Uitvoeringsregeling aanvullende voorzieningen bij werkloosheid

Artikel 1 Begripsomschrijvingen

• 1.

  In deze verordening wordt verstaan onder betrokkene de ambtenaar

  • a.

    aan wie op grond van artikel B. 15 van de CAP ontslag is verleend, alsmede degene die, nadat het voornemen tot zodanig ontslag is medegedeeld, ontslag op aanvraag op grond van artikel B.12 van de CAP is verleend;

  • b.

    aan wie op grond van artikel E.9 van de CAP ontslag is verleend wegens ongeschiktheid tot het verrichten van zijn arbeid wegens ziekte en die ten tijde van het ontslag minder dan 80% arbeidsongeschikt is overeenkomstig de WAO;

  • c.

    wiens aanstelling voor bepaalde tijd van rechtswege eindigt en die uit hoofde van dat ontslag of die afloop van de aanstelling voor bepaalde tijd werkloos is in de zin van de Werkloosheidswet.

• 2.

  In deze verordening wordt verstaan onder:

  • a.

    dagloon: dagloon in de zin van artikel 34 van de Invoeringswet stelselherziening sociale zekerheid (IWS) en de daarop gebaseerde dagloonregels IWS, zonder de maximum dagloongrens van artikel g van de Coördinatiewet Sociale Verzekering;

  • b.

    de berekeningsgrondslag: het dagloon van betrokkene, verminderd, voorzover van toepassing, met bijdragen strekkende tot betaling van de premie van een door of voor de betrokkene afgesloten particuliere ziektekostenverzekering;

  • c.

    suppletie: uitkering ingevolge de Suppletieregeling bij gedeeltelijke arbeidsongeschiktheid;

  • d.

    diensttijd: tijd, doorgebracht als overheidswerknemer in de zin van artikel 2.3, onderdeel a, van het pensioenreglement welke in aanmerking komt als pensioengeldige tijd, bedoeld in artikel 5.1 van het pensioenreglement, en tijd doorgebracht als werknemer in dienst van de overheid van lidstaten van de Europese Economische Ruimte, met uitzondering van tijd die in aanmerking is genomen bij de berekening van de duur van een wachtgeld of van een uitkering terzake van onvrijwillige werkloosheid ten laste van de overheid en met dien verstande dat van tijd die door ontslag onderbroken is geweest de tijd vóór de onderbreking slechts meetelt indien de onderbreking korter dan een jaar heeft geduurd;

  • e.

    CAP: de Collectieve Arbeidsvoorwaardenregeling Provincies.

Artikel 2 Recht op aanvullende uitkering

• 1.

  De betrokkene die recht heeft op een uitkering als bedoeld in hoofdstuk IIA van de Werkloosheidswet heeft recht op een aanvullende uitkering overeenkomstig het bepaalde in de artikelen 3 tot en met 7 gedurende de uitkeringsduur, bedoeld in de artikelen 42 en 49 van de Werkloosheidswet, zulks met dien verstande dat de verloren arbeidsuren waarvoor hij geen betrokkene is geen aanspraak geven op een aanvullende uitkering.

• 2.

  Voor de toepassing van de artikelen 3, 4 en 5 wordt de uitkering krachtens de Werkloosheidswet, onderscheidenlijk de Ziektewet steeds geacht onverminderd door betrokkene te zijn genoten.

Artikel 3 Hoogte aanvullende uitkering

• 1.

  De uitkering op grond van hoofdstuk II, A van de Werkloosheidswet wordt na ontslag gedurende de eerste 12 maanden per dag aangevuld tot 80% van de berekeningsgrondslag en tijdens het restant van de uitkeringsduur. bedoeld in artikel 2. eerste lid. tot 70% van de berekeningsgrondslag.

• 2.

  In afwijking van het eerste lid bedraagt het percentage 77 en 67 in plaats van achtereenvolgens 80 en 70 zolang de Wet van 20 december 1984, (Stb. 1984. 657) op betrokkene van toepassing is.

• 3.

  Voor de berekening van de termijn van 12 maanden. bedoeld in het eerste lid. wordt een op grond van artikel 4 gegeven aanvulling per dag tot 80% van de berekeningsgrondslag mede in aanmerking genomen.

• 4.

  In afwijking van het eerste lid wordt de in artikel 49 van de Werkloosheidswet bedoelde vervolguitkering van twee jaar voor de betrokkene die niet in aanmerking komt voor een nawettelijke uitkering als bedoeld in artikel 8. na het eerste jaar aangevuld tot 100% van het voor hem geldende minimumloon in de zin van de Wet minimumloon en minimum vakantiebijslag (Stb. 1968, 657).

Artikel 4 Aanvullende uitkering bij ziekte

• 1.

  Betrokkene die binnen de in artikel 2, eerste lid, bedoelde uitkeringsduur waarin hij recht heeft op een uitkering op grond van hoofdstuk II A van de Werkloosheidswet wegens ziekte ongeschikt is arbeid te verrichten en deswege een uitkering krachtens de Ziektewet geniet, heeft recht op een aanvullende uitkering gedurende de termijn dat die uitkering krachtens de Ziektewet wordt genoten.

• 2.

  De aanvulling van de uitkering krachtens de Ziektewet is gelijk aan die welke zou hebben gegolden indien artikel 3 van toepassing zou zijn.

• 3.

  In afwijking van het tweede lid wordt voor de betrokkene gedurende de termijn, dat zij een uitkering geniet krachtens artikel 29a van de Ziektewet, deze uitkering per dag aangevuld tot 100% van de berekeningsgrondslag.

• 4.

  Het verplichtingen- en sanctieregime van de Ziektewet is van overeenkomstige toepassing.

Artikel 5 Aanvullende overlijdensuitkering

Bij overlijden van betrokkene die tot en met de dag van overlijden recht heeft op een aanvulling op grond van artikel 3 of artikel 4 wordt de overlijdensuitkering, bedoeld in artikel 35 van de Ziektewet, per dag aangevuld tot 100% van de berekeningsgrondslag.

Artikel 6

• 1.

  Ten aanzien van de aanvullende uitkering, bedoeld in artikel 2, zijn afdeling 1 van hoofdstuk II A - met uitzondering van artikel 41 -alsmede de artikelen 43, 47, tweede en derde lid, 50, 75, 76 en 78 van de Werkloosheidswet van overeenkomstige toepassing, met dien verstande dat:

  • a.

    in artikel 26, eerste lid, onder a, van die wet voor "eerste dag van werkloosheid" wordt gelezen: eerste dag van werkloosheid na ontslag;

  • b.

    in artikel 26, eerste lid. onder b, van die wet na "na het intreden van zijn werkloosheid" wordt ingevoegd: na ontslag.

• 2.

  Ten aanzien van de aanvullende uitkering bedoeld in artikel 2, is het bepaalde bij en krachtens de artikelen 34, 35 en 35a van de Werkloosheidswet van overeenkomstige toepassing in die zin dat de daar bedoelde inkomsten in mindering komen op het totaal van de aanvullende uitkering en de uitkering krachtens de Werkloosheidswet.

• 3.

  Een sanctie wegens het niet nakomen van een verplichting op grond van artikel 24, 25 of 26 van de Werkloosheidswet zal niet worden gecompenseerd in de aanvullende uitkering.

• 4.

  De betrokkene aan wie ontslag op aanvraag als bedoeld in artikel 1 , eerste lid, onder a, is verleend en aan wie in verband hiermee een sanctie krachtens de Werkloosheidswet in verband met verwijtbare werkloosheid is opgelegd heeft recht op een werkloosheidsuitkering die betrokkene gehad zou hebben indien er geen sanctie zou zijn opgelegd.

Artikel 7

Indien de aanvullende uitkering is toegekend uit hoofde van een ontslag terzake waarvan recht op suppletie bestaat komt de aanvullende uitkering, bedoeld in artikel 2, niet tot uitbetaling gedurende de periode dat betrokkene recht heeft op die suppletie.

Artikel 8

De betrokkene, bedoeld in artikel 1, eerste lid, onderdeel a. heeft na het verstrijken van de duur van de uitkering krachtens hoofdstuk II A van de Werkloosheidswet bij voortdurende werkloosheid recht op een nawettelijke uitkering indien de uitkeringsduur, berekend overeenkomstig artikel 9, tweede lid. langer is dan die, berekend overeenkomstig de artikelen 42 en 49 van genoemde wet, zulks met dien verstande dat de verloren arbeidsuren waarvoor hij geen betrokkene is geen aanspraak geven op een nawettelijke uitkering.

Artikel 9 Duur nawettelijke uitkering

• 1.

  De duur van de nawettelijke uitkering is gelijk aan het verschil in uitkeringsduur, berekend overeenkomstig het tweede lid, en de uitkeringsduur, berekend overeenkomstig de artikelen 42 en 49 van de Werkloosheidswet.

• 2.

  De duur van de aanvullende en nawettelijke uitkering tezamen is voor de betrokkene, bedoeld in artikel 1, eerste lid, onderdeel a: drie maanden, vermeerderd met een duur, gelijk aan 18% van de diensttijd als hij op de dag van ontslag de leeftijd van 21 jaar nog niet heeft bereikt; met een duur gelijk aan 19,5% van die diensttijd als hij op de dag van ontslag 21 jaar is en zo vervolgens per leeftijdsjaar opklimmend met 1,5%, met dien verstande dat de duur voor de belanghebbende die op de dag van ontslag 60 jaar of ouder is gelijk is aan drie maanden, vermeerderd met een duur, gelijk aan 78% van de diensttijd. De aldus berekende uitkeringsduur wordt op een volle maand naar boven afgerond.

• 3.

  De duur van de nawettelijke uitkering van betrokkene die ten tijde van het ontslag 55 jaar of ouder is wordt na afloop van de termijn waarover de nawettelijke uitkering is toegekend verlengd tot de eerste dag van de kalendermaand volgende op die waarin hij de leeftijd van 65 jaar heeft bereikt, indien hij direct voorafgaand aan het ontslag zonder onderbreking van langer dan twee maanden 5 jaar in dienst is geweest van een of meer provincies.

Artikel 10 Hoogte nawettelijke uitkering

• 1.

  De nawettelijke uitkering bedraagt per dag 70% van de berekeningsgrondslag.

• 2.

  In afwijking van het eerste lid bedraagt het percentage 67 in plaats van 70 zolang de Wet van 20 december 1984 (Stb. 1984, 657) op betrokkene van toepassing is.

Artikel 11 Overlijdensuitkering

• 1.

  Zo spoedig mogelijk na het overlijden wordt de betrokkene die tot en met de dag van overlijden recht heeft op een nawettelijke uitkering, onder overeenkomstige toepassing van artikel 35 van de Ziektewet een overlijdensuitkering toegekend die per dag gelijk is aan 100% van de berekeningsgrondslag.

• 2.

  Op het uit te keren bedrag, bedoeld in het eerste lid, wordt in mindering gebracht het bedrag van de uitkering waarop de nagelaten betrekkingen van betrokkene terzake van diens overlijden aanspraak kunnen maken uit hoofde van een of meer werkloosheidsuitkeringen, arbeidsongeschiktheidsuitkeringen, uitkeringen op grond van de Ziektewet dan wel uitkeringen die naar aard en strekking overeenkomen met laatstgenoemde uitkeringen waarop betrokkene recht had.

Artikel 12

Ten aanzien van de nawettelijke uitkering is artikel 6, eerste lid, van overeenkomstige toepassing met dien verstande dat ziekte van betrokkene niet wordt geacht aan werkloosheid in de weg te staan en dat bij ziekte artikel 19, eerste lid, onderdeel a, van de Werkloosheidswet niet van overeenkomstige toepassing is.

Artikel 13 Indexering

De berekeningsgrondslag wordt telkens aangepast aan de in de provincies geldende algemene salariswijziging.

Artikel 14 Verhuiskostenvergoeding

Aan de betrokkene die elders arbeid of bedrijf ter hand gaat nemen kan terzake van de kosten welke voor hem aan een daartoe noodzakelijke verhuizing zijn verbonden, een tegemoetkoming worden verleend tot ten hoogste het bedrag van een vergoeding volgens de daartoe geldende verhuiskostenregeling.

Artikel 15 Afkoop

Op verzoek van de betrokkene kan het recht op de aanvullende en nawettelijke uitkering geheel of ten dele worden afgekocht indien daarmee de werkloosheid geheel of gedeeltelijk kan worden opgeheven. Bij gehele, onderscheidenlijk gedeeltelijke afkoop als bedoeld in de eerste volzin eindigt het recht op de aanvullende en nawettelijke uitkering geheel, onderscheidenlijk voor het afgekochte deel.

Artikel 16 Verhoogde pensioenopbouw

• 1.

  Indien met toepassing van artikel 16.1, derde lid, onderdeel b, van het pensioenreglement voor de betrokkene de tijd als deelnemer, bedoeld in artikel 2.4, eerste lid, onderdeel c, van het pensioenregIement voor meer dan de helft meetelt komt de verschuldigde extra pensioenpremie gedurende de tijd dat betrokkene een aanvullende en nawettelijke uitkering geniet, voor rekening van de provincie, zulks gedurende de eerste drie jaren tot ten hoogste een verhoogde pensioenopbouw van 100% en daarna tot ten hoogste een verhoogde pensioenopbouw van 75%.

• 2.

  Het bepaalde in artikel 4.8 van het pensioenreglement inzake verhaal van een deel van de pensioenpremie op de deelnemer is van overeenkomstige toepassing.

• 3.

  Geen recht op een bijdrage van de provincie in de extra pensioenpremie overeenkomstig het bepaalde in het eerste en tweede lid bestaat indien betrokkene 62 jaar of ouder is. Het recht op de in de vorige volzin bedoelde bijdrage eindigt in elk geval met ingang van de eerste dag van de maand volgende op die waarin betrokkene de leeftijd van 62 jaar heeft bereikt.

Artikel 17 Uitkering bij ontslag in het belang van de dienst

De ambtenaar aan wie met toepassing van artikel B11, onderdeel o van de CAP ontslag is verleend heeft recht op een aanvullende en nawettelijke uitkering die naar het oordeel van gedeputeerde staten met het oog op de omstandigheden redelijk is te achten. Deze uitkering is in geen geval minder dan die waarop aanspraak zou bestaan indien de ambtenaar ontslag zou zijn verleend als bedoeld in artikel 1 , eerste lid, onderdeel a.

Artikel 18 Eenmalige uitkering

• 1.

  De ambtenaar aan wie ontslag is verleend op grond artikel B.11, onderdeel h van de CAP; of op grond van artikel B.11, onderdeel e, heeft recht op een eenmalige uitkering bij ontslag indien het ontslag in overwegende mate is toe te rekenen aan schuld van de provincie.

• 2.

  Gedeputeerde staten bepalen de hoogte van de eenmalige uitkering. gelet op de bijzondere omstandigheden van het concrete geval. Zij houden daarbij in ieder geval rekening met de mate van schuld van de provincie en de ambtenaar aan het ontslag, met de leeftijd van de ambtenaar en met de duur en de omvang van het dienstverband van de ambtenaar bij de provincie.

Artikel 19 Doorwerking wettelijke maatregelen

Tenzij in het SPA anders is overeengekomen werken algemene neerwaartse wijzigingen in duur en hoogte van de uitkering krachtens de Werkloosheidswet -anders dan door wijzigingen als gevolg van individuele feiten en omstandigheden -vanaf de in het Staatsblad vermelde datum van inwerkingtreden van genoemde algemene neerwaartse wijzigingen door in de duur en hoogte van de aanvullende en nawettelijke uitkering. De in de eerste volzin bedoelde doorwerking vindt evenwel niet eerder plaats dan 6 maanden na de datum van publicatie van genoemde algemene neerwaartse wijzigingen in het Staatsblad dan wel, indien dat later is, voor de datum van afloop van het lopende akkoord over de arbeidsvoorwaarden in de sector provincies.

Artikel 20

• 1.

  Het Wachtgeld- en uitkeringsbesluit Zeeland 1996,zoals laatstelijk vastgesteld bij besluit van 9 februari 1996, nr 18 en 19 (provinciaal blad nr 5 en 6 van 1996) vervalt met ingang van 1 januari 2003. Toegang tot dit besluit is met ingang van 1 januari 2001 niet meer mogelijk.

• 2.

  De gewezen ambtenaar die uit hoofde van ontslag, einde van het dienstverband of werkloosheid recht heeft op wachtgeld of uitkering op grond van het in het eerste lid bedoelde besluit heeft uit dien hoofde geen aanspraken op grond van de Regeling aanvullende voorzieningen bij werkloosheid.

Artikel 21

• 1.

  Op de gewezen ambtenaar aan wie op grond van het in artikel 20, eerste lid, bedoelde besluit een wachtgeld of uitkering is toegekend waarvan de duur doorloopt na 1 januari 2003, onderscheidenlijk welke na deze datum herleeft is de Regeling aanvullende voorzieningen bij werkloosheid op 1 januari 2003, onderscheidenlijk het tijdstip van herleving, van toepassing voor de resterende duur van dit wachtgeld of die uitkering.

• 2.

  Hoogte en duur van de aanvullende en nawettelijke uitkering worden voor de in het eerste lid bedoelde gewezen ambtenaar zodanig bepaald dat zij, in combinatie met de uitkering krachtens de Werkloosheidswet, niet minder zijn dan ingeval het in artikel 20. eerste lid, bedoelde besluit nog van toepassing zou zijn.

• 3.

  Het bepaalde in het tweede lid geldt behoudens het geval van algemene neerwaartse wijzigingen in de Werkloosheidswet als bedoeld in artikel 19 en behoudens wijzigingen als gevolg van individuele feiten en omstandigheden.

• 4.

  Op de in het eerste lid bedoelde gewezen ambtenaar aan wie een bijdrage is verstrekt in de extra pensioenpremie ten behoeve van een verhoogde pensioenopbouw volgens de tot 1 april 1997 geldende bepalingen van het in artikel 20, eerste lid. bedoelde besluit, blijven die bepalingen van toepassing voor de resterende duur van dit wachtgeld of die uitkering.

Artikel 22 Overgangsvoorzieningen anti.cumulatieregeling

• 1.

  De gewezen ambtenaar, bedoeld in artikel 21, eerste lid, die in de periode van zes maanden voor afgaande aan 1 januari 2003 gedurende ten minste 12 weken inkomsten heeft genoten in de zin van artikel 8 en artikel.20 , tweede lid, van het in artikel 20, eerste lid, bedoelde wachtgeldbesluit heeft tijdens de resterende uitkeringsduur na 31 december 2002, indien en voor zolang hij op of na 1 januari 2003 zodanige inkomsten geniet, recht op een garantie-uitkering neveninkomsten overeenkomstig het bepaalde in het tweede en derde lid.

• 2.

  Recht op een garantie-uitkering neveninkomsten bestaat indien en voor zolang, naar gelang van toepassing, hetzij de som van de uitkering krachtens de Werkloosheidswet en de aanvullende uitkering hetzij de nawettelijke uitkering minder is dan het bedrag van het wachtgeld, onderscheidenlijk de uitkering waarop krachtens het in artikel 20. eerste lid. bedoelde besluit, eventueel na korting van de in het eerste lid bedoelde inkomsten. aanspraak zou hebben bestaan.

• 3.

  Indien toepassing wordt gegeven aan het eerste en tweede lid wordt de uitkering krachtens de Werkloosheidswet en de aanvullende uitkering. onderscheidenlijk de nawettelijke uitkering per dag aangevuld tot het bedrag per dag van het wachtgeld, onderscheidenlijk de uitkering. bedoeld in het tweede lid.

Artikel 23 Inwerkingtreden en citeertitel

• 1.

  Deze regeling wordt aangehaald als: Regeling aanvullende voorzieningen bij werkloosheid.

• 2.

  Deze regeling treedt in werking. na uitgifte van het provinciaal blad waarin zij is geplaatst. op 1 januari 2001.

1. Inleiding

Vanaf 1 januari 2001 is het overheidspersoneel onder alle sociale verzekeringswetten gebracht. Dat betekent dat ook de provinciale ambtenaar vanaf die datum valt onder de werking van de ZW, WAO, Werkloosheidswet (WW), Toeslagenwet en de Wet inkomensvoorziening oudere en gedeeltelijk arbeidsongeschikte werkloze werknemers (IOAW). Wat betreft de wettelijke werkloosheidsvoorzieningen geldt het voorgaande tot 1 januari 2003 overigens alleen voor de 'nieuwe gevallen'. Vanaf 2003 komen pas de oude gevallen, dwz. degenen die op 1 januari 2001 al wachtgeld of een ontslag- uitkering op grond van de ambtelijke regelingen ontvingen, onder de wettelijke werkloosheidsregelingen.

Vóór 1 januari 2001 kon de provinciale ambtenaar ingeval van werkloosheid aanspraak doen gelden op wachtgeld of uitkering ingevolge de provinciale wachtgeld- of uitkeringsregeling. Deze ambtelijke regelingen zijn integrale regelingen. Dat houdt in dat daarin geen onderscheid wordt gemaakt tussen aanspraken op WW-niveau en de aanspraken die daarboven uitgaan. De huidige integrale ambtelijke aanspraken moeten worden gesplitst in wettelijke en bovenwettelijke aanspraken. Daarbij zijn de wettelijke aanspraken neergelegd in de WW (en Toeslagenwet en IOAW). Dit betekent dat de wachtgeld- en uitkeringsregeling moet worden vervangen door een nieuwe bovenwettelijke regeling in aanvulling op de WW. De Regeling aanvullende voorzieningen bij werkloosheid voorziet daarin.

2. Uitgangspunten

Aan de nieuwe bovenwettelijke werkloosheidsregeling heeft een aantal uitgangspunten ten grondslag gelegen. Als zodanig kunnen worden genoemd:

een naadloze aansluiting op de WW-systematiek;

een eenvoudige regeling zowel qua regelgeving als qua uitvoering; een regeling die invulling geeft aan het volumebeleid;

een regeling waarbij zowel de bovenwettelijke voorzieningen in de marktsector als de huidige ambtelijke regelingen het referentiepunt zijn;

een duurzame regeling voor de middellange termijn.

Tussen de eerste twee uitgangspunten is een nauwe samenhang: zonder een goede aansluiting op de WW-systematiek is een eenvoudige regeling niet denkbaar. Een dergelijke regeling zou leiden tot hogere uitvoeringskosten dan strikt genomen noodzakelijk is. Naadloze aansluiting past in de filosofie dat de WW de bodemvoorziening is en de bovenwettelijke regeling een complementaire voorziening. Het derde uitgangspunt impliceert:

voor de werknemer dat de regeling voldoende prikkel moet bevatten om zo snel mogelijk weer in het arbeidsproces terug te keren;

voor de werkgever dat de regeling voldoende prikkel moet bevatten om zich tot het uiterste in te spannen alternatieven voor werkloosheid te vinden.

Volumebeleid is dan ook een belangrijke taak voor het uitvoeringsorgaan aan wie de uitvoering van de bovenwettelijke regeling zal zijn opgedragen. Met dit uitgangspunt is ook rekening gehouden bij de afspraken over met name hoogte en duur van de bovenwettelijke uitkering: deze mogen uiteraard niet de prikkel tot reïntegratie wegnemen.

3. Hoofdlijnen van de regeling

4. Artikelsgewijze toelichting