Beleidsregels maatschappelijke ondersteuning gemeente Zevenaar 2024

4.4.1 Regresrecht

De Wmo 2015 geeft gemeenten het recht om de kosten voor Wmo-voorzieningen te verhalen op een aansprakelijke derde. Dit geldt bijvoorbeeld als aan een inwoner een rolstoel nodig heeft door beperkingen (letsel) dat hij heeft opgelopen bij een verkeersongeval waarvoor een andere weggebruiker verantwoordelijk is. In zo’n geval kan het college de kosten voor de rolstoel verhalen op de verzekeraar van de (schade)veroorzaker.

Keuzevrijheid van de inwoner

Na een ongeval kan een inwoner zelf kiezen of hij/zij een Wmo-aanvraag indient bij de gemeente of hij de verzekeraar van de schadeveroorzaker aanspreekt voor de kosten van de benodigde voorzieningen. Die keuzevrijheid voorkomt dat de inwoner van het kastje naar de muur wordt gestuurd tussen de gemeente en de verzekeraar. De inwoner mag niet beide opties tegelijk gebruiken. Daarom onderzoekt het college bij een Wmo-aanvraag na een ongeval of de verzekeraar van de schadeveroorzaker al een schadevergoeding heeft gegeven voor de benodigde Wmo-voorzieningen. Als dit niet het geval is of niet duidelijk is vast te stellen, behandelt het college de aanvraag.

Ook als een Wmo-voorziening nodig is door een ongeval waarvoor iemand anders verantwoordelijk is, moet de inwoner een eigen bijdrage betalen. De inwoner kan deze kosten vervolgens verhalen op de aansprakelijkheidsverzekeraar van de schadeveroorzaker.

4.6.1 Afbakening gebruikelijke - niet gebruikelijke hulp

Het college verwacht dat een huisgenoot gebruikelijke hulp biedt bij kortdurende situaties (maximaal 6 maanden) waarbij uitzicht op herstel van de zelfredzaamheid dusdanig is dat ondersteuning daarna niet meer nodig zal zijn.

Gebruikelijke hulp wordt verwacht bij langdurige situaties in de volgende gevallen:

• a.

  Planbare verplaatsingen met een incidenteel karakter. Ondersteuning bij normaal maatschappelijk verkeer binnen de persoonlijke levenssfeer (bezoek familie/vrienden, bezoek arts, brengen en halen van kinderen naar school, sport of clubjes, etc.);

• b.

  Hulp bij overnemen van alle taken die bij een huishouden behoren zoals de thuisadministratie, het schoonhouden van het huis, etc.;

• c.

  Het leren omgaan van derden (familie/vrienden/leerkracht etc.) met de beperkingen van de inwoner;

• d.

  Ouderlijk toezicht op kinderen. De aard en mate hiervan is afhankelijk van de leeftijd van het kind en de draagkracht van ouders.

Wanneer de dreigende overbelasting door andere activiteiten (zoals vrijetijdsbesteding) wordt veroorzaakt, gaan werk en gebruikelijke hulp voor. Vrijetijdsbesteding is geen reden om toch een maatwerkvoorziening toe te kennen als huisgenoten de taken redelijkerwijs kunnen overnemen.

Als de leden van een leefeenheid overbelast dreigen te raken door de combinatie van huishouden, werk en de zorg voor een zieke partner/huisgenoot, moet eerst persoonlijke verzorging via de Zorgverzekeringswet (Zvw) worden aangevraagd. Als dat niet voldoende is, kan gekeken worden naar ondersteuning via de Wmo.

4.6.2 Uitzonderingen

In bepaalde gevallen kan iemand toch in aanmerking komen voor een maatwerkvoorziening ondanks de aanwezigheid van een of meerdere huisgenoten. Bijvoorbeeld in de volgende gevallen:

• a.

  Wanneer de partner of huisgenoot gezondheidsproblemen en beperkingen heeft, en door de combinatie met het voeren van het huishouden overbelast dreigt te raken, zullen de (medische) gegevens ter onderbouwing daarvan door de inwoner moeten worden aangeleverd. Het college moet daar een geobjectiveerd oordeel over kunnen vormen;

• b.

  Wanneer de partner of huisgenoot beperkingen heeft en kennis/vaardigheden mist om gebruikelijke hulp uit te voeren en deze vaardigheden niet kan aanleren;

• c.

  Als de enige huisgenoot van de inwoner fysiek de hele week niet aanwezig is, betrekt het college dit bij de afweging of de gebruikelijke hulp daadwerkelijk geleverd kan worden. De afwezigheid van de huisgenoot moet een verplichtend karakter hebben en inherent zijn aan zijn/haar werk (zie nadere uitleg in bijlage 2);

• d.

  Als de inwoner een zeer korte, bekende levensverwachting heeft, kan het college overwegen om, ter ontlasting van de leefeenheid, toch een maatwerkvoorziening toe te kennen voor taken die normaal onder gebruikelijke hulp vallen;

• e.

  Als er naar het oordeel van het college sprake is van bijzondere omstandigheden.

4.14.1 Maatwerkvoorziening gerealiseerd vóór de melding

Het kan voorkomen dat de inwoner pas een ondersteuningsvraag meldt nadat de maatwerkvoorziening al is gerealiseerd.

Bijvoorbeeld: de inwoner vraagt het college om ondersteuning nadat de badkamer is aangepast. Of een inwoner verhuist van een ongeschikte woning naar een geschikte woning en wenst daarna een vergoeding van de kosten.

In die situaties weigert het college de maatwerkvoorziening omdat deze grondslag niet in de Wmo 2015 staat. In de praktijk vraagt de inwoner waarschijnlijk om een vergoeding van de kosten, omdat het college een (al gerealiseerde) maatwerkvoorziening in natura niet met terugwerkende kracht kan verstrekken. Als inwoners de geldende regels niet kennen, is dat hun eigen verantwoordelijkheid.

4.14.2 Maatwerkvoorziening gerealiseerd na de melding maar vóór besluit name

Soms realiseert een inwoner zelf al een maatwerkvoorziening terwijl de aanvraag nog in behandeling is. Dit betekent dat de inwoner de beslissing van het college niet heeft afgewacht. In zo’n situatie verstrekt het college de maatwerkvoorziening (eventueel in de vorm van een pgb) alleen als de inwoner vooraf schriftelijke toestemming heeft gevraagd en gekregen. Bijvoorbeeld: een inwoner krijgt de kans om een geschikte woning te krijgen, maar er zijn nog aanpassingen nodig. Als hij de normale procedure zou afwachten, loopt hij de woning mis.

In zo’n situatie kan het college toestemming geven om de voorziening toch te realiseren.

Een ander voorbeeld: een inwoner koopt tijdens de procedure zelf een scootmobiel zonder toestemming van het college. Ook in dat geval kan het college de aanvraag afwijzen. Dit gebeurt behalve als het college achteraf nog de noodzaak, mate van compensatie en passendheid van de voorziening en gemaakte kosten kan vaststellen.

4.14.3 Maatwerkvoorziening nog niet gerealiseerd, noodzaak achteraf vaststellen

Er kan ook sprake zijn van een nog niet gerealiseerde maatwerkvoorziening voordat de inwoner zijn ondersteuningsvraag meldt of voordat het college heeft beslist op de aanvraag.

Bijvoorbeeld: de situatie waarin de inwoner al is begonnen met aanpassing van de badkamer, maar deze nog niet klaar is (gerealiseerd). Doordat de inwoner zich niet eerder gemeld heeft, kan het zijn dat het college de noodzaak voor een maatwerkvoorziening niet meer kan beoordelen/vaststellen.

Als het college de noodzaak wel kan vaststellen, bijvoorbeeld door gebruik van bouwtekeningen of foto’s, verstrekt het college een maatwerkvoorziening; eventueel in de vorm van een pgb die als goedkoopst passende bijdrage wordt aangemerkt.

6.1.1 Schoon en leefbaar huis

Een schoon en leefbaar huis betekent dat het huis van de inwoner normaal bewoond en gebruikt kan worden, en voldoet aan basale hygiëne-eisen. Dit houdt in dat:

• -

  Het huis zodanig schoon is dat vervuiling van het huis en gezondheidsrisico’s van bewoners worden voorkomen;

• -

  Het huis opgeruimd en functioneel is, bijvoorbeeld om vallen te voorkomen.

• -

  De woonkamer, slaapvertrekken, keuken, sanitaire ruimtes en gangen/trappen moeten schoon en bruikbaar zijn.

Het schoonmaken richt zich alleen op de binnenruimtes van het huis. Het schoonmaken van buitenruimte zoals ramen, tuin, balkon, etc. maken geen onderdeel uit van huishoudelijke ondersteuning.

Wanneer inwoners door een (medische) beperking onvoldoende ondersteund worden met de basisvoorziening voor een schoon huis, kan het college extra maatwerk-ondersteuning inzetten. Dit kan bijvoorbeeld gaan om een hoger niveau van hygiëne, het klaarzetten van maaltijden of beschikken over schone kleding.

6.1.2 Boodschappen en maaltijden

Het te bereiken resultaat is dat iemand de dagelijks benodigde hoeveelheid voedsel voor maaltijden en andere momenten waarop iets genuttigd wordt, en benodigdheden zoals toiletartikelen en schoonmaakartikelen. Ook hulp bij de nodige bereiding van maaltijden kan hieronder vallen.

6.1.3 Was verzorging

Het te bereiken resultaat is dat iemand kan beschikken over schone kleding en ander noodzakelijk textiel. Als dit niet zelfstandig lukt, kan het college een maatwerkvoorziening bieden.

6.1.4 Kindzorg

Het te bereiken resultaat is dat minderjarige kinderen in het huishouden, die nog niet voor zichzelf kunnen zorgen, de dagelijks gebruikelijke zorg krijgen die ze nodig hebben. Voor zover de ouder(s) of huisgenoten geen gebruikelijke zorg kunnen leveren, kan het college tijdelijk een maatwerkvoorziening treffen.

In principe zijn ouders zelf verantwoordelijk voor kinderen die tot het huishouden behoren. Zo moeten werkende ouders opvang regelen op tijden dat zij beiden werken, bijvoorbeeld via familielid of kinderopvang. Dat geldt ook als één of allebei de ouders door beperkingen niet zelf voor de kinderen kan zorgen. In die situatie moeten ouders een blijvende oplossing zoeken.

De gemeente kan tijdelijk ondersteunen als er een direct probleem is en andere, tijdelijke oplossingen, zoals zorgverlof of calamiteitenverlof, onvoldoende zijn. Dit betekent dat er tijdelijk hulp wordt geboden in de praktische verzorging van kleine kinderen, zodat ouders tijd hebben om een blijvende oplossing te vinden.

Bij de beoordeling van een aanvraag ziet het college de kinderopvang (in al zijn verschijningsvormen) als een algemeen gebruikelijke voorziening, die voor iedereen toegankelijk is. Dit betekent dat ouders eerst moeten kijken naar kinderopvang voordat er huishoudelijke hulp vanuit de Wmo wordt ingezet.

6.1.5 Normenkader Huishoudelijke Hulp 2025

Bij de beoordeling van een aanvraag voor huishoudelijk hulp gaat het college uit van de situatie van een ‘gemiddelde inwoner’. Op basis van onderzoek is een goed beeld gevormd van wat een gemiddelde inwoner nodig heeft aan huiselijke hulp. De normtijden voor huishoudelijke hulp zijn hierop gebaseerd. Dit voorkomt dat er voor elke mogelijke uitzonderingssituatie apart beleid nodig is. De gemiddelde inwonersituatie is als volgt omschreven:

Niet iedere inwoner past in deze algemene omschrijving. In dat geval moet het college bepalen welke ondersteuningsbehoefte deze inwoner heeft. Een voorbeeld is de was verzorging voor een huishouden met drie of meer personen.

Voor inwoners waarbij de gemiddelde situatie niet geldt, kan het college invloedsfactoren meewegen. Invloedsfactoren kunnen gaan over kenmerken van de inwoner, het huishouden en/of de woning. Deze staan in het normenkader als ‘meer inzet’ of ‘minder inzet’. Daarmee wordt voor iedere inwoner maatwerk gerealiseerd.

De aanwezigheid van bepaalde kenmerken leidt niet automatisch tot meer inzet. Steeds moet de vraag beantwoord worden of een kenmerk leidt tot extra vervuiling of vraagt om een extra niveau van schoon, waardoor meer inzet nodig is.

De volgende invloedsfactoren kunnen ervoor zorgen dat er meer of minder ondersteuningstijd nodig is.

a. Kenmerken inwoner

Mogelijkheden inwoner zelf (minder inzet): de fysieke mogelijkheden van de inwoner om bij te dragen aan de uit te voeren activiteiten kan leiden tot vermindering van de ondersteuningstijd. Dit hangt af van het kunnen bewegen, lopen, bukken en omhoog reiken, het vol kunnen houden van activiteiten, het kunnen overzien wat moet gebeuren en daadwerkelijk tot actie kunnen komen. Ook speelt hier de trainbaarheid en leerbaarheid van de inwoner mee. Als de inwoner nog duidelijk meer kan doen en ook werkelijk duurzaam doet dan afstoffen, bijvoorbeeld ten aanzien van het sanitair schoonmaken of de keuken of stofzuigen, dan kan zeker nog één of zelfs twee maal extra mindering met 15 minuten plaatsvinden. Dit dient gemotiveerd te worden. Ook bij de was verzorging kan minder inzet aan de orde zijn wanneer de cliënt zelf nog (kleine) (kleding)stukken kan wassen, ophangen en/of opvouwen. Daarom staat hierbij ook een aftrekoptie voor de helft van de omvang (-/- 20 minuten).

Beperkingen en belemmeringen van de inwoner (meer inzet) kunnen gevolgen hebben voor de benodigde inzet. De hoeveelheid extra ondersteuning die nodig is, is leidend, niet de problematiek als zodanig. Voorbeelden zijn Huntington, ALS, Parkinson, dementie, visuele beperking, revalidatie, bedlegerig, psychische aandoeningen, verslaving/alcoholisme e.d. Dit kan op twee manieren uitwerken:

• -

  Het kan nodig zijn extra vaak schoon te maken of te wassen, doordat meer vervuiling optreedt. Bijvoorbeeld als gevolg van rolstoelgebruik, ernstige incontinentie, overmatig zweten, (ernstige) tremoren, besmet wasgoed (bijvoorbeeld bij chemokuur of Norovirus);

• -

  Het kan nodig zijn de woning extra goed schoon te maken. Ter voorkoming van problemen bij de inwoner voortkomend uit bijvoorbeeld allergie, astma, longemfyseem, COPD.

Vanwege extra vaak of extra goed moeten schoonmaken is tot 30 minuten meer inzet aan de orde als uitbreiding op het ene bezoek/werkmoment per week van de hulp nodig is. Tot 60 minuten meer inzet is in het algemeen aan de orde als een tweede bezoek/werkmoment per week van de hulp nodig is.

Ondersteuning vanuit mantelzorgers, netwerk en vrijwilligers (minder inzet): bovenop of in plaats van de mindere inzet vanwege de mogelijkheden van de inwoner zelf, kan ook nog aftrek plaatsvinden door de hoeveelheid ondersteuning die wordt geboden vanuit mantelzorgers, het netwerk van de inwoner en eventuele vrijwilligers, waardoor minder professionele inzet vanuit de gemeente noodzakelijk is omdat een deel activiteiten door niet-professionals wordt gedaan. De minder inzet kan 15 minuten zijn, maar kan ook meer dan 15 minuten bedragen. Dit is afhankelijk van de mate van ondersteuning die de client ontvangt. Dit dient gemotiveerd te worden.

b. Kenmerken huishouden

Samenstelling van het huishouden (meer of minder inzet): het aantal personen en de leeftijd van leden in het huishouden. Als sprake is van meer dan twee personen in het huishouden, dan zijn eigen kracht en gebruikelijke hulp bepalend voor of er minder dan volledige overname of meer dan volledige overname van het huishouden moet worden ingezet.

Als sprake is van een huishouden van twee personen, is niet persé extra inzet nodig. Het kan ook betekenen dat er minder ondersteuning nodig is, omdat de partner een deel van de activiteiten uitvoert (gebruikelijke hulp).

De aanwezigheid van een kind of kinderen kan leiden tot minder inzet vanwege gebruikelijke hulp of tot extra noodzaak van inzet van ondersteuning. Dit is mede afhankelijk van de leeftijd en leefstijl van de betreffende kinderen en van de bijdrage die het kind levert in de huishouding (leeftijdsafhankelijk). Als er kinderen zijn, zijn er vaak ook meer ruimtes in gebruik. Een kind kan eventueel ook een bijdrage leveren in de vorm van mantelzorg en daarmee de benodigde extra inzet beperken of opheffen. Bij een kind kan ook sprake zijn van bijzonderheden (ziekte of beperking) die maken dat extra inzet van ondersteuning nodig is. In bijlage 2 staat de uitwerking van gebruikelijke hulp bij huishoudelijke ondersteuning.

Huisdieren: de aanwezigheid van een of meer huisdieren in het huishouden, kan voor meer vervuiling zorgen en om extra inzet vragen. Het college kent geen aanvullende tijd/inzet huishoudelijke hulp toe voor de aanwezigheid van gewone huisdieren. Dit is in lijn met de uitspraak van de Centrale Raad van Beroep op 31 juli 2019 (ECLI:NL:CRVB:2019:2585). Verzorging van huisdieren valt onder de eigen verantwoordelijkheid van de inwoner.

Uitzondering: 15 minuten per week meer inzet als er sprake is van een gecertificeerde hulphond.

c. Kenmerken woning (15 minuten per week meer inzet..?)

• •

  Inrichting van de woning: extra inzet nodig door bijvoorbeeld extra veel beeldjes of fotolijstjes in de woonkamer of een groot aantal meubelstukken in de ruimte. Het gaat in dit geval om de extreme situaties, waarin de inrichting een aanzien¬lijke extra ondersteuning vergt. Ook hierbij kan nader overleg met de inwoner zijn aangewezen over wie wat doet in het huishouden.

• •

  Bewerkelijkheid van de woning: extra inzet nodig door bouwkundige en externe factoren, bijvoorbeeld de ouderdom van het huis, de staat van onderhoud, de aard van de wand-of vloerafwerking, de aard van de deuren, schuine wanden, hoogte van de plafonds, tocht en stof, eventuele gangetjes en hoekjes.

• •

  Omvang van de woning: een grote woning kan, maar hoeft niet per sé meer inzet te vragen. Een extra grote oppervlakte van de in gebruik zijnde ruimtes kan meer tijd vergen om bijvoorbeeld stof te zuigen, maar kan het stofzuigen ook makkelijker maken omdat je makkelijk overal omheen kunt werken. Een extra slaapkamer die daadwerkelijk in gebruik is als slaapkamer vergt wel extra tijd.

Extra kamer (18 of 5 minuten per week meer inzet..?):

Een extra kamer moet ook daadwerkelijk een extra ruimte zijn die wel of niet in gebruik is en om meer inzet vraagt. Een erg grote bijkeuken is misschien meer dan de keuken. Een tweede wc boven die niet in de badkamer zit, hoeft weer niet als extra kamer gezien te worden omdat de inzet daarvoor in de tijd voor de badkamer zit. Is de extra inzet nodig, dan wordt daarvoor 5 minuten extra geïndiceerd behalve als het een in gebruik zijnde slaapkamer betreft. Dit is niet afhankelijk van waarvoor deze extra kamer wordt gebruikt. Van leeg- tot logeerkamer, tot strijkkamer tot computerkamer etc.

Is de extra kamer in gebruik als slaapkamer dan meer inzet van 18 minuten per week per extra slaapkamer.

6.1.6 Algemeen gebruikelijkheid strijken, boodschappen en warme maaltijden

Maatschappelijke ontwikkelingen rondom kleding, boodschappen en maaltijden zijn van invloed op het indiceren van huishoudelijke hulp. Er zijn steeds meer producten en diensten beschikbaar die niet specifiek voor mensen met een beperking bedoeld zijn, maar wel een passend bijdragen aan zelfredzaamheid of participatie. Als deze producten en diensten daadwerkelijk beschikbaar zijn, bijdragen aan zelfredzaamheid en betaalbaar zijn voor mensen met een inkomen op minimumniveau, kunnen ze gezien worden als algemeen gebruikelijke voorzieningen.

Dit betekent dat minder tijd geïndiceerd wordt, omdat:

• 1.

  Strijken over het algemeen niet meer geïndiceerd wordt, omdat strijkvrije kleding als algemeen gebruikelijke voorziening en dus voorliggende oplossing wordt gezien.

• 2.

  Boodschappen halen in het algemeen niet meer geïndiceerd wordt, omdat een boodschappendienst als algemeen gebruikelijke voorziening en dus voorliggende oplossing wordt gezien.

• 3.

  Warme maaltijden bereiden in het algemeen niet meer geïndiceerd wordt, omdat onder andere een maaltijddienst, kant en klare maaltijden, voorgesneden groente en/of voorgekookte aardappelen als algemeen gebruikelijke voorzieningen en dus voorliggende oplossingen worden gezien.

Hierna volgt het normenkader dat het college toepast. De uitwerking van het normenkader in activiteiten en frequenties staat in bijlage 3.

Het normenkader is uitgewerkt op basis van minuten per week. Dit kader is daardoor concreet en cliëntgericht. Tegelijkertijd kan een indicatie soms op een precies aantal minuten uitkomen. Om de huishoudelijke ondersteuning makkelijker uit te kunnen voeren, rond het college dit altijd af naar boven op 5, 10, 15, 20 minuten enzovoort.

Herindicatie: aanpassing huishoudelijke ondersteuning

Als tijdens een lopend recht op huishoudelijke ondersteuning het aantal minuten wordt verlaagd na een herindicatie, geldt er een gewenningsperiode van maximaal zes maanden voordat de nieuwe indicatie ingaat. Een kortere gewenningsperiode is alleen mogelijk als dit goed gemotiveerd wordt of als de inwoner hier schriftelijk mee instemt, bijvoorbeeld via een onderzoeksverslag is.

6.2.1 Bereikbaar, doorgankelijk en bruikbaar

Een woonvoorziening wordt alleen toegekend voor een zelfstandige woning. Dit betekent dat de woning een eigen ingang heeft en een woonkamer, minimaal één slaapkamer, een volledige keuken(hoek), een toilet en een badkamer heeft.

De woonvoorziening moet de woonruimte bereikbaar, doorgankelijk en bruikbaar maken voor de inwoner met beperkingen. Dit betekent:

Bereikbaarheid: de woning is te bereiken, eventueel met gebruik van een loophulpmiddel of rolstoel. Het uitgangspunt is dat de woning in ieder geval bereikbaar is via één ingang. Het toegankelijk maken van een tweede ingang is afhankelijk van het doel hiervan. Bijvoorbeeld de noodzaak van het kunnen bereiken van een berging, tuin of terras. We stellen een maximum van 20 m2 aan het aantal vierkante meters verhard pad tussen de openbare weg en de hoofdingang van een woning.

Doorgankelijk: het kunnen bereiken van de verschillende gebruiksruimten. Bij rolstoelgebruik of het gebruik van een douchestoel, zelfbeweger of douchestretcher/-brancard moet er voldoende ruimte zijn voor het manoeuvreren met de voorzieningen, de noodzakelijke hulp bij de verzorging en het eventueel gebruik van een tillift (verrijdbaar of aan het plafond gemonteerd).

Bruikbaar: normale elementaire woonfuncties moeten mogelijk zijn. Dat zijn de activiteiten die de gemiddelde bewoner in zijn woning verricht. Het gaat om eten bereiden, slapen, lichaamsreiniging, essentiële huishoudelijke werkzaamheden (zoals kleding wassen), aan- en uitkleden, wassen en verschonen en verzorgen van kinderen. De ruimtes die bestemd zijn voor deze activiteiten moeten voor de normale functies bruikbaar worden gemaakt. Dit betekent dat een hobby-, werk- of recreatieruimte niet in aanmerking komt voor een woonvoorziening.

Vergoeding van een uitraaskamer

Een uitzondering op de regels is de uitraaskamer. Voor een kind met gedragsproblemen is spelen en tot rust komen, zonder gevaar voor zichzelf of anderen, ook een elementaire woonfunctie. Daarom kan het college een afgesloten ruimte, waarin het kind zich kan afzonderen en kalmeren, vergoeden. De uitraaskamer helpt niet alleen het kind, maar geeft de ouders/verzorgers ook de kans om beter toezicht uit te oefenen op het kind. Een uitraaskamer kan worden vergoed in onder andere de volgende situaties::

• a.

  Betrokkene beschadigt zichzelf (zelfverwonding) en, of;

• b.

  Betrokkene beschadigt de omgeving (vernielzucht) en, of;

• c.

  Er is sprake van ongecontroleerde driftbuien of overmatige apathie.

Kortdurend gebruik en losse woonvoorzieningen

Voor kortdurend gebruik (maximaal 6 maanden) kunnen inwoners losse woonvoorzieningen lenen via uitleenpunten van de zorgverzekeraar. Deze voorzieningen zijn vaak snel beschikbaar, voordeliger en flexibel inzetbaar. Bijvoorbeeld: een douchestoel kan niet alleen onder de douch worden gebruikt, maar ook bij de wastafel of tijdens het aankleden. Daarnaast kunnen deze woonvoorzieningen worden meegenomen bij een verhuizing. Daarom gaan losse voorzieningen in principe vóór op vaste, bouwkundige aanpassingen aan de woning.

6.2.2 Hoofdverblijf, bezoekbaar en logeerbaar

Bezoekbaar maken van een woning

Bij het bezoekbaar maken van een woning gaat het om personen die in een Wlz-instelling wonen. Het wettelijke uitgangspunt is dat het bezoekbaar maken van een woning voor een Wlz-cliënt die in een instelling woont, niet onder de compensatieplicht valt. Maar de gemeente mag dit wel doen. D gemeenteraad heeft daarom in de Verordening een maximale financiële tegemoetkoming vastgesteld voor het bezoekbaar maken van een woning.

Als een inwoner met een Wlz-indicatie zijn hoofdverblijf heeft in een Wlz-instelling, kan het college één woning in de gemeente waar deze persoon regelmatig verblijft, eenmalig aanpassen. Dit gebeurt in het belang van de participatie van de inwoner. Het gaat hierbij om het toegankelijk maken van de entree, de woonkamer en het toilet. Omdat de inwoner maar af en toe in de woning verblijft, is alleen een beperkte aanpassing mogelijk.

Na een verzoek van een Wlz-cliënt moet het college onderzoek doen naar de noodzaak om van die bevoegdheid gebruik te maken. Uit het onderzoek kan naar voren komen dat de woningaanpassing nodig is voor de participatie van de inwoner, zodat hij/zij bijvoorbeeld de woning van zijn ouders kan bezoeken. De Wlz verstrekt hiervoor geen voorziening, dus de gemeente moet in dat geval beoordelen of de omstandigheden aanleiding zijn om een maatwerkvoorziening toe te kennen.

Logeerbaar maken woning

Als iemand doordeweeks in een Wlz-instelling woont, maar in de weekenden en tijdens vakanties bij zijn ouders verblijft, kan de woning van de ouders eenmalig logeerbaar worden gemaakt. Dit geldt ook bij co-ouderschap, waarbij een kind door beide ouders wordt opgevoed en de helft van de tijd bij de ene ouder en de andere helft van de tijd bij de andere ouder woont. Aanpassingen kunnen bestaan uit:

• -

  het toegankelijk maken van de woning;

• -

  het toegankelijk en bruikbaar maken van de slaapkamer, de douche en het toilet.

Vaak zijn er bij logeren thuis ook hulpmiddelen nodig. Zie hierover paragraaf 6.4.5.

Welke gemeente is verantwoordelijk?

De gemeente waar de Wlz-instelling staat, is verantwoordelijk voor het bezoekbaar / logeerbaar maken van een woning. De gemeente hoeft alleen personen te compenseren die daar hun hoofdverblijf hebben (zie ook par. 4.1). Iemand kan niet in meerdere gemeenten tegelijkertijd officieel woonplaats hebben. Meestal geldt dat een bewoner van een Wlz-instelling als woonplaats de gemeente heeft waarin de Wlz-instelling staat. Deze gemeente is dan verantwoordelijk voor het verstrekken van een maatwerkvoorziening.

6.2.3 Primaat van verhuizen

Het primaat van verhuizen houdt in dat verhuizen naar een geschikte woning voorrang heeft boven woningaanpassingen als de kosten van de aanpassingen naar verwachting hoger zijn dan het in de Verordening vastgelegde bedrag van € 4.000,-. Als er een geschikte woning gevonden wordt, kan de inwoner een verhuiskostenvergoeding krijgen.

Wil de inwoner niet verhuizen ondanks dat verhuizen de voorkeur heeft? Dan kan het college een tegemoetkoming van maximaal € 4000,- toekennen om de huidige woning aan te passen. De inwoner betaalt zelf eventuele kosten boven dit bedrag.

Bij de beslissing om verhuizen voorrang te geven boven woningaanpassing, weegt het college per geval de volgende belangen:

• a.

  De aanwezigheid van aangepaste of eenvoudig aan te passen woningen;

• b.

  Kostenvergelijking tussen aanpassen en verhuizen;

• c.

  Volkshuisvestelijke factoren;

• d.

  Woning moet binnen medisch aanvaardbare termijn beschikbaar zijn;

• e.

  Sociale omstandigheden;

• f.

  Afstemming met andere voorzieningen;

• g.

  Werksituatie;

• h.

  Verandering in woonlasten;

• i.

  Wooncomfort;

• j.

  Is de belanghebbende huurder of eigenaar van de woning;

• k.

  De wil van de belanghebbende om te verhuizen.

Op grond van de belangenafweging kan het college tot de conclusie komen dat verhuizen de meest compenserende oplossing is en om die reden het aanpassen van de huidige woning niet vergoeden.

6.2.4 Vormen van woonvoorzieningen

6.2.4.1 Verhuis- en herinrichtingskostenvergoeding

Het college verstrekt een verhuis- en herinrichtingskostenvergoeding als verhuizen naar een aangepaste woning de goedkoopst compenserende oplossing is voor het woonprobleem van de inwoner die is ontstaan door zijn/haar beperking (zie 6.2.3. primaat van verhuizen). Dit betekent dat de huidige woning niet meer normaal gebruikt kan worden door de inwoner.

De inwoner moet deze vergoeding inzetten voor de verhuizing en/of de herinrichting van de nieuwe woning. Een indicatie voor deze vergoeding wordt toegekend voor een periode van zes maanden. Als het college de reële verwachting heeft dat er binnen deze zes maanden geen geschikte woning vrijkomt, kan het college de periode met zes maanden verlengen.

Als de inwoner binnen de toegekende termijn niet verhuist, doet het college een heronderzoek. Als er in die periode wel geschikte woningen beschikbaar waren binnen de gemeente, maar de inwoner niet is verhuisd, wordt er geen woningaanpassing meer gedaan.

Een verhuis- en herinrichtingskostenvergoeding wordt niet verstrekt als:

• -

  De inwoner met een beperking voor het eerst zelfstandig gaat wonen;

• -

  De inwoner met een beperking zelf besluit te verhuizen uit een woning die op ergonomische gronden geschikt is voor zijn/haar situatie;

• -

  De inwoner verhuist naar een Wlz instelling.

6.2.4.2 Roerende woonvoorzieningen

Roerende woonvoorzieningen zijn tilliften, douchestoelen, toiletvoorzieningen en transferhulpmiddelen. Deze kunnen in natura of in pgb worden toegekend.

Voor deze voorzieningen kan het college een programma van eisen opstellen.

Hulpmiddel in natura

Bij een toekenning in natura is een door het college gecontracteerde of gekozen leverancier verantwoordelijk voor de selectie van het goedkoopst compenserende hulpmiddel. De voorzieningen worden in bruikleen verstrekt, wat betekent dat de inwoner het mag gebruiken, maar het eigendom bij de leverancier blijft. Hiervoor ondertekenen de inwoner en leverancier een bruikleenovereenkomst, waarin de rechten en plichten voor het gebruik van de voorziening staan.

Het college kan roerende woonvoorzieningen nieuw of hergebruikt verstrekken. Een hergebruikt hulpmiddel moet van goede kwaliteit zijn en mag niet ouder zijn dan 7 jaar.

Hulpmiddel via een pgb

Kiest het college voor toekenning door middel van een pgb, wordt het bedrag berekendop basis van de totale kosten over een periode van 7 jaar. Dit bedrag is gelijk aan wat het college op dat moment betaalt voor een hulpmiddel in natura en is bedoeld voor de aanschaf van de voorziening, het onderhoud, reparaties en verzekering. Het bedrag moet voldoende zijn om de voorziening minimaal 7 jaar te kunnen gebruiken.

6.2.4.3 Woningaanpassing

Het college kan besluiten een woning bouwkundig aan te passen als de inwoner beperkingen ervaart in het normale gebruik van de woning (zie paragraaf 6.2.1). Een woningaanpassing kan een grote bouwkundige of financiële impact hebben.

Voorwaarden voor vergoeding

Het college vergoed woningaanpassingen waarbij een rechtstreeks oorzakelijk verband is aangetoond tussen de ondervonden (naar objectieve maatstaf aanwezige) problemen, en een of meer bouwkundige of woontechnische kenmerken van de betreffende woning. Wanneer belemmeringen volgen uit de aard van het gebruikte materiaal, dan verstrekt het college geen woonvoorziening (bijvoorbeeld vocht en tocht).

Het uitrustingsniveau van de woningaanpassingen is sober en doelmatig en is gelijk aan het niveau in sociale huurwoningen.

Uitvoering van woningaanpassingen

Als het college kiest voor een bouwkundige woningaanpassing, schakelt het een gecontracteerde aannemer of een gekozen aannemer (uit minimaal 2 offertes) in. Een andere optie is dat het college een persoonsgebonden budget voor een woningaanpassing verstrekt, waarna de woningeigenaar de aanpassing zelf regelt.

Voor woningaanpassingen van meer dan € 20.000,- rekent het college bepaalde uitgaven tot de kosten. Deze kosten staan in artikel 4 van de Nadere regels.

Eigendom en verwijdering van aanpassingen

Als de inwoner verhuist, hoeft de woningaanpassing niet te worden verwijderd. De woningaanpassing wordt door natrekking eigendom van de woningeigenaar, met uitzondering van een traplift. Een traplift wordt in bruikleen gegeven en wordt verwijderd als deze niet meer wordt gebruikt.

Toestemming van de woningeigenaar

Het college of de inwoner (huurder) mag de woningaanpassing aanbrengen zonder toestemming van de eigenaar van de woning . Wel moet de eigenaar van de woning de mogelijkheid krijgen om betrokken te zijn bij uitvoeringskwesties.

Anti-speculatiebeding

Bij toekenning van de woningaanpassing neemt het college in de beschikking het anti-speculatiebeding op (zoals bedoeld in artikel 5 van de Nadere regels). Dit beding houdt kort gezegd in dat de kosten van de woningaanpassing bij verkoop binnen 10 jaar na gereed melding terug betaald moeten worden. Er is hierbij sprake van een aflopend percentageschema.

Als dit van toepassing is, maakt het college voor het bepalen van een programma van eisen voor een woningaanpassing, gebruik van het Handboek voor Toegankelijkheid.

Losse woonunit

Het college kan een herplaatsbare losse woonunit verstrekken als:

• •

  de noodzakelijke bouwkundige woonvoorziening bestaat uit een aanbouw aan of een aanzienlijke verbouwing van een woning, en

• •

  die woning het (mede)eigendom is van de belanghebbende inwoner, of

• •

  die woning het eigendom is van een verhuurder die niet bereid is de aangepaste woning

  blijvend ter beschikking te stellen aan personen met beperkingen.

Voordeel van een losse woonunit is dat deze relatief snel geplaatst kan worden en er in de meeste gevallen geen vergunning voor nodig is. Dit is vooral bij (zeer) progressieve ziektebeelden een voordeel.

6.2.5 Woonvoorzieningen en doelgroepen woongebouwen

In de Verordening staan redenen waarom een woonvoorziening niet wordt toegekend. Dit geldt bijvoorbeeld als de aanpassing algemeen gebruikelijk is (zie paragraaf 4.5). Zo verstrekt het college geen woonvoorziening als deze:

• -

  alleen bedoeld is voor renovatie of aanpassing aan de eisen van de tijd; of

• -

  aangevraagd wordt voor een doelgroepen woongebouw.

Een doelgroepen woongebouw is een gebouw dat speciaal bedoeld is voor mensen met een beperking of ouderen, of dat in de praktijk grotendeels door deze groepen bewoond wordt.

Een voorziening voor zo’n woongebouw is algemeen gebruikelijk als de voorziening onmisbaar is voor de doelgroep op grond van:

• •

  wettelijke voorschriften;

• •

  algemeen aanvaarde regels;

• •

  contractuele bepalingen.

De voorziening moet de beperkingen oplossen zodat de inwoner normaal gebruik kan maken van de woning. Het is aan het college om aan te tonen dat de voorziening algemeen gebruikelijk is.

Als inwoners van een doelgroepen woongebouw een woonvoorziening nodig hebben, verwijst het college hen de eigenaar van het gebouw, bijvoorbeeld de woningcorporatie of de Vereniging van Eigenaren (VvE). Zij zijn verantwoordelijk voor het regelen en betalen van deze voorzieningen, zonder bijdrage vanuit de Wmo. Dit kan anders zijn als hierover onderling afspraken zijn of worden gemaakt.

6.2.6 Woonvoorzieningen voor woongebouwen en gemeenschappelijke ruimten

Als een inwoner niet (meer) zelfstandig kan omgaan met de toegang (toegankelijkheid en doorgankelijkheid) van een gebouw of gemeenschappelijke ruimte, kan hij/zij dit melden bij het college.

Nieuwbouw

Bij nieuwbouw is het college niet verantwoordelijk voor het verstrekken van voorzieningen die de toe- en doorgankelijkheid van het woongebouw verbeteren, zoals elektrische toegangsdeuren of deuropeners. Onder nieuwbouw vallen woongebouwen die na 1 januari 2023 zijn gebouwd of gerenoveerd. In dat geval ligt de verantwoordelijkheid voor deze voorzieningen bij de eigenaar, zoals de woningcorporatie of de Vereniging van Eigenaren (VvE).

Bestaande bouw

Gaat het om een bestaand gebouw, zonder de specifieke situatie van een doelgroepengebouw, nieuwbouw of renovatie, dan kan het college in sommige gevallen de kosten vergoeden voor het plaatsen van een woonvoorziening in een gemeenschappelijke ruimte. Dit geldt voor voorzieningen zoals genoemd in artikel 10 lid 3 sub f van de Verordening.

Financiering en uitvoering

Als het college een voorziening toekent, wordt de vergoeding bepaald op basis van een onafhankelijke kostenberekening. Dit bedrag wordt overgemaakt aan de eigenaar, die verantwoordelijk is voor de plaatsing(sopdracht). De woonvoorziening blijft eigendom van de eigenaar. Ook de kosten van keuring, onderhoud en reparatie van de woonvoorzieningen zijn voor zijn rekening.

6.3.1 Maatwerkvoorziening collectief vervoer

Een maatwerkvoorziening voor collectief vervoer kan bestaan uit:

• a.

  Route vervoer naar geïndiceerde groepsbegeleiding (dagbesteding) en/of activerend werk (zie paragraaf 6.5.2.1);

• b.

  Een Wmo-pas waarmee de inwoner met korting een bepaald aantal kilometers kan reizen via het collectief vraagafhankelijk vervoer.

Wmo pas en collectief vervoer

Met een Wmo-pas kan een inwoner gebruikmaken van het collectief vraagafhankelijk vervoerssysteem van Avan (Aanvullend vervoer regio Arnhem Nijmegen).

Een inwoner komt in aanmerking voor een Wmo-pas als hij/zij:

• -

  Een structureel vervoersprobleem heeft;

• -

  Niet kan reizen met het openbaar vervoer; en

• -

  Geen of onvoldoende gebruik kan maken van andere vervoersoplossingen of hulp uit het sociale netwerk.

Het collectief vraagafhankelijk vervoer rijdt over afstanden tot 25 km. Het college kan daarnaast een specifieke puntbestemming aanwijzen buiten dit gebied. In artikel 2 van de Nadere regels staat voor welke reizen de Wmo-pas niet gebruikt mag worden.

Persoonsgebonden kilometers en kosten

De Wmo-pas is persoonsgebonden en gekoppeld aan een maximaal aantal kilometers per jaar. Dit aantal kilometers vertegenwoordigd een door het college vastgesteld budget. De basis is dat:

• -

  Een inwoner met de Wmo-pas maximaal 1500 kilometer per jaar met korting kan reizen.

• -

  De eigen bijdrage per rit bestaat uit een opstaptarief en een tarief per kilometer.

• -

  Als de toegekende kilometers op zijn, betaalt de inwoner voor extra kilometers het normale tarief zonder korting.

• -

  Het aantal kilometers per jaar kan lager zijn als de inwoner ook gebruikmaakt van andere vervoersmogelijkheden, zoals het openbaar vervoer of een scootmobiel.

In artikel 2 van de Nadere regels staat het aantal kilometers per jaar als de inwoner ook van andere vervoersmogelijkheden gebruikmaakt.

De actuele tarieven en eigen bijdrage per rit zijn te vinden op www.avan-vervoer/avan-wmo/wat-kost-het/.

Voorwaarden voor toekenning

Een maatwerkvoorziening voor collectief vraagafhankelijk vervoer:

• -

  Wordt pas verstrekt na een officiële beschikking (geen voorlopige verstrekking vooraf);

• -

  Kan voorlopig worden toegekend voor regelmatig vervoer naar een medische behandeling, in afwachting van een besluit van de zorgverzekeraar over een aanvraag voor zittend ziekenvervoer;

• -

  Wordt niet toegekend bij een tijdelijke beperking van zes maanden of korter.

Voorkeur voor collectief vervoer

Het collectief vervoer heeft de voorkeur boven andere maatwerkvoorzieningen of een persoonsgebonden budget. Bij de keuze voor een vervoersvoorziening houdt het college altijd rekening met de persoonskenmerken en behoeften van de inwoner.

Bijzondere indicaties collectief vervoer

Als het college aan de inwoner een Wmo-vervoerspas verstrekt, kan het college aanvullend een bijzondere indicatie toekennen. Deze bijzondere indicaties worden meestal toegekend als ze medisch noodzakelijk zijn. Gedacht kan worden aan:

• -

  Individueel vervoer:

• Bij deze indicatie kan het vervoer voor de inwoner niet met andere reizigers gecombineerd worden;

• -

  Taxi (personenauto):

• Deze indicatie wordt afgegeven als de inwoner niet in staat is om de opstap te maken in een bus;

• -

  Bus:

• Deze indicatie wordt afgegeven als de inwoner niet in staat is om in en uit de lage zit van een gewone personenauto kan komen;

• -

  Rolstoel of met scootmobiel:

• Deze indicatie wordt afgegeven als de inwoner niet in staat is om te reizen zonder deze hulpmiddelen. Zo’n rit wordt uitgevoerd met een rolstoelbus;

• -

  Medische begeleider:

• Medische begeleiding is begeleiding op indicatie van het college vanwege medische redenen tijdens de rit van het collectieve vervoer. Dit wordt ook wel verplichte begeleiding. genoemd. De inwoner mag dan niet alleen reizen. Een medische begeleider betaalt zelf geen bijdrage aan het vervoer. Voor een medisch begeleider wordt een zitplaats in het voertuig gereserveerd;

• -

  Medereiziger:

• De inwoner mag er voor te kiezen iemand mee te nemen tijdens de rit. Een medereiziger betaalt het medereizigerstarief, dat hoger ligt dan het tarief voor de geïndiceerde inwoner. Voor de medereiziger wordt een zitplaats in het voertuig gereserveerd. De OV begeleiderskaart is in het vervoer van Avan niet geldig.

• -

  Hulphond:

• Een hulphond is een hond die de inwoner hulp biedt voor zijn beperking. Een blindengeleide hond en/of SOHO hond mag altijd mee. Als de inwoner dit aangeeft bij de ritreservering, zijn hier geen extra kosten aan verbonden.

Bovenregionaal vervoer: Valys

Buiten het lokale gebied (meer dan 25 kilometer) kan de inwoner gebruik maken van de mogelijkheden van het bovenregionale vervoer dat Valys in opdracht van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) verricht. Om gebruik te maken van Valys moet de inwoner aan kunnen tonen dat deze een indicatie of verklaring van de gemeente heeft waaruit blijkt dat er sprake is van een mobiliteitsprobleem.

6.3.2 Vervoersvergoedingen

Vergoeding Wmo (sociaal) vervoer

De inwoner kan ervoor kiezen om geen gebruik te maken van het collectief vervoer dat het college aanbiedt als maatwerkvoorziening. In dat geval kan hij/zij een persoonsgebonden budget (pgb) aanvragen voor vervoer.

De hoogte van dit wordt bepaald op basis van de gebruikelijke tarieven in de regio. Daarbij geldt:

• -

  Een inwoner moet per jaar 1500 kilometer kunnen reizen binnen de eigen leef- en woonomgeving;

• -

  Als iemand zich in de directe woonomgeving deels zelfstandig kan verplaatsen met een vervoers(hulp)middel of een andere vervoersvoorziening, is dit maximaal 750 kilometer per jaar.

Voor vervoer van en naar groepsbegeleiding wordt het pgb bepaald op basis van de dichtst bij de woning van de inwoner gelegen geschikte locatie. Daarbij houdt het college rekening met eventuele beperkingen die het reizen met het openbaar vervoer in de weg staan.

Vergoeding gebruik eigen auto

Als er na het optreden van beperkingen geen sprake is van een andere situatie op vervoersgebied dan daarvoor (iemand heeft bijvoorbeeld al een auto en is gewend daarmee in de vervoersbehoefte te voorzien) is er geen noodzaak tot het bieden van een oplossing. Dat kan anders zijn als de inwoner door het optreden van de beperkingen noodgedwongen meer gebruik moet maken van de eigen auto en alternatieven, en gebruik van het openbaar- of het collectief vervoer (medisch) niet mogelijk is.

Als een inwoner zijn eigen auto vaker dan algemeen gebruikelijk moet gebruiken, kan hij een vervoersvergoeding krijgen. Het college beoordeelt dit op basis van de richtlijnen van het Nibud (zie https://www.nibud.nl/onderwerpen/uitgaven/autokosten/). Deze vergoeding is bedoeld als compensatie voor extra vervoerskosten door de beperkingen, en niet om alle vervoerskosten te vergoeden. Het college baseert de hoogte van de vergoeding op de op dat moment geldende algemeen gebruikelijke belastingvrije kilometervergoeding, met een maximum van 1500 kilometer per jaar.

6.3.3 Autoaanpassing

Als het openbaar vervoer, collectief vervoer en/of andere vervoersvoorzieningen niet als adequate compenserende voorziening gezien kunnen worden, kan het college een autoaanpassing verstrekken. Of een aangepaste auto of bus nodig is, hangt af van de (combinatie van de) medische, sociale en functionele situatie van de inwoner. Daarom vraagt het college hiervoor veelal een medisch advies.

In artikel 18 lid 2, sub c van de Verordening staan een aantal kaders voor een autoaanpassing. Daarnaast stelt het college extra voorwaarden voor de uitvoering:

• -

  Een autoaanpassing wordt aangebracht op een eigen auto als deze alleen maar gebruikt kan worden als deze wordt aangepast;

• -

  De auto moet technisch in goede staat zijn, aan te tonen door de inwoner;

• -

  De auto mag niet ouder zijn dan 7 jaar. Het college verstrekt geen autoaanpassing voor auto’s ouder dan 7 jaar;

• -

  Aanpassingen aan de auto moeten functioneel noodzakelijk zijn voor mensen met een beperking en niet algemeen gebruikelijk of standaard ingebouwd zijn, zoals rem- of stuurbekrachtiging, airconditioning, airbags, etc.;

• -

  De aanpassingen zijn noodzakelijk voor de inwoner met beperkingen en moeten alleen door hem/haar gebruikt worden;

• -

  Als een aanpassing aan de eigen auto wordt toegekend, gebeurt dit in de vorm van een financiële tegemoetkoming;

• -

  Het halen van een rijbewijs is algemeen gebruikelijk; de kosten van rijlessen worden daarom niet vergoed;

• -

  De inwoner is in het bezit van een geldig rijbewijs welke is voorzien van de door het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen (CBR) vastgestelde beperkende bepalingen als er een noodzaak is om de bediening en besturing van de auto aan te passen;

• -

  Wanneer de inwoner met beperkingen voor de eigen auto kiest, terwijl adequate, goedkopere alternatieven beschikbaar zijn, dan is dat zijn/haar keus voor een duurdere oplossing. Indien dan vervolgens de keuze ook het aanbrengen van aanpassingen impliceert, moet de inwoner die voor eigen rekening nemen;

• -

  De inwoner is verantwoordelijk voor de verzekering en het onderhoud en reparatie van de aangepaste auto.

Het college kan een vergoeding voor een speciale autostoel verstrekken als:

• a)

  een autostoel niet als voornaamste doel heeft de zithouding te verbeteren;

• b)

  de stoel niet normaal in de handel verkrijgbaar is;

• c)

  de inwoner al klachten krijgt na het rijden van enkele kilometers of binnen een kwartier;

• d)

  de aanschaf van de stoel niet uit preventief oogpunt gedaan wordt;

• e)

  de inwoner met beperkingen, bij de aankoop van de auto, rekening heeft gehouden met zijn/haar beperkingen en het noodzakelijke zitcomfort;

• f)

  er geen andere hulpmiddelen zijn om de stoel adequaat te maken voor de korte en middellange afstand.

6.4.1 Maatwerkvoorzieningen mobiliteit en vervoer

Een inwoner komt in aanmerking voor een individuele rolstoel of een vervoersvoorziening (zoals een scootmobiel) als er objectief aangetoonde ernstige beperkingen zijn in de sta- en loopfunctie. Dit betekent dat de inwoner, ondanks het gebruik van loophulpmiddelen (zoals een rollator) problemen heeft met:

• -

  het verplaatsen binnenshuis;

• -

  lopen buitenshuis op de zeer korte afstanden (tot 100 meter); of

• -

  lopen over iets langere afstanden (tot 800 meter).

Hierdoor kan de inwoner bijvoorbeeld geen gebruik maken van het openbaar vervoer, een (brom)fiets of een brommer/scooter.

Vormen van maatwerkvoorzieningen voor mobiliteit en vervoer

Het college kan de volgende maatwerkvoorzieningen toekennen:

• -

  Rolstoelen;

• -

  Aangepaste fietsen;

• -

  Scootmobielen;

• -

  Aangepaste wandelwagens/buggy’s.

Voor deze voorzieningen kan het college een programma van eisen opstellen. Dit bepaalt in welke categorie een hulpmiddel valt. Bij de keuze van het meest passende hulpmiddel voor de inwoner, wordt, indien beschikbaar, een functioneel advies van de behandelaar in overweging genomen.

Toekenning: in natura of pgb

Een hulpmiddel kan op twee manieren worden verstrekt:

• a)

  Een voorziening in natura:

  • o

    Een gecontracteerde leverancier kiest het best passende hulpmiddel, het merk en type, op basis van de categorie die het college heeft bepaald.

  • o

    Het college betaalt maandelijks een all-in categorieprijs; dat is inclusief levering, reparaties, onderhoud, verzekeringen en eventuele benodigde aanpassingen;

• b)

  Een voorziening via een pgb:

  • o

    De hoogte van het pgb wordt gebaseerd op de prijs bij de gecontracteerde leverancier of de prijs in een door het college goedgekeurde offerte.

  • o

    Het pgb-bedrag is bedoeld voor aanschaf, onderhoud, reparaties en verzekering en moet voor minimaal 7 jaar toereikend zijn.

Hulpmiddelen in natura worden in bruikleen verstrekt en kunnen nieuw of hergebruikt zijn. Een her verstrekt hulpmiddel moet van goede kwaliteit zijn.

6.4.2 Aangepaste fietsen

Het college kan aangepaste fietsen, zoals driewielfietsen en handbikes, verstrekken als dat nodig is. Driewielfietsen zijn bijvoorbeeld geschikt voor mensen met evenwichtsproblemen. Deze beperking maakt het gebruik van een normale fiets - al dan niet met hulpmotor - gevaarlijk. Ook mensen met andere beperkingen, zoals een gestoorde motoriek, kunnen baat hebben bij een driewielfiets.

Het college ziet een normale kinderdriewieler voor kinderen tot 4 jaar als algemeen gebruikelijk en verstrekt deze daarom niet. Speciale driewielfietsen voor kinderen kunnen mogelijk wel worden verstrekt.

6.4.3 Scootmobielen en stallingen

Een scootmobiel is een open elektrische buitenwagen bedoeld voor inwoners met een objectief aangetoonde matige tot ernstige sta-loopfunctie. Het college verstrekt een scootmobiel alleen als maatwerkvoorziening als:

• •

  er sprake is van een sta-loopfunctiebeperking, ook gelet op het kunnen maken van transfers;

• •

  er sprake is van niet meer dan 800 meter aaneen kunnen lopen en niet kunnen fietsen;

• •

  de inwoner is aangewezen op een scootmobiel, gelet op onder andere de beperkingen en de vervoersbehoefte op de korte afstand (directe woonomgeving). Ter indicatie van een korte afstand: dit is een afstand die mensen normaal lopend of op de fiets doen tot ongeveer 10 km van de woning. Een scootmobiel kan ongeveer 35 km rijden met een volle accu en is geschikt voor een reis tot een afstand van circa 18 km van de woning;

• •

  er niet op een andere manier kan worden voorzien in de vervoersbehoefte, zoals met een algemeen gebruikelijke fiets;

• •

  alleen het collectief vervoer niet in de vervoersbehoefte kan voorzien;

• •

  de inwoner zelf het voertuig veilig kan bedienen en besturen. De inwoner is verplicht om daarvoor een rijvaardigheidstest te ondergaan;

• •

  de vervoersbehoefte op de korte afstand (tot zo’n 10 km van de woning) structureel meer dan 4 dagen per week is en door de inwoner redelijkerwijs is aangetoond;

• •

  er is een mogelijkheid om de scootmobiel droog, (brand)veilig en vorstvrij te stallen en op te laden of er kan een adequate stalling met oplaadpunt gemaakt worden;

• •

  als een adequate stalling ontbreekt en/of niet te realiseren is, wordt geen scootmobiel als maatwerkvoorziening verstrekt;

• •

  als een hulpmiddel niet in een gemeenschappelijke stalling/ruimte kan worden gestald, dan wordt samen met de inwoner en, indien van toepassing, met de verhuurder naar een andere mogelijkheid gezocht. Het college is in deze bemiddelaar;

• •

  als het bij de verstrekking van een scootmobiel als maatwerkvoorziening noodzakelijk is een stalling aan te passen, kan hiervoor een voorziening in natura dan wel een pgb worden verstrekt.

6.4.4 Scootmobielpool

Voorliggend op een scootmobiel als maatwerkvoorziening is er de scootmobielpool de Liemers. Voor inwoners die een scootmobiel nodig hebben en voldoen aan de voorwaarden daarvoor, maar de scootmobiel niet vaker dan 3 dagen per week nodig hebben, is er de scootmobielpool De Liemers. Als er een beschikbaar is, mogelijk deze inwoners dan voor een of meerdere dagen een scootmobiel uit de pool reserveren en lenen.

6.4.5 Meeverhuizen hulpmiddelen

Als een inwoner verhuist, kan een andere gemeente verantwoordelijk worden voor zijn/haar hulpmiddelen. Volgens de Wmo 2015 ligt de verantwoordelijkheid bij de gemeente waar de inwoner naartoe verhuist en zich inschrijft. Als iemand verhuist naar een Wlz-instelling, wordt het zorgkantoor verantwoordelijk voor de hulpmiddelen.

Daarnaast zijn er landelijk twee aanvullende regelingen getroffen:

• 1.

  Een convenant voor het meenemen van hulpmiddelen naar een andere woonplaats of verblijfsplek;

• 2.

  Bestuurlijke afspraken voor hulpmiddelen bij logeren thuis.

6.4.5.1 Convenant meenemen hulpmiddelen

In het ‘‘Convenant meeverhuizen hulpmiddelen’’ heeft de VNG met andere partijen afspraken gemaakt over het meenemen van hulpmiddelen naar een nieuwe woonplaats of verblijfsplek. Het college volgt de afspraken in dit convenant (versie 22 april 2021). Het gaat om mobiliteitshulpmiddelen en roerende woonvoorzieningen.

Het convenant geldt bij verhuizing naar een andere gemeente en bij verhuizing naar een Wlz-instelling. Het gaat om drie situaties:

• a.

  Verhuizing van een cliënt met een Wmo hulpmiddel dat in natura is verstrekt, naar een nieuwe gemeente;

• b.

  Verhuizing van een cliënt met een Wmo hulpmiddel naar een instelling, en omgekeerd;

• c.

  Verhuizing van een cliënt met een Wmo hulpmiddel dat via een pgb is verstrekt.

Het convenant bevat de volgende uitgangspunten:

• 1.

  De cliënt behoudt het hulpmiddel en neemt dit hulpmiddel bij een verhuizing mee naar zijn nieuwe woonplaats/locatie;

• 2.

  De cliënt hoeft niet opnieuw het aanvraagtraject voor een hulpmiddel te doorlopen;

• 3.

  Er is geen verspilling van hulpmiddelen die door het inleveren ongebruikt blijven;

• 4.

  De afwikkeling van de overgang van hulpmiddelen regelen de leveranciers/verstrekkers onderling;

• 5.

  De administratieve last voor een financierende partij wordt tot een minimum beperkt;

• 6.

  De prijs voor overname tussen de partijen komt tot stand volgens een eenduidige overnameregeling;

• 7.

  De cliënt doet een melding van de verhuizing om het proces voor de overgang van het hulpmiddel op te starten;

• 8.

  Is een eerder meegenomen hulpmiddel aan vervanging toe, dan worden de regels toegepast van de gemeente waar de cliënt op dat moment woont.

6.4.5.2 Bestuurlijke afspraken over hulpmiddelen bij logeren thuis

Een gemeente hoeft geen hulpmiddelen te verstrekken als iemand in een Wlz-instelling woont. Daarom kan een gemeente bij verhuizing naar een Wlz-instelling alle hulpmiddelen thuis, inclusief een pgb daarvoor, innemen of beëindigen. Maar dit heeft mogelijk onwenselijke gevolgen, zoals iemand met een Wlz-indicatie die problemen kan ondervinden als hij of zij thuis logeert maar geen til- of traplift meer heeft. Daarom hebben brancheorganisaties, de VNG en het Rijk bestuurlijke afspraken gemaakt over het thuis behouden van Wmo-hulpmiddelen. Het college volgt deze afspraken (versie 17 juli 2023) waarin de werkwijze en de verantwoordelijkheid van de verschillende partijen staan.

Op hoofdlijnen zijn de afspraken:

• •

  Dat de cliënt de intentie heeft om minstens 18 dagen per jaar thuis te logeren;

• •

  Dat het alleen gaat om Wmo-hulpmiddelen die:

  • o

    al aanwezig zijn op het moment van verhuizen;

  • o

    een inwoner niet vanuit de zorginstelling kan meenemen naar huis. De zorginstelling bepaalt wat kan worden meegenomen;

• •

  Dat mobiliteitshulpmiddelen zoals een rolstoel en aangepaste fiets hier niet onder vallen omdat deze hulpmiddelen niet twee keer worden verstrekt;

• •

  Dat een traplift hier ook onder valt, ondanks dat dit geen hulpmiddel, maar een woningaanpassing is;

• •

  Dat het ook gaat om hulpmiddelen die moeten worden onderhouden, gerepareerd of vervangen;

• •

  Dat als de afspraken niet zorgen voor een specifieke oplossing, de partijen samen naar een passende oplossing zoeken binnen de bedoeling van de afspraken.

6.4.6 Sportvoorzieningen

Een sportvoorziening, waaronder een sportrolstoel, kan bijdragen aan de participatie van een inwoner. Uitgangspunt is dat inwoners zelf verantwoordelijk zijn voor de aanschaf van zaken die nodig zijn bij sportbeoefening.

Als een inwoner door een beperking extra kosten heeft voor de aanschaf of het onderhoud van een sportvoorziening, kan hij/zij één keer in drie jaar een maximale financiële tegemoetkoming krijgen voor deze extra kosten.

Omdat het doel is om zelfredzaamheid en maatschappelijke participatie te bevorderen, weegt het college in ieder geval de volgende (niet uitputtende) factoren mee. Het college kan een tegemoetkoming verstrekken als:

• a.

  blijkt dat de sportactiviteit de inwoner meerwaarde oplevert omdat dit de belangrijkste manier is waarop de hij/zij deelneemt aan de samenleving;

• b.

  blijkt dat de inwoner een achtergrond in deze sportactiviteit of sport in het algemeen heeft;

• c.

  blijkt dat de inwoner sport in een groep en door zijn/haar beperking extra kosten maakt. Dit kan sporten in verenigingsverband zijn, maar ook een georganiseerde en structurele sportgroep onder leiding van een professional, dat lijkt opeen vereniging.

Sportvoorzieningen voor gezamenlijk of collectief gebruik komen niet in aanmerking voor een individuele vergoeding.

6.5.1 Zelfstandigheid optimaliseren

Voordat het college begeleiding inzet, kijkt het college eerst hoe de inwoner zoveel mogelijk zelf de regie kan houden en zelfstandig kan functioneren in de thuissituatie. Hierbij werkt het college samen met de inwoner en als het nodig is, met familie, het sociale netwerk en/of professionals.

Zelfredzaamheid betekent dat een inwoner de lichamelijke, cognitieve en psychische mogelijkheden heeft om binnen zijn persoonlijke behoeften te kunnen functioneren. Een inwoner is zelfredzaam als hij/zij :

• •

  zelf zorghandelingen kan uitvoeren of hierover de regie kan voeren;

• •

  sociaal kan functioneren in het dagelijks leven, zoals thuis en in relatie met vrienden en familie;

• •

  zelf structuur in zijn dag kan aanbrengen;

• •

  zelf besluiten kan nemen en de regie kan voeren.

6.5.2 Groepsbegeleiding en individuele begeleiding

Er zijn verschillende soorten begeleiding. Twee daarvan zijn groepsbegeleiding en individuele begeleiding.

Meer informatie over de doelgroep, de doelen en de inhoud van deze soorten begeleiding, staan op de website van Inkoop sociaal domein Centraal Gelderland: https://www.inkoopsdcg.nl/home+inkoop/inkoop/inkoopdocumenten/default.aspx

6.5.2.1 Groepsbegeleiding

Het doel van groepsbegeleiding is om mensen in een groep te ondersteunen. Het richt zich op sociale interactie, het versterken van zelfredzaamheid en het bieden van steun en structuur in een veilige groepssetting.

Er zijn twee soorten groepsbegeleiding:

• 1.

  Groepsbegeleiding stabiel: gericht op het behouden van stabiliteit in de situatie;

• 2.

  Groepsactiviteit ontwikkeling: gericht op het actief verbeteren van de situatie of het voorkomen van achteruitgang.

Welke soort groepsbegeleiding het college indiceert, hangt af van de individuele situatie van de inwoner. Het college zet alleen groepsbegeleiding in als een algemene (voorliggende) voorziening niet (voldoende) passend is of als activerend werk, vrijwilligerswerk, een arbeidsintegratietraject of regulier werk niet voorliggend (kunnen) zijn.

Vervoer naar groepsbegeleiding

Het college gaat ervan uit dat inwoners zelf vervoer regelen naar de groepsbegeleiding, bijvoorbeeld met eigen vervoer (zoals de fiets, auto, scootmobiel) of met het openbaar vervoer. Als dat niet zelfstandig mogelijk is, kunnen inwoners gebruik maken van:

• -

  hun sociale netwerk;

• -

  ANWB AutoMaatje;

• -

  Plusbus de Liemers;

• -

  de AVAN-pas (vraagafhankelijk vervoer) gebruiken; of

• -

  Routevervoer van AVAN als laatste optie.

6.5.2.2 Individuele begeleiding

Individuele begeleiding helpt inwoners bij het (opnieuw) aanleren van vaardigheden, zonder taken over te nemen. Dit gebeurt bijvoorbeeld via ambulante begeleiding. De begeleiding wordt afgestemd op de doelen en vindt meestal thuis plaats.

Individuele begeleiding wordt alleen ingezet als een algemene (voorliggende) voorziening of groepsbegeleiding niet (voldoende) helpt om het gewenste resultaat te bereiken. Als behandeling of revalidatie mogelijk is om begeleiding via de Wmo te voorkomen, heeft dat voorrang. Ook groepsbegeleiding gaat vóór individuele begeleiding, behalve als uit zorginhoudelijke overwegingen blijkt dat individuele begeleiding het meest doelmatig is.

Als het nodig is, kan het college individuele begeleiding en groepsbegeleiding combineren, maar ze mogen niet op hetzelfde moment plaatsvinden, omdat ze elk een ander doel hebben.

Er zijn drie vormen van begeleiding individueel:

• 1.

  Begeleiding Basis Wmo;

• 2.

  Begeleiding Specialistisch Wmo ;

• 3.

  Begeleiding zintuiglijk gehandicapten.

Begeleiding basis Wmo:

Deze vorm biedt ondersteuning bij dagelijkse zaken en eenvoudige problemen. Denk aan hulp bij het structureren van de dag, het plannen van taken, of alledaagse sociale situaties. Deze begeleiding is minder intensief en bedoeld voor mensen met lichte hulpvragen die bijvoorbeeld zelfstandig wonen maar soms wat sturing nodig hebben.

Begeleiding specialistisch Wmo:

Deze intensievere vorm van begeleiding is gericht op mensen met complexere problemen, zoals psychische problematiek, verslaving of ernstige gedragsproblemen. Vaak is specifieke kennis nodig en is de begeleiding langduriger en intensiever. Het helpt bijvoorbeeld bij het omgaan met ernstige psychische stoornissen, gedragsproblemen of het ontwikkelen van gespecialiseerde vaardigheden.

Samengevat:

• -

  begeleiding basis helpt bij dagelijkse structuur en eenvoudige ondersteuning;

• -

  begeleiding specialistisch richt meer complexe en intensieve hulpvragen.

Ondersteuning van de mantelzorger

Begeleiding kan ook ingezet worden om mantelzorgers of personen die gebruikelijke hulp bieden te ondersteunen. Bij het indiceren van begeleiding onderzoekt het college bij welke activiteiten de inwoner problemen ondervindt en in welke mate. Op basis daarvan bepaalt het college de omvang van de indicatie.

Begeleiding moet bijdragen aan samenhang tussen de activiteiten/ onderdelen waarop de inwoner beperkingen ervaart en/ of ondersteuning nodig heeft. Dit gebeurt alleen als er geen oplossing is via de eigen regie, het sociaal netwerk of een algemene, voorliggende voorziening.

Begeleiding voor inwoners met een zintuiglijk beperking:

In het kader van de Wmo 2015 is de begeleiding voor inwoners met een zintuiglijke beperking landelijk ingekocht. Dit zorgt ervoor dat deze doelgroep overal in Nederland toegang heeft tot de juiste, specialistische begeleiding, zonder te letten op hun woonplaats.

Ondersteunen bij het aanbrengen van structuur en voeren van regie:

• 1.

  Hulp of overname bij problemen oplossen:

  Dit gaat om ondersteuning bij het herkennen, analyseren en oplossen van problemen. Ook het evalueren van eventuele effecten van oplossingen en het uitvoeren van de gekozen oplossing vallen hieronder. Denk bijvoorbeeld aan het begrijpen van een ontvangen brief en bepalen welke actie nodig is.

• 2.

  Hulp bij het initiëren van taken:

  Dit betekent het optimaliseren van de belastbaarheid bijvoorbeeld hulp bij plannen en organiseren (agenda beheer, onderscheid tussen hoofd en bijzaken en vooral de waarom hiervan), het bespreken van zaken waar tegenaan gelopen wordt en deze situaties uitdiepen, het oplossen en een plan maken voor een volgende keer hoe er dan mee te gaan, zelfredzaamheid vergroten en het probleemoplossend vermogen vergroten;

• 3.

  Hulp of overname bij initiëren van complexe taken:

  Denk aan: een bijdrage leveren in gesprekken met specialisten en instanties, hulp bij het bewaken van de belastbaarheid van de inwoner en geven van mondelinge toelichting wanneer de inwoner dit zelf niet kan.

Overige activiteiten:

Het college kan begeleiding toekennen voor onderstaande activiteiten, omdat deze de sociale zelfredzaamheid van de inwoner beïnvloeden. Dit heeft ook gevolgen voor de benodigde begeleiding op andere gebieden. Wanneer de oplossing niet binnen de begeleiding ligt, maar bij andere of voorliggende voorzieningen, verwijst het college de inwoner daarnaar door.

• 1.

  Hulp bij lezen, schrijven en rekenen:

  Dit gaat om het begrijpen en interpreteren van geschreven materiaal, het gebruiken van symbolen om informatie over te brengen en het toepassen van berekeningen.

  Norm: 15 minuten per week.

• 2.

  Geld beheren:

  Dit gaat over activiteiten in het kader van eenvoudige financiële transacties.

  Norm: 15 minuten per week.

• 3.

  Afhandelen van administratie:

  Dit gaat over het openen en ordenen van de post, het bespreken en acties uitzetten.

  Norm: 15 minuten per week.

• 4.

  Gesproken taal begrijpen:

  Dit gaat om het begrijpen van gesproken boodschappen en taalgebonden uitdrukkingen wanneer deze het gevolg zijn van een beperking.

  Norm: 15 minuten per week.

• 5.

  Begrijpelijk maken naar anderen:

  Dit gaat om het produceren van woorden, zinnen in spreektaal en het gebruik maken van gebaren en tekeningen om een boodschap over te brengen.

  Norm: 15 minuten per week.

• 6.

  Een gesprek voeren:

  Dit gaat om het starten, continueren en beëindigen van het uitwisselen van gedachten en ideeën via spreken, schrijven, gebarentaal of andere vormen van taal.

  Norm: 30 minuten per week.

6.5.3 Normtijden individuele begeleiding

De normtijden in de tabel hieronder zijn gebaseerd op de richtlijnen die het CIZ hanteerde. De ernst van beperkingen beïnvloedt de hoogte van de indicatie:

• -

  Matige beperkingen: komen 1 tot meerdere keren per week voor;

• -

  Zware beperkingen: komen minimaal 1 keer per dag voor. De normtijden zijn een richtlijn. Afwijken naar boven of beneden is mogelijk, als het college dat goed motiveert.

Er kan extra worden geïndiceerd als:

• •

  er sprake is van ouders met matige tot ernstige beperkingen in de zelfredzaamheid die zorgdragen voor de opvoeding van een gezond kind, dan kan voor deze ouder(s) extra begeleiding van toepassing zijn. Dit is het geval wanneer het doel van de begeleiding is het ondersteunen bij, of het oefenen met het aanbrengen van structuur, of het voeren van de regie over de (nieuwe) gezinssituatie.

  Normtijd: 1 uur per week, maximale duur 5 jaar.

• •

  er sprake is van oefenen tijdens de begeleiding. Door tijdens de begeleiding te oefenen met vaardigheden/handelingen voor het aanbrengen van structuur of het voeren van regie is kans op succes groter. Deze kunnen zowel betrekking hebben op de inwoner als de mantelzorger.

  Normtijd: 1 uur per week maximale duur 5 jaar.

• •

  er sprake is van begeleiding bij de uitvoer van de zelfzorg. Het gaat hierbij om de zogenoemde ‘zorg met de handen op de rug’. De inwoner kan de handelingen wel uitvoeren maar komt niet tot actie. Het gaat dan om toezicht, aansturen en stimuleren bij het zelf uitvoeren van deze persoonlijke zorg.

  Normtijd: 1 uur per week.

• •

  er sprake is van zeer ernstige gedragsproblematiek. Dat houdt in dat er op tenminste drie van de vier terreinen sprake is van zware beperkingen: oriëntatiestoornissen, stoornissen in psychisch functioneren, stoornissen op gebied van probleemgedrag/veiligheid en beperkingen in de sociale redzaamheid. Er dienen zich op deze terreinen meerdere malen per dag ernstige problemen voor te doen. De objectivering van de zeer ernstige gedragsproblematiek vindt plaats op basis van informatie van een ter zake deskundige.

  Normtijd: kan leiden tot maximaal 1 uur per dag.

7.7.1 Uitbetaling

De Sociale Verzekeringsbank (SVB) betaalt het pgb rechtstreeks aan de zorgverlener namens de gemeente. De SVB voert voor de gemeente de betaling van de geleverde hulp of ondersteuning uit (het zogenaamde trekkingsrecht). De pgb’s worden uitsluitend verstrekt op factuurbasis.

Een eenmalige pgb wordt direct uitbetaald aan de uitvoerende partij (zie paragraaf 7.6). Voor aanpassingen in de collectieve of algemene ruimte van woongebouwen gaat de eenmalige pgb-uitbetaling naar de verhuurder of de Vereniging van Eigenaren.

Bij grote woningaanpassingen, waarbij het niet wenselijk is om het gehele bedrag in één keer uit te betalen, kan het college ervoor kiezen om een voorschot in termijnen uit te betalen.

Een vervoers-pgb wordt elk kwartaal in één keer uitbetaald.

7.7.2 Controle en verantwoording

Rechten en plichten van degene die het pgb ontvangt zijn in de pgb-beschikking opgenomen. De budgethouder (inwoner of zijn/haar pgb-beheerder) zorgt voor een goede en controleerbare administratie en houdt deze voor vijf jaar beschikbaar vanaf de ingangsdatum van de toekenning van het pgb. De budgethouder is altijd verantwoordelijk voor het pgb en verantwoordt de besteding van het pgb wanneer het college daarom vraagt. De budgethouder moet dan de volledige administratie over leggen. Dat zijn in ieder geval de volgende documenten:

• a.

  het pgb plan;

• b.

  het onderzoeksverslag;

• c.

  het ondersteuningsplan;

• d.

  de (gedeeltelijke) toekenningsbeschikking;

• e.

  de overeenkomst zoals ingediend bij de SVB;

• f.

  de urenbriefjes;

• g.

  evaluatieverslagen;

• h.

  overige documenten die het college voor de verantwoording noodzakelijk vindt.

De budgethouder moet kunnen aantonen dat het budget is besteed aan het doel waarvoor het is verstrekt, en controleren of de hulp/ondersteuning voldoet aan de kwaliteitseisen. Daarnaast kan het college periodiek onderzoeken of het pgb nog passend is. Dit kan door een huisbezoek of door de administratie op te vragen en te controleren. De budgethouder krijgt hierover bericht.

7.7.3 Terugvordering

Na overlijden of een verhuizing buiten de gemeente kan het college het teveel ontvangen pgb terug vorderen.

Het college heeft het recht om een maatwerkvoorziening die is aangeschaft met een pgb en niet langer wordt gebruikt, in te nemen en voor herverstrekkingsdoeleinden in te zetten. Het college neemt dan ook de opties in die de inwoner, of zijn vertegenwoordiger, op eigen kosten heeft aangebracht.

Wanneer na verstrekking een pgb niet binnen 6 maanden is aangewend, kan het gestopt worden en na onderzoek ingetrokken worden.

Het niet nakomen van de aan het pgb verbonden verplichtingen kan in ieder geval leiden tot:

• -

  herziening van de voorziening van pgb naar zorg in natura op grond van artikel 2.3.10 van de Wmo 2015;

• -

  intrekking van de voorziening op grond van artikel 2.3.10 van de Wmo 2015;

• -

  terugvordering van het ten onrechte ontvangen pgb bij de budgethouder op grond van artikel 2.4.1. jo 2.3.6 van de Wmo 2015;

• -

  de weigering om de hulp of ondersteuning nog langer in de vorm van een pgb te verstrekken op grond van artikel 2.3.6. lid 5 jo. 2.3.10 van de Wmo 2015.