen vervoer, algemene voorzieningen zoals de seniorenbus of het openbaar vervoer, kunnen in aanmerking komen voor een vervoersvoorziening vanuit de Wmo of Jeugdwet. Dit is niet afhankelijk van je leeftijd.

We maken onderscheid tussen drie soorten afstanden:

• 1.

  Korte afstanden: Dit zijn afstanden die je lopend of op de fiets kunt afleggen, bijvoorbeeld om een brief te posten, kinderen naar school te brengen of naar de supermarkt te gaan.

• 2.

  Middellange afstanden: Deze afstanden leg je normaal gesproken af met de fiets, brommer, auto of openbaar vervoer binnen de regio, zoals een bezoek aan het ziekenhuis of een avondje uit.

• 3.

  Lange afstanden: Dit zijn reizen naar bestemmingen buiten de regio, meer dan 25 kilometer verder weg.

Een vervoersvoorziening wordt niet toegekend als de inwoner een auto heeft die hij gebruikt zonder problemen en die voldoet aan zijn lokale vervoersbehoefte.

3.4 Diensten

De Wmo en Jeugdwet bieden naast tastbare hulpmiddelen of voorzieningen ook ondersteuning in de vorm van diensten om langer thuis te kunnen wonen of deel te nemen aan de samenleving.

Als een inwoner een melding bij de gemeente doet voor ondersteuning uit de Wmo of Jeugdwet start de onderzoeksperiode door een consulent van de gemeente. In dit hoofdstuk worden de meest voorkomende overwegingsfactoren die worden meegenomen in dit onderzoek beschreven. Het onderzoek is zodat maatwerkvoorzieningen effectief en efficiënt worden ingezet waar ze het meest nodig zijn.

Zowel de Jeugdwet als de Wmo hebben als uitgangspunt dat eerst gekeken wordt naar wat de inwoner zelf kan (Eigen Kracht), wat het eigen netwerk kan bijdragen (Gebruikelijke Hulp) en welke algemene voorzieningen (bv. Praktijk Ondersteuner Huisarts) beschikbaar zijn.

4.1 Ondersteunende en belemmerende factoren

Tijdens het onderzoek worden verschillende factoren die ondersteunen of belemmeren bekeken. Daarna wordt een besluit genomen. Soms zijn de belemmerende factoren zo groot dat er wordt besloten geen maatwerkvoorziening te geven.

4.2 Meldingsdatum

Bij het toekennen van een maatwerkvoorziening is het belangrijk wanneer de inwoner zich meldt bij de gemeente. Volgens artikel 10c van de verordening geldt dat de gemeente geen kosten vergoedt voor hulp die al is gestart of afgerond voordat het besluit is genomen. Een uitzondering wordt gemaakt als de inwoner zich op tijd heeft gemeld, maar de gemeente te lang heeft gedaan over het onderzoek (langer dan 6 weken) of als het effect van het niet met terugwerkende kracht inzetten van hulp of ondersteuning op een gezin te groot is. In dit geval kon de inwoner niet wachten op het besluit en moest de hulp al starten. De gemeente kan dan de kosten met terugwerkende kracht vergoeden, maar dit mag maximaal 3 maanden terug zijn. Er zijn voorwaarden: het hulptraject mag nog niet zijn afgesloten, de noodzaak van de hulp moet te controleren zijn, en er moet nog ongeveer 6 weken onderzoek mogelijk zijn voordat het traject eindigt.

4.3 Woonplaatsbeginsel

Het woonplaatsbeginsel bepaalt welke gemeente verantwoordelijk is voor het bieden van hulp of ondersteuning aan een persoon. Volgens de Wmo en de Jeugdwet is de gemeente waar iemand ingeschreven staat in het BRP verantwoordelijk voor het leveren van passende hulp. Dit betekent dat als je hulp nodig hebt, de gemeente waar je staat ingeschreven verantwoordelijk is voor het regelen van die hulp. Als iemand een aanvraag doet en niet in Baarn is ingeschreven, zal de gemeente waar ze wel ingeschreven staan de ondersteuning verzorgen.

Het is belangrijk om de integrale verantwoordelijkheid van de gemeente te waarborgen en niet te weigeren op basis van het woonplaatsbeginsel, vooral niet als er druk of stress aanwezig is. In zo'n geval mag de persoon niet worden teruggestuurd of genegeerd.

Bijvoorbeeld: de gemeente waar een kind is ingeschreven, is verantwoordelijk voor de betaling van ambulante jeugdhulp. Voor jeugdhulp met verblijf ligt de verantwoordelijkheid bij de gemeente waar het kind was ingeschreven voordat het die hulp kreeg.

Een Persoonsgebonden Budget (Pgb) is een geldbedrag waarmee inwoners in samenwerking met de consulent zorg en ondersteuning kunnen regelen die past bij wat ze nodig hebben. Dat betekent dat ze zelf moeten zorgen voor de uitgaven, het beheer en de administratie van dit budget. De consulent moet inwoners informeren over de mogelijkheid van een Pgb, naast de optie voor Zorg in Natura (ZIN)..

5.1 Pgb-beheer

Pgb-beheer betekent dat een inwoner goed op het geld let dat diegene krijgt voor het zelf inkopen van zorg of ondersteuning. Je moet kunnen uitleggen hoe je dat geld gebruikt. Het is belangrijk dat het geld op een goede manier wordt besteed en dat je duidelijk laat zien waar het naartoe gaat. Zo weet iedereen waar het geld naartoe gaat en dat het op de juiste manier wordt gebruikt. Pgb-beheer betekent dat je officieel de status van een werkgever krijgt als je bijvoorbeeld begeleiding of hulp bij het huishouden inkoopt. Je moet dus ook in staat zijn moeilijke gesprekken te voeren als je bijvoorbeeld niet tevreden bent over de kwaliteit.

5.2 Budgetplan

Een budgetplan is een plan dat door de inwoner zelf wordt gemaakt en laat zien hoe het Pgb wordt besteed. Het plan moet voldoen aan de regels van de Wmo en Jeugdwet.

Het budgetplan moet antwoord geven op de volgende vragen:

• a.

  Welke hulp en ondersteuning heb je nodig?

• b.

  Wat wil je met het Pgb kopen?

• c.

  Waarom is zorg in natura geen geschikte oplossing?

• d.

  Als iemand anders het Pgb gaat beheren, wie is hiervoor gemachtigd?

• e.

  Hoe ga je de administratie bijhouden?

• f.

  Hoe reageer je als er fouten worden ontdekt?

• g.

  Als het Pgb duurder is dan zorg in natura, hoe ga je het verschil betalen?

Om ervoor te zorgen dat de ondersteuning van goede kwaliteit is, wordt in het budgetplan ook beschreven:

• a.

  Welke aanbieder de hulp gaat geven.

• b.

  Hoe de inwoner deze aanbieder heeft gekozen.

• c.

  Wat de doelen zijn die bereikt moeten worden.

• d.

  Welke stappen worden genomen om deze doelen te bereiken.

• e.

  Waar en wanneer de ondersteuning plaatsvindt.

• f.

  Wie de hulpverlener is.

• g.

  Welke ervaring en kennis deze hulpverlener heeft.

• h.

  Wie de hulpverlener vervangt als hij of zij er niet is.

• i.

  Hoe de hulpverlener wordt aangestuurd.

• j.

  Op welke manier wordt de hulp en ondersteuning gecontroleerd.

Iedereen die hulp nodig heeft, mag hulp krijgen bij het maken van een budgetplan. Dit kunnen familieleden, vrienden, zorgverleners of professionele ondersteuners zijn. Het belangrijkste is dat het plan goed past bij wat de inwoner nodig heeft en dat het voldoet aan de regels van het Pgb-programma.

De gemeente controleert altijd hoe het Pgb wordt besteed volgens het budgetplan. Ook wordt gecontroleerd of de persoon die het Pgb ontvangt nog steeds voldoet aan de voorwaarden ervan.

Het template voor een budgetplan dat Baarn gebruikt, is te vinden in bijlage 5.

5.3 Eigen bijdrage

Bij een Pgb kan het zijn dat je een eigen bijdrage moet betalen. Dit hangt af van hoeveel hulp je nodig hebt en hoeveel geld je verdient en bezit. Of je deze eigen bijdrage moet betalen wordt bepaald door het CAK (Centraal Administratie Kantoor) en kan verschillen op basis van je inkomen, bezittingen en gezinssituatie.

De eigen bijdrage mag nooit hoger zijn dan de echte kosten van de hulp of het hulpmiddel. Als er in een maand hulp wordt ontvangen, geldt er ook een eigen bijdrage voor die maand. Als er gedurende een volledige maand geen hulp wordt ontvangen, stopt de eigen bijdrage.

5.4 Besteding in het buitenland

Als je van plan bent om je Pgb in het buitenland te gebruiken, moet een inwoner toestemming krijgen van de gemeente. Zij beoordeelt of het gebruik van het Pgb in het buitenland passend en noodzakelijk is voor de zorg die je nodig hebt. Rechterlijke uitspraken laten zien dat je met een Pgb hulp mag inkopen in een ander EU-land, maar omdat controle lastig is, doet de gemeente dit zelden. Een uitzondering geldt als je al hulp in Nederland krijgt en dit maximaal 6 weken in het buitenland wilt voortzetten.

5.5 Pgb geheel of gedeeltelijk stopzetten

De gemeente kan aan de Sociale Verzekeringsbank vragen om betalingen uit het Pgb geheel of gedeeltelijk te stoppen, als ze denkt dat de persoon het Pgb op dat moment mogelijk niet op de juiste manier gebruikt. Bijvoorbeeld, als de persoon het Pgb gebruikt voor iets anders dan waar het eigenlijk voor bedoeld is. Die noemen we ‘oneigenlijk gebruik of misbruik’. Als er sprake is van oneigenlijk gebruik of misbruik, kan de gemeente het al betaalde Pgb-bedrag terugvorderen. De inwoner kan daarna niet meer opnieuw een Pgb aanvragen.

Als de persoon niet binnen drie maanden na het besluit contact heeft opgenomen met een zorgaanbieder, of als het Pgb niet binnen drie maanden is gebruikt voor het beoogde doel waarvoor het is verstrekt, kan de gemeente ook besluiten de betaling te stoppen.

5.6 Toelating en uitsluiting

Een Persoonsgebonden Budget wordt niet gegeven voor taken die normaal door vrienden, familie of buren worden gedaan. Dit gaat om:

• •

  samen leuke dingen doen;

• •

  boodschappen doen;

• •

  eenvoudige schoonmaakklusjes;

• •

  hulp bij papierwerk;

• •

  helpen bij het maken van afspraken en het meegaan naar doktersafspraken.;

• •

  vervoer naar doktersafspraken;

• •

  taken die bij ouderschap horen. Iedere ouder moet wel eens oppas voor een (langdurig) ziek kind regelen.

Daarnaast kan een Pgb helemaal of deels geweigerd worden:

• •

  als niet aan de voorwaarden in de regels van hoofdstuk 4 en 5 van de verordening wordt voldaan;

• •

  als er met spoed hulp en ondersteuning nodig is;

• •

  als het Pgb wordt gebruikt om extra inkomen te krijgen of om verlies aan inkomen op te vangen;

• •

  als de kosten voor de zorg die je met het Pgb wilt betalen hoger zijn dan de kosten voor dezelfde zorg via andere wegen.;

• •

  als degene die het Pgb beheert ook de zorgverlener is, of op een andere manier betrokken is bij de organisatie die de zorg verleent.;

• •

  als de gemeente denkt dat de persoon niet in staat is om de taken die bij het Pgb horen, goed uit te voeren. Dit kan bijvoorbeeld zijn als de persoon ernstige schulden heeft, verslaafd is, een ernstige beperking heeft, ernstig ziek is, een taalprobleem heeft, als één persoon te veel uren per week hulp biedt, als er in het verleden misbruik van een Pgb is gemaakt, of als de hulp die wordt gevraagd valt onder informele hulp.

Sommige vormen van hulp, zoals behandelingen in de jeugd-GGZ, kunnen alleen door professionele hulpverleners worden uitgevoerd. Informele hulp is daarvoor niet geschikt en hier kan dan ook geen Pgb voor worden ingezet.

5.7 Hoogte Pgb-tarieven

In het Financieel Besluit maatschappelijke ondersteuning en jeugdhulp van de gemeente Baarn staan de bedragen vermeld waarop het bedrag van het Pgb wordt berekend, verdeeld in formele en informele tarieven. In uitzonderlijke gevallen kan er, met een goede reden, van deze tarieven kan worden afgeweken. De tarieven voor het Pgb zijn gelijk aan de tarieven die de gemeente betaalt voor gecontracteerde zorg en zijn samengesteld uit verschillende kosten, zoals salaris, vervanging tijdens vakanties, verzekeringen en reiskosten. De hoogte van een Pgb wordt bepaald op basis van het plan waarin staat wat je met het Pgb wilt bereiken, het aantal uren of dagen dat je zorg nodig hebt en dus de tarieven die zijn vastgesteld voor de zorg die je wilt inkopen. Pgb-tarieven kunnen op ieder moment in het jaar gewijzigd worden.

De tarieven voor het Pgb zijn:

• •

  Maximaal 90% van het tarief voor gecontracteerde zorg in natura (ZIN) als de hulpverlener in dienst is bij een instelling.

• •

  Maximaal 75% van het tarief voor gecontracteerde zorg als de hulpverlener zelfstandig werkt.

• •

  Maximaal 50% van het tarief voor gecontracteerde zorg in natura (ZIN) als er informele hulp wordt ingeschakeld. De ondergrens is het hoogste bedrag dat in de CAO staat voor deze hulp, inclusief vakantiegeld en de waarde van verlofuren. Het tarief voor informele hulp is lager dan voor professionele hulp, omdat er geen extra kosten zijn, zoals personeel en overhead. Ook zijn de kwaliteitseisen en opleidingseisen minder streng.

De verschillende Pgb-percentages in zijn het resultaat van de verschillen in kosten, kwaliteitsnormen en doelen tussen formele instellingen en vrienden of familie die helpen.

De hoogte van het Pgb voor een maatwerkvoorziening wordt bepaald op:

• •

  Het bedrag van de goedkoopst passende voorziening die de gemeente heeft gecontracteerd, eventueel aangevuld met onderhouds- en reparatiekosten.

• •

  Het bedrag van de kosten volgens een geaccepteerde offerte als de gemeente geen contract heeft met een leverancier.

De hoogte van het Pgb voor individueel taxivervoer wordt jaarlijks vastgesteld op basis van gangbare tarieven in de regio. Dit is voor inwoners voor wie collectief vervoer niet passend, bijvoorbeeld inwoners met autisme die moeite hebben met sociale interactie en overgevoelig zijn voor prikkels zoals drukte en geluid. De consulent bepaalt of dit vervoer passend is of niet.

5.8 Kwaliteitseisen formele of informele zorgaanbieders

Een inwoner mag met een Pgb zelf kiezen wie zij inhuurt voor de ondersteuning die zij nodig heeft. De zorgverlener moet wel aan kwaliteitseisen voldoen. Kwaliteitseisen gelden voor professionele en informele zorgverleners. Een professionele zorgverlener is bijvoorbeeld een bedrijf, instelling of zzp-er die alle diploma's en papieren heeft die een professionele zorgverlener moet hebben. Een informele zorgverlener is bijvoorbeeld een familielid of vriend. Alleen zorgverleners die aan alle kwaliteitseisen voldoen komen in aanmerking voor het professioneel (hogere) tarief. Voor professionele zorgverleners die al zorg leveren is er een overgangstermijn.

Algemene eisen voor alle zorgverleners

• •

  de zorgverlener biedt hulp die veilig, doeltreffend en cliëntgericht wordt verleend;

• •

  de zorgverlener werkt actief en integraal samen met andere hulpverleners en zorgaanbieders in het belang van de cliënt. ;

• •

  de zorgverlener werkt aantoonbaar (met een plan) aan de doelen van het ondersteuningsplan;

• •

  de zorgverlener moet, als dat wordt gevraagd, een Verklaring Omtrent het Gedrag (VOG) kunnen overhandigen;

• •

  de zorgverlener is niet bekend vanwege ondeskundige zorg, het handelen in strijd met relevante wetgeving of beleidsregels, misleiding of fraude;

Deze eisen worden in hoofdstuk 6 verder uitgelegd.

5.9 Overige regels Pgb

• ■

  Een Pgb mag niet gebruikt worden om te betalen voor:

  • •

    kosten voor het regelen van zorg via een bemiddelingsbureau;

  • •

    administratiekosten;

  • •

    beheerkosten voor het Pgb;

  • •

    kosten voor opleidingen of lidmaatschappen;

  • •

    uitkeringen voor feestdagen;

  • •

    eenmalige uitkeringen.

• ■

  Bij het Pgb is er geen vast bedrag dat vrijgesteld is van verantwoording.

• ■

  Het is niet toegestaan om een vast maandloon af te spreken voor formele hulpverleners.

• ■

  Tussenpersonen of mensen die belangen behartigen mogen niet betaald worden met het geld van het Pgb.

• ■

  Als het Pgb al is gebruikt voor een voorziening, kan het éénmalig worden omgezet naar een voorziening in natura (ZIN). De inwoner moet daarna minstens 7 jaar wachten voordat hij of zij opnieuw een aanvraag voor wisseling kan doen.

De gemeente is verantwoordelijk voor de kwaliteit van zorg bij zowel Zorg in natura als bij Pgb’s. Daarom heeft de gemeente een kwaliteitskader met eisen. Dit kader is gebaseerd op de wettelijke eisen voor zorgaanbieders en leveranciers uit de Jeugdwet en de Wmo. Een kort overzicht van hoe deze worden vastgelegd en geborgd lees je in onderstaande matrix.

6.1 Kwaliteitskader

Het kwaliteitskader richt zich op de volgende 6 hoofdlijnen die gelden voor zowel Zorg in Natura als voor Pgb’s:

• 1.

  De voorziening is veilig verstrekt. Denk hierbij aan een VOG, een calamiteitenprotocol en een kwaliteitscertificering van de aanbieder.

• 2.

  De voorziening is doelmatig en doeltreffend verstrekt. Hiervoor stelt een aanbieder een zorgplan op.

• 3.

  De voorziening is cliëntgericht verstrekt. De zorgaanbieder moet bij het inzetten van medewerkers rekening houden de vaardigheden van de medewerker die aan de cliënt wordt toegewezen.

• 4.

  De voorziening is afgestemd op de reële behoefte van de cliënt en op andere vormen van zorg of hulp die de cliënt ontvangt.

• 5.

  De voorziening wordt verstrekt in overeenstemming met de op de beroepskracht rustende verantwoordelijkheid, voortvloeiende uit de professionele standaard:

  • a.

    De hulpverlener mag niet ook de rol van Pgb-vertegenwoordiger vervullen

  • b.

    Het management en de medewerkers die de opdracht uitvoeren, moeten de Nederlandse taal goed genoeg beheersen om hun werk en contractuele verplichtingen goed uit te voeren.

• 6.

  De voorziening wordt verstrekt met respect voor en in achtneming van de rechten van de cliënt. Denk hierbij aan een klachten- en privacyregeling van de aanbieder.

6.2 Algemene eisen

Een zorgaanbieder binnen zowel Zorg in natura en Pgb:

• a.

  Moet volledige medewerking verlenen aan toezicht en onderzoek door de gemeente, zowel aangekondigd als onaangekondigd, om de kwaliteit van de zorg en de rechtmatigheid ervan te waarborgen.

• b.

  Kan worden uitgesloten van het verlenen van hulp als er sprake is van:

  • •

    ondeskundige zorg,

  • •

    overtreding van wetgeving of beleidsregels,

  • •

    misleiding, fraude, of overtredingen zoals belasting- of premieontduiking,

  • •

    deelname aan criminele activiteiten, handelingen die ingaan tegen de openbare orde, witwassen, mensenhandel, schending van milieu-, sociaal- of arbeidsrechten,

  • •

    onjuiste gegevens verstrekken of het niet verstrekken van gegevens,

  • •

    faillissement,

  • •

    belangen die niet gericht zijn op de zorg voor de cliënt,

  • •

    en het doen van onrechtmatige beïnvloeding of het geven van giften of beloften buiten de zorgverleningsrelatie om.

Als een zorgaanbieder niet aan deze criteria voldoet, worden er gedurende één jaar geen Pgb's toegekend waarbij de betreffende zorgaanbieder betrokken is. Als het Zorg in natura betreft, wordt er gehandhaafd volgens de afspraken die in het contract met de aanbieder staan.

Dit hoofdstuk verzamelt artikelen die niet goed in de andere hoofdstukken passen. Zo kunnen we alle belangrijke regels en bepalingen opnemen zonder de verordening onoverzichtelijk te maken.

7.1 Verhouding tot de participatiewet

De Wmo en de Participatiewet zijn beide bedoeld om inwoners te helpen, maar ze richten zich op verschillende soorten hulp en deelname aan de samenleving. De Wmo helpt inwoners die door een beperking, ziekte of ouderdom ondersteuning nodig hebben om zelfstandig te blijven wonen en mee te doen in de samenleving door middel van diensten en hulpmiddelen. De Participatiewet helpt mensen zonder werk of met een arbeidsbeperking om werk te vinden en ondersteunt hen financieel als dat nodig is. Denk hierbij aan re-integratietrajecten, beschut werk, loonkostensubsidies of een bijstandsuitkering.

Als een ouder werkloos is en geholpen wordt door een werkconsulent om een baan te vinden, maar deze ouder wordt bij het Lokaal Team gezien als de enige stabiele factor in het gezin, is het belangrijk dat de consulenten hierover met elkaar communiceren. Dit is van belang omdat het mogelijk niet verstandig is om die ouder te pushen om snel aan het werk te gaan, gezien de stabiliteit die hij of zij biedt aan het gezin.

7.2 Verhouding tot Leerplicht

De Jeugdwet en de Leerplichtwet zijn beide bedoeld om inwoners van Nederland te helpen, maar ze richten zich op verschillende soorten hulp en deelname aan de samenleving. De Jeugdwet helpt mensen met een beperking, ziekte of ouderdom om zelfstandig te wonen en deel te nemen aan de samenleving. Dit gebeurt via diensten en hulpmiddelen. De Leerplichtwet zorgt ervoor dat kinderen van 5 tot 16 jaar naar school gaan, zodat ze zich goed kunnen ontwikkelen. Hoewel deze wet geen directe hulp biedt, kunnen scholen en gemeenten wel ondersteuning geven aan leerlingen die moeite hebben om naar school te gaan. Dit kan via extra begeleiding of hulp van leerplichtambtenaren.

Soms moeten de Jeugdwet en de Leerplichtwet samenwerken, bijvoorbeeld bij kinderen met een beperking die zowel hulp nodig hebben om thuis te wonen als om naar school te gaan. Gemeenten kunnen dan overleggen om te zorgen dat deze kinderen de juiste ondersteuning krijgen. Bijvoorbeeld, als een kind met een beperking moeite heeft om naar school te gaan, kunnen de Jeugdwet en de leerplichtambtenaar samen zorgen voor aangepaste hulp, zoals speciaal vervoer of begeleiding.

Soms kan het ook beter zijn voor een kind om even niet naar school te gaan. Het doel is dat kinderen zich ontwikkelen, en dat kan soms beter op een andere manier. Bijvoorbeeld, dagactiviteit kan een goed idee zijn als dat beter past bij het kind. Het gaat erom dat het doel centraal staat, niet de regels.

7.3 Duur indicatie

De duur van de indicatie hangt af van de aard van de hulpvraag en de te behalen resultaten en doelen. Als de beperking blijvend is en er geen verbetering wordt verwacht, bijvoorbeeld bij een dwarslaesie, kan de indicatie voor onbepaalde tijd worden afgegeven. Het is wel belangrijk om in contact te blijven met deze inwoner om te beoordelen of de maatwerkvoorziening nog passend is of niet. Afhankelijk van de wens van de situatie van de inwoner kan hiervoor jaarlijks of tweejaarlijks een contactmoment worden ingepland. Dit contactmoment is een vereiste.

Wanneer de beperking tijdelijk is en de indicatie gericht is op groei en ontwikkeling, wordt na een bepaalde periode beoordeeld of de hulp nog nodig is. Deze periode kan variëren van 3 maanden tot 2 jaar. Een indicatie via een persoonsgebonden budget (Pgb) of een financiële tegemoetkoming wordt voor maximaal 2 jaar afgegeven, tenzij het om een hulpmiddel gaat. Voor een hulpmiddel wordt de indicatie gelijkgesteld aan de periode van de economische afschrijving.

7.4 Eigen bijdrage

In hoofdstuk 6 artikel 1513 van het financieel besluit van de gemeente Baarn staat de maandelijkse eigen bijdrage voor een maatwerkvoorziening van de Wmo benoemd. Dit bedrag wordt jaarlijks geïndexeerd en wordt betaald aan het CAK (Centraal Administratie Kantoor) van de overheid. Iedereen met een Wmo-voorziening moet dit betalen. Er zijn een aantal uitzonderingen:

• •

  je betaalt geen eigen bijdrage als je een partner hebt of getrouwd bent en één van jullie nog geen AOW ontvangt;

• •

  voor een voorziening uit de Jeugdwet hoeft geen eigen bijdrage te worden betaald;

• •

  je betaalt geen eigen bijdrage als je inkomen lager ligt dan 130% van het bijstandsniveau.

7.5 Waakvlamfunctie

Tijdens het verlenen van hulp en ondersteuning is het belangrijk om al te denken aan mogelijke nazorg en een "waakvlamfunctie" wanneer de hulp wordt afgerond. Deze waakvlamfunctie houdt in dat er iemand is die de situatie in de gaten houdt en kan ingrijpen indien nodig. In eerste instantie wordt gezocht naar gebruikelijke hulp en het sociale netwerk van de persoon. Soms wordt deze rol ook vervuld door de gemeente. De gemeente houdt regelmatig in de gaten of de behaalde resultaten nog steeds aanwezig zijn en of er aanvullende ondersteuning nodig is. Dit is een preventieve vorm van ondersteuning die kan worden gebruikt voor monitoring en incidentele hulp nadat de structurele, intensieve ondersteuning is afgerond.

7.6 Overgang 18-/18+

Jongeren zijn meerderjarig als ze 18 jaar zijn. Als jongeren die jeugdhulp ontvangen 18 jaar worden, stopt meestal de jeugdhulp. Van de ene op de andere dag moeten ze hun eigen zaken kunnen regelen. Niet alle jongeren zijn daartoe in staat. Het gaat bijvoorbeeld om jongeren zonder een goed netwerk, jongeren met psychische problemen en/of jongeren met een (licht) verstandelijke beperking. Goede begeleiding kan voorkomen dat deze jongeren later veelvuldig gebruik maken van voorzieningen en/of in de criminaliteit belanden. Vanaf 18 jaar zijn er zijn andere wetten waar ze mogelijk hulp kunnen krijgen, zoals de Wmo, de Zorgverzekeringswet of de Wet langdurige zorg.

De gemeente wil ervoor zorgen dat jongeren een soepele overgang hebben van jeugdhulp naar volwassenenondersteuning. Voordat een jongere 18 jaar wordt en het jeugdhulptraject eindigt, is het belangrijk om goed te kijken naar hoe veerkrachtig hij of zij is. De overgang van jeugdhulp naar volwassenenondersteuning wordt gerealiseerd door samen te werken tussen de Wmo, Participatiewet, Jeugdwet en andere relevante gebieden zoals huisvesting. Op deze manier proberen we, waar mogelijk, het gebruik van verlengde jeugdhulp te minimaliseren.

7.7 Leerlingenvervoer

Het leerlingenvervoer staat los van de Wmo en Jeugdwet, maar er kunnen wel raakvlakken zijn tussen deze gebieden. Leerlingenvervoer regelt het vervoer van kinderen met een beperking naar school. Dit valt onder de verantwoordelijkheid van de gemeente en is geregeld in de Wet Passend Onderwijs. Het doel is om ervoor te zorgen dat kinderen met een beperking toch naar school kunnen gaan.

Aan de andere kant zijn de Wmo en Jeugdwet gericht op het ondersteunen van inwoners met een beperking of speciale behoeften, zowel volwassenen als kinderen, in hun dagelijks leven en ontwikkeling. Hoewel deze gebieden verschillend zijn, kunnen ze overlappen. Bijvoorbeeld, een kind dat leerlingenvervoer nodig heeft vanwege een lichamelijke beperking, kan ook ondersteuning nodig hebben vanuit de Wmo of jeugdhulp, zoals thuiszorg of begeleiding.

In sommige gevallen kunnen de Wmo en jeugdhulp dus samenwerken met het leerlingenvervoer om ervoor te zorgen dat kinderen met speciale behoeften de juiste ondersteuning krijgen, zowel op school als thuis.

7.8 Intensieve Kind Zorg

Intensieve kindzorg, ook wel bekend als intensieve kinderthuiszorg, richt zich op de zorg en ondersteuning van kinderen met complexe medische of zorgbehoeften, die thuis wonen. Deze vorm van zorg kan variëren van medische verzorging tot intensieve begeleiding en therapieën. Kindzorg in de eigen omgeving valt onder ZVW en wordt vanuit het basispakket vergoed. Er geldt geen eigen bijdrage voor deze zorg. Ook het eigen risico geldt niet. Ouders of verzorgers kunnen zelf contact opnemen met een zorgaanbieder.

Hoewel intensieve kindzorg en de Wmo en Jeugdwet verschillende domeinen zijn, kunnen ze elkaar wel overlappen. Bijvoorbeeld, een kind dat intensieve kindzorg ontvangt vanwege een complexe medische aandoening, kan ook behoefte hebben aan ondersteuning vanuit de Wmo of Juegdwet, zoals aanpassingen in huis, psychosociale begeleiding, of onderwijsondersteuning.

In sommige gevallen werken deze verschillende domeinen samen om ervoor te zorgen dat het kind en het gezin de juiste en passende ondersteuning krijgen. Dit kan betekenen dat er afstemming plaatsvindt tussen zorgverleners, gemeentelijke instanties en andere betrokken partijen om een integrale en samenhangende aanpak te realiseren die aansluit bij de behoeften van het kind en het gezin.