Beleidsregels bestuursrechtelijke handhaving medewerkingsplicht toezicht Wmo 2015 gemeente Tilburg

Ondertekening

Toelichting

Algemeen

Het gemeentebestuur is verantwoordelijk voor het toezicht en de handhaving van het bepaalde bij en krachtens de Wmo 2015. Het gaat daarbij zowel om de kwaliteit als de rechtmatigheid van de maatschappelijke ondersteuning.

Om dat toezicht uit te oefenen zijn er door het college toezichthouders aangewezen. Deze toezichthouders zijn op grond van titel 5.2 van de Awb onder andere bevoegd om inlichtingen en inzage in zakelijke gegevens te vorderen. Van deze bevoegdheden kan de toezichthouder gebruik maken als dat redelijkerwijs nodig is voor de vervulling van zijn taak (artikel 5:13 Awb).

Een ieder is op grond van het bepaalde in artikel 5:20, eerste lid, van de Awb verplicht om aan een toezichthouder binnen de door hem gestelde redelijke termijn alle medewerking te verlenen die deze redelijkerwijs kan vorderen bij de uitoefening van zijn bevoegdheden (medewerkingsplicht). Naast deze medewerkingsplicht uit artikel 5:20, eerste lid, Awb zijn aanbieders en pgb-aanbieders verplicht om desgevraagd persoonsgegevens van de cliënt, waaronder begrepen bijzondere persoonsgegevens, te verstrekken aan toezichthoudende ambtenaren, voor zover deze gegevens noodzakelijk zijn voor een goede uitoefening van het toezicht of het nemen van maatregelen ter handhaving van wettelijke voorschriften (o.a. artikel 5.2.2 onderdeel d Wmo 2015). Schending van deze specifieke medewerkingsverplichting kan eveneens gehandhaafd worden door middel van het opleggen van een last onder dwangsom (op grond van het bepaalde in artikel 125 Gemeentewet jo. 5:32 Awb). De handhaving van deze specifieke medewerkingsverplichtingen vormt echter geen onderdeel van deze beleidsregels.

Per 1 juli 2021 is een nieuw derde lid toegevoegd aan artikel 5:20 van de Awb. Op grond van die bepaling is het college bevoegd tot oplegging van een last onder bestuursdwang ter handhaving van deze medewerkingsplicht. Op grond van het bepaalde in artikel 5:32 van de Awb is het college bevoegd om in plaats daarvan een last onder dwangsom op te leggen.

Om een effectief toezicht te waarborgen is vereist dat verzekerd is dat aanbieders en andere personen prompt medewerking verlenen aan vorderingen van een toezichthouder. Om die reden hanteert het college ten aanzien van andere dan gecontracteerde aanbieders het uitgangspunt dat als er niet of niet volledig wordt voldaan aan een vordering van een toezichthouder, de medewerkingsplicht zal worden gehandhaafd door middel van het opleggen van een last onder dwangsom aan de overtreder(s). In deze beleidsregels legt het college zijn beleid met betrekking tot het opleggen van een last onder dwangsom vast. Voor de goede orde: deze beleidsregels hebben geen betrekking op de handhaving door middel van het opleggen van een last onder bestuursdwang (op grond van artikel 125 Gemeentewet) respectievelijk last onder dwangsom (op grond van artikel 125 Gemeentewet jo. artikel 5:32 van de Awb) aan pgb-aanbieders wegens het niet voldoen aan de geldende (kwaliteits)eisen.

Gecontracteerde aanbieders

Voor gecontracteerde aanbieders gelden deze beleidsregels niet. Op grond van de met deze aanbieders gesloten overeenkomsten zijn de aanbieders verplicht om op vordering van de gemeente de voor het toezicht op de naleving van het bepaalde bij en krachtens de Wmo 2015 (de nakoming van de contractuele verplichtingen daaronder begrepen) noodzakelijke informatie aan de gemeente te verstrekken en om in voorkomend geval mee te werken aan onderzoeken door de gemeente. Het niet of onvoldoende nakomen van deze contractuele medewerkingsverplichtingen kan in beginsel op grond van de overeenkomst gesanctioneerd en afgedwongen worden. Het opleggen van een last onder dwangsom is dan niet noodzakelijk. Dat laat onverlet dat het college wel bevoegd blijft om in voorkomend geval een last onder dwangsom op te leggen. In een dergelijke situatie zal per geval een nadere afweging worden gemaakt en zal waar mogelijk aansluiting worden gezocht bij het bepaalde in deze beleidsregels.

Verhouding tot het beroepsgeheim

Het is goed om de algemene toelichting kort in te gaan op de verhouding tussen de medewerkingsplicht en het (medisch) beroepsgeheim.

Personen die op basis van hun ambt, beroep of wettelijk voorschrift verplicht zijn tot geheimhouding, kunnen het verlenen van medewerking weigeren, voor zover dit uit hun geheimhoudingsplicht voortvloeit. Dit volgt uit artikel 5:20, tweede lid, Awb.

Op grond van artikel 5.3.3, eerste lid, van de Wmo 2015 is het aanbieders en pgb-aanbieders in beginsel verboden om aan anderen dan de (vertegenwoordiger van de) cliënt inlichtingen te verstrekken over de cliënt of inzage in of afschrift van bescheiden aangaande die cliënt te verstrekken. Deze geheimhoudingsverplichting voor aanbieders en pgb-aanbieders geldt echter niet als het gaat om inlichtingen of bescheiden die worden gevorderd door een toezichthouder in het kader van het toezicht op de naleving van het bepaalde bij of krachtens de Wmo 2015. Voor aanbieders en pgb-aanbieders volgt derhalve uit de geheimhoudingsplicht uit de Wmo 2015 niet dat zij medewerking kunnen weigeren aan vorderingen van een toezichthouder.

Het is in bepaalde gevallen mogelijk dat de maatschappelijk ondersteuning wordt geleverd door een hulpverlener met een gereguleerd beroep als bedoeld in de Wet op de beroepen in de individuele gezondheidszorg (wet Big). Gedacht kan bijvoorbeeld worden aan een ergo- of oefentherapeut. In die gevallen is ook de geheimhoudingsplicht uit artikel 88 van de wet Big van toepassing. Die geheimhoudingsplicht maakt het voor degenen waarop die geheimhoudingsplicht van toepassing is in principe wel mogelijk om hun medewerking te weigeren als bedoeld in artikel 5:20, tweede lid, van de Awb. Als de vordering zich niet richt tot de (feitelijke) hulpverlener maar tot de zorgaanbieder (het samenwerkingsverband van natuurlijke personen dat of de rechtspersoon die bedrijfsmatig maatschappelijke ondersteuning doet verlenen), is het van belang dat op die zorgaanbieder een zogenoemd afgeleide geheimdhoudingsplicht rust. De zorgaanbieder kan zich derhalve eveneens beroepen op het betreffende beroepsgeheim en de uitzondering van artikel 5:20, tweede lid, van de Awb.

In artikel 6.1, tweede lid, van de Wmo 2015 is echter voorzien in een uitzondering. Op grond van die bepaling zijn toezichthoudende ambtenaren, voor zover dat voor de vervulling van hun taak noodzakelijk is en in afwijking van artikel 5:20, tweede lid, van de de Awb, bevoegd tot inzage van dossiers. Door deze uitzondering is voor personen waarop de geheimhoudingsplicht uit artikel 88 van de wet Big van toepassing is respectievelijk waarop deze geheimhoudingsplicht afgeleid van toepassing is de medewerkingsverplichting uit artikel 5:20, eerste lid, van de Awb onverkort van toepassing voor zover het gaat om het vorderen van inzage in de dossiers. Door het bepaalde in artikel 6.1, tweede lid, van de Wmo 2015 “herleeft” als het ware ook voor personen waarop een, al dan niet afgeleid, medisch beroepsgeheim van toepassing is de medewerkingsplicht uit artikel 5:20, eerste lid, Awb.

Uit de toelichting in de parlementaire geschiedenis bij artikel 6.1, tweede lid, Wmo 2015 blijkt dat het bij dossiers zowel gaat om dossiers zoals die met betrekking tot cliënten worden opgesteld door aanbieders die ondersteuning leveren en dossiers die betrekking hebben op meldingen van huiselijk geweld of kindermishandeling. Omdat de definitie van dossier in (artikel 1.1.1 van) de Wmo 2015 ten onrechte de suggestie kan wekken dat toezichthouders geen inzage zouden mogen nemen in cliëntendossiers is dit in deze beleidsregels buiten twijfel gesteld via de in artikel 1 gegeven definitie van dossier.

Samengevat geldt dus dat een aanbieder of pgb-aanbieder verplicht is medewerking te verlenen aan vorderingen van de toezichthouder, ongeacht het al dan niet van toepassing zijn van een al dan niet afgeleid (medisch) beroepsgeheim.

Artikelsgewijs

Artikel 1

Dit artikel bevat definities van een aantal veel in de beleidsregels gebruikte begrippen. Deze definities spreken in algemen zin voor zich. Alleen ten aanzien van de definitie van ‘bestuurder’, wordt opgemerkt dat ook de zogenoemde indirecte bestuurder onder de reikwijdte van de definitie is gebracht. Het komt voor dat een aanbieder zich georganiseerd heeft in een ingewikkelde structuur van verschillende vennootschappen. De partij die de maatschappelijke ondersteuning feitelijk levert kan bestuurd worden door een andere vennootschap, die op haar beur weer een andere vennootschap als bestuurder heeft etc. In dergelijke gevallen moet het mogelijk zijn om een vordering te doen van en uiteindelijk een last onder dwangsom op te leggen aan de natuurlijke persoon die uiteindelijk de zeggenschap uitoefent over de vennootschappen. Daarom is ook de ‘indirecte’ bestuurder onder de definitie gebracht. Het komt ook voor dat de pgb-aanbieder zich heeft georganiseerd als een samenwerkingsverband van natuurlijke personen: een vennootschap onder firma, een commanditaire vennootschap of een maatschap. Dergelijke personenvennootschappen kennen geen formele bestuurder. Voor de toepassing van deze beleidsregels worden onder bestuurder tevens verstaan de vennoot van een vennootschap onder firma, de beherend vennoot van een commanditaire vennootschap en de maat van een maatschap.

Artikel 2

In dit artikel is bepaald dat deze beleidsregels niet van toepassing zijn op gecontracteerde aanbieders. In de algemene toelichting is al op dit aspect ingegaan.

Artikel 3

Het opleggen van een last onder dwangsom is in beginsel uitsluitend mogelijk aan natuurlijke of rechtspersonen die niet of niet volledig hebben voldaan aan een vordering van de toezichthouder tot medewerking. In dit artikel is geregeld in welke gevallen en aan wie toezichthouders dergelijke vorderingen kunnen doen. Indien aan de daarvoor in de rechtspraak ontwikkelde criteria is voldaan kunnen als overtreder in bepaalde gevallen ook de zogenoemde feitelijke leidinggevenden worden aangemerkt.

Voorop wordt gesteld dat de toezichthouder inlichtingen en zakelijke bescheiden direct door middel van het doen van een vordering zullen (op)vragen. Dat maakt dat het direct duidelijk is dat een aangeschreven persoon tot medewerking verplicht is en er in voorkomend geval naar aanleiding van de schending van die medewerkingsplicht gehandhaafd kan worden.

Hoofdregel is dat vorderingen in beginsel worden gedaan aan degene waarop het toezicht betrekking heeft. Als het toezicht bijvoorbeeld betrekking heeft op de naleving van voorschriften gericht tot de pgb-aanbieder dan richt de toezichthouder zijn of haar vordering in beginsel tot de pgb-aanbieder. Het maakt daarbij niet uit als de feitelijke ondersteuning wordt geleverd door een hulpverlener waarop een (medisch) beroepsgeheim als bedoeld in artikel 88 wet Big van toepassing is. Het is met andere woorden niet nodig om in die gevallen (ook) de feitelijke hulpverlener aan te schrijven met een vordering. Zoals hiervoor is toegelicht staat het (afgeleide) (medisch) beroepsgeheim niet aan medewerking in de weg. Het is aan de pgb-aanbieder om ervoor te zorgen dat de feitelijke hulpverlener de noodzakelijke medewerking levert om te kunnen voldoen aan de vordering en het is de pgb-aanbieder die het risico draagt als die medewerking niet wordt verkregen.

Het kan echter voorkomen dat het noodzakelijk is om naast of in plaats van aan de pgb-aanbieder (ook) een vordering te doen aan de cliënten, een eventuele onderaannemer of een derde. Een derde kan bijvoorbeeld de bank zijn waar een pgb-aanbieder een rekening aanhoudt. Als een toezichthouder bijvoorbeeld wenst te onderzoeken in hoeverre een pgb-aanbieder de geïndiceerde ondersteuning daadwerkelijk heeft geleverd, kan het bijvoorbeeld nodig zijn om ook inlichtingen of bescheiden te vorderen van de onderaannemer die de ondersteuning feitelijk heeft geleverd of van de cliënten zelf. Als een pgb-aanbieder in de afgelopen 12 maanden niet heeft voldaan aan een eerdere vordering, zal de vordering in beginsel in ieder geval ook aan de bestuurder van die pgb-aanbieder worden gericht om te verzekeren dat de pgb-aanbieder deze keer wel aan de vordering zal voldoen.

Als een vordering wordt gedaan zal daar een redelijke termijn aan worden verbonden om daaraan te voldoen. Deze termijn dient voldoende te zijn om degene tot wie de vordering is gericht in staat te stellen om door middel van het doen van redelijke inspanningen de gevraagde medewerking daaraan te verlenen. In deze beleidsregels wordt die termijn in beginsel op veertien dagen bepaald. Het kan echter voorkomen dat er redenen zijn om een kortere of langere termijn te bepalen. Bij het bepalen van de termijn zal enerzijds rekening moeten worden gehouden met de aard en omvang van de gevorderde gegevens. Als de vordering betrekking heeft op een groot aantal gegevens die minder gemakkelijk beschikbaar zijn kan de toezichthouder met die omstandigheid rekening houden en een langere termijn bepalen. Aan de andere kant kan als een vordering betrekking heeft op bijvoorbeeld één (gemakkelijk aan te leveren) document een termijn die (veel) korter is dan veertien dagen ook redelijk zijn. Bij het bepalen van de termijn zal anderzijds rekening worden gehouden met de belangen die met het uit te oefenen toezicht zijn gediend. Een kortere termijn kan bijvoorbeeld aan de orde zijn als er sprake is van een voldoende ernstige of zorgwekkende situatie, bijvoorbeeld omdat er sprake is van een calamiteit of er aanwijzingen bestaan voor fraude of een voor de cliënten onveilige situatie.

Artikel 4

In artikel 4 zijn twee aspecten geregeld. In het eerste lid is bepaald dat als er door een pgb-aanbieder, een cliënt of een derde niet of niet volledig aan de vordering wordt voldaan daar in beginsel handhavend tegen wordt opgetreden. Het gemeentebestuur is verantwoordelijk voor de kwaliteit en de rechtmatigheid van de geleverde maatschappelijke ondersteuning. Om die verantwoordelijkheid waar te kunnen maken is effectief toezicht noodzakelijk. Een effectief toezicht is alleen mogelijk indien toezichthouders over voldoende informatie kunnen beschikken over de kwaliteit en de rechtmatigheid van de maatschappelijke ondersteuning. Die informatie bevindt zich vrijwel uitsluitend in het domein van de pgb-aanbieders, cliënten en derden. Dat betekent de toezichthouders afhankelijk zijn van de medewerking van deze personen om het toezicht uit te kunnen oefenen. Als maatschappelijke ondersteuning niet aan de gestelde kwaliteitseisen voldoet of er sprake is van onrechtmatig handelen dan dient het gemeentebestuur dergelijke situaties zo snel mogelijk te kunnen beëindigen en eventuele schade te kunnen verhalen op de veroorzakers. Met daadwerkelijke en prompte medewerking aan het uitgeoefende toezicht zijn dan ook zwaarwegende belangen gediend. In lijn daarmee wordt het niet of niet volledig voldoen aan een vordering van de toezichthouder daarom in principe direct gesanctioneerd door een last onder dwangsom op te leggen. Dit is ook in overeenstemming met de zogenoemde beginselplicht tot handhaving. Indien er echter sprake is van bijzondere omstandigheden die maken dat handhaving onevenredig is in verhouding tot de met handhaving gediende belangen kan in een individueel geval alsnog van handhavend optreden worden afgezien.

Als er sprake is van een overtreding heeft het college in beginsel de vrije keuze tussen het opleggen van een last onder bestuursdwang (het college beëindigt zelf de overtreding op kosten van de overtreder) of een last onder dwangsom (de overtreder krijgt een termijn om de overtreding te beëindigen op straffe van een dwangsom als de overtreder de overtreding niet alsnog beëindigt). Het college kiest ervoor om in alle gevallen in beginsel te kiezen voor een last onder dwangsom. Dit is geregeld in lid 2. Het opleggen van een last onder bestuursdwang is vanuit een oogpunt van effectieve handhaving niet logisch en ook gelet op de betrokken belangen van cliënten en hulpverleners niet opportuun. Dat zou betekenen dat het college bijvoorbeeld zelf inzage in dossiers moet gaan nemen zonder medewerking van de pgb-aanbieder, hetgeen niet wenselijk is. Onder omstandigheden moet het echter wel mogelijk zijn om bestuurdwang toe te passen. Bijvoorbeeld als er sprake is geweest van een ernstige calamiteit of er vermoedens bestaan van een onveilige situatie of van fraude.

Artikel 5

Dit artikel beschrijft de procedure om te komen tot het opleggen van een last onder dwangsom. Op grond van het bepaalde in artikel 4:8 van de Awb dient de overtreder in beginsel in de gelegenheid te worden gesteld om eerst een zienswijze te geven voordat een last onder dwangsom kan worden opgelegd. In dit artikel is deze verplichting uitgewerkt door te bepalen dat er aan de overtreder(s) eerst een zogenoemd voornemen tot het opleggen van een last onder dwangsom zal worden verstuurd, waarbij aan die overtreders een termijn wordt geboden waarbinnen een zienswijze kan worden gegeven. Die termijn wordt in beginsel gesteld op zeven dagen, maar kan afhankelijk van de omstandigheden van het geval korter of langer zijn. In de beleidsregels is benoemd dat redenen om een kortere termijn te kunnen hanteren bijvoorbeeld kunnen zijn een calamiteit of vermoeden van een onveilige situatie of fraude.

Als een zienswijze is gegeven of de geboden zienswijzetermijn is ongebruikt verstreken moet beoordeeld worden of ook daadwerkelijk een last onder dwangsom moet worden opgelegd. Daarvoor moet allereerst vastgesteld worden of er nog steeds sprake is van een overtreding (lees: of nog steeds niet – volledig – aan de vordering is voldaan). Als er nog steeds sprake is van een overtreding dan is de hoofdregel dat een last onder dwangsom wordt opgelegd. Dat is anders indien, bijvoorbeeld uit de zienswijze, blijkt van bijzondere omstandigheden die maken dat handhavend optreden onevenredig is in verhouding tot de daarmee te dienen doelen. Als wordt besloten om een last onder dwangsom op te leggen dan moet in het besluit de (definitieve) begunstigingstermijn, de (definitieve) hoogte van de dwangsom en de wijze waarop de dwangsom wordt verbeurd worden vastgelegd. Over die elementen zijn in artikel 6 en 7 van deze beleidsregels regels gesteld. Het is mogelijk om in het voornemen ook al een beoogde begunstigingstermijn, dwangsomhoogte en wijze van verbeuren van de dwangsommen op te nemen. Het voordeel daarvan is dat de overtreder daarop in zijn of haar zienswijze kan reageren. Verplicht is het echter niet om deze elementen ook al in het voornemen op te nemen.

In het besluit tot het opleggen van een last onder dwangsom dient een reactie te worden gegeven op de eventuele naar aanleiding van het voornemen gegeven zienswijze. In het kader van de voorlichting van de overtreder wordt in het besluit ook opgenomen dat de overtreder de dwangsom van rechtswege verbeurt indien niet binnen de begunstigingstermijn volledig aan de last wordt voldaan.

Artikel 6

In dit artikel is op de eerste plaats de zogenoemde begunstigingstermijn geregeld. Dit is de termijn die een overtreder krijgt om alsnog aan de vordering te voldoen. De begunstigingstermijn dient voldoende te zijn om daadwerkelijk aan de last te kunnen voldoen. In de vordering heeft de overtreder al een redelijke termijn (van in beginsel twee weken) gekregen om aan de vordering te voldoen. Die tijd wordt gedeeltelijk in mindering gebracht op de begunstigingstermijn door te bepalen dat de begunstigingstermijn op maximaal de helft van de aan de vordering verbonden termijn wordt bepaald. Dus als de termijn om aan de vordering te voldoen twee weken bedroeg dan wordt de begunstigingstermijn in beginsel niet op langer dan een week gesteld. Als bij het bepalen van de begunstigingstermijn geen rekening wordt gehouden met de al geboden tijd om aan een vordering te voldoen, bestaat het risico dat personen het laten aankomen op een last onder dwangsom alvorens mee te werken aan een vordering van de toezichthouder.

Een dwangsom kan als een bedrag in eens, per overtreding of per tijdseenheid worden verbeurd. Het college heeft ervoor gekozen dat de dwangsom in een keer verbeurt (tweede lid). Dat betekent dat als er niet of niet volledig aan de last is voldaan de overtreder in een keer het dwangsombedrag verbeurt. Praktisch gezien betekent dit dat een toezichthouder uitsluitend een keer hoeft vast te stellen dat niet (volledig) aan de last is voldaan, terwijl bij een dwangsom die per tijdseenheid verbeurt op verschillende momenten zal moeten worden vastgesteld dat een dwangsom is verbeurd. Vanwege efficiëntieredenen is ervoor gekozen dat dwangsommen in één keer verbeuren. Het is echter mogelijk om (gemotiveerd) te kiezen voor het verbeuren van een dwangsom per tijdseenheid. Dit kan bijvoorbeeld indien aannemelijk is dat een dwangsom die in één keer wordt verbeurd een onvoldoende prikkel tot naleving inhoudt.

Artikel 7

Dit artikel gaat over de hoogte van de dwangsom. Van belang is dat het artikel daar vuistregels voor bevat, maar dat steeds in het individuele geval beoordeeld (en gemotiveerd) zal moeten worden wat (nog) als een passende dwangsom geldt. Beslissend daarbij is uiteindelijk of er van de dwangsom (nog) een voldoende prikkel uitgaat om aan de last te voldoen. Dat betekent dat de dwangsom niet te laag maar ook niet te hoog mag worden vastgesteld. Bij het bepalen van de hoogte van de dwangsom mag rekening worden gehouden met het belang van het te handhaven voorschrift en met de werking van de dwangsom. Met de draagkracht en overige financiële omstandigheden van de overtreder mag bij het bepalen van de hoogte van de dwangsom geen rekening worden gehouden.

Stap 1 bij het bepalen van de hoogte van de dwangsom is het bepalen van het basisbedrag. In de beleidsregels zijn een aantal verschillende basisbedragen opgenomen, afhankelijk van het soort overtreder. Voor professionele partijen geldt een basisbedrag van EUR 10.000. Een professionele partij is bijvoorbeeld een pgb-aanbieder die zich heeft georganiseerd in een rechtspersoon (bijvoorbeeld een B.V. of een stichting) of een samenwerkingsverband van natuurlijke personen (bijvoorbeeld een maatschap of v.o.f.). Voor overtreders die geen professionele partij, cliënt en persoon behorend tot het sociale netwerk van een cliënt zijn is een basisbedrag van EUR 5.000 bepaald. Hieronder vallen bijvoorbeeld zzp’ers die ten laste van een pgb maatschappelijke ondersteuning verlenen. Voor cliënten en personen uit het sociale netwerk die uit een pgb betaald worden, geldt een basisbedrag van EUR 2.500.

Stap 2 bij het bepalen van de hoogte van de dwangsom is het bepalen welke dwangsomverhogende omstandigheden eventueel van toepassing zijn en het vervolgens verhogen van het basisbedrag met de bijbehorende verhogingsfactoren.

De eerste dwangsomverhogende omstandigheid is recidive. Daarvan is sprake als een professionele partij de afgelopen 24 maanden al eerder een last onder dwangsom opgelegd heeft gekregen vanwege het niet (volledig) voldoen aan een vordering van een toezichthouder belast met het toezicht op de naleving van het gestelde bij en krachtens de Wmo 2015. Voor andere overtreders dan professionele partijen geldt een kortere recidivetermijn van 12 maanden. Als er sprake is van recidive wordt het basisbedrag in beginsel met factor één verhoogd als de eerdere last onder dwangsom is opgelegd vanwege een andere vordering (dit wordt in de beleidsregels aangeduid als algemene recidive) en in beginsel met factor twee als het gaat om een eerdere last onder dwangsom vanwege dezelfde vordering (dit wordt in de beleidsregels aangeduid als bijzondere recidive).

De tweede dwangsomverhogende omstandigheid betreft de zwaarte van het geschonden belang. Dit is afhankelijk gesteld van de voorschriften waar het toezicht en de in dat kader gedane vordering betrekking op heeft. Als het toezicht (mede) betrekking heeft op artikel 3.1, eerste en tweede lid (kwaliteit van de voorziening), artikel 3.3 (meldcode huiselijk geweld of kindermishandeling), artikel 3.4 (calamiteiten) en artikel 3.4a (incidenten) van de Wmo 2015, dan wordt het basisbedrag in beginsel met factor één verhoogd.

Van het aldus verkregen bedrag wordt tot slot bezien of van het bedrag (nog) een voldoende prikkel uitgaat om aan de last te voldoen enerzijds en of de hoogte van de dwangsom leidt tot voor de overtreder onevenredig nadelige gevolgen in verhouding tot de met handhaving te dienen belangen anderzijds. Zo nodig wordt het bedrag naar boven of beneden bijgesteld.