Beleidsregels maatschappelijke ondersteuning gemeenten Ermelo, Harderwijk en Zeewolde 2022

Inleiding

Deze Beleidsregels zijn een uitwerking van de geldende Integrale Verordening sociaal domein van de gemeenten Ermelo, Harderwijk en Zeewolde. De begrippen in deze regels worden gebruikt in dezelfde betekenis als in de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo) en de Integrale Verordening sociaal domein. Samen met de genoemde Verordening vormen de beleidsregels de basis voor de wijze waarop de gemeenten uitvoering geven aan de Wet maatschappelijke ondersteuning 2015 (Wmo 2015). Daarmee is het beleid voor de inwoner toegankelijk en transparant en biedt het de gemeentelijke toegang (Meerinzicht) de mogelijkheid een zorgvuldige en objectieve afweging te maken.

Inwoners voeren zoveel als mogelijk regie over hun eigen leven en doen wat nodig is voor een ander. Betrokken zijn bij een ander, maakt de samenleving sterker, het vormt het uitgangspunt bij het zoeken naar een oplossing van een ondersteuningsvraag. De gemeenten verwachten van haar inwoners, dat zij, zoveel als mogelijk, rekening houden met te verwachten problemen en dat zij elkaar, naar vermogen, bijstaan. Indien dat niet mogelijk blijkt, kan een maatwerkvoorziening uitkomst bieden. Dat houdt in dat op individueel niveau wordt vastgesteld of ondersteuning noodzakelijk is. Er bestaat geen categoriaal recht op een maatwerkvoorziening op grond van de Wmo. Daarom staat in de Wmo 2015 een zorgvuldige toegangsprocedure tot de maatwerkvoorziening centraal.

Die toegangsprocedure bestaat allereerst uit het doen van onderzoek. In samenspraak met de belanghebbende wordt in kaart gebracht wat iemands problemen zijn, wat zijn leefomstandigheden zijn en zijn sociale omgeving (gezin en sociaal netwerk) is en wat de mogelijke oplossingen daarvoor zijn.

Daarbij wordt besproken wat iemand zelf kan, met gebruikelijke hulp, met mantelzorg of met hulp van andere personen uit het sociale netwerk, dan wel door het verrichten van maatschappelijk nuttige activiteiten kan doen om zijn zelfredzaamheid en participatie te handhaven of te verbeteren. In aanvulling hierop wordt gekeken of een algemene voorziening passend is of dat (ook) een maatwerkvoorziening nodig is.

Maatschappelijke ondersteuning bestaat uit:

• 1.

  Het bevorderen van de sociale samenhang (onderlinge verbondenheid), de mantelzorg en vrijwilligerswerk, de algemene toegankelijkheid van voorzieningen, diensten en ruimten voor mensen met een beperking, de veiligheid en leefbaarheid in de gemeente, alsmede voorkomen en bestrijden van huiselijk geweld.

• 2.

  Ondersteunen van de zelfredzaamheid en de participatie van personen met een beperking, of met chronische psychische of psychosociale problemen. Dat gebeurt zoveel mogelijk in de eigen leefomgeving.

• 3.

  Het bieden van Beschermd Wonen (BW) en maatschappelijke opvang (MO).

Artikel 1.1 Wijze van melding

(Art. 3.2 Verordening)

• 1.

  Een hulpvraag kan door de belanghebbende bij het college worden gemeld.

• 2.

  Het college bevestigt schriftelijk de ontvangst van de melding en maakt zo spoedig mogelijk doch uiterlijk binnen vijf werkdagen een afspraak voor een gesprek.

• 3.

  De melding kan worden afgehandeld door middel van informatie, advies of eigen oplossing van de belanghebbende. Als geen oplossing voorhanden is, start de procedure van onderzoek en maakt het college binnen vijf werkdagen een afspraak voor een gesprek.

• 4.

  De belanghebbende heeft de mogelijkheid om binnen 7 dagen na de melding een persoonlijk plan in te dienen. In dit plan beschrijft de belanghebbende zijn omstandigheden (persoonskenmerken, behoeften, voorkeuren, eigen mogelijkheden en mantelzorg) en geeft hij aan welke maatschappelijke ondersteuning naar zijn mening het meest passend is.

Artikel 1.2 Onafhankelijke cliëntondersteuning

(Art. 3.3 Verordening)

• 1.

  Indien de belanghebbende dit wenst, kan hij zich bij het doen of afhandelen van de melding laten ondersteunen door iemand uit zijn eigen netwerk of een onafhankelijke derde.

• 2.

  Het college wijst belanghebbende tijdens de meldingsfase op de mogelijkheid kosteloos een beroep te kunnen doen op onafhankelijke cliëntondersteuning en waar die verkregen kan worden.

Artikel 1.3 Methodiek en procedure van het onderzoek

(Art. 3.4 en art. 3.5 Verordening)

• 1.

  Om de juiste ondersteuning te kunnen bieden vindt, in nauwe dialoog met de belanghebbende, een onderzoek plaats. Het gaat om vraagverheldering, objectivering van de belemmering, het bepalen van doelen en het bespreken van mogelijke oplossingen.

• 2.

  Indien de belanghebbende een persoonlijk plan heeft ingediend wordt dit plan betrokken bij het onderzoek. Het college hoeft niet in te stemmen met dit plan en dient aan te geven waarom het van dit plan afwijkt.

• 3.

  De resultaten van het onderzoek worden vastgelegd in een ondersteuningsplan.

• 4.

  Belanghebbende tekent het ondersteuningsplan voor gezien of akkoord en zorgt ervoor dat een getekend exemplaar binnen zeven werkdagen wordt geretourneerd aan de klantmanager waarmee hij het gesprek heeft gevoerd.

• 5.

  Indien de belanghebbende het ondersteuningsplan niet voor akkoord wenst te ondertekenen, maar voor gezien, wordt de reden hiervoor opgenomen in het ondersteuningsplan. De belanghebbende ontvangt altijd een extra exemplaar van het ondersteuningsplan, welke hij in eigen bezit kan houden.

Artikel 1.4 Wijze van aanvraag

(Art. 3.6 Verordening)

• 1.

  Een aanvraag kan schriftelijk bij het college worden ingediend. Bij voorkeur wordt dit gedaan na afronding van het onderzoek aan de hand van een voor akkoord getekend ondersteuningsplan. De aanvraag wordt in principe afgehandeld onder verantwoordelijkheid van de medewerker die het onderzoek heeft uitgevoerd.

• 2.

  Als er geen ondersteuningsplan is en belanghebbende wil toch een aanvraag indienen, kan de aanvraag worden ingediend door middel van een daarvoor beschikbaar gesteld (digitaal) aanvraagformulier. Een dergelijke aanvraag kan alleen in behandeling worden genomen wanneer het aanvraagformulier voorzien is van naam, BSN, geboortedatum en ondertekening door belanghebbende (of gemachtigde) bij de gemeente of een daartoe gemandateerde partij is ingeleverd. De datum waarop de aanvraag juist en volledig is ingediend, geldt als aanvraagdatum.

Artikel 1.5 Advisering

(Art. 3.11 Verordening)

• 1.

  Met name in situaties waarin de aanvraag vanwege het ontbreken van een medische noodzaak wordt afgewezen, weegt de motiveringsplicht zwaar en is een goed medisch advies van groot belang. Het college kan een door hem daartoe aangewezen adviesinstantie om advies vragen als hij dit van belang acht voor de beoordeling van een melding of aanvraag om een maatwerkvoorziening. Een besluit moet goed worden gemotiveerd. Vaak is medisch onderzoek nodig naar de vraag of belanghebbende tot de Wmo-doelgroep behoort en of de maatwerkvoorziening naar objectief medische maatstaven langdurig noodzakelijk is.

• 2.

  Wanneer een advies onvolledig is of vragen oproept moet de adviseur worden gevraagd het advies aan te vullen of te verduidelijken. Op een onvolledig of onduidelijk medisch advies kan geen besluit worden gebaseerd.

• 3.

  Het advies wordt getoetst door het college, voordat er op basis van het ingewonnen advies een besluit wordt genomen. Een advies is voor het college niet bindend. Wanneer een beslissing wordt genomen, die afwijkt van het ontvangen advies, zal dit in de beslissing goed worden gemotiveerd (artikel 3:50 Awb).

• 4.

  Op grond van artikel 3:49 Awb kan een advies als motivering worden gebruikt voor een besluit. Als het advies zelf de motivering bevat en de belanghebbende op de hoogte is of wordt gesteld van de inhoud van het advies is een verwijzing hiernaar daarvoor voldoende.

Artikel 1.6 Heroverweging / heronderzoek

(Art. 3.22 Verordening)

• 1.

  Het college kan periodiek onderzoeken of er aanleiding is een beslissing over een maatwerkvoorziening en/of persoonsgebonden budget te heroverwegen.

• 2.

  Bij hulp bij het huishouden, begeleiding (groep en individueel) en logeeropvang vindt heronderzoek plaats na een melding door belanghebbende of aanbieder van de ondersteuning. Deze maatwerkvoorzieningen worden altijd zes weken voor het einde van de indicatieduur in goed overleg met belanghebbende en aanbieder van de ondersteuning heroverwogen.

• 3.

  Bij hulpmiddelen, vervoersvoorzieningen en roerende woonvoorzieningen vindt in beginsel binnen 5 jaar na verstrekking heronderzoek plaats om te zien of ze nog voldoende ondersteunen en/of gebruikt worden.

Artikel 1.7 Beschikking

(Art. 3.12 Verordening)

In de beschikking wordt het besluit van het college aan de belanghebbende bekend gemaakt.

Tegen de beschikking van de gemeente is, als de cliënt het er niet mee eens is, bezwaar bij de gemeente en, na bezwaar, beroep bij de rechtbank mogelijk.

Artikel 2.1 Algemeen afwegingskader

Als een persoon aanspraak maakt op ondersteuning op grond van de Wmo zal dit verzoek gewogen worden. Het gaat daarbij om een individuele weging en de uitkomst kan daarom per persoon verschillen. De weging is altijd individueel maar moet tegelijkertijd objectief zijn. Hieronder worden een aantal uitgangspunten uitgewerkt die een belangrijke rol spelen bij de beoordeling van een maatwerkvoorziening.

Artikel 2.2 Eigen mogelijkheden

(Art. 3.9 lid 2 Verordening)

• 1.

  Niet iedere beperking leidt tot verminderde zelfredzaamheid of een participatieprobleem zoals bedoeld in de Wmo. En niet elke beperking van de zelfredzaamheid of participatie vraagt om overheidsondersteuning. Door eigen oplossingen in te zetten kan in veel gevallen een levenspatroon voortgezet worden dat als aanvaardbaar gezien kan worden. Dat zou anders kunnen zijn wanneer de beperkingen leiden tot een participatieprobleem dat niet met eigen oplossingen of hulp van anderen kan worden opgelost.

• 2.

  Om te kunnen bepalen of en welke ondersteuning nodig is, is zorgvuldig onderzoek noodzakelijk. Dat onderzoek richt zich op het geobjectiveerd vaststellen van beperkingen en daaruit volgend het verlies van zelfredzaamheid en participatie. Vervolgens wordt bekeken welke eigen mogelijkheden de inwoner heeft om de nodige hulp en ondersteuning te krijgen.

Artikel 2.3 Algemeen gebruikelijke voorzieningen

(Art. 3.9 lid 2 en art. 3.10 b. Verordening)

• 1.

  Een algemeen gebruikelijke voorziening is een voorziening die voldoet aan de volgende criteria:

  • a.

    niet specifiek bedoeld is voor personen met een beperking;

  • b.

    daadwerkelijk beschikbaar is in de reguliere handel;

  • c.

    een passende bijdrage levert aan het realiseren van zelfredzaamheid of participatie en;

  • d.

    financieel kan worden gedragen met een inkomen op minimumniveau

• Criteria d. bepaalt of een voorziening algemeen gebruikelijk is als deze financieel gedragen kan worden door een persoon met een inkomen op minimumniveau (ongeacht het inkomen van belanghebbende). Het college acht dat een voorziening financieel gedragen kan worden met een inkomen op minimumniveau indien de kosten daarvan binnen een termijn van 36 maanden kunnen worden terugbetaald bij een aflossing van 5% van de voor de betrokkene op grond van de leeftijd van toepassing zijnde geldende bijstandsnorm voor een alleenstaande of gehuwden (niet zijnde kostendelersnorm). Bijvoorbeeld: een alleenstaande of een alleenstaande ouder, die de AOW gerechtigde leeftijd heeft bereikt, krijgt per kalendermaand in de tweede helft van 2021 €1.199,98. Als de aflossingscapaciteit 5% is over 3 jaar, dan betekent dit dat een voorziening algemeen gebruikelijk is als deze minder dan €2.159,96 kost.

• 2.

  De beoordeling in het kader van algemeen gebruikelijke voorziening is een abstracte beoordeling, waarbij het bij financiële haalbaarheid van belang is of de voorziening financieel gedragen kan worden met een inkomen op minimumniveau. Dat betreft geen individuele toets, waarbij de financiële positie van de belanghebbende van belang is.

• 3.

  In bijlage 1 van deze beleidsregels is een niet limitatieve lijst met algemeen gebruikelijke voorzieningen opgenomen. In individuele gevallen kan een voorziening die op zichzelf als algemeen gebruikelijk kan worden beschouwd, vanwege omstandigheden van de persoon toch niet algemeen gebruikelijk zijn. Het gaat dan bijvoorbeeld om een plotseling optredende beperking, waardoor algemeen gebruikelijke voorzieningen eerder dan normaal moeten worden vervangen.

• 4.

  Wanneer in een kort tijdsbestek meerdere voorzieningen tegelijkertijd worden aangevraagd, zal artikel 2.3 lid d in samenhang worden beoordeeld.

Artikel 2.4 Algemene voorzieningen

(Art. 3.9 en art. 3.10 Verordening)

• 1.

  Algemene voorzieningen zijn laagdrempelig toegankelijk. Met de activiteit of ondersteuning die via deze algemene voorzieningen wordt geboden, kan een individuele belanghebbende (een deel van) zijn participatieproblemen verminderen of zijn zelfredzaamheid verhogen. In deze gevallen is het niet noodzakelijk een maatwerkvoorziening in te zetten of kan volstaan worden met een aanvulling op de algemene voorziening. Er zal altijd op individueel niveau onderzocht worden of belanghebbende met de algemene voorziening voldoende resultaat kan behalen.

• 2.

  Een algemene voorziening betreft een initiatief die algemeen of voor brede doelgroepen toegankelijk zijn. Het gaat zowel om particuliere als gesubsidieerde initiatieven.

• 3.

  Een algemene voorziening dient feitelijk toegankelijk te zijn. Hiermee wordt bedoeld dat de voorziening redelijkerwijs door de klant kan worden bekostigd en er daadwerkelijk geschikte hulp geleverd kan worden onder redelijke voorwaarden.

Artikel 2.5 Aanvaardbaar niveau

Het streven is om de persoon op het niveau van participatie en zelfredzaamheid te brengen dat bij zijn situatie past. Daarbij zijn van belang de situatie van belanghebbende, voordat hij getroffen werd door zijn beperkingen, evenals de situatie van personen in vergelijkbare omstandigheden en in dezelfde leeftijdscategorie die geen beperkingen hebben. Aanvaardbaar wil aan de andere kant zeggen, dat de persoon zich er soms bij neer moet leggen dat er belemmeringen blijven, of dat hij zich enige beperkingen zal moeten getroosten. De ondersteuning beperkt zich in die zin tot wat noodzakelijk is in het licht van zelfredzaamheid en participatie, en breidt zich niet uit tot wat de persoon zelf noodzakelijk vindt in het kader van smaak. Het betekent bijvoorbeeld niet per definitie dat hij alle hobby’s moet kunnen uitoefenen die hij voorheen uitoefende.

Artikel 2.6 Financiële mogelijkheden

(Art. 3.4 c, art. 3.8 b, art. 3.9 en art. 3.10 Verordening)

De Wmo staat niet toe dat slechts op basis van inkomen ondersteuning wordt verleend of geweigerd. Tegelijkertijd biedt het beschikken over financiële middelen de mogelijkheid in eigen oplossingen te voorzien. Het college mag hierop een beroep doen in het gesprek met de belanghebbende, maar het mag geen reden zijn om passende ondersteuning te weigeren.

Artikel 2.7 Ondersteuning door mantelzorgers en vrijwilligers

(Art. 3.4 d, art. 3.9 en art. 3.10 b Verordening)

• 1.

  Wanneer verminderde zelfredzaamheid of een participatieprobleem (gedeeltelijk) kan worden opgelost door een mantelzorger of vrijwilliger, kan aanvullend daarop een algemene of maatwerkvoorziening nodig zijn. Veel personen zijn bereid mantelzorg te verlenen. Deze vorm van vrijwillige ondersteuning door derden, niet behorend tot de leefeenheid, gaat voor op ondersteuning van de gemeente. Tegelijk is deze vorm van vrijwillige hulp niet afdwingbaar en daarmee in de praktijk vaak incidenteel en aanvullend op andere vormen van ondersteuning.

• 2.

  Indien noodzakelijk kan de gemeentelijke ondersteuning bestaan uit tijdelijke vervanging van de mantelzorger of vrijwilliger.

• 3.

  Bij het bepalen van de meest passende ondersteuningsvorm wordt rekening gehouden met de belangen van de mantelzorger of vrijwilliger.

Artikel 2.8 Afstemmen op andere (wettelijke) voorzieningen

(Art. 3.4 g en art. 3.10 lid 1a Verordening)

• 1.

  Een aanvraag kan worden afgewezen als na onderzoek blijkt dat belanghebbende op eigen kracht in staat is tot zelfredzaamheid en participatie. Hieronder wordt ook verstaan dat belanghebbende daadwerkelijk een beroep kan doen op andere wetten (bijvoorbeeld Zvw, Participatiewet of Jeugdwet)

• 2.

  Hoewel de Wet langdurige (Wlz) zorg formeel niet als voorliggend kan worden beschouwd, kan een maatwerkvoorziening via de Wmo geweigerd worden als een persoon aanspraak heeft op ondersteuning op grond van de Wlz of er gegronde redenen zijn om aan te nemen dat belanghebbende hierop aanspraak kan maken en dit weigert te onderzoeken.

Artikel 2.9 Gebruikelijke hulp

(Art. 3.4 c, art. 3.9, art. 3.10 lid 1b en art. 3.13 lid 5a Verordening)

• 1.

  We kennen in de Wmo 2015 gebruikelijke hulp en niet-gebruikelijke hulp. Alles wat huisgenoten normaal gesproken voor een ander doen is gebruikelijk. Wat meer is, is in beginsel niet-gebruikelijk tenzij de huisgenoot er toe in staat is, er de tijd voor heeft en niet overbelast is.

• 2.

  Gebruikelijke hulp is hulp die verwacht wordt van huisgenoten en die normaal wordt geacht in de relatie tussen huisgenoten en/of niet structureel meer is dan wanneer de huisgenoot geen beperking zou hebben. Het is de normale, dagelijkse hulp die partners of ouders, inwonende kinderen of andere volwassen huisgenoten geacht worden elkaar onderling te bieden omdat ze als leefeenheid samen een huishouden voeren en op die grond een gezamenlijke verantwoordelijkheid hebben voor het functioneren van dat huishouden en voor elkaar.

• 3.

  Onder leefeenheid verstaan we een geheel aan personen waarmee een persoon op hetzelfde adres woonachtig is en een huishouden deelt (uitwonende kinderen en partner vallen hier dus buiten). Als er tot de leefeenheid huisgenoten behoren die huishoudelijke werkzaamheden kunnen overnemen, worden zij verondersteld dit door een herverdeling van taken te doen. Dit principe heeft een verplichtend karakter. De inzet van kinderen mag niet ten koste gaan van hun welbevinden en ontwikkeling, waaronder schoolprestaties. Het college zal onderzoek doen naar het vermogen van dit kind voor wat betreft het verrichten van huishoudelijk werk, daarbij wordt gebruik gemaakt van het CIZ protocol gebruikelijke hulp. Er wordt rekening gehouden met wat op een bepaalde leeftijd als bijdrage van een kind mag worden verwacht, de ontwikkelingsfase van het specifieke kind en het feitelijke vermogen van dit kind om een bijdrage te leveren.

• Kinderen tot 5 jaar leveren geen bijdrage aan de huishouding, kinderen van 5 tot en met 11 jaar worden naar hun eigen mogelijkheden betrokken bij lichte huishoudelijke werkzaamheden als opruimen, tafel dekken/afruimen, afwassen/afdrogen, boodschap doen, kleding in de wasmand gooien. Kinderen vanaf 12 jaar kunnen, naast bovengenoemde taken hun kamer op orde houden, d.w.z. rommel opruimen, stofzuigen en bed verschonen.

• 4.

  Studie of (vrijwillige) werkzaamheden vormen in principe geen reden om van de gebruikelijke hulp af te zien. Als er sprake is van commerciële kamer(ver)huur, rekenen we de huurder van de betreffende ruimte niet tot de leefeenheid.

Artikel 2.10 Goedkoopst adequate voorziening

(Art. 3.9 lid 5 en art. 3.14 lid 1 en 18 Verordening)

• 1.

  De begrippen “goedkoopst” en “adequaat” worden in onderlinge samenhang bekeken. De volgorde waarin de begrippen zijn geplaatst, betekent niet dat in de beoordeling die bij het verstrekken van een voorziening wordt gemaakt, de hoogte van de kosten van de voorziening voorop staat en pas op de tweede plaats wordt bekeken of de voorziening adequaat compenserend is.

• 2.

  “Goedkoopst adequaat” betekent dat een voorziening altijd passend compenserend moet zijn. Pas als er meerdere passende voorzieningen zijn, wordt de goedkoopste adequate voorziening gekozen. Indien belanghebbende een duurdere voorziening wil (die eveneens adequaat is) komen de meerkosten voor rekening van belanghebbende.

• 3.

  Het begrip ‘goedkoop’ moet bij de beoordeling niet in absolute zin worden uitgelegd. Zo kan een in aanschaf duurdere voorziening bijvoorbeeld langer meegaan en dus uiteindelijk goedkoper zijn.

Artikel 2.11 Langdurig noodzakelijk

(Art. 3.10 lid 2b Verordening)

• 1.

  Bij het bepalen van de meest passende goedkoopst adequate voorziening, wordt rekening gehouden met de (te verwachten) gebruiksduur en intensiteit van het gebruik. Bij kortdurend of incidenteel gebruik, kan een groter beroep op eigen mogelijkheden of de inzet van voorliggende, algemene- of collectieve voorzieningen worden gedaan, dan wanneer er sprake is van een langdurig noodzakelijke voorziening. Daarbij wordt rekening gehouden met de feitelijke aanwezigheid van eigen mogelijkheden, voorliggende of algemene voorzieningen.

• 2.

  Langdurig geeft een grens aan in tijd. Waar de grens van langdurig gelegd moet worden is niet altijd duidelijk aan te geven. Een afbakening die gemaakt wordt, is te kijken naar andere regelgeving, die voor beperkte duur een voorziening verstrekken. Op grond van de Zvw kunnen bijvoorbeeld voorzieningen slechts voor beperkte of onzekere duur worden verstrekt, waarna een maatwerkvoorziening via de Wmo verstrekt kan worden.

• 3.

  Naast het vereiste dat de voorziening langdurig nodig moet zijn, moet uit het onderzoek ook naar voren komen dat de voorziening ook noodzakelijk is om de beperkingen te compenseren. In bepaalde gevallen wordt daarvoor medisch advies ingewonnen.

Artikel 2.12 Voorzienbaarheid

(Art. 3.9 lid 3b Verordening)

• 1.

  In situaties dat een inwoner zijn hulpvraag redelijkerwijs van tevoren had kunnen voorzien en zelf actie had kunnen ondernemen om te voorkomen dat deze hulpvraag zou ontstaan, kan besloten worden een aanvraag voor een voorziening af te wijzen. Van inwoners wordt namelijk verwacht dat zij zelf of samen met het eigen netwerk oplossingen zoeken voor ervaren of toekomstig redelijkerwijs te verwachten belemmeringen. Zo ook wordt verwacht dat zij bij het doen van een aanschaf of bij een verhuizing rekening houden met de al aanwezige beperkingen en de redelijkerwijs te verwachten ontwikkeling hiervan.

• 2.

  De mogelijkheid een aanvraag af te wijzen vanwege "voorzienbaarheid" van de hulpvraag gaat echter níet zo ver dat van een inwoner verwacht kan worden dat hij preventief maatregelen treft en investeringen doet die tot doel hebben te voorkomen dat toekomstige onzekere gebeurtenissen in zijn gezondheidstoestand als gevolg van het ouder worden leiden tot een beroep op de Wmo.

Artikel 2.13 Hoofdverblijf

(Art. 3.10 lid 2a Verordening)

• 1.

  Een algemene- of maatwerkvoorziening wordt verstrekt door de gemeente waarin belanghebbende (minder- of meerderjarig) zijn hoofdverblijf heeft.

• 2.

  Onder hoofdverblijf verstaan we de woning die door belanghebbende als feitelijk verblijf wordt gebruikt.

• 3.

  Bij co-ouderschap geeft het ouderschapsplan normaliter uitsluitsel over het hoofdverblijf van de minderjarige. Is het feitelijk verblijf evenredig verdeeld tussen ouders en het hoofdverblijf onduidelijk, dan geeft de inschrijving van de minderjarige in de BRP de doorslag.

Wanneer na onderzoek blijkt dat belanghebbende in aanmerking komt voor een maatwerkvoorziening, zijn er verschillende ondersteuningsvormen die ingezet kunnen worden. In dit hoofdstuk worden de verschillende maatwerkvoorzieningen omschreven. Het is onderdeel van het afwegingskader bij de beoordeling van een aanvraag.

Artikel 3.2.2 Vormen van individuele begeleiding

We onderscheiden drie vormen individuele begeleiding:

• 1.

  Begeleiding individueel regulier;

• 2.

  Begeleiding individueel specialistisch (tijdelijk);

• 3.

  Begeleiding individueel waakvlam.

Artikel 3.3.2 Vormen van groepsbegeleiding

We onderscheiden twee vormen van begeleiding in groepsverband:

• 1.

  Begeleiding groep regulier

• 2.

  Begeleiding groep arbeidsmatig

Artikel 3.4 Vervoer bij begeleiding groep

Dit type vervoer heeft uitsluitend betrekking op het noodzakelijke vervoer van en naar de begeleiding groep regulier en begeleiding groep arbeidsmatig.

Artikel 3.5 Logeeropvang

Logeeropvang of ook wel kortdurend verblijf genoemd, is een vorm van maatwerkondersteuning. Inzet is mogelijk vanuit verschillende wetten of verzekeringen. Om die reden zal er bij een aanvraag zorgvuldig worden gekeken welke wet of verzekering van toepassing is.

Artikel 3.5.2 Vormen van logeeropvang

Logeeropvang bevat altijd begeleiding (toezicht in nabijheid), maar niet altijd dagbesteding.

We onderscheiden twee typen logeeropvang:

• 1.

  Logeeropvang inclusief begeleiding in groepsverband (dagbesteding)

• 2.

  Logeeropvang exclusief begeleiding in groepsverband (dagbesteding).

Standaard wordt type 1 ingezet, echter in bepaalde gevallen kan het zijn dat iemand al naar een dagbesteding gaat, en daar ook naartoe blijft gaan gedurende de logeeropvang. In die gevallen wordt type 2 geïndiceerd en blijft belanghebbende zijn eigen dagbesteding bezoeken. Is dit niet het geval, dan wordt variant 1 geïndiceerd. Op deze manier is een evenwichtige daginvulling geborgd.

Artikel 3.5.6 Omvang

De omvang van logeeropvang kan variëren, afhankelijk van wat noodzakelijk is in in de specifieke situatie van de belanghebbende of diens mantelzorger(s). Logeeropvang betreft in beginsel 1, 2 of maximaal 3 etmalen per week, met een maximum van 36 etmalen per jaar. Het is denkbaar dat hierop in specifieke situaties een uitzondering kan worden gemaakt om verblijf van maximaal 14 dagen aaneengesloten mogelijk te maken, zodat de mantelzorger(s) bijvoorbeeld op vakantie kan/kunnen gaan.

Artikel 3.6 Gespecialiseerde begeleiding (ZG), zintuiglijke beperking

Wanneer er sprake is van zintuiglijke beperkingen, is er in sommige situaties specialistische begeleiding nodig. Enkel wanneer reguliere begeleiding niet voldoet, wordt er specialistische begeleiding ingezet. Voor de ondersteuning van deze specifieke groep zijn landelijke inkoopafspraken gemaakt. Een select aantal gespecialiseerde aanbieders hebben een raamovereenkomst getekend met de VNG.

Artikel 3.7 Woonvoorzieningen

(Art. 3.10 Verordening)

• 1.

  Woonvoorzieningen worden verstrekt om beperkingen bij het normale gebruik van de woning te compenseren.

• 2.

  Het normale gebruik van de woonruimte omvat de elementaire woonfuncties, dat zijn de activiteiten die de gemiddelde bewoner in zijn woning in elk geval verricht. Het gaat daarbij om eten bereiden, slapen, lichaamsreiniging, essentiële huishoudelijke werkzaamheden, zoals kleding wassen, aan- en uitkleden en het wassen en verschonen van een geheel van zijn verzorger(s) afhankelijk kind. Voor een kind is spelen zonder gevaar voor de eigen gezondheid ook een elementaire woonfunctie.

• 3.

  Problemen die een persoon met beperkingen ondervindt bij het normale gebruik van de woonruimte moeten door de verstrekking van woonvoorzieningen worden opgelost. Het streven zal in beginsel erop gericht zijn de problemen geheel weg te nemen of aanzienlijk te verminderen. Om verschillende redenen zal dat niet altijd zo kunnen zijn. Die redenen kunnen gelegen zijn in de persoon met beperkingen, dan wel in de aard van de woonruimte.

• 4.

  Het is de eigen verantwoordelijkheid van de inwoner om passende maatregelen te nemen behorend bij de levensfase en te verwachten beperkingen. Een woningaanpassing, of ondersteuning bij het vinden van een geschikte woning, wordt in het kader van de Wmo daarom in beginsel alleen verleend als het ontstaan van de beperkingen, verminderde zelfredzaamheid en participatie problemen het gevolg zijn van onvoorziene en onverwachte omstandigheden.

• 5.

  Voor specifiek op gehandicapten en ouderen gerichte woongebouwen zijn voorzieningen in gemeenschappelijke ruimten of voorzieningen die bij nieuwbouw of renovatie zonder noemenswaardige extra kosten kunnen worden meegenomen uitgesloten.

• 6.

  De gemeente is niet gehouden voorzieningen te verstrekken als de ondervonden problemen te wijten zijn aan achterstallig onderhoud, dan wel het gevolg zijn van het feit dat de woning niet voldoet aan de op dat gebied geldende wettelijke voorschriften

• 7.

  Een woonvoorziening wordt verstrekt ter compensatie van problemen bij het normale gebruik van de woning.

• 8.

  Uitzondering op lid 7 vormt de uitraaskamer. Als belanghebbende gedragsproblemen heeft en een afgesloten ruimte (uitraaskamer) nodig heeft waarin hij zich kan afzonderen of tot rust kan komen. De uitraaskamer is bedoeld om de belanghebbende tegen zichzelf te beschermen. Alsmede om de ouders/ verzorgers in staat te stellen beter toezicht uit te oefenen.

  De criteria voor vergoeding van een uitraaskamer zijn:

  • a.

    betrokkene beschadigt zichzelf (zelfverwonding) en, of;

  • b.

    betrokkene beschadigt de omgeving (vernielzucht) en, of;

  • c.

    er is sprake van ongecontroleerde driftbuien of overmatige apathie.

Artikel 3.7.2 Hoofdverblijf, bezoekbaar en logeerbaar

• 1.

  De woning van belanghebbende die in aanmerking komt voor een woonvoorziening dient het hoofdverblijf te zijn of te gaan worden.

• 2.

  Als belanghebbende zijn hoofdverblijf heeft in een Wlz-instelling kan in het belang van participatie, eenmalig, een woonruimte waar een persoon met beperkingen geregeld verblijft, worden aangepast. Het gaat dan om het bezoekbaar maken van de woning. Oftewel, het toegankelijk maken van de entree, de woonkamer en het toilet. De belanghebbende verblijft in die woonruimte slechts beperkt en het is dan ook redelijk, dat geen volledige, maar een beperkte aanpassing plaatsvindt.

• 3.

  Als belanghebbende zijn hoofdverblijf heeft in een Wlz-instelling en in de weekenden en tijdens vakanties verblijft in het ouderlijk huis óf als er sprake is van co-ouderschap, waarbij het kind door beide ouders wordt opgevoed en daadwerkelijk de ene helft van de tijd bij de ene ouder woont en de andere helft van de tijd bij de andere ouder, kan eenmalig een woning logeerbaar gemaakt worden. Hierbij gaat het om het toegankelijk maken van de woning en het toegankelijk en bruikbaar maken van de slaapkamer, de douche en het toilet.

Artikel 3.7.3 Primaat van verhuizen

(Art. 3.10 lid 5 Verordening)

• 1.

  Het primaat verhuizen houdt in dat verhuizen naar een geschikte woonruimte voorrang heeft boven woningaanpassingen, wanneer de kosten van de aanpassingen naar verwachting hoger zijn dan het in de Verordening vastgelegde bedrag van €6.000,-. Wanneer er een geschikte woning gevonden is, kan men in aanmerking komen voor een verhuiskostenvergoeding.

• Als het primaat van verhuizing wordt toegepast, maar de belanghebbende wil niet verhuizen dan kan een tegemoetkoming in de kosten worden toegekend ter hoogte van €6000,00. Belanghebbende kan hiermee de huidige woning aanpassen en neemt de meerkosten voor eigen rekening.

• 2.

  Bij het toepassen van het zogenaamde primaat van verhuizen worden de volgende belangen afgewogen:

  • a.

    De aanwezigheid van aangepaste of eenvoudig aan te passen woningen;

  • b.

    Kostenvergelijking tussen aanpassen en verhuizen;

  • c.

    Volkshuisvestelijke factoren;

  • d.

    Woning moet binnen medisch aanvaardbare termijn beschikbaar zijn;

  • e.

    Sociale omstandigheden;

  • f.

    Afstemming met andere voorzieningen;

  • g.

    Werksituatie;

  • h.

    Verandering in woonlasten;

  • i.

    Wooncomfort;

  • j.

    Is de belanghebbende huurder of eigenaar van de woning;

  • k.

    De wil van de belanghebbende om te verhuizen.

• 3.

  Het college kan op grond van de belangenafweging tot de conclusie komen dat verhuizen de meest compenserende oplossing is en om deze reden het aanpassen van de huidige woning niet vergoeden.

Artikel 3.7.4 Vormen van woonvoorzieningen

We kennen de volgende woonvoorzieningen:

• a.

  verhuis- en herinrichtingskostenvergoeding;

• b.

  woonvoorzieningen van niet bouwkundige aard, ook wel roerende woonvoorzieningen;

• c.

  woningaanpassingen.

Artikel 3.7.5 Verhuis- en herinrichtingskostenvergoeding

• 1.

  De verhuis- en herinrichtingskostenvergoeding wordt verstrekt als het verhuizen naar een aangepaste woning de goedkoopst adequate oplossing is voor het woonprobleem van de belanghebbende.

• 2.

  Een verhuis- en herinrichtingskostenvergoeding wordt niet verstrekt wanneer:

  • a.

    iemand met een handicap voor het eerst zelfstandig gaat wonen;

  • b.

    iemand met een handicap op eigen initiatief verhuist vanuit een woning die op ergonomische gronden als geschikt moet worden beschouwd;

  • c.

    er wordt verhuisd naar een Wlz instelling;

Artikel 3.8 Vervoersvoorzieningen

(Art. 3.4 en art. 3.9 Verordening)

• 1.

  Het zich kunnen verplaatsen in de directe woon- of leefomgeving is van belang bij zelfstandige maatschappelijke participatie. Dit wil zeggen dat iemand, ondanks zijn lichamelijke of geestelijke beperkingen, op gelijke voet met anderen in redelijke mate zelfstandig kan functioneren in zijn woning, mensen kan ontmoeten, contacten kan onderhouden, boodschappen kan doen en aan maatschappelijke activiteiten kan deelnemen. Hiervoor is het een vereiste dat hij zich kan verplaatsen.

• 2.

  Om voor een vervoersvoorziening in aanmerking te komen zal het college bij het onderzoek allereerst beoordelen of het verplaatsingsprobleem op eigen kracht, met een algemeen gebruikelijke voorziening, met gebruikelijke hulp, met mantelzorg, of met hulp van andere personen uit zijn sociale netwerk dan wel met gebruikmaking van algemene voorzieningen opgelost kan worden. Lukt dit niet, dan biedt het college een hulpmiddel (of pgb) in de vorm van een rolstoel of een vervoersvoorziening.

• 3.

  Voorliggende oplossingen zijn andere wet- en regelgevingen, oplossingen die belanghebbende zelf zonder meerkosten kan bewerkstelligen zoals algemeen gebruikelijke voorzieningen, waarvan in ieder geval het openbaar vervoer. Van verwijzing naar andere wet en regelgeving kan sprake zijn als (een deel van) de vervoersbehoefte geen betrekking heeft op sociaal vervoer. Voorbeelden hiervan zijn woon-werk verkeer en vervoer van en naar school (leerlingenvervoer) of vervoer naar dagbesteding (Wlz of Wmo). Als na de weging van voorliggende oplossingen een sociale vervoersbehoefte resteert waarin niet wordt voorzien dan biedt het college hiervoor compensatie door het verstrekken van de goedkoopst adequate voorziening.

• 4.

  Om de vervoersbehoefte van belanghebbende te bepalen gaat het er niet om hoe vaak de belanghebbende een bestemming wil bereiken, maar om hoe vaak hij dat zou moeten kunnen om voldoende te kunnen deelnemen aan het maatschappelijk verkeer. De vervoersondersteuning moet leiden tot aanvaardbare maatschappelijke participatie. Dit houdt in dat een belanghebbende moet kunnen deelnemen aan het leven van alledag en de daarvan deel uitmakende wezenlijke sociale contacten moet kunnen onderhouden. Indien hierbij beperkingen worden ondervonden dienen deze beperkingen te worden verminderd om een sociaal isolement te voorkomen.

• 5.

  Er wordt geen onbeperkte kosteloze vervoersmogelijkheid aangeboden. Immers ook een persoon zonder beperkingen moet vervoerskosten maken. De bijdrage beperkt zich tot het verplaatsen in de eigen woon- en leefomgeving.

• 6.

  De eigen woon- of leefomgeving is de buurt, wijk of het stadsdeel waarin een persoon met beperkingen woont. Sociale bestemmingen, buiten het eigen wijk- of stadsdeel, maar binnen de eigen woonplaats, kunnen ook in de directe woon- of leefomgeving vallen als bestemmingen dichterbij niet voorkomen en voor belanghebbende aantoonbaar van belang zijn voor het leven van alledag.

• 7.

  Er wordt enkel gecompenseerd voor het lokaal verplaatsen. Dat betreft verplaatsingen in een straal tot 25 kilometer rond de woning tot maximaal 2000 kilometer per jaar. De maximale omvang van 2000 kilometer per jaar kan ook bereikt worden met meerdere vervoersvoorzieningen gezamenlijk.

• 8.

  Bij het vaststellen van de individuele vervoersbehoefte wordt gekeken naar vervoersdoelen, de hiervoor af te leggen afstanden en de frequentie waarin ze worden bezocht. Deze aspecten zijn van belang enerzijds om te kunnen bepalen of de vervoersbehoefte in relatie staat tot sociale participatie en op grond daarvan al dan niet onder de Wmo valt; anderzijds om te bepalen welke vervoersvoorziening de goedkoopst adequate en meest proportionele voorziening is.

• 9.

  Wanneer er een grotere vervoersbehoefte is dan 2000 kilometer per jaar, is het aan de belanghebbende om dit met concrete en verifieerbare gegevens aan te tonen. Als het van essentieel belang is voor de zelfredzaamheid en maatschappelijke participatie van de belanghebbende, er geen andere oplossingen beschikbaar zijn en de grotere vervoersbehoefte door de belanghebbende is aangetoond, dient het college meer kilometers per jaar toe te wijzen.

• 10.

  Bij het vaststellen van de voorziening, wordt gekeken naar de mogelijkheid van de belanghebbende om van de beoogde voorziening op een verantwoorde wijze gebruik te maken. Problemen in bijvoorbeeld de waarneming en/of de motoriek kunnen dusdanig van invloed zijn op de rijgeschiktheid, dat toekenning van een voorziening niet verantwoord is.

Artikel 3.9 Collectief vervoerssysteem

(Art. 3.10 lid 4 Verordening)

• 1.

  Met een Wmo-vervoerspas kan een belanghebbende, tegen gereduceerd tarief, deelnemen aan het collectief vraagafhankelijk vervoerssysteem (cvv), dat verzorgd wordt door ViaVé (Ermelo en Harderwijk) en Regiotaxi Flevoland (Zeewolde).

• 2.

  Een belanghebbende komt in aanmerking voor een Wmo-vervoerspas als er beperkingen zijn bij het zelfstandig buitenshuis verplaatsen en reizen met het openbaar vervoer niet mogelijk is. ViaVé en regiotaxi Flevoland rijden over afstanden tot 25 km. De gemeente heeft de mogelijkheid een puntbestemming aan te wijzen buiten de 25 km. De bijdrage per rit bestaat uit een opstaptarief en een tarief per kilometer.

• 3.

  De Wmo-vervoerspas is persoonsgebonden en gekoppeld aan een beschikbaar gesteld aantal kilometers op jaarbasis. Dit aantal kilometers vertegenwoordigd een door het college beschikbaar gesteld budget. Het college benut daarom de gebruikersinformatie van ViaVé en regiotaxi Flevoland voor de beoordeling van de naleving aan de gestelde voorwaarden voor het gebruik van de vervoerspas en voor verantwoording en/of verbetering van de diensten.

• 4.

  Het gebruik van de Wmo-vervoerspas binnen het cvv omvat maximaal 2000 kilometer per jaar. Een belanghebbende kan in een jaar dus maximaal 2000 kilometer tegen het gereduceerd tarief reizen. Voor de kilometers boven de 2000 kilometer wordt het volledig tarief in rekening gebracht.

• 5.

  Buiten het lokale gebied (meer dan 25 kilometer) kan gebruik worden gemaakt van de mogelijkheden van het bovenregionale vervoer, dat Valys in opdracht van het ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport (VWS) verricht.

Artikel 3.9.2 Bijzondere indicaties cvv

Als het college aan belanghebbende een Wmo-vervoerspas verstrekt dan is er de mogelijkheid om aanvullend een bijzondere indicatie toe te kennen. Deze bijzondere indicaties worden alleen toegekend als ze medisch noodzakelijk zijn.

• a.

  Individueel vervoer

• Bij de indicatie individueel vervoer mag de reiziger niet met andere reizigers gecombineerd worden.

• b.

  Taxi

• Deze indicatie kan worden afgegeven als de reiziger niet in staat is om de opstap te maken in een bus. Er wordt speciaal voor deze rit een personenauto aangestuurd, ook als deze niet in de buurt is. Daardoor worden meer kilometers met de voertuigen gemaakt en zijn er meer voertuigen nodig.

• c.

  Bus

• Deze indicatie kan worden afgegeven als de reiziger niet in staat is om in en uit de lage zit in een gewone personenauto te komen. Er wordt speciaal voor deze rit een bus aangestuurd, ook als deze niet in de buurt is. Daardoor worden meer kilometers met de voertuigen gemaakt en zijn er meer voertuigen nodig.

• d.

  Rolstoel (duwrolstoel, elektrisch, opvouwbaar) of met scootmobiel

• Er wordt speciaal voor deze rit een rolstoelbus of een Caddy aangestuurd met ruimte voor de rolstoel of de scootmobiel, ook als deze niet in de buurt is. Daardoor worden meer kilometers met de voertuigen gemaakt en zijn er meer voertuigen nodig. Daarnaast zijn de kosten van rolstoelvoertuigen op zichzelf ook hoger dan van gewone auto’s vanwege de specifieke installatie en opleiding voor chauffeurs.

• e.

  Kamer-tot-kamer

• Bij de indicatie kamer-tot-kamer vervoer wordt de Wmo-reiziger opgehaald en teruggebracht in de woning of kamer in plaats van bij de voordeur. De chauffeur helpt indien gewenst bij het aantrekken van jas en helpt om de woning veilig achter te laten. De chauffeur begeleidt de Wmo-reiziger van en naar het voertuig. De extra werkzaamheden van de chauffeur kosten extra tijd.

• f.

  Voorin

• Met deze indicatie wordt de zitplaats naast de chauffeur gereserveerd voor deze reiziger. Doordat er geen andere passagiers met dezelfde indicatie gelijktijdig mee kunnen reizen tijdens deze rit kan het zijn dat er meer voertuigen worden ingezet waardoor sprake is meerkosten in de totale exploitatie van de gecontracteerde vervoerder.

• g.

  Medische begeleider

• Medische begeleiding betreft begeleiding op indicatie van de gemeente vanwege medische redenen. Het wordt ook verplichte begeleiding genoemd. De Wmo-reiziger mag dan niet alleen reizen. Een medische begeleider betaalt zelf geen bijdrage aan het vervoer. Voor een medisch begeleider wordt een zitplaats in het voertuig gereserveerd. Doordat deze zitplaats op dat moment niet door een andere reiziger kan worden gebruikt is sprake van (geringe) meerkosten.

• h.

  Sociale begeleider

• Sociale begeleiding is een recht dat de reiziger heeft om er voor te kiezen iemand mee te nemen tijdens de rit. Een sociale begeleider betaalt dezelfde prijs als de geïndiceerde Wmo reiziger. Voor een sociale begeleider wordt een zitplaats in het voertuig gereserveerd. Doordat deze zitplaats op dat moment niet door een andere reiziger kan worden gebruikt is sprake van (geringe) meerkosten in de totale exploitatiekosten van de gecontracteerde vervoerder.

• i.

  Gezinstaxi

• Gezinsleden van de Wmo-reiziger, zoals kinderen, mogen bij deze indicatie meereizen. De gemeente bepaalt hoeveel gezinsleden er mee mogen reizen. De gezinsleden betalen zelf geen bijdrage aan het vervoer. Voor het gezin wordt het voertuig als geheel gereserveerd. Doordat er geen andere passagiers gelijktijdig mee kunnen reizen tijdens deze rit moeten er meer voertuigen worden ingezet waardoor sprake is meerkosten. Deze kosten zijn nog hoger wanneer er een bus moet worden ingezet.

• j.

  Hulphond, visuele handicap, rollator en slechthorend

• Deze indicaties hebben geen invloed op de kosten. De aangekruiste informatie wordt slechts doorgegeven aan de chauffeur zodat die rekening kan houden met de beperking van de reiziger.

Artikel 3.10 Vervoersvergoeding

(Art. 3.14 lid 17 Verordening)

• 1.

  Als er na het optreden van beperkingen geen sprake is van een andere situatie op vervoersgebied dan daarvoor (men heeft bijvoorbeeld al een auto en is gewend daarmee in de vervoersbehoefte te voorzien) is er geen noodzaak tot het bieden van een oplossing. Dat kan anders zijn indien door het optreden van de beperkingen noodgedwongen meer gebruik gemaakt moet worden van de eigen auto en alternatieven niet mogelijk zijn. Voor de boven gebruikelijke inzet van de eigen auto, kan aan de belanghebbende een vervoersvergoeding verstrekt worden.

• 2.

  De vergoeding is ter compensatie van het extra vervoer door de beperkingen, niet om (al) het vervoer te vergoeden.

• 3.

  Er wordt alleen tot verstrekking overgegaan wanneer iemand niet in staat is zelf in de behoefte te voorzien.

Artikel 3.11 Autoaanpassing

(Art. 3.14 lid 18 Verordening)

• 1.

  Als het openbaar vervoer, collectief vervoer en/of andere vervoersvoorzieningen niet als een adequate voorziening kunnen worden beschouwd, kan het college kiezen voor het verstrekken van een autoaanpassing.

• 2.

  Het is de combinatie van medische, sociale en functionele beperkingen en mogelijkheden van de persoon met beperkingen die tot de conclusie moet leiden dat een aangepaste auto of bus de enige adequate oplossing voor het vervoersprobleem is. Hiervoor wordt een medisch advies opgevraagd.

• 3.

  Een autoaanpassing wordt aangebracht op een door de belanghebbende zelf aangeschafte auto. Hierbij wordt gekeken naar de leeftijd en technische staat van de auto. Is een auto ouder dan 7 jaar, dan verstrekt het college geen autoaanpassing voor desbetreffende auto.

• 4.

  De belanghebbende is verantwoordelijk voor de verzekering en het onderhoud en reparatie van de auto.

• 5.

  In het geval dat de aanvrager een eigen auto heeft, worden aanpassingen uitsluitend vergoed als de auto alleen maar gebruikt kan worden als deze wordt aangepast.

• 6.

  Aanpassingen aan de auto moeten functioneel noodzakelijk zijn voor mensen met een beperking en niet algemeen gebruikelijk of standaard ingebouwd zijn, zoals rem- of stuurbekrachtiging, airconditioning, airbags, etc.

• 7.

  De aanpassingen zijn noodzakelijk voor de persoon met beperkingen en dienen alleen door hem gebruikt te worden.

• 8.

  Wanneer de persoon met beperkingen voor de eigen auto kiest, terwijl adequate, goedkopere alternatieven beschikbaar zijn, dan is dat zijn keus voor een duurdere oplossing. Indien dan vervolgens de keuze ook het aanbrengen van aanpassingen impliceert, moet de aanvrager die voor eigen rekening nemen.

• 9.

  Als een aanpassing aan de eigen auto wordt toegekend, gebeurt dit in de vorm van een persoonsgebonden budget.

• 10.

  Belanghebbende is in het bezit van een geldig rijbewijs.

• 11.

  Het halen van een rijbewijs is algemeen gebruikelijk; de kosten van rijlessen worden daarom niet vergoed.

• 12.

  Het rijbewijs van de aanvrager is voorzien van de door het Centraal Bureau Rijvaardigheidsbewijzen (CBR) vastgestelde beperkende bepalingen als er een noodzaak is om de bediening en besturing van de auto aan te passen.

• 13.

  Een vergoeding voor een speciale autostoel kan worden verstrekt indien:

  • a.

    een autostoel niet als voornaamste doel heeft de zithouding te verbeteren;

  • b.

    de stoel niet normaal in de handel verkrijgbaar is;

  • c.

    de belanghebbende reeds klachten krijgt na het rijden van enkele kilometers of binnen een kwartier;

  • d.

    de aanschaf van de stoel niet uit preventief oogpunt geschiedt;

  • e.

    de persoon met beperkingen bij de aankoop van de auto rekening heeft gehouden met zijn/haar beperkingen en het noodzakelijke zitcomfort;

  • f.

    er geen andere hulpmiddelen zijn om de stoel adequaat te maken voor de korte en middellange afstand.

Artikel 3.13 Sportvoorziening

(Art. 3.14 lid 19 Verordening)

• 1.

  Een sportvoorziening, waaronder een sportrolstoel, kan bijdragen aan de participatie van een belanghebbende. Uitgangspunt hierbij is dat men in principe zelf verantwoordelijk is voor de aanschaf van zaken die nodig zijn bij sportbeoefening.

• 2.

  Wanneer vanwege de beperking extra kosten worden gemaakt, kan een vergoeding worden verstrekt.

• 3.

  Omdat het te behalen resultaat op maatschappelijke participatie is gericht, worden de volgende (niet limitatief) elementen betrokken bij de afweging of een budget kan worden verstrekt:

  • a.

    op welke andere wijze de belanghebbende participeert en welke meerwaarde de sportactiviteit levert;

  • b.

    of er een historie is met de betreffende sportactiviteit dan wel sport in zijn algemeenheid;

  • c.

    of er sprake is van sporten in verenigd verband. Het kan daarbij gaan om sporten in verenigingsverband, maar ook om sporten in georganiseerd en structureel verband lijkend op een vereniging, zoals een trainingsgroep onder leiding van een professional.

• 4.

  Het budget voor sportvoorzieningen is gemaximeerd op €2500 en wordt maximaal eens in de drie jaar verstrekt voor de aanschaf, het onderhoud en reparatie.

• 5.

  Sportvoorzieningen voor gezamenlijk of collectief gebruik komen niet voor individuele compensatie in aanmerking.

Bij een pgb kent het college een budget toe aan de belanghebbende. De belanghebbende kan daarmee zelf de benodigde ondersteuning inkopen. Er worden voorwaarden gesteld aan de inkoop van de ondersteuning en de bekwaamheid van de belanghebbende.

Artikel 4.1 Motiveren

(Art. 3.13 Verordening)

Op grond van de Wmo 2015 dient door de belanghebbende gemotiveerd te worden dat deze een maatwerkvoorziening in de vorm van een pgb wil ontvangen. Belanghebbende dient in het persoonlijk budgetplan te motiveren dat de ondersteuning die wordt ingekocht met een persoonsgebonden budget minimaal tot een gelijkwaardig of een beter resultaat leidt dan de ondersteuning die in natura wordt verstrekt. Met de argumentatie moet duidelijk worden dat de belanghebbende zich voldoende heeft georiënteerd op de voorziening in natura.

Artikel 4.2 Kwaliteit van de ondersteuning

(Art. 3.13 en art. 3.19 Verordening)

• 1.

  De ondersteuning die met het pgb wordt ingekocht moet van goede kwaliteit te zijn. Er is sprake van goede kwaliteit als is gewaarborgd dat de diensten, hulpmiddelen, woningaanpassingen en andere maatregelen die tot de maatwerkvoorziening behoren, veilig, doeltreffend, doelmatig en cliëntgericht worden verstrekt.

• 2.

  De zorgverlener werkt volgens het geldende calamiteitenprotocol. In het geval van een calamiteit dient de zorgverlener de procedure te volgen zoals dat is weergegeven in het calamiteitenprotocol. (https://www.meerinzicht.nl/fileadmin/meerinzicht/documenten/Formulieren_WMO/Calamiteitenprotocol_RNV_augustus_2021.pdf)

• 3.

  De zorgverlener werkt conform de Wet Verplichte Meldcode Huiselijk Geweld en Kindermishandeling en volgt het geldende protocol wanneer daar aanleiding toe is.

• 4.

  De hulp moet verleend worden op basis van een ondersteuningsplan, welke in overleg met de cliënt is opgesteld. Hier wordt niet een ingevuld persoonlijk budgetplan mee bedoeld. Het ondersteuningsplan geeft planmatig aan welke activiteiten worden ingezet om de beoogde resultaten te realiseren zoals geformuleerd in het ondersteuningsplan van de gemeente.

• 5.

  Het college bepaalt of in verband met de kwaliteitsborging bepaalde hulp door een professional moet worden geboden.

Artikel 4.7 Pgb-vaardigheid

(Art. 3.13 lid 6 Verordening)

• 1.

  De belanghebbende (of zijn vertegenwoordiger) moet op eigen kracht voldoende in staat zijn tot een redelijke waardering van zijn belangen en moet de aan een persoonsgebonden budget verbonden taken op verantwoorde wijze kunnen uitvoeren. Daarom wordt de pgb-vaardigheid getoetst.

• 2.

  Aan de hand van tien criteria wordt getoetst of iemand pgb vaardig is en in staat is pgb te beheren. Daarbij wordt gebruik gemaakt van het actuele door het ministerie van VWS, de VNG en Per Saldo opgestelde kader voor pgb-vaardigheid.

• 3.

  Belanghebbende of vertegenwoordiger:

  • 1.

    overziet de situatie en heeft een duidelijk beeld van de zorgvraag;

  • 2.

    is op de hoogte van de regels en verplichtingen die horen bij het pgb, of weet die zelf bij de desbetreffende instanties (online) te vinden;

  • 3.

    is in staat een overzichtelijke pgb-administratie bij te houden, waardoor er inzicht is in de bestedingen van het pgb;

  • 4.

    is voldoende vaardig om te communiceren met de gemeente, zorgverzekeraar of zorgkantoor, de SVB en zorgverleners;

  • 5.

    is in staat zelfstandig te handelen en onafhankelijk voor zorgverleners te kiezen;

  • 6.

    is in staat afspraken te maken en vast te leggen, en om hierover verantwoording af te leggen aan verstrekkers;

  • 7.

    kan beoordelen en beargumenteren of de geleverde ondersteuning passend en kwalitatief goed is;

  • 8.

    kan de inzet van zorgverleners coördineren, en garant staan voor de continuïteit van ondersteuning, ook bij verlof en ziekte;

  • 9.

    is in staat als werk- of opdrachtgever de zorgverleners aan te sturen en aan te spreken op hun functioneren;

  • 10.

    heeft voldoende (juridische) kennis omtrent het werk- of opdrachtgeverschap, of weet bij welke instanties daarover advies en informatie is in te winnen.

• 4.

  Het oordeel van het college is leidend als het gaat om de pgb-vaardigheid. Mocht het college van oordeel zijn dat de belanghebbende (dan wel met hulp van een vertegenwoordiger) niet bekwaam is, dan kan het college het persoonsgebonden budget weigeren. Dat is een beslissing waartegen bezwaar kan worden gemaakt.

• 5.

  Er kunnen, naast de beschreven omstandigheden in de Verordening (art. 3.13 lid 6 Verordening), ook twijfels zijn op andere gronden over de pgb-vaardigheid van de belanghebbende, dan wel vertegenwoordiger, waardoor sterk de indruk bestaat dat de belanghebbende niet in staat is om een pgb te beheren. Een beslissing hieromtrent dient goed onderbouwd en gemotiveerd worden door het college.

Artikel 4.8 Tarieven pgb

(Art. 3.14 Verordening)

• 1.

  Het pgb is een verzilveringsvorm van de aan belanghebbende toegekende maatwerkvoorziening Wmo. Het pgb kan nooit hoger zijn dan de kosten van de van toepassing zijnde goedkoopste adequate maatwerkvoorziening in natura.

• 2.

  De in deze beleidsregels genoemde maximale pgb bedragen zijn overeenkomstig hetgeen in artikel 3.14 van de Verordening is bepaald.

• 3.

  Indien de werkelijke kosten van de voorziening lager liggen dan de in dit besluit genoemde maximale bedragen, worden de werkelijke kosten in de vorm van een pgb toegekend.

• 4.

  De tarieven die zijn opgenomen in deze beleidsregels zijn de maximale tarieven die belanghebbende via het pgb mag declareren bij de Sociale Verzekeringsbank (SVB).

• 6.

  In afwijking van lid 4 mag duurdere ondersteuning ingekocht worden als de budgethouder het verschil tussen het ingekochte tarief en het maximum tarief dat toegekend is via de gemeente, bijbetaald aan de SVB. Conform de regels die het SVB hierover stelt.

• 7.

  In deze beleidsregels zijn de geldende maximum bedragen per voorziening opgenomen.

Artikel 4.9 Gedifferentieerd tarief pgb

(Art. 3.13 en art. 3.14 Verordening)

• 1.

  Er is sprake van een gedifferentieerde tariefstelling voor inkoop via een pgb bij dienstverleners die werken volgens vastgestelde kwaliteitsstandaarden, bij zelfstandige ondernemers dan wel andere juridische constructies die geacht kunnen worden niet of nauwelijks overheadkosten te maken en bij het sociale netwerk.

• 2.

  Het tarief voor dienstverleners die werken volgens vastgestelde kwaliteitsstandaarden (hierna: instellingstarief).

  • a.

    Onder instellingstarief wordt verstaan: het tarief voor de maatwerkvoorziening in de vorm van een pgb indien de ingekochte ondersteuning wordt geleverd door gekwalificeerd personeel dat in loondienst is bij een erkende zorginstelling (blijkend uit registratie Wtzi, contract met zorgverzekeraar, contract met een zorgkantoor, contract met andere gemeente voor het leveren van ondersteuning), waarbij de bij de sector behorende cao nageleefd wordt. In dit tarief is rekening gehouden met de werkgeverslasten die gebruikelijk zijn voor een dergelijke zorginstelling.

  • b.

    Om in aanmerking te kunnen komen voor het instellingstarief dient voldaan te worden aan de kwaliteitseisen opgenomen in artikel 3.19 lid 2 van de Verordening en met documenten aangetoond te worden.

  • c.

    Om te kunnen beoordelen of het personeel de juiste kwalificaties bezit, zal gebruik worden gemaakt van het toetsingskader opleidingen (bijlage 2).

• 3.

  Het tarief voor zelfstandige ondernemers dan wel andere juridische constructies die geacht kunnen worden niet of nauwelijks overheadkosten te maken (hierna: zzp tarief):

  • a.

    Onder zzp tarief wordt verstaan: het tarief voor de maatwerkvoorziening in de vorm van een pgb waarbij de ondersteuning wordt geleverd door een persoon die beroepsmatig is gekwalificeerd voor de betreffende ondersteuning, blijkend uit een diploma van een erkende Nederlandse instelling voor beroepsonderwijs, registratie bij de Kamer van Koophandel (de omschrijving van de bedrijfsactiviteiten van de onderneming moet aansluiten bij de te leveren diensten voor het pgb) en, voor zover dit voor de aard van de dienstverlening is vereist, beschikt over een voor de beroepsgroep relevante registratie.

• Ook personen die werkzaam zijn binnen een collectief van zelfstandig werkende professionals vallen hieronder én zorginstellingen die de in de sector geldende cao niet naleven.

• In al deze situaties is sprake van het ontbreken van of minder werkgeverslasten waardoor, als gevolg van aannemelijke minderkosten, het maximale tarief wordt verlaagd met 25%.

  • b.

    Om in aanmerking te komen voor het zzp tarief dient voldaan te worden aan de kwaliteitseisen opgenomen in artikel 3.13 lid 4 van de Verordening en met documenten aangetoond te worden.

  • c.

    Om te kunnen beoordelen of de zorgverlener over een adequate opleiding beschikt, passend bij de behoefte en persoonskenmerken van de belanghebbende zal gebruik worden gemaakt het toetsingskader opleidingen (bijlage 2).

• 4.

  Informeel tarief (sociaal netwerk):

• Onder informeel tarief wordt verstaan: het tarief voor de maatwerkvoorziening in de vorm van een pgb indien de ondersteuning wordt geleverd door een persoon die een bloed- of aanverwant, in de eerste of tweede graad is eerstegraads familielid; een persoon uit het netwerk van belanghebbende of een niet-professionele hulpverlener.

• Deze vorm van hulp kan onder de Regeling Dienstverlening aan Huis (RDH) vallen, die van kracht is sinds 1 januari 2007. Via deze regeling is de budgethouder gevrijwaard van het afdragen van loonheffingen, premies werknemersverzekeringen en heeft daarnaast geen administratieve verplichtingen.

• Het in dit besluit gehanteerde tarief ligt ruim boven het wettelijk minimumloon.

• 5.

  Indien de documenten die benodigd zijn voor het instellingstarief niet overlegd worden, kan hoogstens het zzp tarief worden toegekend.

• 6.

  Indien de documenten die benodigd zijn voor het zzp tarief niet overlegd worden, is automatisch sprake van het informele tarief.

• 7.

  Indien de belanghebbende ondersteuning wenst in te kopen bij een (professionele) aanbieder waar een familielid eigenaar of werkzaam is, dan moet er beoordeeld worden of er sprake is van een te nauwe, niet wenselijke relatie (zoals een financieel belang).

• 8.

  Indien de ondersteuning wordt verleend door een (professioneel) familielid die tot het sociaal netwerk behoort, dan wordt dit aangemerkt als informele ondersteuning, met bijbehorend informeel tarief.

Artikel 4.15 Bedragen pgb hulp bij het huishouden, begeleiding, vervoer bij begeleiding en logeeropvang

De omvang van een pgb wordt bepaald door het werkelijk aantal geïndiceerde uren per week te vermenigvuldigen met de hierna vermelde tarieven. De actueel geldende pgb-tarieven zijn te vinden op de website van Meerinzicht.

Artikel 4.11 Bedragen pgb vervoer

De omvang van het pgb voor de maatwerkvoorziening vervoer wordt bepaald door de vervoersbehoefte, maximaal 2000 km per jaar, te vermenigvuldigen met de hierna vermelde km tarieven. De actueel geldende pgb-tarieven zijn te vinden op de website van Meerinzicht.

Artikel 4.12 Bedragen eenmalig pgb

Artikel 4.13 Bedragen pgb woningaanpassingen

Bij de beoordeling van aanvragen van woningaanpassingen met een persoonsgebonden budget als verstrekkingsvorm vindt vaststelling van de hoogte van het pgb plaats op basis van de uitgangspunten omschreven in Artikel 3.7.3 van deze beleidsregels.

Artikel 4.16 Uitbetaling, controle en terugvordering pgb

(Art. 4.8 lid 3f en Art. 3.22 en art. 3.25 Verordening)

• 1.

  Betaling van het pgb vindt plaats aan de Sociale Verzekeringsbank (SVB). De SVB voert voor de gemeente de betaling van de geleverde ondersteuning uit (het zogenaamde trekkingsrecht).

• 2.

  In afwijking van lid 1 vindt betaling van het eenmalige pgb plaats aan de belanghebbende zelf.

• 3.

  De uitbetaling van een eenmalig pgb vindt plaats na het overleggen van een nota waaruit blijkt dat een voorziening is gekocht c.q. aangebracht conform de gestelde indicatie in de toekenningsbeschikking.

• 4.

  Rechten en plichten van degene die het pgb ontvangt zijn in de pgb-beschikking opgenomen.

• 5.

  De uitbetaling van een vervoersvergoeding vindt plaats eenmalig per kwartaal. Na verhuizing of overlijden vordert het college het teveel ontvangen bedrag terug.

• 6.

  De gemeente behoudt zich het recht voor om een voorziening die is aangeschaft met een pgb en niet langer door de belanghebbende wordt gebruikt in te nemen en voor herverstrekking doeleinden in te zetten. Ook de door of namens belanghebbende op eigen kosten aangebrachte opties worden ingenomen.

Artikel 5.1 Inwerkingtreding

Deze Beleidsregels maatschappelijke ondersteuning gemeente Ermelo, Harderwijk en Zeewolde treden in werking de dag na bekendmaking, onder gelijktijdige intrekking van de Beleidsregel gebruikelijke hulp Wmo 2015.

Artikel 5.2 Citeertitel

Deze beleidsregels worden aangehaald als: Beleidsregels maatschappelijke ondersteuning gemeente Ermelo, Harderwijk en Zeewolde.