Verordening van provinciale staten van Zuid-Holland van 20 februari 2019 (PZH-2019-677696264) houdende regels over het beschermen en benutten van de fysieke leefomgeving (Omgevingsverordening Zuid-Holland)

Ondertekening

BIJLAGE I BEGRIPPEN

Als bedoeld in artikel 1.1

1. Voor de toepassing van deze verordening en de daarop berustende bepalingen wordt, tenzij anders bepaald, verstaan onder:

adviescommissie detailhandel Zuid-Holland: onafhankelijk adviesorgaan waarvan het reglement door gedeputeerde staten is vastgesteld bij besluit van 26 mei 2015 en dat de gemeentelijke onderbouwing van een nieuwe detailhandelsontwikkeling op kwantitatieve en kwalitatieve behoefte en de ruimtelijke effecten van de ontwikkeling, zoals woon- en leefklimaat, objectief valideert;

afhaalpunt voor niet-dagelijkse artikelen: ruimte ten behoeve van de levering en retournering van vooraf elders bestelde artikelen, niet zijnde levensmiddelen of middelen voor de persoonlijke verzorging, zonder het tonen van artikelen in een showroom, etalage of anderszins;

agrarisch bedrijf: bedrijf dat gericht is op het voortbrengen van producten door middel van het telen van gewassen, houtteelt daaronder begrepen, of het houden van dieren;

agrarisch bouwperceel: aaneengesloten terrein waarbinnen bedrijfsgebouwen, bijgebouwen, een

bedrijfswoning met bijbehorend erf en tuin, andere bouwwerken zoals hooibergen, voersilo’s, kuilvoerplaten,

biomassavergistingsinstallaties, mestopslag, erfverharding, parkeervoorzieningen en erfbeplanting zijn geconcentreerd;

akkerbouwbedrijf: bedrijf dat uitsluitend of overwegend is gericht op het telen van akkerbouwgewassen in de open grond;

andere beschermde soorten: soorten als bedoeld in artikel 3.10, eerste lid, onderdeel a, van de Wet natuurbescherming;

bebouwing: één of meerdere gebouwen of bouwwerken geen gebouwen zijnde;

bebouwde kom: gebied van een gemeente zoals bedoeld bij of krachtens artikel 20a van de Wegenverkeerswet 1994;

bedrijventerrein: terrein dat bestemd en geschikt is voor gebruik door handel, nijverheid, commerciële en niet- commerciële dienstverlening en industrie;

beheerplan: plan als bedoeld in artikel 4.6 van de Waterwet;

belastingjaar: kalenderjaar;

bestemmingsplan: bestemmingsplan als bedoeld in artikel 3.1 Wet ruimtelijke ordening, alsmede:

• a.

  wijzigings- of uitwerkingsplan als bedoeld in artikel 3.6, eerste lid, onder a of b, van de Wet ruimtelijke ordening;

• b.

  beheersverordening als bedoeld in artikel 3.38 van de Wet ruimtelijke ordening;

• c.

  omgevingsvergunning, waarbij met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, onderdeel a, onder 2 van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht, van het bestemmingsplan of van de beheersverordening wordt afgeweken, voor zover het betreft de in bijlage VIII van deze verordening genoemde situaties;

• d.

  omgevingsvergunning, waarbij met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, onderdeel a, onder 3, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht, van het bestemmingsplan of van de beheersverordening wordt afgeweken;

• e.

  projectuitvoeringsbesluit als bedoeld in artikel 2.10 van de Crisis- en herstelwet.;

bestaand stads- en dorpsgebied: bestaand stedelijk gebied als bedoeld in artikel 1.1.1 van het Besluit ruimtelijke ordening;

betrokken wetten: wet en de wetten, bedoeld in artikel 5.1 van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht, voor zover bij of krachtens de genoemde wetten is bepaald dat hoofdstuk 5 van die wet van toepassing is;

BIJ12: uitvoeringsorganisatie voor de samenwerkende provincies;

binnenschip: schip als bedoeld in artikel 1, eerste lid, van de Binnenvaartwet;

bollenteeltbedrijf: bedrijf dat is gericht op de teelt van bloembollen, bolbloemen en knolgewassen, de teelt van snijbloemen en laagblijvende eenjarige en vaste bloeiende tuinplanten, de teelt van vollegrondstuinbouwproducten als eenjarige wisselteelt, niet zijnde boom- en sierteelt en fruitteelt, zo nodig met het gebruik van ondersteunend glas;

bouwmarkt: detailhandelsvestiging waarvan het hoofdassortiment bestaat uit bouwmaterialen, alsmede materialen die voor het verrichten van bouw- en verbouwwerkzaamheden nodig zijn;

bouwstof: bouwstof als bedoeld in artikel 1 van het Besluit bodemkwaliteit;

bouwwerk: elke constructie van enige omvang van hout, steen, metaal of ander materiaal die op de plaats van de bestemming, hetzij direct of indirect met de grond verbonden is, hetzij direct of indirect steun vindt in of op de grond, bedoeld om ter plaatse te functioneren;

bruto vloeroppervlak: vloeroppervlakte van de ruimte, dan wel van meerdere ruimten van een vastgoedobject gemeten op vloerniveau langs de buitenomtrek van de buitenste opgaande scheidingsconstructie, die de desbetreffende ruimte of ruimten omhult;

detailhandel: bedrijfsmatig te koop aanbieden, uitstallen ten verkoop, verkopen, verhuren en leveren van goederen aan personen die goederen kopen of huren voor gebruik, verbruik of aanwending anders dan in de uitoefening van een beroeps- of bedrijfsactiviteit;

detailhandel in volumineuze goederen: detailhandel waarbij het hoofdassortiment bestaat uit omvangrijke goederen waarvoor een grote uitstallingsruimte nodig is, zoals auto’s, boten en caravans;

dienstverlening: bedrijfsmatig verlenen van commerciële- en niet-commerciële diensten, waarbij het publiek rechtstreeks, al dan niet via een balie, te woord wordt gestaan en geholpen;

drijvend voorwerp: drijvend voorwerp als bedoeld in artikel 1.01, onder D, onderdeel 1º, van het Binnenvaartpolitiereglement;

duurzaam beheer van populaties van in het wild levende dieren: geheel aan handelingen dat gericht is op het beïnvloeden van de omvang van die populatie en de demografie op dusdanige wijze wordt beïnvloed dat er ook op de lange termijn sprake blijft van een levensvatbare populatie die niet in het voortbestaan wordt bedreigd;

evaluatieverslag: verslag als bedoeld in artikel 39c, eerste lid, van de Wet bodembescherming;

flora- en fauna-activiteit: activiteit inhoudende het verrichten van een handeling als bedoeld in een van de volgende bepalingen van de Wet natuurbescherming: a. artikel 3.1, tenzij het gaat om een geval als bedoeld in het vijfde lid van dat artikel of in artikel 3.3, tweede, zesde of zevende lid, of 3.29, eerste lid, van de Wet natuurbescherming,

b. artikel 3.5, tenzij het gaat om een geval als bedoeld in artikel 3.8, tweede, zesde of zevende lid, of 3.29, eerste lid, van de Wet natuurbescherming, of c. artikel 3.10, eerste lid, tenzij het gaat om een geval als bedoeld in het tweede lid van dat artikel, in samenhang met artikel 3.8, tweede, zesde of zevende lid, van de Wet natuurbescherming, of in artikel 3.10, derde lid, 3.11, eerste lid, of 3.29, eerste lid, van die wet;

fundering: ondergrondse dragende delen van een bouwwerk;

gedeputeerde staten: gedeputeerde staten van Zuid-Holland;

geitenhouderij: bedrijf of een onderdeel daarvan waar geiten worden gehouden;

gemakswinkel: winkel voor kleine en snelle aankopen met een beperkt assortiment van dagelijkse of direct te gebruiken artikelen;

gemengd bollenteelt- en glastuinbouwbedrijf: bedrijf dat is gericht op de teelt van bloembollen, bolbloemen en knolgewassen, de teelt van snijbloemen en laagblijvende eenjarige en vaste bloeiende tuinplanten, de teelt van vollegrondstuinbouwproducten als eenjarige wisselteelt, niet zijnde boom- en sierteelt en fruitteelt, in zowel de volle grond als onder glas en dat ten minste 3.000 m2 glas duurzaam in gebruik heeft;

gesloten stortplaats: stortplaats als bedoeld in artikel 8.47, eerste lid, onder b, van de Wet milieubeheer;

glastuinbouwbedrijf: volwaardig en doelmatig bedrijf in overwegende mate gericht op het voortbrengen van producten en het leveren van diensten door middel van het duurzaam en intensief kweken van assimilerende organismen onder invloed van licht, geheel of hoofdzakelijk overdekt; waarbij onder kweken wordt verstaan: veredeling, selectie, opkweek en verzorging, en waarbij onder licht wordt verstaan: licht afkomstig uit natuurlijke of kunstmatige bron;

grondwaterregister: grondwaterregister zoals bedoeld in artikel 7.7 eerste lid, onder c van de Waterwet

Habitatrichtlijnsoorten: soorten, genoemd in bijlage IV, onderdeel a, bij de Habitatrichtlijn, bijlage II bij het Verdrag van Bern of bijlage I bij het Verdrag van Bonn;

houtgewas: bomen, heesters, struik-, veld- en tuingewassen en andere houtgewassen, de wortels inbegrepen;

hoofdinfrastructuur: hoofdweg of landelijke spoorweg, met bijbehorende voorzieningen, zoals bedoeld in artikel 1 van de Tracéwet, alsmede de overige spoorwegen;

hoofdtak intensieve veehouderij: bedrijfsonderdeel intensieve veehouderij dat qua economische bedrijfsomvang als agrarische hoofdactiviteit kan worden aangemerkt;

houder van de inrichting of het werk:

• 1.

  indien het daartoe krachtens de Waterwet of de Waterschapswet bevoegde gezag een vergunning heeft verleend voor de onttrekking van het grondwater: degene aan wie de vergunning is verleend;

• 2.

  indien ter zake van de onttrekking van het grondwater de krachtens de Waterwet of de Waterschapswet voorgeschreven melding is gedaan: degene die deze melding heeft gedaan;

• 3.

  in overige gevallen: degene ten behoeve van wie de onttrekking plaatsvindt;

infiltreren van water: water in een bodem brengen, ter aanvulling van het grondwater, in samenhang met het onttrekken van grondwater;

infrastructuur: wegen, met inbegrip van berm en bermsloten, kunstwerken, carpoolplaatsen of parkeerterreinen, en vaarwegen, met inbegrip van oevers en sluizen, bijbehorende kunstwerken en hetgeen naar zijn aard daartoe behoort;

intensieve veehouderij: bedrijf waar slacht-, leg-, of pelsdieren in gebouwen worden gehouden of gefokt, met uitzondering van bedrijven waar aan vrijwel alle dieren ten minste een aanmerkelijk deel van het jaar de mogelijkheid wordt geboden van vrije weidegang of vrije uitloop;

kantoor: gebouw of deel daarvan dat gebruikt wordt voor het bedrijfsmatig verrichten van administratieve werkzaamheden op financieel, ontwerptechnisch, juridisch, of ander daarmee gelijk te stellen gebied;

kas: bouwwerk van bijna alleen maar glas of ander lichtdoorlatend materiaal met een bouwhoogte van 1 m of meer voor de bedrijfsmatige teelt van gewassen;

kort verblijf: kortdurend en in ieder geval niet langer dan vijftien minuten, innemen van een ligplaats voor het in of uit laten stappen van passagiers, het laden of lossen van pleziervaartgerelateerde goederen of het te water laten van een pleziervaartuig;

kringloopwinkel: detailhandelsvestiging waarbij gebruikte huisraad, kleding, fietsen en overige kringloopgoederen om niet worden ingezameld en worden gerepareerd en verkocht;

kunstwerk: bruggen, viaducten, tunnels, duikers, sluizen en soortgelijke technisch werken in spoorbouw, wegenbouw of waterbouw;

kwaliteitscriteria: in landelijke samenwerking tussen bevoegde gezagen ontwikkelde en beschikbaar gestelde actuele kwaliteitscriteria vergunningverlening, toezicht en handhaving inzake de beschikbaarheid en de deskundigheid van organisaties die met de uitvoering en handhaving van de betrokken wetten zijn belast;

kwaliteitskaart: kaart van de Omgevingsvisie en die is opgebouwd uit vier lagen: de laag van de ondergrond, de laag van de cultuur- en natuurlandschapen, de laag van de stedelijke occupatie en de laag van de beleving;

ladingtank: tank vast verbonden met een binnenschip waarvan de wanden hetzij door de scheepsromp zelf, hetzij door van de scheepsromp onafhankelijke wanden zijn gevormd;

landgoed: ruimtelijk functionele eenheid bestaande uit bos, overige natuur en woonbebouwing, al dan niet in combinatie met agrarische bedrijfsgronden;

lange hond: hond die door zijn daartoe voldoende lichaamsbouw in staat is in open veld een gezonde, volwassen haas te achtervolgen, in te halen en te grijpen.

ligplaats: plaats in of boven het water om door een vaartuig ter verblijf van meer dan vijftien minuten te worden ingenomen

luchthavenbesluit: besluit als bedoeld in artikel 1.1, eerste lid, jo. 8.43 van de Wet luchtvaart;

luchthavenregeling: regeling als bedoeld in artikel 1.1, eerste lid, jo. 8.64, eerste lid, van de Wet luchtvaart;

maaiveld: hoogteligging van de gronden ter plaatse van en direct grenzend aan een voorgenomen ontgronding;

milieubeschermingsgebied voor grondwater: gebied waarvoor in de provinciale milieuverordening Zuid-Holland regels zijn gesteld ter bescherming van de kwaliteit van het grondwater met het oog op de waterwinning;

milieucategorie: milieucategorie zoals omschreven in de Handreiking Bedrijven en Milieuzonering, uitgebracht door de Vereniging van Nederlandse Gemeenten;

motorrijtuig: motorrijtuig als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder c, van de Wegenverkeerswet 1994;

nader onderzoek: onderzoek als bedoeld in artikel 1 van de Wet bodembescherming;

Natura 2000-activiteit: activiteit inhoudende het realiseren van een project of het verrichten van een andere handeling als bedoeld in artikel 2.7, tweede lid, van de Wet natuurbescherming, tenzij het gaat om een geval als bedoeld in artikel 2.7, vierde lid, of 2.9, eerste, tweede, derde of vijfde lid, van die wet;

natuurbouw: project waarbij:

• a.

  sprake is van verbetering of uitbreiding van een bestaande biotoop voor ter plaatse voorkomende soorten, of realisering van een nieuwe biotoop voor ter plaatse niet voorkomende soorten waarbij de locatie en de keuze waarvoor de biotoop wordt gemaakt essentieel is of;

• b.

  sprake is van realisering van een verbindingszone of delen daarvan tussen bestaande biotopen;

• c.

  en waarbij oppervlakte, vorm, diepte en taludhelling voldoen aan de eisen die de betreffende soorten daaraan stellen;

nautisch beheer: de zorg voor de regeling van het verkeer op water, op grond van de Scheepvaartverkeersweet en de daarop berustende regelgeving en besluiten;

nautisch beheerder: openbaar lichaam dat met het nautisch beheer is belast of waaraan de uitvoering van het nautisch beheer is opgedragen;

nazorgplan: nazorgplan als bedoeld in artikel 39d van de Wet bodembescherming;

N.E.G: N.e.g.-positie als bedoeld in artikel 1.2.1 van het Europees Verdrag inzake het internationale vervoer van gevaarlijke goederen over de binnenwateren (Trb. 2001, 67) (ADN);

netto verkoopvloeroppervlak: oppervlakte van het gedeelte van een winkel dat toegankelijk is voor het publiek en waar de producten voor verkoop en verhuur zijn uitgestald;

neventak intensieve veehouderij: bedrijfsonderdeel intensieve veehouderij dat qua economische bedrijfsomvang niet als agrarische hoofdactiviteit kan worden aangemerkt;

oever: onderdeel van het oppervlaktewaterlichaam als bedoeld in artikel 1.1 van de Waterwet, bestaande uit een aanwezige natuurlijke overgang van water naar land of een aangebrachte oeverconstructie met inbegrip van de daarvoor noodzakelijke verankering;

onderhoudsplichtige: natuurlijke persoon of rechtspersoon die op grond van een wettelijk voorschrift, een besluit, een vergunning, ontheffing of concessie, eigendomsrecht, overeenkomst of anderszins verantwoordelijk is voor het onderhoud van oevers of werken op, aan, over of boven een vaarweg.

ontgassen: afvoeren van restladingdamp uit een ladingtank waarbij restladingdampen terechtkomen in de open lucht;

onttrekken van grondwater: onttrekken van grondwater door middel van een inrichting of werk, bestemd tot het onttrekken van grondwater;

openbaar verkeer: scheepvaartverkeer, bedoeld in artikel 1.1 van de Scheepvaartverkeerswet, of verkeer over de weg, bedoeld in de Wegenverkeerswet 1994;

openbare weg: weg als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder b, van de Wegenverkeerswet 1994 met uitzondering van een weg die krachtens de Wegenverkeerswet 1994 alleen openstaat voor voetgangers of fietsers;

openlucht tuinbouwbedrijf: volwaardig en doelmatig bedrijf in overwegende mate gericht op het voortbrengen van producten en het leveren van diensten door middel van het duurzaam en intensief kweken van assimilerende organismen in de open lucht, eventueel met gebruik van rolkassen; waarbij onder kweken wordt verstaan: veredeling, selectie, opkweek en verzorging;

peilbesluit: besluit als bedoeld in artikel 5.2 van de Waterwet;

planologische maatregel: oorzaak als bedoeld in artikel 6.1, tweede lid, van de Wet ruimtelijke ordening;

planschade: schade als bedoeld in artikel 6.1, eerste lid, van de Wet ruimtelijke ordening;

projectplan: plan als bedoeld in artikel 5.5 van de Waterwet;

profiel van vrije ruimte: ruimte ter weerszijden van en boven een primaire of regionale waterkering die naar het oordeel van de beheerder benodigd is ten behoeve van een toekomstige versterking van de waterkering;

provinciale infrastructuur: infrastructuur in beheer bij de provincie en infrastructuur in aanleg die na oplevering in beheer zal komen bij de provincie;

provincie: provincie Zuid-Holland;

regionale waterkering: waterkering, niet zijnde een primaire waterkering als bedoeld in de Waterwet, die beveiliging biedt tegen overstroming, waarvan de plaats indicatief is verbeeld op kaart 3 in bijlage II en nader is bepaald in de legger, bedoeld in artikel 5.1 van de Waterwet;

regionaal waterplan plan: als bedoeld in artikel 4.4 van de Waterwet;

restladingdamp: damp die na het lossen in de ladingtank achterblijft in een door gedeputeerde staten aan te geven minimumconcentratie;

retourneren van water: terugbrengen van onttrokken grondwater in hetzelfde bodempakket als waaruit het onttrokken is, ter voorkoming van negatieve gevolgen van het onttrekken van grondwater, indien en voor zover het bevoegd gezag dit voorschrijft.;

ruimtelijk plan: bestemmingsplan, provinciaal of rijksinpassingsplan, zoals bedoeld in de artikelen 3.1, 3.26 en 3.28 van de Wet ruimtelijke ordening;

ruimtelijke kwaliteit: kwaliteit van een gebied die bepaald wordt door de mate waarin sprake is van gebruikswaarde, belevingswaarde en toekomstwaarde;

ruimtelijke ontwikkeling: bebouwing of gebruik van bebouwing of grond;

saneringsonderzoek: onderzoek als bedoeld in artikel 1 van de Wet bodembescherming;

saneringsplan: plan als bedoeld in artikel 39, eerste lid, dan wel artikel 63c, eerste lid, juncto 39, eerste lid, van de Wet bodembescherming;

schip: schip als bedoeld in artikel 1.01, onder A, onderdeel 1º, van het Binnenvaartpolitiereglement

schipper: persoon als bedoeld in artikel 1.2.1 van deel 1 van het Europees Verdrag inzake het internationale vervoer van gevaarlijke goederen over de binnenwateren (Trb. 2001, 67) (ADN);

snelle motorboot: snelle motorboot als bedoeld in artikel 1.01, onderdeel A, onder 170, van het Binnenvaartpolitiereglement;

Staat van Bedrijfsactiviteiten: indeling van bedrijven in categorieën overeenkomstig of vergelijkbaar met de Handreiking Bedrijven en Milieuzonering, uitgebracht door de Vereniging van Nederlandse Gemeenten;

stedelijke ontwikkeling: stedelijke ontwikkeling als bedoeld in artikel 1.1.1 van het Besluit ruimtelijke ordening;

stekbedrijf: bedrijf dat nagenoeg geheel is gericht op het vermeerderen van vaste planten tot het stadium van uitgangsmateriaal en dat ten minste 3.000 m² glas duurzaam in gebruik heeft;

stiltegebieden: gebieden als bedoeld in artikel 1.2, eerste lid, onderdeel b, van de Wet milieubeheer;

stoffen: chemische elementen, verbindingen daarvan dan wel mengsels van die elementen of verbindingen;

terreinbeherende organisatie: publiekrechtelijke of privaatrechtelijke organisatie die het beheer van natuur- en/of recreatiegebieden als doelstelling heeft;

tijdens de vaart: de vaart, bedoeld in artikel 7.2.3.7.2 van deel 7 van het Europees Verdrag inzake het internationale vervoer van gevaarlijke goederen over de binnenwateren (Trb. 2001, 67) (ADN);

toelichting bij een bestemmingsplan: toelichting bij een bestemmingsplan als bedoeld in artikel 3.1.6 Besluit ruimtelijke ordening, alsmede:

• a.

  toelichting bij een wijzigings- of uitwerkingsplan als bedoeld in artikel 3.6, eerste lid, onder a of b, van de Wet ruimtelijke ordening ;

• b.

  ruimtelijke onderbouwing bij een omgevingsvergunning, waarbij met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, onderdeel a, onder 2 van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht, van het bestemmingsplan of van de beheersverordening wordt afgeweken, voor zover het betreft de in bijlage VIII van deze verordening genoemde situaties

• c.

  ruimtelijke onderbouwing bij een omgevingsvergunning, waarbij met toepassing van artikel 2.12, eerste lid, onderdeel a, onder 3, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht, van het bestemmingsplan of van de beheersverordening wordt afgeweken

• d.

  ruimtelijke onderbouwing bij projectuitvoeringsbesluit als bedoeld in artikel 2.10 van de Crisis- en herstelwet.;

toestel: toestel als bedoeld in artikel 1 van de Wet geluidhinder, daaronder niet begrepen een motorrijtuig;

tuincentrum: detailhandelsvestiging waarvan het hoofdassortiment bestaat uit boomkwekerijproducten, planten, bloembollen, bloemen, attributen voor de inrichting en het onderhoud van tuinen, balkons en terrassen waaronder tuinmeubilair, alsmede de daarbij benodigde hulpmaterialen;

UN: UN-nummer als bedoeld in artikel 1.2.1 Europees Verdrag inzake het internationale vervoer van gevaarlijke goederen over de binnenwateren (Trb. 2001, 67) (ADN);

vaarweg: voor het openbaar verkeer met schepen openstaand water in de zin van artikel 1.01, onder D, onder 5°, van het Binnenvaartpolitiereglement;

vaarstrook: deel van de vaarweg dat uitsluitend bestemd is voor varend verkeer;

vaarweg: voor het openbaar verkeer met schepen openstaand water in de zin van artikel 1.01, onder D, onder 5°, van het Binnenvaartpolitiereglement;

vaarwegbeheer: overheidszorg gericht op de instandhouding, bruikbaarheid en bescherming van een vaarweg en bijbehorende werken;

vaarwegbeheerder: openbaar lichaam dat is belast met het vaarwegbeheer op grond van de Waterwet of waaraan de uitvoering van het vaarwegbeheer is opgedragen;

vaste stof: stof, anders dan gas of vloeistof;

veiligheidsstrook: parallel aan de vaarstrook en aan weerszijden daarvan richting oever gelegen deel van de vaarweg dat als buffer dient tussen varende en liggende schepen;

veiligheidszone: deel van een vaarweg met een relatief hoog risico op ongevallen;

vervoerder: onderneming, bedoeld in artikel 1.2.1 van deel 1 van het Europees Verdrag inzake het internationale vervoer van gevaarlijke goederen over de binnenwateren (Trb. 2001, 67) (ADN);

voorzieningen: voorzieningen ter bescherming van de bodem als bedoeld in artikel 8.49, tweede lid, onder a, van de Wet milieubeheer;

volwaardig agrarisch bedrijf: agrarisch bedrijf dat naar aard, omvang en redelijkerwijs te verwachten continuïteit en gelet op de arbeidsbehoefte als zodanig moet worden aangemerkt; de omvang omvat ten minste één volwaardige arbeidskracht met een daarbij passende arbeidsomvang en een daaruit de verwachten redelijk inkomen;

waterschap: Hoogheemraadschap De Stichtse Rijnlanden, Hoogheemraadschap van Delfland, Hoogheemraadschap van Rijnland, Hoogheemraadschap van Schieland en de Krimpenerwaard, Waterschap Amstel, Gooi en Vecht, Waterschap Hollandse Delta en Waterschap Rivierenland ieder voor zover hun bevoegdheid strekt en zij zijn gelegen in Zuid-Holland;

waterscooter: waterscooter als bedoeld in artikel 1.01, onderdeel A, onder 180, van het Binnenvaartpolitiereglement;

waterstaatswerk: bij het Rijk, de provincie, een gemeente of een waterschap in beheer zijnde wateren, waterkeringen en wegen alsmede, voor zover in beheer bij het Rijk, de provincie, een gemeente of een waterschap, de daarin of daaraan gelegen kunstwerken en hetgeen verder naar hun aard daartoe behoort;

weg: openbare weg als bedoeld in artikel 1, eerste lid, onder b, van de Wegenverkeerswet 1994 of artikel 1 van de Wegenwet, met alle bij de weg of het afwikkeling van het verkeer behorende of zich in of nabij de weg bevindende of rechtstreeks verbonden voorzieningen of werken;

weidelijkheid: fatsoenlijk en respectvol omgaan met het landschp, de in het wild levende dieren en de mensen met wie de jager in contact komt, overeenkomstig de door de Jagersvereniging opgestelde gedragscode;

wezenlijke kenmerken en waarden Natuurnetwerk Nederland: kenmerken en waarden van het Natuurnetwerk Nederland die zijn gekoppeld aan de natuurdoelen voor een gebied die zijn opgenomen in het 'Natuurbeheerplan Zuid-Holland', het ‘portaal natuur en landschap’ en de aanwijzingsbesluiten voor de Natura2000-gebieden;

zichtlijn voor de scheepvaart: vrije zicht dat twee elkaar tegemoetkomende schepen, varend in de as van de vaarweg, moeten hebben op een onderlinge afstand van vijf maal de lengte van het maatgevende schip, afhankelijk van de CEMT-klasse van de vaarweg, met een maximum van 600 m.

2. Voor de toepassing van deze verordening en de daarop berustende bepalingen wordt mede verstaan onder:

vaartuig: vaartuig zonder waterverplaatsing, een drijvend casco, een vaartuig in aanbouw en een vaartuig dat de geschiktheid tot varen of drijven heeft verloren.

3. Voor de toepassing van deze verordening op wegen wordt verstaan onder:

beheer: de publiekrechtelijke zeggenschap over en de verantwoordelijkheid voor de weg met inbegrip van de plicht tot onderhoud en de bevoegdheid tot het treffen van maatregelen en het al dan niet toestaan van handelingen van derden of gedogen van situaties die van invloed zijn op de toestand of het gebruik van de weg.

onderhoud: het uitvoeren van alle werken of werkzaamheden die nodig zijn voor de instandhouding van de weg op zodanige wijze dat deze voldoet aan de eisen die daaraan, gelet op zijn functie voor het openbaar verkeer, redelijkerwijs te stellen zijn, in het belang van artikel 3.5.

BIJLAGE II KAARTEN 

Kaart 1 Provincie Zuid-Holland

A. Aanwijzing van gebieden

Kaart 2 Provinciale vaarwegen

Kaart 3 Regionale waterkeringen

Kaart 5 Milieubeschermingsgebieden voor grondwater

Kaart 6 Stiltegebieden

Kaart 7 Natuurnetwerk Nederland

Kaart 8 Archeologische waarden

B. Aanwijzing van locaties

Kaart 4 Gebieden met waterkwantiteitsnorm en waterschappen

Kaart 9 Ontgrondingen

Kaart 10 Kantoren en detailhandel

Kaart 11 Greenports

Kaart 12 Recreatietoervaartnet

Kaart 13 Veiligheid

Kaart 14 Ruimtelijke kwaliteit en beschermingscategorieën

Kaart 15 Cultureel erfgoed

Kaart 16 Windenergie

Kaart 17 Gebieden met verplichte peilbesluiten

Kaart 1 Provincie Zuid-Holland

A. Aanwijzing van gebieden

Kaart 2 Provinciale vaarwegen

Kaart 3 Regionale waterkeringen

Kaart 5 Milieubeschermingsgebieden voor grondwater

Kaart 6 Stiltegebieden

Kaart 7 Natuurnetwerk Nederland

Kaart 8 Archeologische waarden

B. Aanwijzing van locaties

Kaart 4 Gebieden met waterkwantiteitsnorm en waterschappen

Kaart 9 Ontgrondingen

Kaart 10 Kantoren en detailhandel

Kaart 11 Greenports

Kaart 12 Recreatietoervaartnet

Kaart 13 Veiligheid

Kaart 14 Ruimtelijke kwaliteit en beschermingscategorieën

Kaart 15 Cultureel erfgoed

Kaart 16 Windenergie

Kaart 17 Gebieden met verplichte peilbesluiten

BIJLAGE III AANGEWEZEN SOORTEN

A. Soorten vogels als bedoeld in artikel 3.59, eerste lid:

• • -

    Grauwe gans;

  • -

    Brandgans;

  • -

    Kolgans;

  • -

    Knobbelzwaan;

  • -

    Kleine mantelmeeuw;

  • -

    Zilvermeeuw.

B. Soorten vogels als bedoeld in artikel 3.61, eerste lid:

• • -

    Grauwe gans;

  • -

    Brandgans;

  • -

    Kolgans;

  • -

    Knobbelzwaan;

  • -

    Smient;

  • -

    Canadese gans.

C. Habitatrichtlijnsoorten als bedoeld in artikel 3.61, tweede lid:

[gereserveerd]

D. Andere beschermde soorten als bedoeld in artikel 3.61, derde lid:

[gereserveerd]

E. Soorten vogels als bedoeld in artikel 3.61, zevende lid:

• • -

    Grauwe gans

  • -

    Brandgans

  • -

    Kolgans

  • -

    Smient

  • -

    Canadese Gans

F. Andere beschermde soorten als bedoeld in artikel 3.63, tweede lid:

• • -

    Aardmuis;

  • -

    Bastaardkikker;

  • -

    Bosmuis;

  • -

    Bruine kikker;

  • -

    Bunzing;

  • -

    Dwergmuis;

  • -

    Dwergspitsmuis;

  • -

    Egel;

  • -

    Gewone bosspitsmuis;

  • -

    Gewone pad;

  • -

    Haas;

  • -

    Hermelijn;

  • -

    Huisspitsmuis;

  • -

    Kleine watersalamander;

  • -

    Konijn;

  • -

    Meerkikker;

  • -

    Ree;

  • -

    Rosse woelmuis;

  • -

    Veldmuis;

  • -

    Vos;

  • -

    Wezel;

  • -

    Woelrat.

BIJLAGE IV VOORSCHRIFTEN BESTRIJDING SOORTEN

Als bedoeld in artikel 3.59 en 3.61

Bewerken van eieren en nesten

• 1.

  Het bewerken van eieren en nesten van grauwe gans, kolgans en brandgans kan slechts plaatsvinden in de periode van 1 februari tot en met 30 juni;

• 2.

  Het bewerken van eieren en nesten van knobbelzwaan kan slechts plaatsvinden in de periode van 1 maart tot en met 30 april;

• 3.

  Het bewerken van eieren en nesten van kleine mantelmeeuw en zilvermeeuw kan slechts plaatsvinden in de periode van 1 april tot en met 31 juli, binnen de havengebieden van Rotterdam, Dordrecht en Alblasserdam ten behoeve van de openbare veiligheid, de volksgezondheid en de veiligheid van het luchtverkeer.

Beperkingen aan de bestrijding van ganzen in de winterperiode

• 4.

  Het doden van brandganzen kan slechts plaatsvinden buiten de winterperiode.

• 5.

  Gedurende de winterperiode kan het doden van grauwe gans en kolgans slechts plaatsvinden op percelen met kwetsbare gewassen 1 .

• 6.

  De winterperiode als bedoeld onder 4 en 5 betreft de volgende periode:

  • a.

    In de regio Noordelijke Delta 2 van 1 november tot en met 14 februari.

  • b.

    In de regio's Delfland en Schieland, Veenweiden en Zuid Holland-Noord van 1 november tot en met 29 februari.

Beperkingen aan de bestrijding van knobbelzwanen

• 7.

  Het doden van knobbelzwanen ter voorkoming van belangrijke schade aan gewassen kan slechts plaatsvinden:

  • a.

    op percelen met ingezaaid gras, graszoden, graszaad en koolzaad in de periode van 1 oktober tot en met 31 mei;

  • b.

    op percelen met gras en granen in de periode van 15 november tot en met 31 mei;

• 8.

  Afschot van knobbelzwanen zoals bedoeld onder 7 is slechts toegestaan, indien de ter plaatse aanwezige groep knobbelzwanen uit ten minste vijftien exemplaren bestaat. Uit een groep tot vijftig knobbelzwanen mogen maximaal vijf knobbelzwanen worden gedood. Indien de groep bestaat uit meer dan vijftig knobbelzwanen geldt een maximum van 10% dat mag worden gedood.

• 9.

  Het doden van knobbelzwanen ten behoeve van de openbare veiligheid kan slechts plaatsvinden door of namens de politie of de burgemeester.

• 10.

  Paartjes broedende knobbelzwanen en de erbij lopende (niet vliegende) jongen mogen niet worden gedood, tenzij de knobbelzwanen zich in de onmiddellijke nabijheid van wegen of fietspaden bevinden en er sprake is van een risico voor de openbare veiligheid, zulks ter beoordeling van de politie of de burgemeester van de desbetreffende gemeente.

Beperkingen aan de bestrijding van smienten

• 11.

  Het doden van smienten ter voorkoming van belangrijke schade aan gewassen kan slechts plaatsvinden gedurende de periode van 1 oktober tot en met 31 maart op percelen met gras, ingezaaid gras, graszoden, graszaad, overige akkerbouwgewassen en vollegrondgroenten, maar niet op percelen die gelegen zijn in de volgende Natura 2000-gebieden:

  • a.

    Biesbosch;

  • b.

    Boezems Kinderdijk;

  • c.

    Broekvelden, Vettenbroek & Polder Stein;

  • d.

    Donkse Laagten;

  • e.

    Grevelingen;

  • f.

    Haringvliet;

  • g.

    Hollands Diep;

  • h.

    Duinen Goeree & Kwade Hoek;

  • i.

    Nieuwkoopse Plassen & De Haeck;

  • j.

    Oudeland van Strijen;

  • k.

    Krammer-Volkerak;

  • l.

    De Wilck;

  • m.

    Zouweboezem.

BIJLAGE V VRIJSTELLINGEN BEWEIDEN OF BEMESTEN

Als bedoeld in artikel 3.69

Activiteiten en categorieën van activiteiten waarvoor een vrijstelling geldt als bedoeld in artikel 3.69.

• a.

  het weiden van vee;

• b.

  het op of in de bodem brengen van meststoffen.

BIJLAGE VI MAAIVELDCRITERIA

Als bedoeld in artikel 4.2, negende lid

BIJLAGE VII HEFFINGSMAATSTAVEN EN TARIEVEN

Als bedoeld in artikel 7.4.

A. Leges voor omgevingsvergunning voor bouwactiviteiten

(Als bedoeld in artikel 2.1, lid 1, onder a Wet algemene bepalingen omgevingsrecht)

• 1.1

  Maatstaf van heffing zijn de stichtingskosten van de zaak waarop de aanvraag om een omgevingsvergunning met bouwactiviteiten, betrekking heeft.

• 1.2

  De stichtingskosten worden berekend volgens de STABU-besteksystematiek (Standaardbestek voor de Burger- en Utiliteitsbouw), tenzij de belastingplichtige aannemelijk maakt dat zulks tot een onjuiste uitkomst leidt.

• 1.3

  De omzetbelasting en de kosten van het verwerven van de grond maken geen deel uit van de stichtingskosten.

• 1.4

  Voor zover in de tarieventabel geen of geen bijzonder tarief is vermeld, bedraagt het tarief ter zake van het in behandeling nemen van een aanvraag om een omgevingsvergunning met bouwactiviteiten:

B. Leges voor Omgevingsvergunningen voor overige activiteiten

Het tarief voor het in behandeling nemen van een aanvraag om een omgevingsvergunning voor de volgende activiteiten bedraagt € 100, -:

• -

  Uitvoeren van een werk (artikel 2.1, lid 1, onder b, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht);

• -

  Brandveilig gebruik bouwwerken (artikel 2.1, lid 1 onder d, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht);

• -

  Aansluiting van een weg (artikel 2.2, lid 1, onder d, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht);

• -

  Uitwegen (artikel 2.2, lid 1, onder e, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht);

• -

  Alarminstallatie aan een onroerende zaak (artikel 2.2, lid 1 onder f, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht);

• -

  Kappen van een boom/houtopstand (artikel 2.2, lid 1, onder g, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht);

• -

  Reclame-uiting (artikel 2.2, lid 1, onder h, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht);

• -

  Opslag roerende zaken (artikel 2.2, lid 1, onder j, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht);

• -

  Slopen, verstoren, verplaatsen of wijzigen van een beschermd monument of beschermd stads- of dorpsgezicht. (artikelen 2.1, lid 1, onder f, en 2.2, lid 1, onder b, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht);

• -

  Gebruik gronden in strijd met het ruimtelijke kader (artikel 2.1, lid 1, onder c, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht).

C. Leges voor aanvragen op grond van de Wet natuurbescherming

BIJLAGE VIII SITUATIES KRUIMELREGELING

Als bedoeld in artikel 6.40, onder a

Toepassing van de hierna genoemde onderdelen van artikel 4, hoofdstuk IV, Bijlage II behorende bij het Besluit omgevingsrecht:

• 1.

  onderdeel 1, voor zover sprake is van ontwikkelingen

  • -

    ten behoeve van detailhandel en/of kantoren;

  • -

    op gronden binnen de veiligheidszone langs de Nieuwe Waterweg en de Nieuwe Maas, waarvan de plaats geometrisch is bepaald en verbeeld op 'Kaart 6 Veiligheidszonering Nieuwe Waterweg en Nieuwe Maas';

  • -

    op bedrijventerreinen, aangeduid op de bedrijventerreinenkaart in de Omgevingsvisie, of

  • -

    op gronden binnen de molenbiotoop van traditionele windmolens, waarvan de plaats geometrisch is bepaald en verbeeld op 'Kaart 9 Cultureel erfgoed';

• 2.

  onderdeel 9, voor zover sprake is van gebruikswijziging(en):

  • -

    ten behoeve van detailhandel of kantoren;

  • -

    op gronden binnen de veiligheidszone langs de Nieuwe Waterweg en de Nieuwe Maas, waarvan de plaats geometrisch is bepaald en verbeeld op 'Kaart 6 Veiligheidszonering Nieuwe Waterweg en Nieuwe Maas';

  • -

    op bedrijventerreinen, aangeduid op de bedrijventerreinenkaart in de Omgevingsvisie, of

  • -

    ten behoeve van huisvesting van arbeidsmigranten in:

  • -

    kassen;

  • -

    bebouwing die in de Ruimtelijk-economische Strategie Westland ten behoeve van de herstructureringsopgave is aangeduid als categorie 1;

• 3.

  onderdeel 11, tenzij sprake is van:

  • -

    het realiseren van tijdelijke nieuwe woningen binnen bestaand stads- en dorpsgebied;

  • -

    het realiseren van nieuwe tijdelijke huisvesting van arbeidsmigranten bij een agrarisch bedrijf gedurende een korte seizoenspiekperiode.

BIJLAGE IX LIJSTEN BEHORENDE BIJ KAART 2 IN BIJLAGE II EN ARTIKELEN 5.1 en 5.2 VAN DE OMGEVINGSVERORDENING ZUID-HOLLAND

Daar waar in deze tabel ingevolge art. 3.2 Waterwet “provincie” staat, wordt gelezen voor dezen, Gedeputeerde Staten van Zuid-Holland

1. Lijst A1 als bedoeld in artikel 5.1 van de Omgevingsverordening Zuid-Holland

• 2.

  Lijst A2 als bedoeld in artikel 5.2, eerste lid, van de Omgevingsverordening Zuid-Holland

• 3.

  Lijst B als bedoeld in artikel 5.2 van de Omgevingsverordening Zuid-Holland

TOELICHTING bij de OMGEVINGSVERORDENING ZUID-HOLLAND

ALGEMEEN DEEL

1. Inleiding

De provincie Zuid-Holland wil een overheid zijn die anticipeert op veranderingen in maatschappij, economie en bestuur, en vanuit haar toegevoegde waarde bijdraagt aan maatschappelijke opgaven. De ontwikkeling die de provincie Zuid-Holland hierin doormaakt, sluit aan bij de uitgangspunten van de Omgevingswet die de maatschappelijke opgave centraal stelt, en niet langer de sectorale beleidsvelden.

De Omgevingswet treedt in 2021 in werking. De provincie Zuid-Holland kiest ervoor om in aanloop naar de komst van de Omgevingswet twee belangrijke kerninstrumenten van deze wet – de omgevingsvisie en de omgevingsverordening – op basis van huidig recht vast te stellen. Met deze integratie wordt een belangrijke stap gezet in de implementatie van het organiseren van de provinciale rol rond maatschappelijke opgaven in de fysieke leefomgeving. Uitgangspunt is dat de integratie beleidsneutraal gebeurt, dus zonder een verandering in (rechts-)gevolgen. Separaat wordt een aantal beleidsrijke onderdelen ter besluitvorming voorgelegd, die nadien als wijziging in deze verordening worden geïntegreerd. Deze onderdelen zijn in de verordening gereserveerd.

De omgevingsvisie en de omgevingsverordening zijn instrumenten die onderling sterk met elkaar samenhangen. In de systematiek van de Omgevingswet is de inhoud van de omgevingsvisie voor een groot deel leidend voor de inhoud van de omgevingsverordening. Vandaar dat de inhoud van beide kerninstrumenten gelijktijdig wordt vastgesteld.

2. Doel en strekking

2.1 Anticiperen op de Omgevingswet

Deze verordening integreert achttien verordeningen met het oog op het vereenvoudigen en harmoniseren van de provinciale regels voor de fysieke leefomgeving. Dat betekent dat deze omgevingsverordening zeventien verordeningen geheel, en de Provinciale milieuverordening gedeeltelijk, zal vervangen. De verordeningen die volledig worden ingetrokken zijn de:

• -

  Grondwaterheffingsverordening Zuid-Holland;

• -

  Legesverordening omgevingsrecht provincie Zuid-Holland 2013;

• -

  Legesverordening Wet natuurbescherming Zuid-Holland 2019;

• -

  Luchthavenverordening Zuid-Holland;

• -

  Ontgrondingenverordening Zuid-Holland 2014;

• -

  Vaarwegenverordening Zuid-Holland 2015;

• -

  Verordening advisering planschade Zuid-Holland;

• -

  Verordening kwaliteit vergunningverlening, toezicht en handhaving omgevingsrecht Zuid-Holland 2016;

• -

  Verordening Provinciaal Planologische Commissie Zuid-Holland 2009;

• -

  Verordening ruimte 2014;

• -

  Verordening uitvoering Wet natuurbescherming Zuid-Holland;

• -

  Waterverordening Hoogheemraadschap De Stichtse Rijnlanden 2009;

• -

  Waterverordening Rijnland;

• -

  Waterverordening Waterschap Amstel, Gooi en Vecht 2017;

• -

  Waterverordening waterschap Rivierenland;

• -

  Waterverordening Zuid-Holland; en de

• -

  Wegenverordening Zuid-Holland 2010.

Door deze integratie loopt de provincie Zuid-Holland vooruit op de invoering van de omgevingsverordening als een van de kerninstrumenten van de Omgevingswet, voor zover dat reeds op basis van de bestaande wetgeving mogelijk is.

2.2 Beleidsneutrale integratie

Beoogd is een beleidsneutrale integratie van de provinciale regelgeving op de terreinen van de ruimtelijke ordening, het milieu, luchthavens, het beheer en gebruik van wegen en vaarwegen, het waterbeheer, de ontgrondingen, de kwaliteit op dit terrein van de vergunningverlening, het toezicht en de handhaving en de regels over leges, schadevergoeding en andere financiële aspecten in het fysieke domein. Het beleidsneutrale karakter betekent dat bestaande regelgeving op deze domeinen zonder aanpassing van de normstelling en met een gelijkwaardig beschermingsniveau is overgezet in deze integrale omgevingsverordening. Vanzelfsprekend zijn daarbij wel aanpassingen doorgevoerd in de terminologie en de instrumentkeuze, waar dat was aangewezen om de gewenste stap te maken naar een uniforme omgevingsverordening die vooruitloopt op het nieuwe kader van de Omgevingswet. Waar mogelijk wordt in deze toelichting ook voor de verschillende onderwerpen aangegeven wat de Omgevingswet gaat betekenen.

Ook is de stap gezet om op enkele plaatsen te voorzien in algemene bepalingen waar voorheen in verschillende verordeningen regels over dezelfde materie was opgenomen. Dit geldt vanzelfsprekend voor het algemene hoofdstuk 1 maar is bijvoorbeeld ook het geval bij regels over de voorbereiding van vergunningen. Dat maakt het mogelijk om binnen de grenzen van de bestaande centrale wetgeving een zo uniform mogelijke benadering te kiezen voor de normering van dergelijke instrumenten, zoals bijvoorbeeld over de toepassing van de regels van de Dienstenrichtlijn bij vergunningstelsels (lex silencio, bijv.). Een ander voorbeeld is de wijze waarop is omgegaan met de huidige vijf waterverordeningen. Tussen deze verordeningen bestonden voorheen soms kleine en soms grote verschillen. Getracht is om in overleg met de waterschappen en de betrokken buurprovincies te komen tot meer uniforme regels. Dit heeft op de meeste punten tot uniforme regels geleid, zodat nog slechts in een beperkt aantal gevallen voor één of meerdere waterschappen afwijkende regels noodzakelijk zijn.

3. Opbouw van de verordening

3.1 Algemeen

De verordening is zodanig opgebouwd dat na twee inleidende hoofdstukken voor de regeling van algemene begrippen (hoofdstuk 1) en de aanwijzing van onderdelen van de fysieke leefomgeving (hoofdstuk 2), de regels voor activiteiten door burgers en bedrijven voorop staan (hoofdstuk 3). Pas daarna komen de meer tot het openbaar bestuur gerichte regels over het ambitieniveau voor leefomgevingskwaliteit (hoofdstuk 4), de regels over onderlinge taakverdeling (hoofdstuk 5) en de doorwerking van provinciaal beleid naar andere bestuursorganen via instructieregels (hoofdstuk 6).  Vervolgens komen ondersteunende hoofdstukken over financiële bepalingen (hoofdstuk 7), procedures van voorbereiding (hoofdstuk 8) en handhaving (hoofdstuk 9), schade (hoofdstuk 10), monitoring en informatie (hoofdstuk 11) en adviesorganen (hoofdstuk 12). Overgangsrecht (hoofdstuk 13) en slotbepalingen (hoofdstuk 14) sluiten de verordening af.

De opbouw sluit daarmee allereerst aan op de doelgroepenbenadering die ook door het Rijk ten grondslag is gelegd aan de vier algemene maatregelen van bestuur onder de Omgevingswet, en pas ten tweede op de opbouw van de Omgevingswet zelf die meer is gebaseerd op een bepaalde beleidscyclus voor de fysieke leefomgeving. Een verdeling van de materie op basis van de opgaven van de Omgevingsvisie of een indeling op basis van gebieden/gebiedsgerichtheid is overwogen maar daar is, mede gelet op de op te nemen regels, van afgezien. Doorslaggevend is geweest dat verreweg de meeste regels in deze verordening gericht zijn op het reguleren van burgers en bedrijven (vergelijkbaar met het type regels van het Besluit activiteiten leefomgeving en het Besluit bouwwerken leefomgeving) of het instrueren van andere bestuursorganen (vergelijkbaar met het type regels van het Besluit kwaliteit leefomgeving).

Een belangrijke consequentie van de gekozen indeling is, dat een bepaald onderwerp op verschillende plaatsen in de verordening aan bod kan komen. Een voorbeeld kan dat verhelderen. Zo bevat hoofdstuk 2 onder meer de aanwijzing van de vaarwegen waarop de verordening betrekking heeft, geeft hoofdstuk 3 regels waaraan gebruikers van die vaarwegen zich moeten houden, deelt hoofdstuk 4 het beheer van sommige vaarwegen toe aan anderen dan de provincie zelf en worden gemeenten via hoofdstuk 6 geïnstrueerd om in hun bestemmingsplannen rekening te houden met zichtlijnen voor het doelmatig gebruik van de vaarweg in zones rondom bochten. De procedures en handhaving van de regels is geregeld in hoofdstukken 8 en 9 en hoofdstuk 13 bevat overgangsrecht ten opzichte van de huidige Vaarwegenverordening Zuid-Holland 2015.

Dit is een bewuste keuze geweest, omdat daarmee het integrale karakter wordt benadrukt zodat de onderlinge samenhang tussen thans afzonderlijke instrumenten duidelijker naar voren komt. De instructieregels zijn immers gebaseerd op de Wet ruimtelijke ordeningen en opgenomen in de Verordening Ruimte, terwijl de regels voor gebruikers zijn opgenomen in de Vaarwegenverordening Zuid-Holland 2015. Verwacht mag worden dat een integrale benadering het gebruik eenvoudiger zou moeten maken. Een ander voordeel is dat parallellen tussen domeinen duidelijker in het oog springen en onnodige verschillen in de regelgeving makkelijker kunnen worden geïdentificeerd en opgelost. Tot slot biedt het een duidelijke structuur die naar het zich thans laat aanzien ook geschikt is onder de nieuwe regels van de Omgevingswet.

3.2 Overzicht van de hoofdstukken

Hoofdstuk 1. Algemene bepalingen

Dit hoofdstuk bevat bepalingen die voor de toepassing van de hele, of althans grote delen van, de omgevingsverordening van belang zijn. Het gaat hier over de begripsbepalingen (bijlage I), het toepassingsgebied en de maatschappelijke doelstellingen. De artikelen over het toepassingsgebied en de doelen zijn overgenomen van de Omgevingswet en geven in algemene zin de breedte aan van de onderwerpen die in de omgevingsverordening aan bod komen. Dat was nodig omdat de Omgevingswet nog niet inwerking is getreden. Het overnemen van de bepalingen van de omgevingswet wil niet zeggen dat al die onderwerpen ook daadwerkelijk regels kennen in deze versie van de omgevingsverordening. Ten eerste is niet voor alle onderwerpen in alle gevallen provinciale regelgeving nodig. Ofwel omdat er geen provinciale belangen spelen, ofwel omdat het onderwerpen betreft die al door het rijk zijn geregeld. Zoals hieronder uiteen wordt gezet, berust deze verordening op de verschillende bestaande wetten. Ten tweede zijn op de relevante plaatsen de te dienen belangen op concretere en meer afgebakende wijze vermeld. Niet bij alle regels of bevoegdheden spelen dus alle denkbare omgevingsbelangen die in hoofdstuk 1 genoemd worden.

Hoofdstuk 2. Aanwijzing en begrenzing van de fysieke leefomgeving

Hoofdstuk 2 bevat een aantal gebieden dat wordt aangewezen en begrensd. Dit komt gedeeltelijk overeen met de benadering die ook in het Omgevingsbesluit wordt gekozen. Het betreft hier gebieden met een rijkstaak. De omgevingswet bevat alleen een grondslag en geen aanwijzing of begrenzing. De aanwijzing van onderdelen van de fysieke leefomgeving in dit hoofdstuk is breder dan dat. Het is ook breder dan alleen de aanwijzing en begrenzing die nodig kan zijn op basis van de Wet ruimtelijke ordening (of het Besluit algemene regels ruimtelijke ordening, Barro). Er is een aantal motieven die tot aanwijzing hebben geleid. Ten eerste bevat hoofdstuk 2 de aanwijzing van de locaties waar de provincie Zuid-Holland het beheer over voert over onderdelen van de fysieke leefomgeving. Dit gaat met name over de vaarwegen (op grond van de Waterwet). Overwogen is ook voor de wegen een dergelijke bepaling op te nemen, maar dat verhoudt zich niet goed tot het oude stelsel van de Wegenwet en de Waterstaatswet 1900 wat—anders dan de Waterwet—niet op individuele toedeling maar op de vormgeving van overdrachten van beheer is geregeld.

Ten tweede zijn er begrenzingen relevant voor de taken die de provincie opdraagt aan waterschappen. Naast de begrenzingen van de waterschappen via de regelementen gaat het in deze verordening om de regionale waterkeringen. Omdat de provincie ook voor regionale waterkeringen normen vaststellen voor de waterschapstaken zijn die ook in dit hoofdstuk opgenomen.

Ten derde begrenst dit hoofdstuk de gebieden waarvoor de provincie regels stelt met betrekking tot bepaalde activiteiten. In bepaalde gebieden als milieubeschermingsgebieden voor grondwater en stiltegebieden is het verplicht om dit te doen vanuit de Wet milieubeheer.

Ten vierde eist het Barro dat het provinciebestuur het Natuur Netwerk Nederland (NNN) en de Romeinse limes begrenst ten behoeve van de getrapte instructieregels voor gemeentelijke bestemmingsplannen die daarvoor door de provincie worden vastgesteld. Zowel voor NNN en archeologie wordt via instructieregels in het bestemmingsplan gevraagd om deze gebieden “actief” te bestemmen.

De aanwijzing van onderdelen van de fysieke leefomgeving komt ook nog op andere plaatsen in de verordening met geometrische plaatsbepalingen voor. Deze hebben echter een andere karakter en dragen vaak het karakter van aandachtsgebieden waarvoor bepaalde ruimtelijke instructieregels gelden. Deze zijn niet gericht op het “positief” bestemmen, maar op het maken van een goede afweging of het “rekening houden met”. In die gevallen is ervoor gekozen deze aspecten niet in hoofdstuk 2 op te nemen.

Hoofdstuk 3. Activiteiten in de fysieke leefomgeving

Algemeen (Afdeling 3.1)

Hoofdstuk 3 bevat regels over activiteiten in de fysieke leefomgeving, die veelal bestaan uit verboden waarvan vergunning kan worden verleend en in bepaalde gevallen ook vrijstellingen, al dan niet met nadere regels, meldingsplichten en eventueel maatwerkvoorschriften. Afdeling 3.1 bevat voor deze instrumenten enkele algemene bepalingen. Deze gelden waar mogelijk voor meerdere in dit hoofdstuk geregelde instrumenten, tenzij dat niet goed mogelijk is omdat deze onderwerpen al in een formele wet zijn geregeld.

Bijzondere regels voor activiteiten (Afdelingen 3.2 tot en met 3.9)

In de overige afdelingen zijn steeds de bijzondere regels gegeven die voor het betreffende onderdeel van de fysieke leefomgeving gelden. Het gaat dan om activiteiten die verband houden met:

• -

  ruimtelijke voorbescherming provinciale doelen;

• -

  provinciale infrastructuur (vaarwegen en wegen);

• -

  milieubeschermingsgebieden (stiltegebieden en beschermingsgebieden voor grondwater);

• -

  ontgrondingen op land en in regionale wateren;

• -

  bodemsanering;

• -

  gesloten stortplaatsen;

• -

  ontgassen van binnenschepen;

• -

  flora- en fauna activiteiten en Natura 2000-activiteiten.

Elk hier genoemd onderwerp is in een afzonderlijke afdeling geregeld, waarbij steeds zoveel mogelijk hetzelfde stramien is gehanteerd. Dat bestaat uit een algemene paragraaf waarin het toepassingsbereik, het oogmerk (de concretisering van de met de regels te dienen algemene belangen) en het bevoegd gezag voor de relevante instrumenten is geregeld. Overigens is voor de besluitvorming over de in dit hoofdstuk geregelde vergunningen, ook afdeling 6.4 van deze verordening van belang omdat daarin instructieregels zijn gegeven over de besluitvorming over die vergunningen, gelet op het daarvoor in hoofdstuk 3 opgenomen oogmerk.

Behalve een algemene paragraaf bevat elke afdeling ook een inhoudelijke paragraaf waarin de gedragsregels zijn opgenomen, of een delegatiegrondslag voor het stellen of uitwerken van die regels. Op de daarbij gekozen delegatiesystematiek wordt ingegaan in hoofdstuk 5 van deze toelichting.

Voor de toelichting op de inhoud van deze regels wordt verwezen naar het artikelsgewijze deel en hoofdstuk 4 van dit algemeen deel, waarin de verhouding met het hogere recht aan de orde komt.

Hoofdstuk 4. Leefomgevingskwaliteit

Dit hoofdstuk bevat regels over de ambitie van de provincie voor de kwaliteit van de leefomgeving. Vanzelfsprekend zijn in dit hoofdstuk niet alle doelen die de provincie wil bereiken in de fysieke leefomgeving of alle daarbij betrokken provinciale belangen geregeld. Deze zijn in de Omgevingsvisie vastgesteld. Het betreft in deze verordening alleen de normering van onderdelen van de fysieke leefomgeving die van zodanig provinciaal belang zijn, dat het zinvol is ze ook juridisch te normeren. Dit hoofdstuk bestaat uit twee paragrafen: omgevingswaarden en normen voor de fysieke leefomgeving. Strikt genomen zijn de in paragraaf “omgevingswaarden” opgenomen regels nog geen omgevingswaarden (dat instrument komt eerst bij inwerkingtreding van de Omgevingswet beschikbaar) maar normen voor de waterveiligheid van regionale waterkeringen en voor de bergings- en afvoercapaciteit van regionale waterkeringen. Deze zullen onder de Omgevingswet wordt omgezet in omgevingswaarden, zodat het onderscheid met de andere normen van dit hoofdstuk nu al gemaakt kan worden. Niet alle normering van kwaliteit van de leefomgeving hoeft immers tot een omgevingswaarde te leiden. Zo zijn de eisen die gesteld worden aan de minimale breedte, diepte en vrije doorvaarthoogte van vaarwegen (de vaarwegprofielen) gelet op de afmetingen van de schepen die daar gewoonlijk gebruik van moeten kunnen maken ook normen voor de fysieke leefomgeving. Ook de infrastructuur (in dit geval vaarwegen) is immers onderdeel van die fysieke leefomgeving. De grondslag voor het vaststellen van vaarwegprofielen is daarom geregeld in de tweede paragraaf van dit hoofdstuk. Het ligt in de rede dat dit hoofdstuk zich in de loop van de tijd en door de invoering van de Omgevingswet verder zal gaan ontwikkelen, door bijvoorbeeld noties als ruimtelijke kwaliteit, die nu nog gelet op de vereiste beleidsneutraliteit in hoofdstuk 6 (instructieregels) zijn geregeld, een plaats krijgen in dit hoofdstuk.

Hoofdstuk 5. Toedeling van taken

Hoofdstuk 5 is vooral van belang voor de verdeling van het beheer van water en infrastructuur, voor de organisatie van taken in het natuurbeheer en voor enkele met dergelijk beheer samenhangende positieve verplichtingen van rechthebbenden op onroerende zaken (onderhoudsplichten en het verhalen van schepen). Zo vindt de toedeling van het beheer van watersystemen en vaarwegen door de provincie aan andere openbare lichamen (waterschappen en gemeenten) op basis van de Waterwet plaats in dit hoofdstuk. Ook is in dit hoofdstuk de toedeling van het daarmee verband houdende nautisch beheer geregeld en de onderlinge samenwerking tussen deze vaarwegbeheerders en een bepaling over de samenwerking tussen wegbeheerders bij aansluiting van wegen op de provinciale infrastructuur. Wat het natuurbeheer betreft gaat het in dit hoofdstuk om de organisatie van de faunabeheereenheden en de wildbeheereenheden op basis van de Wet natuurbescherming.

Hoofdstuk 6. Instructieregels

Algemeen

In hoofdstuk 6 zijn regels opgenomen die van belang zijn om het provinciale beleid of het provinciale belang te laten doorwerken in de uitoefening van taken of bevoegdheden door andere bestuursorganen dan provinciale staten. Net zoals in het Besluit kwaliteit leefomgeving het geval zal zijn onder de Omgevingswet, worden deze regels hier ingedeeld naar het instrument (de bevoegdheid) waarop de instructieregels betrekking hebben: programma’s en plannen, bestemmingsplannen, instrumenten van waterschappen (keur, legger en peilbesluit), vergunningen en ontheffingen, projectplannen en een aantal taken tot feitelijk handelen.

Ruimtelijke instructieregels

Het is van belang op te merken dat – naast de rechtstreeks werkende regels over geitenhouderij - uitsluitend de regels van afdeling 6.2 (bestemmingsplannen) zijn gebaseerd op de Wet ruimtelijke ordening en het Barro. Evenals artikel 6.40 dat deze bepalingen van overeenkomstige toepassing verklaart op beslissingen over omgevingsvergunningen tot afwijken van bestemmingsplannen op basis van de Wabo. Deze instructieregels zijn de opvolger van de regels van de Verordening ruimte 2014.

Samenhang met visie en programma

Zoals hierboven aangegeven bevat de verordening in afdeling 6.2 een deel van het ruimtelijk beleid van de provincie Zuid-Holland. De provincie verwacht van gemeenten dat bij het opstellen van ruimtelijke plannen ook rekening wordt gehouden met de andere delen van het ruimtelijk beleid, zoals opgenomen in de Omgevingsvisie en het Programma ruimte. De provincie vraagt hierover aandacht in het periodiek overleg met gemeenten en zal zo nodig ook het wettelijke instrumentarium inzetten, zoals het indienen van een zienswijze of het geven van een reactieve aanwijzing.

Samenhang tussen de artikelen

De artikelen in afdeling 6.2 van deze verordening moeten in samenhang met elkaar worden gelezen. Meerdere artikelen kunnen van toepassing zijn op dezelfde ontwikkeling. Bij veel voorkomende situaties van regels die samenvallen is daar op gewezen in de artikelsgewijze toelichting, bijvoorbeeld bij de toelichting op de ladder voor duurzame verstedelijking.

Motivering in toelichting bestemmingsplan

De provincie verwacht van de gemeenten dat in de toelichting van het bestemmingsplan wordt gemotiveerd dat het bestemmingsplan in overeenstemming is met de verordening. Dit is met name van belang als het gaat om regels in de verordening die het karakter hebben van een doelbepaling en daarmee ruimte bieden voor een nadere afweging.

Overige instructieregels

De overige onderdelen van hoofdstuk 6 zijn vooral gebaseerd op de Waterwet, de Wet natuurbescherming of houden verband met de verlening van provinciale vergunningen of ontheffingen die zijn geregeld in hoofdstuk 3 (Afdeling 6.4).

Hoofdstuk 7. Financiële bepalingen

In dit hoofdstuk zijn de drie “financiële” verordeningen opgenomen die voorheen de leges regelden en de grondwaterheffing. Ook hier is weer sprake van een beleidsneutrale omzetting.

Hoofdstuk 8. Procedures

In navolging van de Omgevingswet is ervoor gekozen om de voorbereidingsprocedures op te nemen in een afzonderlijk hoofdstuk. Over het algemeen kenden de provinciale verordeningen al relatief weinig regels over procedures, deels omdat voor verschillende onderwerpen al op centraal niveau in die regels is voorzien in de bijzondere wetgeving of – vaker – de Algemene wet bestuursrecht. Volstaan kon daarom worden met het regelen van enkele procedurele aspecten van waterplannen, rondom bodemsanering en – op basis van de Provinciewet voor luchthavenbesluiten of luchthavenregelingen in de zin van de Wet luchtvaart.

In de waterverordeningen tot nu toe was op meerdere plaatsen voorgeschreven dat afdeling 3.4 van de Algemene wet bestuursrecht van toepassing was op de voorbereiding van een besluit. Dat is nu achterwege gelaten. Alle waterschappen hebben inmiddels een inspraakverordening. Bij het opstellen van deze inspraakverordeningen is afdeling 3.4 het uitgangspunt (conform artikel 79 Waterschapswet). Het geeft geen pas meer om als provincie hierover voorschriften op te nemen. Daarnaast zijn procedurele bepalingen op het gebied van ter inzage leggen en bij de inspraak te betrekken instanties niet meer opgenomen.

Hoofdstuk 9. Handhaving

Dit hoofdstuk combineert de bepalingen over bestuursrechtelijke en strafrechtelijke handhaving van deze verordening en de aanwijzing van toezichthouders. Daarbij zijn de belangrijkste te handhaven bepalingen ongetwijfeld de regels van hoofdstuk 3 over activiteiten in de fysieke leefomgeving.

Hoofdstuk 10. Schade

Hoofdstuk 10 bundelt een aantal bestaande regelingen over onderwerpen van schade en schadevergoeding. Het gaat om schadevergoeding bij ontgrondingen, tegemoetkoming faunaschade, advisering bij besluitvorming over vergoeding van planschade, en vergoeding van kosten en schade op grond van titel 15.4 van de Wet milieubeheer bij het onttrekken van grondwater.

Tegemoetkoming faunaschade

De Wnb legt aan gedeputeerde staten de verplichting op om bij landbouwschade die door beschermde dieren is veroorzaakt een tegemoetkoming te verlenen. De Wnb heeft als uitgangspunt dat een tegemoetkoming slechts wordt verleend voor zover een belanghebbende schade lijdt aangericht door beschermde diersoorten, waarbij die schade redelijkerwijs niet of niet geheel te zijnen laste behoort te blijven. Een tegemoetkoming wordt naar billijkheid bepaald. Provinciale staten stellen in deze verordening regels vast met betrekking tot het indienen van een verzoek om tegemoetkoming en de bepaling van de omvang van de schade.

De door gedeputeerde staten vast te stellen beleidsregels ten aanzien van het verlenen van tegemoetkomingen geven aan dat er geen sprake zal zijn van het verlenen van tegemoetkomingen in het geval er sprake is van een algemene vrijstelling voor het bestrijden van de desbetreffende soort. Met andere woorden: indien een bepaalde soort zonder restricties bestreden kan worden, zal er door gedeputeerde staten geen tegemoetkoming verleend worden in de door deze soort veroorzaakte schade.

Hoofdstuk 11. Monitoring en informatie

Hoofdstuk 11 volgt eveneens de opzet van de Omgevingswet, door een afzonderlijk hoofdstuk op te nemen over monitoring en informatie. De Omgevingswet voorziet een beleidscyclus van doelstelling (al dan niet door omgevingswaarden) naar planning en programmering, tot regulering van activiteiten en tot monitoring en verslaglegging over de mate waarin de doelen bereikt zijn en bijstelling behoeven. In deze beleidsarme omgevingsverordening gaat het dan vooral om de beoordeling van de veiligheid van regionale waterkeringen in het licht van de daarvoorin hoofdstuk 4 gestelde normen en andere water gerelateerde onderwerpen en om de informatie en verantwoording van de in hoofdstuk 5 georganiseerde faunabeheereenheid.

Hoofdstuk 12. Adviesorganen

In dit hoofdstuk zijn de adviesorganen geregeld.

Hoofdstuk 13. Overgangsrecht

Het overgangsrecht dat nodig is voor de invoering van deze verordening is in belangrijke mate ontleend aan de systematiek van het voorstel voor de invoeringswet Omgevingswet. Dat betekent dat is voorzien in een algemene regeling die de meeste situaties dekt, en in enkele bijzondere regelingen voor specifieke onderwerpen of specifieke ingetrokken verordeningen.

Hoofdstuk 14. Overige bepalingen en slotbepalingen

Dit hoofdstuk bevat enkele slotbepalingen, waaronder de intrekking van de geïntegreerde verordeningen en de citeertitel.

Bijlagen

De bijlagen maken een integraal onderdeel uit van de tekst. Voor de toelichting wordt daarom verwezen naar de onderdelen waar de bijlagen bijhoren.

4. Verhouding met hoger recht

4.1 Algemeen

Zoals in paragraaf 2 van deze toelichting al is vermeld, berust deze verordening formeel nog niet op de nog in werking te treden Omgevingswet maar op de bestaande wetgeving. Het gevolg is dat deze verordening gelezen moet worden tegen de achtergrond van het hogere recht. In bepaalde gevallen spelen daarbij Europeesrechtelijke of internationaalrechtelijke regels een rol. Het is daarbij van belang dat de betrokken formele wetgeving zich per onderwerp op verschillende manieren verhoudt tot de mogelijkheid van decentrale, in het bijzonder provinciale regelgeving. Zo berusten de milieuregels van deze verordening uitdrukkelijk op een specifiek toegedeelde medebewindbevoegdheid tot regelgeving die wordt gegeven in de Wet milieubeheer voor bijvoorbeeld stiltegebieden. Daar staat tegenover de meer algemene medebewindsbevoegdheden waarover de provincie op basis van de Wet ruimtelijke ordening beschikt. Aan de andere kant van het spectrum staan de regels over het beheer van infrastructuur, waarbij de Waterwet (voor het beheer van vaarwegen) en de Wegenwet elk een ruime gelegenheid geeft om (autonoom) de regels op Rijksniveau aan te vullen of (soms) in te vullen. Sommige provinciale regels hebben bovendien als gevolg dat de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht van toepassing is, die aansluit bij decentrale regelgeving maar steeds slechts voor zover daarin wordt gekozen voor het instrument van de vergunning (inclusief toestemming, etc.).

4.2 Verhouding tot de Wet milieubeheer

4.2.1 Milieubeschermingsgebieden

Aanwijzing in hoofdstuk 2, regulering van activiteiten in hoofdstuk 3, beoordelingskader vergunningen aangevuld in hoofdstuk 6.

4.2.2 Gesloten stortplaatsen

Voor gesloten stortplaatsen hebben gedeputeerde staten de plicht tot nazorg. Deze verplichting rust in principe bij gedeputeerde staten, zijnde het bevoegd gezag voor de gesloten stortplaats op grond van artikel 8.50 van de Wet milieubeheer. Zie hiervoor ook TK 2006-2007, 31 139, nr. 3, p. 12. Met het oog op de nazorg zijn twee regelingen gegeven, waarvan één in hoofdstuk 3 van deze verordening. De andere, op centraal niveau gegeven, regeling heeft betrekking op inrichtingen op te richten in, op, onder of over een gesloten stortplaats. Deze inrichtingen zijn op grond van artikel 2.1, eerste lid en 1.1, derde lid, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht, juncto artikel 2.1 juncto bijlage I, onderdeel B, onder 1, onder c, van het Besluit omgevingsrecht vergunningplichtig. Vergunningplichtig zijn ook inrichtingen die op een andere locatie dan een gesloten stortplaats niet aan een vergunningplicht zijn onderworpen: de zogenaamde type A en B inrichtingen in de zin van het Activiteitenbesluit milieubeheer. De tweede regeling voor de provinciale nazorg heeft betrekking op activiteiten verricht op een stortplaats anders dan in een inrichting. Voor deze activiteiten zijn in artikel 3.45 specifieke regels gegeven.

4.2.3 Ontgassen van binnenschepen (CDNI)

Met deze verordening blijft het verbod op het ontgassen tijdens de vaart van restladingdampen van benzeen en van bepaalde benzeenhoudende koolwaterstoffen vanuit een ladingtank van een binnenschip op een vaarweg ongewijzigd van kracht. Dit geldt ook voor de mogelijkheid voor gedeputeerde staten andere stoffen onder het ontgassingsverbod te brengen. Van deze mogelijkheid is tot op heden geen gebruik gemaakt. Voor een inhoudelijke toelichting op dit in afdeling 3.8 geregelde onderwerp en de daarbij horende bijlage wordt verwezen naar de toelichting op de Verordening tot wijziging van de provinciale milieuverordening Zuid-Holland (negende tranche), Provinciaal blad 2014, nr. 3733, en het Besluit nadere regeling restladingsdamp Provinciale milieuverordening Zuid-Holland, Provinciaal blad 2014, nr. 3868. In aanvulling op deze informatie wordt het volgende opgemerkt. In navolging op de ontgassingsverboden in de provincies Noord-Brabant en Zuid-Holland zijn dergelijke verboden inmiddels ook in werking getreden in de provincies Utrecht, Noord-Holland en Gelderland. Een verordening met een ontgassingsverbod is in Zeeland vastgesteld, maar nog niet in werking getreden.

De provinciale initiatieven hebben mede ten grondslag gelegen aan het besluit op 22 juni 2017 van de Conferentie van Verdragsluitende Partijen tot wijziging van het Verdrag inzake de verzameling, afgifte en inname van afval in de Rijn- en binnenvaart, kortweg CDNI, en de daarbij horende uitvoeringsregelgeving. Doel van de wijziging is het vermijden van schade aan het milieu door het vrijkomen van verontreinigende dampen in de atmosfeer. Tegen de achtergrond van het principe “de vervuiler betaalt” zijn regelingen ingevoerd die betrokken partijen verplichten schadelijke dampen naar behoren te verwijderen of te laten verwijderen.

Volgens onderzoek dat aan dit besluit ten grondslag heeft gelegen zal het aantal ontgassingen in de atmosfeer met naar schatting 95% in het geografisch toepassingsgebied van het Verdrag worden verminderd.

De inwerkingtreding van de wijziging van CDNI is afhankelijk van de bekrachtiging, aanvaarding of goedkeuring door de laatste verdragsluitende partij. Na de inwerkingtreding zullen de diverse verplichtingen gefaseerd van kracht worden. De eerste twee fasen hebben betrekking op stoffen waarvan het ontgassen reeds op enig niveau in een of meer van de verdragsluitende landen is verboden. Deze fasen hebben onder meer betrekking op een ontgassingsverbod voor benzeen en benzeenhoudende koolwaterstoffen. De laatste fase heeft betrekking op een ontgassingsverbod voor stoffen waarvan het ontgassen in de atmosfeer tot op heden in de aangesloten landen om gezondheids- of milieuredenen nog niet gereguleerd is.

De provinciale ontgassingsregelingen en dus ook die van Zuid-Holland, zullen na het van kracht worden van de landelijke uitvoeringsregelgeving voor benzeen en benzeenhoudende koolwaterstoffen van rechtswege komen te vervallen. Indien de landelijke regelgeving net als de internationale regels ten aanzien van benzeen en benzeenhoudende koolwaterstoffen gefaseerd in werking treden, zullen de provinciale regels ook in fasen komen te vervallen. Voor zover de provinciale ontgassingsregeling betrekking heeft op een benzeenhoudende koolwaterstof die niet onder de landelijke regeling zal vallen, zal door provinciale staten moeten worden besloten of tot intrekking van de provinciale ontgassingsregeling voor die betreffende stof moet worden overgegaan.

4.2.4 Ontheffing zorg stedelijk afvalwater

Algemeen

Deze verordening bevat enkele regels (artikel 5.7) over de ontheffing die een college van burgemeester en wethouders kan krijgen voor de aan hun door de Wet milieubeheer opgedragen zorg voor het stedelijk afvalwater als bedoeld in artikel 10.33, derde lid, van de Wet milieubeheer. Gemeenten hebben op grond van artikel 10.33, eerste lid, van de Wet milieubeheer de zorg voor de inzameling en het transport van stedelijk afvalwater afkomstig van hun grondgebied door middel van een openbaar vuilwaterriool: de gemeentelijke zorgplicht voor stedelijk afvalwater. Op grond van artikel 1.1, eerste lid, van de Wet milieubeheer wordt onder afvalwater verstaan water waarvan de houder zich ontdoet, voornemens zich te ontdoen of zich moet ontdoen. Onder stedelijk afwater wordt verstaan huishoudelijk afvalwater of een mengsel van dat water met bedrijfsafvalwater, afvloeiend hemelwater, grondwater of ander afvalwater. Onder huishoudelijk afwater wordt verstaan afvalwater dat overwegend afkomstig is van menselijke stofwisseling en huishoudelijke werkzaamheden. Onder bedrijfsafvalwater wordt verstaan afvalwater dat vrijkomt bij door de mens bedrijfsmatig of in een omvang alsof zij bedrijfsmatig was, ondernomen bedrijvigheid, dat geen huishoudelijk afvalwater, afvloeiend hemelwater of grondwater is. Onder een openbaar vuilwaterriool wordt verstaan een voorziening voor de inzameling en het transport van stedelijk afvalwater, in beheer bij een gemeente of een rechtspersoon die door een gemeente met dat beheer is belast.

Op grond van artikel 3.4 van de Waterwet moet zuivering van het ingezamelde en getransporteerde stedelijk afvalwater in een openbaar vuilwaterriool geschieden in een inrichting die in principe onder de zorg van het waterschap valt.

Van voornoemde gemeentelijke zorgplicht voor stedelijk afvalwater kunnen gedeputeerde staten op grond van artikel 10.33, tweede lid, van de Wet milieubeheer ontheffing verlenen. Dit is mogelijk voor gebieden in een gemeente gelegen buiten de bebouwde kom en voor gebieden in de bebouwde kom met een vervuilingswaarde van minder dan 2.000 inwonerequivalenten. Een inwonerequivalent is het biochemisch zuurstofverbruik van 54 gram per etmaal. Het biochemisch zuurstofverbruik is de hoeveelheid zuurstof benodigd voor de afbraak van biologisch afbreekbare organische stoffen, zoals fecaliën, in water door micro-organismen.

Voornoemde verplichtingen vloeien voort uit de richtlijn stedelijk afvalwater (Richtlijn 91/271/EEG van de Raad van 21 mei 1991 inzake de behandeling van stedelijk afvalwater). De richtlijn stedelijk afvalwater heeft tot doel het milieu te beschermen tegen de nadelige gevolgen van lozingen van (stedelijk) afvalwater. De richtlijn stedelijk afvalwater bevat onder meer eisen voor het opvangen, de behandeling en de lozing van stedelijk afvalwater. Artikel 5.7 bevat een aantal bepalingen van overwegende procedurele aard in verband met de ontheffingverlening voor huishoudelijk afwater.

4.3 Verhouding tot de Wet bodembescherming

Algemeen

De Wet bodembescherming bevat regels voor de omgang met verontreinigingen van de bodem. Een onderscheid wordt gemaakt tussen verontreinigen die in hoofdzaak voor 1 januari 1987 zijn ontstaan (de zogenaamde historische verontreinigingen) en daarna. Voor verontreinigingen na die datum geldt een zorgplicht. 1 Deze heeft betrekking op degene die een bepaalde nader omschreven handeling (heeft) verricht. Deze persoon is in beginsel verplicht een door die handeling veroorzaakte verontreiniging of aantasting van de bodem ongedaan te maken of te beperken. Deze verplichting geldt ook voor eventuele gevolgen van die verontreiniging of aantasting. De Wet bodembescherming bevat ook een regeling voor de omgang met historische verontreinigingen. Regels zijn onder meer gegeven voor een sanering op eigen initiatief en een door gedeputeerde staten voorgeschreven sanering van een geval van ernstige bodemverontreiniging.

Met het oog op de omgang met verontreinigingen zijn regels gegeven in hoofdstuk IV van de Wet bodembescherming. Dit hoofdstuk bevat onder meer regels voor:

a. het nader onderzoek met betrekking tot de vraag of sprake is van een geval van ernstige bodemverontreiniging of een verontreiniging waarbij de functionele eigenschappen van de bodem voor mens, plant, dier of plant ernstig verminderd of ernstig dreigen te worden verminderd; 

b. het melden van een (ernstige) verontreiniging of aantasting van de bodem, alsmede

c. de vaststelling in een beschikking dat sprake is van een ernstige vorm van bodemverontreiniging.

Ook zijn regels gegeven voor de sanering en de zorg na sanering (nazorg).

De provincies vervullen een centrale rol bij de uitvoering van de regels voor bodemsanering in het landelijk gebied. Voor het stedelijk gebied in deze provincie zijn taken opgedragen aan de gemeenten Den Haag en Rotterdam 2 respectievelijk Dordrecht, Leiden en Schiedam. 3

In afdeling 3.6 van deze verordening zijn regels gegeven over gegevensverstrekkingen en de meldingsplicht met betrekking tot bodemsanering. Verwezen wordt naar de artikelsgewijze toelichting bij artikel 3.37 en verder. Hoofdstuk 6 bevat voorts een specifieke regeling voor sanering in gevallen waarin de Wet bodembescherming niet voorziet. Verwezen wordt naar artikel 6.46 waarin instructieregels zijn opgenomen voor sanering door of vanwege gedeputeerde staten.

Tot 1 februari 2013 bevatte de Wet bodembescherming de verplichting voor provinciale staten regels te stellen voor de betrokkenheid van ingezetenen en belanghebbenden bij de uitvoering van het nader onderzoek, het saneringsonderzoek en de sanering van gevallen van ernstige verontreiniging die waren opgenomen in het provinciaal milieuprogramma. 4   Deze verplichting is op 1 februari 2013 komen te vervallen. Daarmee kwam volgens de wetgever ook de noodzaak van een specifieke regeling van de betrokkenheid van ingezetenen en belanghebbenden te vervallen. Daarvoor is het aantal gevallen van verontreiniging te beperkt. Verder is betrokkenheid van belanghebbenden bij beschikkingen reeds op grond van de Algemene wet bestuursrecht voldoende verzekerd. Zo moet voor het nemen van een beschikking anders dan op aanvraag een belanghebbende in de gelegenheid worden gesteld een zienswijze naar voren brengen indien de beschikking belangen van die belanghebbende betreffen. 5 De wijze waarop ingezetenen en belanghebbenden worden betrokken is verder aan de bevoegdheid van provincies overgelaten 6

Ter uitvoering van de vroegere verplichtingen van de Wet bodembescherming bevatte de Provinciale milieuverordening echter nog steeds de verplichting tot instelling van een projectgroep, indien zij de opdracht geven tot het doen van een nader onderzoek, een saneringsonderzoek of een sanering. In de projectgroep hebben vertegenwoordigers van de provincie, de gemeente, ingezetenen en andere belanghebbenden zitting. De projectgroep heeft tot taak het betreffende onderzoek of de sanering te begeleiden. Van deze verplichting kan worden afgezien, indien redelijkerwijs kan worden aangenomen dat daaraan geen behoefte bestaat. 7 Van de bevoegdheid tot instelling van een projectgroep is in de praktijk bijna nooit gebruik gemaakt. Verder verzekeren, zoals de wetgever ook heeft aangegeven, de reguliere bepalingen voor inspraak de betrokkenheid van belanghebbenden voldoende. Daarom komen de artikelen 6.9 en 6.10 van de Provinciale milieuverordening niet terug in deze verordening.

4.4 Verhouding tot de Waterwet

4.4.1Algemeen

Belangrijke delen van deze verordening zijn gebaseerd op de Waterwet. Het gaat dan niet alleen om de normering van de veiligheid van regionale waterkeringen maar ook om onderwerpen als grondwateronttrekkingen, het vaarwegbeheer en instructies voor enkele bevoegdheden of taken van waterschappen ten aanzien van watersystemen.

4.4.2 Normen

De normering op grond van hoofdstuk 2 van de Waterwet is zowel voor regionale keringen van belang als voor het vaarwegbeheer. Zie hierboven de toelichting over hoofdstuk 4 van de Omgevingsverordening. Wat betreft de regionale waterkeringen geldt dat op grond van artikel 2.4 van de Waterwet bij provinciale verordening voor daarbij aan te wijzen andere dan primaire waterkeringen die in beheer zijn bij een andere beheerder dan het Rijk, veiligheidsnormen moeten worden vastgesteld. In artikel 4.1 wordt daarin voorzien. Op grond van artikel 2.8 van de Waterwet moeten bij provinciale verordening met het oog op de bergings- en afvoercapaciteit waarop de regionale wateren moeten zijn ingericht, normen worden gesteld met betrekking tot de gemiddelde overstromingskans per jaar. In artikel 4.2 wordt daarin voorzien. In deze verordening worden normen gegeven waarbij de kans op wateroverlast als gevolg van grote hoeveelheden neerslag is gerelateerd aan de economische waarde van landgebruik en de te verwachten schade bij wateroverlast.

4.4.3 Toedeling beheer watersystemen (inclusief beheer van vaarwegen)

De artikelen 3.1 en 3.2 van de Waterwet voorzien in een landsdekkend systeem waarin is bepaald wie belast is met het beheer van watersystemen. De beheerders voor (onderdelen van) bij het Rijk in beheer zijnde watersystemen worden bij algemene maatregel van bestuur aangewezen. De overige beheerders van (onderdelen van) watersystemen worden bij provinciale verordening aangewezen.

Daarbij dient artikel 2.2, tweede lid, van de Waterschapswet in acht te worden genomen, waarin is bepaald dat de zorg voor het regionale watersysteem bij reglement aan waterschappen wordt opgedragen, tenzij dat niet verenigbaar is met een goede organisatie van de waterstaatkundige verzorging. Ter uitvoering van artikel 3.2, eerste lid, van de Waterwet wordt daarom in artikel 5.6 het waterschap aangewezen als beheerder van het regionale watersysteem.

Aanwijzing vaarwegbeheerders en normen voor vaarwegen

Vaarwegen zijn in de terminologie van de Waterwet "oppervlaktewaterlichamen" met een functie voor de scheepvaart. Ook het provinciaal vaarwegbeheer berust volgens de regels van de Waterwet op deze verordening, die ook in zoverre krachtens artikel 3.2 van de Waterwet wordt vastgesteld. Deze verordening zet wat betreft de aanwijzing van de beheerders de lijn voort in artikel 5.1 en 5.2 (en bijlage IX) zoals deze is geregeld in de Vaarwegenverordening Zuid-Holland 2015.

4.5 Verhouding tot de Scheepvaartverkeerswet

In het beheer van vaarwegen is het onderscheid relevant tussen de verantwoordelijkheid voor de regeling van het scheepvaartverkeer (nautisch beheer), en de beheersing van de kwaliteit en kwantiteit van het water (waterbeheer) of de zorg voor de vaarweg als werk of "bak" (infrastructureel beheer of waterstaatkundig beheer). Het nautisch beheer betreft de toepassing van de Scheepvaartverkeerswet en het Binnenvaartpolitiereglement. Net zoals de Vaarwegenverordening Zuid-Holland 2015, gaat deze verordening ervan uit dat de vaarwegenbeheer volgens de Waterwet in beginsel ook nautisch beheerder is onder de Scheepvaartverkeerswet. Een en ander is geregeld in artikel 5.3 van deze verordening, met een voortzetting van het overgangsrecht van de Vaarwegenverordening 2015 door middel van artikel 13.17.

4.6 Verhouding tot de wegenwetgeving (Wegenwet, Waterstaatswet 1900)

Deze Omgevingsverordening vult de Wegenwet aan met autonome regelgeving over het gebruik van de provinciale wegen, anders dan door het openbaar verkeer. De regels van afdeling 3.3 over het gebruik van provinciale infrastructuur berusten daarmee niet op centrale regelgeving, maar zijn wel mede gericht op de bescherming van de openbaarheid van de weg (diens veilig en doelmatig gebruik en de belangen genoemd in artikel 3.16 van deze verordening). Anders dan onder de Waterwet, voorzien de Wegenwet en de Waterstaatswet 1900 (die sinds de invoering van de Waterwet nog slechts van toepassing is de zogenoemde droge waterstaatswerken, waaronder vooral de wegen) niet in een systeem van de toedeling van beheer bij verordening maar in een dynamisch systeem van overdrachten tussen beheerders door middel van tweezijdige rechtshandelingen. Bovendien bevat de Waterstaatswet 1900 nog enkele bepalingen over het toezicht van het provinciebestuur over de wegen. Deze Omgevingsverordening sluit op dat stelsel aan, zoals ook de Wegenverordening Zuid-Holland 2010 dat deed.

4.7 Verhouding tot de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo)

Wat betreft de omgevingsvergunningen zijn in deze verordening een aantal onderdelen van belang. Zo zijn de ruimtelijke instructieregels van hoofdstuk 6 van overeenkomstige toepassing op de omgevingsvergunningen die afwijken van een bestemmingsplan en vervangt deze Omgevingsverordening ook de Verordening kwaliteit vergunningverlening, toezicht en handhaving omgevingsrecht Zuid-Holland 2016. Die verordening betrof de kwaliteit van de door en in opdracht van de colleges van Gedeputeerde Staten uitgevoerde vergunningverlening, toezicht en handhaving (VTH) van het omgevingsrecht. In paragraaf 6.6.3 zijn voor deze materie instructiesregels gegeven aan gedeputeerde staten. De term “betrokken wetten” is in deze verordening gedefinieerd. Waar in deze verordening wordt genoemd uitvoering en handhaving van de betrokken wetten, wordt daaronder verstaan VTH van het omgevingsrecht, gelet op de Wabo. Voor de achtergrond en aanleiding van deze regeling, de reikwijdte daarvan toe en de hoofdlijnen wordt verwezen naar de toelichting bij de genoemde Verordening VTH 2016.

4.8 Verhouding tot de Wet ruimtelijke ordening

4.8.1 Verhouding tot Programma en Omgevingsvisie

Een relevant onderdeel van het omgevingsbeleid is het ruimtelijke beleid en het mobiliteitsbeleid van de provincie Zuid-Holland. Delen van het ruimtelijke beleid zijn uitgewerkt in het Programma ruimte. In hoofdstuk 6 van deze verordening zijn regels gesteld die het oogmerk hebben een deel van het ruimtelijke beleid door te laten werken in bestemmingsplannen van gemeenten en daarmee gelijkgestelde ruimtelijke plannen.

De Wet ruimtelijke ordening (Wro) heeft als uitgangspunt de scheiding tussen visie en normstelling. De Visie ruimte en mobiliteit—thans onderdeel van de Omgevingsvisie—is een provinciale structuurvisie als bedoeld in artikel 2.2 van de Wro en dus alleen zelfbindend. Voor het realiseren van de structuurvisie kan de provincie meerdere wegen bewandelen. Sommige doelen en projecten kan de provincie zelf realiseren, maar voor de meeste doelen en projecten heeft de provincie andere partijen nodig. Dit kan zowel via de informele weg, zoals overleg en het maken van afspraken, als via de formele weg, door het inzetten van het juridisch instrumentarium van de Wro. Het gaat dan bijvoorbeeld om zienswijze, aanwijzing, inpassingsplan en verordening.

De wettelijke basis voor de ruimtelijke delen van de verordening vormt artikel 4.1 van de Wro. Hierin is bepaald dat indien provinciale belangen dat met het oog op een goede ruimtelijke ordening noodzakelijk maken, bij of krachtens provinciale verordening regels kunnen worden gesteld omtrent de inhoud en de toelichting van bestemmingsplannen en daarmee gelijkgestelde plannen. De provincie beschouwt in ieder geval van provinciaal belang de doelen die zijn benoemd in de Omgevingsvisie en de uitwerking van die doelen in het Programma ruimte.

De provincie maakt terughoudend gebruik van het inzetten van de verordening voor het borgen van algemene regels. Niet alle doelen lenen zich voor het vertalen naar algemene regels. Bij het opstellen van de regels is waar mogelijk ruimte gelaten voor afwegingsruimte op gemeentelijk niveau, bijvoorbeeld door gebruik te maken van doelbepalingen en door het benoemen van uitzonderingen en afwijkingsmogelijkheden.

4.8.2 Besluit algemene regels ruimtelijke ordening (Barro)

In artikel 4.1, vierde lid, Wro is bepaald dat bij of krachtens algemene maatregel van bestuur regels kunnen worden gesteld omtrent de inhoud, vormgeving, inrichting en beschikbaarstelling van de provinciale verordening. Het Besluit algemene regels ruimtelijke ordening (Barro) geeft hieraan invulling. Het Barro bevat zowel regels voor bestemmingsplannen als voor verordeningen. Drie onderwerpen uit het Barro hebben gevolgen voor de inhoud van de Omgevingsverordening: Natuurnetwerk Nederland (voorheen: Ecologische Hoofdstructuur), Romeinse Limes en Nieuwe Hollandse Waterlinie.

Voor het Natuurnetwerk Nederland gaat het om de volgende eisen:

• -

  aanwijzing en begrenzing van de gebieden die het Natuurnetwerk Nederland vormen;

• -

  aanwijzing wezenlijke kenmerken en waarden van die gebieden;

• -

  regels stellen voor het opnemen van een beschermingsregime in bestemmingsplannen.

In de verordening is hieraan invulling gegeven met de artikelen 2.5 en 6.23 (Natuurnetwerk Nederland).

Voor de Romeinse Limes en de Nieuwe Hollandse Waterlinie (erfgoederen van uitzonderlijke universele waarde) gaat het om de volgende eisen:

• -

  uitwerken begrenzing;

• -

  uitwerken en objectiveren kernkwaliteiten;

• -

  regels stellen aan bestemmingsplannen gericht op instandhouding en versterking van de kernkwaliteiten.

In de verordening is hieraan invulling gegeven met artikel 6.9 (ruimtelijke kwaliteit) en artikel 6.26 (archeologie en Romeinse Limes). De begrenzing en de kernkwaliteiten zijn uitgewerkt op de kwaliteitskaart van de Omgevingsvisie en de uitwerking daarvan in het Programma ruimte. In de verordening is in artikel 6.9 voor de instandhouding en versterking van de kernkwaliteiten een koppeling gelegd met de kwaliteitskaart. Daarnaast zijn specifieke regels opgenomen voor de bescherming van bekende en verwachte archeologische waarden binnen de Romeinse Limes.

4.8.3 Regels voor bestemmingsplannen

De Verordening ruimte bevat regels als bedoeld in artikel 4.1, eerste lid, Wro. Het gaat om regels over de inhoud en de toelichting van bestemmingsplannen of daarmee gelijkgestelde plannen. Artikel 4.1, derde lid Wro biedt ook de mogelijkheid van het opnemen van regels die rechtstreeks werken naar de gebruikers van het gebied. In deze verordening is van die mogelijkheid alleen gebruik gemaakt voor het onderwerp geitenhouderij.

4.9 Verhouding tot de Wet natuurbescherming

De Wet natuurbescherming (Wnb) vervangt de Natuurbeschermingswet 1998, de Flora- en faunawet (Ffw) en de Boswet. Met de Wnb zijn de verantwoordelijkheden voor het beleidsveld natuur overgedragen van het Rijk aan provinciale staten en gedeputeerde staten. Provinciale staten stellen via deze verordening regels vast voor de onderdelen faunabeleid, houtopstanden, tegemoetkoming faunaschade, soortenbeleid en Natura 2000. Tevens worden in hoofdstuk 3 diverse vrijstellingen verleend. Een en ander is zo veel als mogelijk overgenomen van de Verordening Uitvoering Wet natuurbescherming Provincie Zuid-Holland.

In artikel 2.7, tweede lid, Wnb is een verbod opgenomen om zonder vergunning van gedeputeerde staten, of in uitzonderingsgevallen de Minister, handelingen te verrichten of projecten te realiseren die, gelet op de instandhoudingsdoelstelling, de kwaliteit van de natuurlijke habitats en de habitats van soorten in een Natura 2000-gebied kunnen verslechteren of een significant verstorend effect kunnen hebben op de soorten waarvoor het gebied is aangewezen. Op grond van artikel 2.9, tweede lid, Wnb geldt een uitzondering op de vergunningplicht voor 'bestaand gebruik'. Veelal is sprake van sinds jaar en dag bestaand gebruik van de betrokken percelen. Provinciale staten kunnen daarnaast, onder de voorwaarde dat de natuurlijke kenmerken van een Natura 2000 gebied niet worden aangetast, een vrijstelling van de vergunningplicht verlenen.

Op grond van artikel 2.9, derde lid, van de Wnb wordt in de verordening opgenomen dat de vergunningplicht als voorzien in artikel 2.7, tweede lid, van de Wnb niet van toepassing is op het weiden van vee en het gebruik van meststoffen. Deze vrijstelling voor beweiden en bemesten is opgenomen in artikel 3.69.

De Wnb bepaalt dat ruimtelijke ingrepen die een nadelig effect hebben op beschermde soorten ontheffingplichtig zijn. Provinciale staten kunnen een vrijstelling van de ontheffingplicht verlenen. Onder de Flora- en faunawet was via een Algemene maatregel van bestuur (AMvb) een landelijke vrijstelling van kracht voor een aantal algemeen voorkomende diersoorten. Deze AMvb is met de inwerkingtreding van de Wnb vervallen. Ter voorkoming van extra administratieve lasten was in de Verordening uitvoering Wet natuurbescherming Zuid-Holland, met enige wijzigingen, een vrijstelling opgenomen ter continuering van de vervallen AMvb. Deze lijn wordt in de Omgevingsverordening voortgezet.

De Wnb beschrijft limitatief in het kader van welke belangen vrijstelling of ontheffing kan worden verleend voor het doden van dieren. Provinciale staten vinden het belangrijk dat zo zorgvuldig mogelijk met dieren wordt omgegaan. Daarom wordt het doden van dieren alleen toegestaan als goed onderbouwd is dat vanwege de in de wet genoemde belangen er schade is of dreigt, en er geen andere bevredigende oplossing bestaat. Provinciale staten hanteren daarbij de volgende escalatieladder: als eerste moeten diervriendelijke methodes worden toegepast om schade of risico’s te voorkomen, pas als dat onvoldoende effect heeft wordt afschot toegestaan. In de praktijk betekent dit dat in eerste instantie preventieve maatregelen moeten worden genomen zoals het plaatsen van vlaggen en akoestische middelen. Tegelijkertijd kunnen de eieren van de desbetreffende soort(en) worden bewerkt. Pas indien eieren bewerken én het nemen van preventieve maatregelen onvoldoende soelaas biedt, kan worden overgegaan tot directe schadebestrijding door middel van vangen of doden. Dit geldt dan voor de locatie waar schade optreedt of -dreigt op te treden. Als het gaat om het voorkomen van schade is populatiebeheer door middel van vangen of doden in feite de laatste stap. Daarbij worden dieren gevangen of gedood om de populatie op een bepaald niveau te houden of te brengen. Dit gebeurt onafhankelijk van de locaties waar schade is of dreigt. Populatiebeheer gebeurt alleen op basis van een door gedeputeerde staten te verlenen ontheffing, op basis van een goedgekeurd faunabeheerplan.

Provinciale staten willen onderzoek stimuleren naar nieuwe diervriendelijke of efficiënte middelen om schade of risico’s te voorkomen. Daarbij kan een gebiedsgerichte aanpak, waarbij de verschillende regionaal betrokken partijen samenwerken, een belangrijke rol spelen.

4.10 Verhouding tot de Ontgrondingenwet

Op grond van artikel 3, eerste lid, van de Ontgrondingenwet is het verboden zonder vergunning te ontgronden. Op grond van artikel 7 van de Ontgrondingenwet kan in de verordening voor daarbij aan te wijzen gevallen worden bepaald dat van dit verbod een vrijstelling geldt. In artikel 3.34 en volgende zijn de vrijstellingen van de vergunningplicht geregeld. Voor de toelichting wordt verwezen naar de toelichting van dat artikel.

4.11 Verhouding tot de Wet luchtvaart

4.11.1 Algemeen

De Omgevingsverordening bevat een regeling voor de vaststelling van een luchthavenbesluit en een luchthavenregeling. Deze regeling vervangt de Luchthavenverordening Zuid-Holland. De Luchthavenverordening Zuid-Holland bevat regels voor de totstandkoming van een luchthavenbesluit en een luchthavenregeling. Deze regels zijn overwegend procedureel van aard.

In dit deel van de toelichting zal worden ingegaan op de vigerende regelgeving voor burgerluchthavens van regionale betekenis en op de reden voor de wijziging van de regels van de Luchthavenverordening Zuid-Holland. Ook zal worden ingegaan op de regelgeving voor luchthavens na inwerkingtreding van de Omgevingswet.

4.11.2 Vigerende rijksregelgeving voor burgerluchthavens

Onder luchthavens worden verstaan terreinen geheel of gedeeltelijk bestemd voor het opstijgen en het landen van luchtvaartuigen met in begrip van onder meer de daarmee verband houdende bewegingen van luchtvaartuigen op de grond (het taxiën). Deze activiteiten met luchtvaartuigen behoren tot het zogenaamde luchthavenluchtverkeer. Het gebied bestemd voor het gebruik als luchthaven wordt het luchthavengebied genoemd. 8  

Een onderscheid wordt gemaakt tussen burgerluchthavens en militaire luchthavens. Burgerluchthavens zijn Schiphol en de overige burgerluchthavens. 9 De overige burgerluchthavens zijn van nationale of van regionale betekenis. Voor luchthavens van nationale betekenis zijn taken en bevoegdheden toegekend aan het Rijk, voor burgerluchthavens van regionale betekenis aan de provincie. Burgerluchthavens van nationale betekenis zijn onder meer Lelystad airport en Rotterdam The Hague Airport. 10 Helihavens op de Noordzee zijn eveneens van nationale betekenis. De overige burgerluchthavens zijn van regionale betekenis. Het gaat onder meer om helihavens op het vasteland.

Het is, behoudens ontheffing, verboden met een luchtvaartuig op te stijgen of te landen anders dan van of op een luchthaven. 11 Ook is het verboden een overige burgerluchthaven in bedrijf te hebben indien voor die luchthaven geen luchthavenbesluit of luchthavenregeling is vastgesteld. 12 Burgerluchthavens met een luchthavenbesluit hebben gevolgen voor het ruimtegebruik in de omgeving. 13 De ruimtelijke implicaties kunnen verband houden met de geluidbelasting of het externe-veiligheidsrisico (kort gezegd: het risico voor de omgeving om door een luchtvaartongeval te worden getroffen) vanwege het luchthavenluchtverkeer voor de omgeving. 14 Luchthavens met een luchthavenregeling hebben deze gevolgen uit hoofde van de Wet luchtvaart niet.

Vaststelling van een luchthavenbesluit voor een overige burgerluchthaven van regionale betekenis vindt plaats door provinciale staten. 15 Vaststelling van een luchthavenregeling voor een burgerluchthaven van regionale betekenis vindt sinds 30 augustus 2017 16 plaats door gedeputeerde staten. 17 Daarvoor berustte ook deze bevoegdheid bij provinciale staten.

In Zuid-Holland is een overige burgerluchthaven van regionale betekenis met een luchthavenbesluit: de luchthaven van het Nederlands Loodswezen BV in Rotterdam. De kans is groot dat dit in de toekomst niet veel anders zal zijn.

Een luchthavenbesluit en een luchthavenregeling bevatten regels in verband met de geluidbelasting van het luchthavenluchtverkeer. 18 Deze regels kunnen onder meer betrekking hebben op de omvang en wijze van gebruik van de luchthaven. 19 Te denken valt aan regels voor openingstijden of toe te laten luchtvaartuigen. Verder kunnen in het luchthavenbesluit regels worden gesteld met betrekking tot het externe-veiligheidsrisico.

Met betrekking tot de regels van het luchthavenbesluit gelden voor drie partijen verplichtingen: de exploitant van de luchthaven, de verlener van luchtverkeersdiensten en de gezagvoerder. Deze hebben hun activiteiten te verrichten overeenkomstig de regels van het luchthavenbesluit. 20 Met betrekking tot de regels van de luchthavenregeling gelden alleen voor de exploitant van de luchthaven verplichtingen. 21

Bij een overtreding van een bepaling van een luchthavenbesluit of –regeling door een van voornoemde partijen kunnen gedeputeerde staten een bestuurlijke boete opleggen. 22

Voor een overige burgerluchthaven van regionale betekenis met een luchthavenbesluit zijn grenswaarden gesteld voor de geluidbelasting. Voor de vormgeving van die grenswaarden zijn verdere regels gegeven. 23 Grenswaarden kunnen in verband met overige burgerluchthavens van regionale betekenis met een luchthavenbesluit worden gesteld voor de lokale luchtverontreiniging en het externe veiligheidsrisico.

Voor een overige burgerluchthaven van regionale betekenis met een luchthavenregeling mogen grenswaarden worden gesteld in verband met de geluidbelasting of het externe veiligheidsrisico.

Bij een overschrijding van een grenswaarde worden door gedeputeerde staten maatregelen voorgeschreven gericht op het terugdringen van de (milieu- en veiligheids)belasting van het luchthavenluchtverkeer van de overschrijding. 24

Met de te stellen regels en de grenswaarden voor een overige burgerluchthaven van regionale betekenis met een luchthavenregeling moet worden voorkomen dat voor de betreffende luchthaven een luchthavenbesluit moet worden vastgesteld. 25

In een luchthavenbesluit en een luchthavenregeling wordt het luchthavengebied vastgesteld. 26 Een luchthavenbesluit voor een overige burgerluchthaven van regionale betekenis bevat regels voor de bestemming en het gebruik van de grond, voor zover nodig voor het gebruik als luchthaven. 27 Dergelijke regels hoeft een luchthavenregeling voor een overige burgerluchthaven van regionale betekenis niet te bevatten.

Het luchthavenbesluit bevat ook het beperkingengebied. Het beperkingengebied is het gebied met beperkingen voor de bestemming of het gebruik van grond vanwege de veiligheid of de geluidbelasting. 28 Voor dit beperkingengebied bevat het luchthavenbesluit regels voor het gebruik van grond vanwege de veiligheid en de geluidbelasting. Ook bevat het luchthavenbesluit een beperkingengebied met hoogtebeperkingen om redenen van de vliegveiligheid en de werking van apparatuur. 29 Ook bevat het luchthavenbesluit regels voor de bestemming en het gebruik van de grond in verband met de maximale hoogte van objecten in verband met de vliegveiligheid en de goede werking van apparatuur. 30

Gronden worden aangewezen die niet bestemd zijn of gebruikt mogen worden voor woningen of bepaalde andere gebouwen. Planologische beslissingen voor het beperkingengebied moeten in overeenstemming zijn met het luchthavenbesluit.

Een luchthavenbesluit respectievelijk luchthavenregeling treedt in werking na een verklaring van veilig gebruik van het luchtruim. Deze verklaring wordt op verzoek afgegeven door de minister van Infrastructuur en Waterstaat. 31 In de wet- en regelgeving is niet aangegeven welke partij zo’n verzoek kan doen. Uit de memorie van toelichting kan worden afgeleid dat deze bevoegdheid berust bij provinciale staten. 32 Of deze bevoegdheid ten aanzien van een verklaring van veilig gebruik van het luchtruim voor een luchthaven van regionale betekenis met een luchthavenregeling ook bij provinciale staten rust, is door de wetgever niet aangegeven. Verondersteld zou mogen worden dat deze bevoegdheid met de overheveling van de bevoegdheid tot vaststelling van een luchthavenregeling van provinciale staten naar gedeputeerde staten eveneens is verschoven naar gedeputeerde staten.

De Wet luchtvaart bevat niet de mogelijkheid voor gedeputeerde staten ambtenaren aan te wijzen belast met het toezicht op de naleving. Deze bevoegdheid komt de minister van Infrastructuur en Milieu toe. 33 De minister van Infrastructuur en Waterstaat heeft tot op heden geen gebruik gemaakt van de bevoegdheid provinciale toezichthoudende ambtenaren aan te wijzen. Daarom zijn in Zuid-Holland toezichthoudende ambtenaren van de DCMR Dienst Centraal Milieubeheer Rijnmond aangewezen op grond van de Luchthavenverordening Zuid-Holland. Volgens een in opdracht van de provincie Noord-Brabant verricht onderzoek kan via een (autonome) verordening van provinciale staten een regeling worden getroffen tot aanwijzing van provinciale toezichthouders. Deze provinciale toezichthouders beschikken over alle toezichtbevoegdheden van de Algemene wet bestuursrecht, maar niet over de specifieke van de Wet luchtvaart. Deze hebben onder meer betrekking op bevoegdheden bij onmiddellijke dreiging van gevaar. 34

4.11.3 Vervanging van de Luchthavenverordening Zuid-Holland

Met artikel 8.7 van deze Omgevingsverordening wordt de Luchthavenverordening Zuid-Holland vervangen. Daarin zijn regels gegeven voor de uitoefening van de bevoegdheid door provinciale staten tot vaststelling van een luchthavenbesluit en door gedeputeerde staten tot vaststelling van een luchthavenregeling.

Evenals de Luchthavenverordening Zuid-Holland is artikel 8.7 van deze verordening gebaseerd op artikel 145 van de Provinciewet. Op grond daarvan zijn provinciale staten gerechtigd verordeningen vast te stellen die zij nodig achten in het belang van de provincie.

Een aantal onderwerpen wordt gereguleerd. Een deel is procedureel van aard. Zo is aangegeven dat een luchthavenbesluit of –regeling op aanvraag kan worden vastgesteld. Deze aanvraag moet op grond van deze regeling een aantal gegevens bevatten. Deze gegevens zijn vervat in een door gedeputeerde staten vastgesteld formulier. Het ontwerp van een luchthavenbesluit of –regeling wordt door gedeputeerde staten vastgesteld. Daarnaast is aangegeven dat het verzoek om een verklaring van veilig gebruik wordt gedaan door gedeputeerde staten. Ten slotte bevat deze verordening een algemene grondslag voor aanwijzing van toezichthoudende ambtenaren door gedeputeerde staten. 35 In Zuid-Holland zijn toezichthoudende ambtenaren van de DCMR Dienst Centraal Milieubeheer Rijnmond aangewezen.  

Deze omgevingsverordening wijzigt de provinciale regels voor burgerluchthavens van regionale betekenis op een aantal punten. Zie voor deze regels artikel 8.7 en de artikelsgewijze toelichting daarbij. De wijzigingen zijn beleidsneutraal van inhoud. Ten aanzien van overige burgerluchthavens van regionale betekenis wordt uitvoering gegeven aan het in paragraaf 5 verder beschreven uitgangspunt om regulering van beleidsarme onderwerpen (technische uitwerking) zoveel mogelijk over te laten aan gedeputeerde staten. Provinciale staten zullen vooral beleidsrijke onderwerpen reguleren.

5. Delegatiesystematiek

Deze verordening bevat voor bepaalde onderwerpen ook een verandering in de structuur van de provinciale regelgeving. Zowel op het terrein van de infrastructuur als op het terrein van het milieu is de bevoegdheid tot vaststelling van regels in sterkere mate dan in de Provinciale milieuverordening, de Wegenverordening Zuid-Holland 2010 en de Vaarwegenverordening 2015 gedelegeerd aan gedeputeerde staten. Daarmee wordt uitvoering gegeven aan het beleidsuitgangspunt voor de omgevingsverordening dat de regulering van beleidsarme onderwerpen (technische uitwerking) zoveel als mogelijk zal worden overgelaten aan de bevoegdheid van gedeputeerde staten. Provinciale staten reguleren vooral beleidsrijke onderwerpen.

Vooruitlopend op de Omgevingswet is ook een verandering aangebracht in de structuur van regulering. De bevoegdheid tot vaststelling van voorschriften is in sterkere mate dan in de Provinciale milieuverordening gedelegeerd aan gedeputeerde staten. Daarmee wordt scherper uitvoering gegeven aan de bevoegdheidsverdeling tussen provinciale staten en gedeputeerde staten op grond van de Provinciewet.

6. Digitalisering

Conform het Besluit ruimtelijke ordening (Bro) is deze Omgevingsverordening elektronisch (digitaal) vastgesteld en beschikbaar gesteld en is daarmee te vinden op www.ruimtelijkeplannen.nl (de landelijke voorziening) en op de viewer op de site van de provincie (ruimtelijkeplannen.zuidholland.nl). Het gebruik van de provinciale viewer zorgt voor een optimale digitale raadpleging. Hiervoor is de Omgevingsverordening objectgericht opgesteld.

6.1 Objecten

De onderdelen van de verordening zijn opgesplitst in samenhangende informatie-elementen, de objecten. Het gaat hierbij om de regeltekst (artikelen en leden) met een bijbehorende werkingsgebied (geometrische plaatsbepaling). Hierdoor is het mogelijk de regeltekst en het werkingsgebied in samenhang te verbeelden. Voorbeelden van werkingsgebieden zijn het Natuurnetwerk Nederland en de provinciale vaarwegen. De digitaal opgestelde verordening kan interactief en dynamisch geraadpleegd worden waarbij de relatie tussen tekst en werkingsgebieden optimaal wordt gebruikt (op een beeldscherm, kaartobjecten en teksten zelf aan/uit te zetten, inzoombaar, klikbaar, toonbaar op diverse ondergronden (luchtfoto, topografie)).

6.2 Kaarten en verbeelding

De verbeelding van de werkingsgebieden kan worden gegroepeerd in een kaart en weergegeven op een ondergrond. De kaart is in dit geval een verzameling van werkingsgebieden die een logische samenhang hebben. In deze verordening zijn kaarten verzamelingen van werkingsgebieden veelal per artikel, paragraaf of afdeling. Om te voldoen aan de eisen uit de Bekendmakingswet en specifieke bepaling uit het Besluit ruimtelijke ordening om een papieren versie te kunnen maken zijn vaste verbeeldingen van die kaarten met daarop de werkingsgebieden opgenomen in bijlage II. Het electronisch vastgestelde werkingsgebied is echter leidend.

7. Gevolgen van de verordening

 Zoals in het inleidend deel is aangegeven, bevat deze verordening een beleidsneutrale omzetting van bestaande regelgeving, hetgeen betekent dat bestaande regelgeving op de domeinen van de fysieke leefomgeving zonder aanpassing van de normstelling en met een gelijkwaardig beschermingsniveau in deze integrale omgevingsverordening is overgezet. Dit betekent dat geen andere gevolgen intreden dan voorheen het geval is geweest. De verordening heeft wel tot gevolg dat de nadere regels, gesteld op grond van bepalingen die bij deze verordening vervallen of zijn ingetrokken, deze verordening als grondslag hebben gekregen. Dit is geregeld in artikel 14.6.

8. Advies en consultatie (totstandkoming)

Deze verordening is in nauw overleg met partners ontworpen. Een gebruikersgroep, bestaande uit medewerkers van gemeenten, waterschappen, het Havenbedrijf Rotterdam en omgevingsdiensten heeft vanaf het begin van het proces van ontwerp meegedaan met het maken van keuzes en de formulering van de tekst van de verordening. Vanuit de gebruikersgroep is het ontwerp in diverse ontwikkelingsstadia breed verspreid en veel daaruit voortgekomen suggesties zijn in de verordening overgenomen.

Verder is voorafgaand aan de ter inzagelegging van het ontwerp van deze verordening door een extern adviesbureau een kwaliteitscheck uitgevoerd op de beleidsneutrale omzetting van het bestaande omgevingsbeleid van de provincie Zuid-Holland. Doel van de kwaliteitscheck was een beeld te krijgen van de kwaliteit en mogelijke risico’s van de beleidsneutrale omzetting van het bestaande omgevingsbeleid van de provincie naar een nieuw, digitaal systeem. De kwaliteitscheck richtte zich niet op de kwaliteit van het bestaande beleid of de regels zelf, maar alleen op de beleidsneutrale omzetting daarvan. Het onderzoek was onder meer gericht  op de risico’s die zouden kunnen ontstaan bij een beleidsneutrale omzetting en intrekking van de  verordeningen worden ingetrokken. Uit dit onderzoek kan onder meer naar voren dat de onderzochte bestaande verordeningen beleidsneutraal waren omgezet. De uitkomsten hebben dan ook niet hoeven leiden tot een aanpassing van het ontwerp. Het ontwerp van deze verordening en de toelichting heeft tezamen met de ontwerp-Omgevingsvisie, het Programma Ruimte en de beleidsrijke module Kantoren, Wonen & Verstedelijking ter inzage gelegen van 6 november tot en met 17 december 2018. Op het geheel zijn in totaal 98 zienswijzen ingediend. De zienswijzen hebben tot enkele (technische) aanpassingen van de verordening en de toelichting geleid.

ARTIKELSGEWIJS

Artikel 1.1 Begripsbepalingen

Bijlage I bij deze verordening bevat begrippen en definities voor de toepassing van deze verordening en de daarop berustende bepalingen.

Artikel 1.2 Toepassingsgebied

Dit artikel beschrijft het onderwerp waarop deze verordening in de meest algemene zin van toepassing is: de fysieke leefomgeving en activiteiten met gevolgen voor de fysieke leefomgeving. Dit toepassingsgebied is overgenomen van de Omgevingswet, evenals de niet-limitatieve opsomming van elementen die tot de fysieke leefomgeving behoren in het tweede lid. Dit brede toepassingsgebied is niet alleen relevant voor de regels die thans in de verordening zijn opgenomen – er zijn ook onderdelen van de fysieke leefomgeving waarover de verordening op dit moment geen regels bevat – maar geeft ook aan dat regeling van deze onderwerpen in beginsel in deze verordening regeling zouden kunnen vinden. Overigens zal de functie van dit artikel, net als dat van artikel 1.3 van deze verordening, bij de inwerkingtreding van de Omgevingswet worden overgenomen door de gelijkluidende bepaling van die wet.

Artikel 1.3 Maatschappelijke doelen van de verordening

Dit artikel beschrijft in de meest algemene zin waarop de toepassing van de regels en de bevoegdheden die in deze verordening worden gegeven zijn gericht. Deze te dienen doelen, die bestaan uit het beschermen en benutten van de fysieke leefomgeving, zullen niet bij elke regel of bevoegdheid allemaal aan de orde zijn. In de verschillende hoofdstukken van deze verordening, in het bijzonder hoofdstuk 3, zijn de met de daar gegeven bevoegdheden te dienen doelen of het beschermingsbereik van de gestelde regels, nader geconcretiseerd. Waar een dergelijke concretisering niet is gegeven, vormt artikel 1.3 het belangenkader, tenzij uit de bepaling zelf anders kan worden opgemaakt.

Artikel 2.1 Aanwijzing vaarwegen en vrijwaringszones

Dit artikel combineert de aanwijzing en geometrische begrenzing van de vaarwegen waarop onderdelen van deze verordening van toepassing zijn met de indicatieve verbeelding van de vrijwaringszones die overeenkomstig artikel 6.18 van deze verordening naast die vaarwegen zijn gelegen.

De vaarwegen zijn aangewezen op kaart 2 van bijlage II. Bij die kaart behoort tevens een aantal lijsten waarop de vaarwegen zijn beschreven die in beheer zijn bij de provincie zelf (lijst A1), bij de waterschappen in vrij medebewind (lijst A2) of bij waterschappen of gemeenten in autonomie (lijst B). Deze lijsten zijn opgenomen in Bijlage IX. Voor een toelichting daarop kan worden verwezen naar artikel 5.1 en artikel 5.2 waarin de toedeling van het vaarwegbeheer is geregeld. Vaarwegen die in beheer zijn bij het Rijk blijven vanzelfsprekend buiten beschouwing in deze verordening, tenzij het gaat om het reguleren van het ontgassen van binnenschepen in afdeling 3.8 van deze verordening – daar is niet de beheersituatie van de vaarweg relevant maar het belang van de bescherming van het milieu.

De vaarwegen worden door gedeputeerde staten verdeeld in zones met functies die van belang zijn voor het ligplaatsenbeleid: vaarstroken, veiligheidsstroken, veiligheidszones en de beleidsvrije zone. Voor deze begrippen zijn begripsbepalingen opgenomen in bijlage I.

Bepaalde vaarwegen in beheer bij de provincie zelf hebben vrijwaringszones waar via instructieregels aan gemeenten gevraagd wordt om rekening mee te houden met eventuele ontwikkelingsmogelijkheden in het bestemmingsplan. Gezien de samenhang met de vaarwegen zijn ze hier in lid 3 ook opgenomen in dit artikel (en hoofdstuk). De vrijwaringszones worden indicatief opgenomen op de kaart, omdat de exacte ligging zal moeten worden bepaald door gemeenten in bestemmingsplannen aan de hand van de regels van artikel 6.18.

Artikel 2.2 Aanwijzing regionale keringen

Regionale keringen zijn gebieden waarvan de plaats indicatief is verbeeld op kaart 3 in bijlage II en die nader zijn bepaald in de legger, bedoeld in artikel 5.1 van de Waterwet. De aanwijzing van regionale waterkeringen waarvoor in deze verordening veiligheidsnormen worden vastgesteld op grond van de Waterwet vindt plaats door middel van dit artikel. Het is van belang op te merken dat de begrenzing van de regionale keringen niet bepaald wordt door deze verordening maar door het bestuur van het beherende waterschap in de legger, bedoeld in artikel 5.1 van de Waterwet. Van die legger dient ook de gemeente uit te gaan bij de toepassing van de instructieregels over regionale waterkeringen die zijn opgenomen in hoofdstuk 6 van deze verordening.

Artikel 2.3 Aanwijzing milieubeschermingsgebieden voor grondwater

Onder het begrip milieubeschermingsgebieden voor grondwater vallen onder het huidige regime van de Wet milieubeheer waterwingebieden, grondwaterbeschermingsgebieden en boringsvrije zones. In de Omgevingswet zal een deels andere terminologie en indeling worden gebruikt. Het begrip grondwaterbeschermingsgebied zal in de plaats treden van het huidige begrip milieubeschermingsgebieden voor grondwater en het huidige begrip grondwaterbeschermingsgebieden wordt vernoemd tot grondwaterbeschermingszones. De grondwaterbeschermingsgebieden in de Omgevingswet worden onderverdeeld in de gebiedstypen waterwingebieden, grondwaterbeschermingszones, boringsvrije zones en gebieden voor aanvullende strategische voorraden. De gebieden voor aanvullende strategische voorraden betreffen een nieuw te beschermen gebiedstype. De verplichting tot aanwijzing van deze gebieden daarvan vloeit voort uit de Kaderrichtlijn Water. De gebieden zijn indicatief aangewezen in de Omgevingsvisie en daarin aangeduid als strategische drinkwaterreserves.

Artikel 2.4 Aanwijzing stiltegebieden

In Zuid-Holland zijn zestien gebieden aangewezen als milieubeschermingsgebied voor stilte. Daaronder vallen veel gebieden die ook zijn aangewezen als Natura 2000-gebied. De opname van de provinciale regels voor stiltegebieden in deze omgevingsverordening bevat alleen een beperkte inhoudelijke wijziging van die regels. Met de aanwijzing in dit artikel wordt de begrenzing van één stiltegebied aangepast: Hoeksche Waard. Aan dit gebied komt het Groote Gat nabij Oostburg te vervallen.

Artikel 2.5 Aanwijzing Natuurnetwerk Nederland

De aanwijzing van het Natuurnetwerk Nederland is vooral van belang voor hoofdstuk 6 van deze verordening. De aanwijzing en begrenzing van de gebieden die het Natuurnetwerk Nederland (voorheen: Ecologische Hoofdstructuur) vormen is een eis die voortvloeit uit het Barro.

Artikel 2.6 Aanwijzing archeologisch waardevolle gebieden en Romeinse Limes

Ook de uitwerking van de begrenzing van de Romeinse Limes is een eis van het Barro. Daarnaast zijn specifieke regels opgenomen voor de bescherming van bekende en verwachte archeologische waarden binnen de Romeinse Limes. Deze begrenzingen zijn van belang voor de toepassing van de instructieregels over deze onderwerpen in afdeling 6.2 van deze verordening.

Artikel 3.2 Meldingen

Een gevolg van het verlaten van het uitgangspunt van de Wegenverordening Zuid-Holland 2010 en de Vaarwegenverordening Zuid-Holland 2015 dat alle activiteiten aangevraagd moeten worden (ontheffing of vergunning) is dat de provincie niet automatisch op de hoogte is van het feit dat een bepaalde activiteit zal worden ondernomen. Dat kan in veel gevallen onwenselijk zijn, zeker als het gaat om activiteiten die moeilijk omkeerbaar zijn. Toch is deze informatiebehoefte bij het bevoegd gezag op zichzelf onvoldoende reden om een vergunningstelsel te hanteren. Dit probleem kan immers worden ondervangen door invoering van een meldingsstelsel. Een voorafgaande melding aan het bevoegd gezag is dan de voorwaarde om een activiteit te mogen verrichten. Omdat op grond van afdeling 3.2 van deze verordening voor activiteiten met infrastructuur regels zullen worden gesteld waarbij meldingsstelsels worden geïntroduceerd, is het van belang enkele minimumeisen te stellen aan de meldingen. Nadere invulling daarvan kan plaatsvinden bij de regels waarbij die meldingsplichten worden geïntroduceerd. Dit artikel staat in het algemene deel van hoofdstuk 3 zodat deze ook voor andere dan activiteiten ten aanzien van provinciale infrastructuur relevant kan worden. Het is bijvoorbeeld goed denkbaar dat voor andere veelvoorkomende activiteiten ook vrijstellingen en meldingsplichten worden geïntroduceerd. Hetzelfde geldt voor artikel 3.4.

Artikel 3.4 Maatwerkvoorschriften

In afdeling 3.3 is op verschillende plaatsen voorzien in de mogelijkheid om, als alternatief voor het vergunningsinstrument, te gaan werken met door gedeputeerde staten vast te stellen algemene regels. Daarbij kunnen er situaties zijn die weliswaar door de algemene regels zijn voorzien maar waarin een initiatiefnemer van mening is dat het daarmee te dienen doel ook op een andere, voor de initiatiefnemer minder belastende, wijze kan worden bereikt. Daarom maakt deze verordening mogelijk dat gedeputeerde staten kunnen sturen op maatwerk.

Maatwerk door gedeputeerde staten wordt hier bereikt door de bevoegdheid te creëren om maatwerkvoorschriften vast te stellen. Dat zijn als het ware vergunningsvoorschriften in situaties waarin geen sprake is van een vergunning. Het kader voor die vaststelling wordt gevormd door de algemene zorgplicht van artikel 3.18, die door een maatwerkvoorschrift wordt geconcretiseerd. Dit instrument heeft als voordeel ten opzichte van de vergunning dat initiatiefnemers alleen met noodzakelijke voorschriften worden geconfronteerd, terwijl het bevoegd gezag zich ook uitsluitend op de maatwerkbehoefte kan concentreren. Maatwerkvoorschriften kunnen ambtshalve maar ook op aanvraag worden vastgesteld.

Het kader voor het opleggen van maatwerkvoorschriften kan per categorie activiteiten verschillend worden vormgegeven. Zo zullen er gevallen zijn waarin maatwerk niet tot versoepeling van de regels mag leiden en gevallen waarin dat wel aanvaardbaar kan zijn. Ook is het mogelijk in het belang van de rechtszekerheid de bevoegdheid tot het geven van maatwerkbeschikkingen aan een bepaalde termijn te verbinden, bijvoorbeeld een bepaalde termijn na ontvangst van een melding. Dit is echter niet verplicht. Als er geen termijn aan maatwerkvoorschriften wordt verbonden, vormt de bevoegdheid tot het stellen van maatwerkvoorschriften een belangrijk alternatief voor het inzetten van een handhavingstraject.

Veel beschikkingen van de provincie bevatten op dit moment al het voorschrift dat aanwijzingen of bevelen van gedeputeerde staten (of de rayonopzichters) moeten worden opgevolgd. Deze mogelijkheid wordt bij maatwerkvoorschriften structureler benaderd, doorgaans op basis van een binnengekomen melding. Het opleggen van een maatwerkvoorschrift zal altijd een beschikking zijn waartegen bezwaar kan worden gemaakt.

Artikel 3.6 Geheel of gedeeltelijk intrekken

Het gaat in dit artikel niet om het intrekken van vergunningen of ontheffingen als sanctie. Zie daarvoor artikel 9.1.

Artikel 3.10 Gegevens en bescheiden

Gedeputeerde staten zijn verplicht om de voor het besluit benodigde gegevens te verzamelen (artikel 3:2 Awb). Dit vindt grotendeels plaats op basis van de bij een aanvraag of een melding verstrekte gegevens. Krachtens deze verordening zullen echter ook vrijstellingen geregeld worden van bestaande vergunningstelsels. In die gevallen waar vrijstelling mogelijk is gemaakt, is ook voorzien in een grondslag om regels te stellen die inhouden dat wel bepaalde gegevens of bescheiden aan het bevoegd gezag verstrekt moeten worden. In dat geval zullen structurele informatieverplichtingen kunnen gelden. Dit artikel biedt in aanvulling op dergelijke gevallen een grondslag voor de verstrekking van gegevens en bescheiden op verzoek van het bestuursorgaan. Het spreekt voor zich dat een dergelijk verzoek niet aan de orde zal zijn als al in (nadere) regels is voorzien in structurele informatievoorziening.

Artikel 3.12 Toepassingsbereik (ruimtelijke voorbescherming)

Deze afdeling regelt de mogelijkheid van ruimtelijke voorbescherming van doelen die in het provinciale belang worden gesteld voor de ruimtelijke ordening, voor de periode waarin de daarop gerichte instructieregels in afdeling 6.2 van de verordening nog niet zijn geïmplementeerd in gemeentelijke bestemmingsplannen.

Artikel 3.13 Oogmerk

Het oogmerk van deze afdeling vloeit rechtstreeks voort uit de Wet ruimtelijke ordening. Het is gericht op een goede ruimtelijke ordening door het voorkomen dat het betrokken plangebied minder geschikt wordt voor de verwezenlijking van een krachtens afdeling 6.2 te verwezenlijken doel, zolang geen bestemmingsplan in werking is getreden overeenkomstig dat hoofdstuk.

Artikel 3.14 Verbod geitenhouderij

Vooralsnog wordt slechts de vestiging van nieuwe geitenhouderijen en uitbreiding van bestaande geitenhouderijen verboden door middel van voorbescherming. Zie voor de inhoudelijke overwegingen artikel 6.18, eerste lid, van deze verordening.

Artikel 3.15 Toepassingsbereik (infrastructuur)

Onderwerp van deze afdeling is steeds het gebruik van provinciale infrastructuur anders dan het openbaar verkeer over de weg of het scheepvaartverkeer met daarvoor bestemde voer- en vaartuigen. De provinciale infrastructuur is in de begripsbepaling gedefinieerd als de wegen en de vaarwegen die in beheer zijn bij de provincie Zuid-Holland, ook als zij nog in aanleg zijn. Het gaat bij zowel de wegen als de vaarwegen om infrastructurele werken die met het oog op de belangen van artikel 3.16 beschermd moeten worden tegen fysieke inbreuken in verband met de benutting ervan. Het gaat om het gebruik dat is geregeld in de artikelen 3.18 tot en met 3.24.

Welke vaarwegen tot de provinciale infrastructuur behoren is opgenomen in lijst A1 bij bijlage II van deze verordening, op grond van artikel 5.1. Deze toedelingssystematiek voor vaarwegen vloeit voort uit de Waterwet. Helaas is het niet mogelijk om ook voor de wegen die in beheer zijn bij de provincie een vergelijkbare aanwijzing te komen nu de beheersituatie van openbare wegen wordt beheerst door de Wegenwet en de Waterstaatswet 1900. Op grond van die regelgeving kan de provincie niet bij verordening bepalen welke wegen zij in beheer heeft en welke in beheer zijn bij anderen, maar is dat het dynamische gevolg van overdrachten tussen beheerders en – waar het gaat om het ontstaan en tenietgaan van onderhoudsplichten – van verjaring. De Wegenwet gaat daarbij bovendien uit van een oude en zeer analoge systematiek van wegenleggers, die binnen de geldende wettelijke kaders geen uitputtend beeld kunnen bieden van de wegen die bij de provincie in beheer zijn. Vooralsnog zal dus de bestaande en ook elders in het land gehanteerde systematiek van de Wegenverordening Zuid-Holland voortgezet worden, waarin het door de provincie beheerde areaal van wegen als bekend worden verondersteld.

Activiteiten die door of namens gedeputeerde staten worden uitgevoerd vallen buiten het bereik van dit hoofdstuk. Het betreft activiteiten die worden verricht ten behoeve van onderhoud of in het kader van de uitvoering van werken. Onderhoud is het onderhoud dat nodig is om de weg op de vaarweg met alle bijkomende werken te kunnen laten functioneren overeenkomstig de functionele vereisten. Dat zijn dus handelingen die naar zijn aard al zijn gericht op de doelstellingen van het volgende artikel.

Artikel 3.16 Oogmerk

De regels voor het gebruik van infrastructuur strekken ter beschermen van de infrastructuur tegen fysieke inbreuken en het verzekeren van een veilig en doelmatig gebruik van de infrastructuur, overeenkomstig de verkeersfunctie van die infrastructuur. 36 Deze te dienen doelen vormen het belangenkader voor de besluitvorming, als verbijzondering van het algemene belangenkader van artikel 1.3 van deze verordening. Van belang is op te merken dat het begrip “openbaar verkeer” zowel op het wegverkeer als het scheepvaartverkeer betrekking kan hebben, zoals gedefinieerd in bijlage I van deze verordening.

Artikel 3.17 Bevoegd gezag

De besluitvorming over het gebruik van infrastructuur in beheer bij de provincie berust, naast op deze omgevingsverordening, op de de Wegenverkeerswet 1994 (Wvw’94) 37 , de Scheepvaartverkeerswet (Svw) 38 en de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht (Wabo) 40 . Daarnaast gaat het om de besluitvorming over dat gebruik, voor zover het onroerende zaken betreft die bij de provincie Zuid-Holland in eigendom zijn. Dit artikel bepaalt dat gedeputeerde staten bevoegd gezag zijn om aanvragen voor vergunningen voor activiteiten op provinciale infrastructuur te behandelen. Eenzelfde geldt voor het ontvangen van de melding, het stellen van een maatwerkvoorschrift of de aanvraag om een gelijkwaardige maatregel.

Artikel 3.18 Zorgplicht voor infrastructuur

De zorgplicht operationaliseert de overeenkomstig artikel 3.16 te dienen belangen (bescherming van de infrastructuur en verzekeren van een veilig en doelmatig gebruik) naar een algemene gedragsnorm voor de gebruikers van infrastructuur. Een dergelijke zorgplicht geldt als algemeen kader voor de regeling van het gebruik en dient als vangnet voor de handhaving. Deze zorgplicht kwam al langer voor als onderdeel van ontheffingen, zoals de verplichting om het verkeer zo min mogelijk te hinderen. Deze zorgplicht vormt, tezamen met artikel 3.16 tevens het kader voor het gebruik van de bevoegdheid van gedeputeerde staten om maatwerkvoorschriften vast te stellen. Deze zorgplicht vervangt onder meer de ontheffing die thans is vereist op grond van artikel 5, eerste lid, onder f, van de Wegenverordening Zuid-Holland 2010, voor het afwateren over de weg van daken, goten of riolering, of het verontreinigen of beschadigen van de weg door slechte afwatering of het daarop brengen van afvalstoffen, tuinbouwmaterialen, en andere voorwerpen.

Artikel 3.19 lid 2, 3.20 lid 3 en 3.23 lid 3: Introductie meldingsplicht

Gedeputeerde staten zijn op dit moment verantwoordelijk voor de toestemmingverlening van

enkele duizenden activiteiten per jaar op provinciale infrastructuur. Dit brengt een bijbehorende

administratieve last met zich mee en stelt duidelijkheid voor de initiatiefnemer uit. Daarom is in

de Omgevingsverordening de bevoegdheid voor gedeputeerde staten opgenomen

waarmee voor sommige (veelvoorkomende) activiteiten kan worden volstaan met

algemene regels in combinatie met een meldingsplicht. Voordelen hiervan zijn: minder

administratieve lasten voor inwoners en bedrijven en snellere duidelijkheid voor een

initiatiefnemer of een bepaalde activiteit wordt toegestaan. Een dergelijke constructie past

naadloos in de ontwikkeling van het omgevingsrecht, waarbij onder meer de inzichtelijkheid,

voorspelbaarheid en het gebruiksgemak van het omgevingsrecht wordt vergroot en de

besluitvorming over projecten in de fysieke leefomgeving wordt versneld en verbeterd.

Gedacht wordt aan een meldingstelsel voor veelvoorkomende activiteiten als uitwegen van

percelen, kabels en leidingen, reclame in abri's, bermmonumenten, (tijdelijke) aanduidings- en

verwijsborden (voor evenementen) en middeneilanden van rotondes. Er is een grondslag gecreëerd

voor de introductie van een meldingsplicht ten aanzien van bovengenoemde onderwerpen. Op

basis van deze grondslag kunnen gedeputeerde staten per activiteit een regeling uitwerken waarin

de meldingsplicht wordt voorgeschreven.

Benadrukt wordt dat met een meldingssystematiek voor activiteiten de voorwaarden waaronder

een activiteit nu plaatsvindt niet worden gewijzigd, slechts de systematiek voor toestemming

wijzigt. ln plaats van het aanvragen van een vergunning kan een initiatiefnemer volstaan met het

doen van een melding. De initiatiefnemer dient hierbij nog steeds aan de algemene regels en

maatwerkvoorschriften voor de betreffende activiteit te voldoen.

Artikel 3.19 Veranderen van het werk of werken maken of behouden

Artikel 3.19 en 3.20 vormen het hart van de regulering van het gebruik van provinciale infrastructuur. Artikel 3.19 gaat daarbij over de verandering van de wegen en vaarwegen (infrastructurele werken) zelf of het maken of behouden van werken op die infrastructuur. Dit is een heel brede categorie activiteiten, zoals uitwegen, ligplaatsvoorzieningen, kabels en leidingen, meerpalen, steigers, bijkomende voorzieningen zoals oeverconstructies, kunstwerken, technische installaties voor nutsbedrijven, laadpalen, en andere werken.

Artikel 3.19 vervangt onder meer de gedragingen die nu in artikel 5, eerste lid, van de Wegenverordening zijn geregeld, onder a (bermsloten graven, afdammen of dempen), b (werkzaamheden uitvoeren waarvoor geen omgevingsvergunning is verleend), d (bouwwerken aanbrengen of hebben bij bochten of kruisingen), e (kunstwerken maken, hebben of wijzigen), i (maken van putten, leggen of verleggen van kabels en leidingen).

Daarnaast vervangt dit artikel het verbod om zonder ontheffing veranderingen aan te brengen in vaarwegprofielen of de loop van de vaarweg (art. 15, eerste lid, onder b, Vaarwegverordening Zuid-Holland 2015), werken aanbrengen, houden, veranderen of verwijderen van de vaarweg (zelfde bepaling, onder c), ligplaatsvoorzieningen maken (onder d).

Constructies voor het te water laten van (recreatie)vaartuigen

Voor het te water laten van recreatievaartuigen worden soms voorzieningen op de oever aangebracht. Constructies die op enigerlei wijze verbonden zijn aan een openbare oever, die in eigendom is van de provincie zullen niet worden toegestaan. Voor constructies op een particuliere oever die niet permanent boven het water uitsteken is geen vergunning nodig. Een voorwaarde is dat, daar waar geen sprake is van een ligplaats, de ligduur van het te water gelaten schip zeer beperkt is. Een schip moet op dergelijke plaatsen dus direct wegvaren na het te water laten. Ook mag de constructie niet langer dan nodig voor het te water laten van het vaartuig uit de oever steken. In veiligheidszones blijven deze constructies verboden.

Artikel 3.20 Vaste stoffen of voorwerpen plaatsen en houtgewas

Dit artikel bevat regels voor het plaatsen van vaste stoffen en voorwerpen, zoals bebording, reclame- licht en geluidvoorzieningen, wrakken, bermmonumenten. Strikt genomen valt ook het ligplaats nemen op de vaarweg of het innemen van een standplaats op de weg onder deze omschrijving, maar voor deze activiteiten is in de artikelen 3.23 en 3.24 voorzien in afzonderlijke grondslagen.

In het tweede lid is het vergunningstelsel opgenomen voor wat voorheen ‘houtopstanden’ werden genoemd. Omdat dat begrip in de Wet natuurbescherming, waarop deze verordening mede is gebaseerd (al betreft dat niet het onderhavige artikel), afwijkt van het begrip dat voorheen en in artikel 2.2, eerste lid, van de Wabo wordt gebruikt, is gekozen voor de term ‘houtgewas’. Een inhoudelijke wijziging is daarmee niet beoogd. Ook blijft de situatie zo dat voor een vergunning voor het vellen van houtgewas een bevoegdheid is die op grond van de Wabo toekomt aan het college van burgemeester en wethouders (zie ook artikel 3.18). Voor het planten en het behouden van houtgewas blijft echter gedeputeerde staten bevoegd gezag.

Artikel 3.21 Stremmen of belemmeren van de scheepvaart

Dit artikel spreekt voor zich en is onder meer van belang voor evenementen, in aansluiting op artikel 1.23 van het BPR.

Artikel 3.22 Schepen met afwijkende afmetingen

In dit artikel wordt geregeld dat het verboden is zich met een schip op de vaarweg te bevinden dat niet voldoet aan de door gedeputeerde staten op basis van artikel 4.3 van deze verordening gestelde eisen.

Artikel 3.23 Ligplaats innemen

Het ligplaatsenbeleid wordt in beginsel voortgezet. Het kortdurend ligplaats innemen, namelijk voor minder dan een kwartier, blijft zoals thans in bepaalde situaties mogelijk. Daar is in het tweede lid en de begripsbepaling van kort verblijf in voorzien. Kort verblijf is alleen toegestaan langs particuliere oevers en niet in veiligheidszones. Het gaat hier bijvoorbeeld om in- en uitstappen van passagiers, en/of het laden en lossen van pleziertvaargerelateerde goederen zoals etenswaren en dranken. In elk geval geldt de uitzondering van ‘kort verblijf’ enkel voor situaties van maximaal 15 minuten waar de schipper op of direct nabij het vaartuig aanwezig blijft.

Het is op zich wenselijk om bestaande evenementen mogelijk te maken op locaties waar ligplaats nemen normaliter niet is toegestaan. Dit wordt nader uitgewerkt in het ligplaatsenbeleid (paragraaf 2.6.1), waarin is aangegeven dat het huidige scala aan evenementen acceptabel is. Dit is acceptabel omdat het incidentele situaties zijn die in de regel plaatsvinden op momenten dat er weinig scheepvaart is. Bovendien kunnen er afspraken gemaakt over toezicht en kan de scheepvaart gewaarschuwd worden voor hinder. Zie over evenementen tevens de toelichting bij het stremmingsverbod van artikel 3.21.

Artikel 3.24 Standplaats innemen

Net als bij ligplaatsen is gekozen om voor standplaatsen een zelfstandige bepaling te hanteren, hoewel in de praktijk ook veelal sprake zal zijn van het plaatsen van voorwerpen op grond van artikel 3.20.

Artikel 3.25 Toepassingsbereik (milieubeschermingsgebieden)

Deze afdeling is van toepassing op milieubeschermingsgebieden. Daarvan zijn op dit moment alleen de stiltegebieden geregeld, die zijn aangewezen krachtens artikel 2.4. De regeling van activiteiten in milieubeschermingsgebieden voor grondwater blijft vooralsnog geregeld in de Provinciale Milieuverordening.

Stiltegebieden

Provinciale staten zijn gehouden regels te stellen ter zake van het voorkomen of beperken van geluidhinder in bij die regels aangewezen gebieden: milieubeschermingsgebieden voor stilte of te wel stiltegebieden. 40 Deze verplichting impliceert twee te onderscheiden deelverplichtingen. Ten eerste rust op provinciale staten de plicht stiltegebieden aan te wijzen. In Zuid-Holland zijn zestien gebieden aangewezen. Daaronder vallen veel gebieden die ook zijn aangewezen als Natura 2000-gebied. Deze aanwijzing is geregeld in artikel 2.4 van deze verordening. Daarnaast moeten regels zijn gegeven ter zake van het voorkomen of beperken van geluidhinder in die stiltegebieden. Deze regels zijn opgenomen in artikel 3.28 tot en met 3.33 van deze verordening. Daarbij zijn een aantal correcties van juridische aard aangebracht ten opzichte van de provinciale milieuverordening. Regels zijn vooral gegeven voor het recreatief gebruik van toestellen en voer- en vaartuigen. 41  

Welke bescherming kan deze verordening wat betreft stiltegebieden specifiek bieden?

De verordening bevat regels ter bescherming van stiltegebieden. Geen regels kunnen worden gesteld rechtstreeks betrekking hebbend op niet-vergunningplichtige inrichtingen. 42 Instructieregels kunnen wel worden gegeven voor vergunningplichtige inrichtingen. 43 Instructieregels moeten door het bevoegd gezag worden verbonden aan de omgevingsvergunning voor een vergunningplichtige inrichting. Deze bevoegdheid geldt overigens niet voor inrichtingen waarvoor de minister van Economische Zaken of Infrastructuur en Waterstaat bevoegd gezag zijn.

Deze verordening mag evenmin regels bevatten voor de samenstelling of eigenschappen van producten, zoals eisen aan de geluidemissie van voertuigen. Regulering van zulke onderwerpen is een primair Europese aangelegenheid. Dergelijke regulering grijpt direct in op de vrije handel in producten en dus op de werking van de interne markt.

Provinciale regels kunnen vooral worden gegeven voor activiteiten buiten inrichtingen. Te denken valt aan het gebruik van toestellen.

Artikel 3.26 Oogmerk

Deze afdeling bevat regels die strekken tot het voorkomen of beperken van geluidhinder in de stiltegebieden die zijn aangewezen krachtens artikel 2.4. Deze doelstelling sluit aan bij de bewoordingen van artikel 1.2, tweede lid, van de Wet milieubeheer.

Artikel 3.27 Bevoegd gezag

Provinciale staten zijn verantwoordelijk voor de aanwijzing van stiltegebieden en voor het stellen van regels voor de bescherming daarvan. De provinciale regels van deze afdeling ter bescherming van stiltegebieden hebben betrekking op een beperkt deel van de geluidverstoringen in een stiltegebied. Voor de besluitvorming over die activiteiten is gedeputeerde staten het bevoegd gezag.

Relevante besluitvorming vindt ook plaats in andere kaders. Deze besluitvorming heeft betrekking op bijvoorbeeld het verkeer van wegen, spoorwegen, luchthavens, industrie- en bedrijventerreinen en dergelijke. De verantwoordelijkheid voor die besluitvorming berust maar in een beperkt aantal gevallen bij de provincie. In de meerderheid van de gevallen berust die verantwoordelijkheid bij bestuursorganen van het Rijk of de gemeente. Deze verdeling van verantwoordelijkheden impliceert een gemeenschappelijke of te wel gedeelde verantwoordelijkheid voor de bescherming van stiltegebieden voor de verschillende overheden in ons land.

Artikel 3.28 Zorgplicht voor stiltegebieden

Dit artikel kent een zogenaamde zorgplicht in verband met stiltegebieden. Op grond daarvan is het een ieder verboden de rust in een stiltegebied te verstoren. Indien dat niet mogelijk is, moeten maatregelen worden getroffen ter beperking van de overlast. 44 Deze verplichting geldt voor activiteiten verricht buiten inrichtingen en moet als vangnet worden gezien. De zorgplicht is met name van belang voor elders niet afdoende gereguleerde activiteiten.

Artikel 3.29 Verbod toestellen

Bij veel activiteiten buiten inrichtingen worden toestellen gebruikt. Een toestel kan anders dan door menselijke energie geluidhinder veroorzaken. Onder een toestel is een luchtvaartuig en een motorrijtuig niet begrepen. 45 Geluidhinder is gevaar, schade of hinder van geluid. 46  

Het gebruik van toestellen die de ervaring van natuurlijke geluiden kan verstoren is niet toegestaan. 47 Onder een toestel in de zin van deze verordening wordt in ieder geval verstaan een toestel om geluid elektrisch versterkt voort te brengen, zoals een muziekinstrument. Onder een toestel valt ook een modelvliegtuig aangedreven door een verbrandingsmotor niet zijnde een luchtvaartuig in de zin van de Wet luchtvaart.

Op het toestelverbod gelden diverse uitzonderingen. Deze hebben onder meer betrekking op het gebruik van toestellen in verband met de land-, tuin- of bosbouw, de openbare drinkwater- of energievoorziening, de aanleg, het onderhoud of de exploitatie van infrastructurele werken dan wel werken van telecommunicatie, het bouwen en het onderhoud van gebouwen, en het onderhoud en het beheer van een gebied. Het gaat vooral om professionele, toepassingen van toestellen. Het gebruik van toestellen in woningen en tuinen is toegestaan, tenzij het geluid op 50 meter van het toestel hoorbaar is. 48  

Artikel 3.30 Verbod rijden motorrijtuig

Op openbare wegen in stiltegebieden mag met motorrijtuigen worden gereden. Dit geldt ook voor het rijden op voor het bestemmingsverkeer openstaande wegen of terreinen, zoals erven van boerderijen. Op overige wegen en terreinen is het rijden met motorrijtuigen niet toegestaan. 49

Artikel 3.31 Verbod toertocht motorrijtuigen

Dit artikel verbiedt het houden van toertochten met motorrijtuigen. Dit betreft georganiseerde toertochten. Ook is het niet toestaan deel te nemen aan zo’n toertocht. Van het eerste verbod kan ontheffing worden verleend. In dat geval mag uiteraard ook worden deelgenomen aan een toertocht.

Artikel 3.32 Verbod waterscooter en snelle motorboot

Dit artikel regelt een verbod voor het varen in stiltegebieden.

Artikel 3.33 Uitzonderingen

In dit artikel zijn enkele uitzonderingen opgenomen voor de in de voorgaande artikelen geregelde verboden. Het verbod is niet van toepassing op elektrisch aangedreven motorrijtuigen. Zo geldt een uitzondering voor het rijden met elektrisch aangedreven motorrijtuigen.

Artikel 3.34 Toepassingsbereik (ontgrondingen op land en in regionale wateren)

Dit artikel bepaalt dat ontgrondingsactiviteiten die hoofdzakelijk tot doel hebben het verkrijgen van oppervlaktedelfstoffen, zoals zand en klei, vergunningplichtig zijn. Dit artikel voorkomt dat onder een gefingeerde activiteit, bijvoorbeeld het graven van een waterpartij of watergang, de winning van oppervlaktedelfstoffen mogelijk wordt, en daarmee het provinciale beleid met betrekking tot de winning van oppervlaktedelfstoffen wordt gefrustreerd. Het primaire doel van de ontgronding dient geheel in overeenstemming te zijn met de vrijgestelde ontgrondingsactiviteiten.

Artikel 3.35 Oogmerk

De Ontgrondingenwet kent een relatief breed belangenkader, zodat hier artikel 1.3 van toepassing is verklaard, zodat alle bij de ontgronding betrokken belangen aan de orde kunnen komen.

Artikel 3.36 Vrijstellingen ontgrondingen

Op grond van artikel 3, eerste lid, van de Ontgrondingenwet is het verboden zonder vergunning te ontgronden. Op grond van artikel 7 van de Ontgrondingenwet kan in de verordening voor daarbij aan te wijzen gevallen worden bepaald dat van dit verbod een vrijstelling geldt. In dit artikel zijn de vrijstellingen van de vergunningplicht vermeld.

Onderdeel a 

Dit is een van oudsher bestaande vrijstelling. Tevens bestaat er vaak een wettelijke plicht voor het accepteren van de aanleg en onderhoud van dergelijke leidingen bijvoorbeeld op grond van de Belemmeringenwet Privaatrecht en de Wet op de Telecommunicatievoorzieningen.

Onderdeel b

Dit is een bestaande vrijstelling. Dit artikel heeft tot doel een grens te trekken met betrekking tot activiteiten die strekken tot het gelijk maken van één perceel en heeft als zodanig een conserverende werking. Onder het egaliseren dient in dit verband te worden verstaan een terrein gelijkmaken of effenen. Voor het verkrijgen van het hoogteverschil dient het te effenen perceel als uitgangspunt. Het hoogste en he laagste punt van het te vereffenen perceel kunnen worden bepaald door middel van waterpassingen. Indien het verschil tussen beide genoemde punten meer is dan 0,25 m is er sprake van een vergunningplichtige ontgronding.

Onderdeel c

Hier wordt de normale uitoefening van het landbouw-, tuinbouw- en bosbouwbedrijf vrijgesteld. Daaronder wordt ook verstaan het aanleggen van waterbassins en het bestrijden van schimmels en andere besmettingen van de bodem door deze bodem op een bepaalde wijze af te graven. Er wordt op gewezen dat een maaiveldverlaging ten behoeve van een cultuurtechnische verbetering van landbouwgrond niet valt aan te merken als normale uitoefening van het landbouw-, tuinbouw- en bosbouwbedrijf. Dergelijke ontgrondingen zijn vergunningplichtig en kunnen in bepaalde gevallen de eenvoudige vergunningprocedure volgen.

Onderdeel d

Bij activiteiten die tot doel hebben gronden geschikter te maken voor bollengrond (het omspuiten en/of omzetten) zijn andere belangen niet of nauwelijks betrokken. Hoewel het op grond van de Ontgrondingenwet een vergunningplichtige situatie betreft, draagt een ontgrondingsvergunning hieraan weinig bij, indien er geen grond wordt afgevoerd en het maaiveld niet verlaagd wordt. Deze vrijstelling geldt alleen indien er bij het omspuiten of omzetten sprake is van een gesloten grondbalans (géén aan- en/of afvoer van bodemmateriaal) en als er geen verandering optreedt in de(gemiddelde) hoogteligging van het maaiveld. Er mag ook geen zogenaamd spuitgat overblijven. Waardevolle graslanden in de Duin- en Bollenstreek genieten tegen omspuitingen, omzettingen en het scheuren van graslanden bescherming op grond van afdeling 6.2 van deze verordening.

Onderdeel e

Gesteld kan worden dat de belangenafweging die in het kader van de Erfgoedwet (en krachtens het overgangsrecht van die wet, de Monumentenwet) plaatsvindt bijeen archeologische opgraving een relatie vertoont met de Ontgrondingenwet. Door de uitzondering te koppelen aan een vergunning krachtens de Monumentenwet (of een certificaat krachtens de Erfgoedwet) is gewaarborgd dat de ontgronding vakkundig en met inachtneming van de vereiste zorgvuldigheid gebeurt. Daarbij is mede van belang dat bij archeologische opgravingen overwegend sprake is van een tijdelijke ontgraving. Op grond van dit gegeven en in samenhang met de omstandigheid dat sprake moet zijn van een opgravingsvergunning of een certificaat, kan worden gesteld dat het vergunningvereiste krachtens de Ontgrondingenwet in deze gevallen weinig toevoegt.

Onderdeel f

Gemeenten en bedrijven voeren soms bodemsaneringen in eigen beheer op bijvoorbeeld hun (voormalige) bedrijfsterreinen uit. Deze instanties kunnen en willen niet met de bodemsanering wachten tot die door het bevoegde gezag op een prioriteitenlijst wordt geplaatst, als ze al kans zouden maken om op een prioriteitenlijst te worden geplaatst. Voor dergelijke saneringen was naar de letter van de Ontgrondingenverordening Zuid-Holland 2014 nog steeds een ontgrondingsvergunning vereist. Omdat er al een voldoende afweging heeft plaatsgevonden, lijkt dit laatste niet juist. Extra argumenten voor het loslaten van de vergunningplicht zijn het feit dat de provincie het uitvoeren van saneringen in eigenbeheer stimuleert, en er over de voorgenomen wijze van saneren overleg wordt gevoerd met het bevoegd gezag en er vanuit het bevoegde gezag een zekere begeleiding plaats vindt.

Onderdeel g

Dit lid heeft betrekking op ontgrondingen ten behoeve van natuurbouwprojecten. In de Ontgrondingen-verordening van 1970 was voor natuurbouwprojecten tot 5.000 m3 een vrijstellingsprocedure opgenomen. In de praktijk vormt de benodigde tijd die met deze eenvoudige procedure gemoeid is een knelpunt. Een oplossing is gevonden in de vrijstelling van natuurbouwprojecten indien ook aan de begripsomschrijving voor natuurbouwprojecten in artikel 1 wordt voldaan. Op basis van de praktijk is de grens van de gewenste kleine natuurontwikkelingsprojecten verruimd naar 10.000 m3.

Onderdeel h

De onder dit lid genoemde ontgrondingen zijn meestal op grond van een omgevingsvergunning als bedoeld in artikel 2.1, eerste lid, onder a, van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht, een toegestane activiteit. In dat kader heeft vaak al een uitgebreide (weliswaar sectorale) belangenafweging plaatsgevonden. In de praktijk blijkt een belangenafweging in het kader van de Ontgrondingenwet weinig toe te voegen aan die eerdere afweging. Tot de bouwwerken genoemd in dit lid behoren overigens ook tunnelbakken en parkeergarages en dergelijke inclusief de bijbehorende af- en opritten.

Onderdeel i

Als de grond van een depot enige tijd onaangeroerd is geweest, bestaat de mogelijkheid dat het depot een integraal onderdeel van het landschap is geworden; m.a.w. het depot raakt verweven met het landschap. Op grond van de jurisprudentie wordt aangenomen dat bij verwevenheid van een gronddepot met het landschap er niet (meer) van een (grond)depot kan worden gesproken en dat het afgraven derhalve vergunningplichtig is. Het begrip "verweven met het landschap" schept echter grote onduidelijkheid. Dit hangt bijvoorbeeld af van zowel de aard van het depot, als van het karakter van het omringende landschap. Een eenduidige definitie is moeilijk te geven, zeker als er visueel-ruimtelijke aspecten bij worden betrokken. Dit onderdeel beoogt duidelijkheid te scheppen over de vraag wanneer het afgraven van een depot vergunningplichtig is, zonder verzeild te raken in discussies over de verwevenheid met het landschap. Derhalve is het afgraven van een depot, als dat langer dan 10 jaar geheel of gedeeltelijk onaangeroerd is geweest, vergunningplichtig. De vraag of het depot al of niet verweven is met het landschap, komt dan niet (meer) bij de toepassing van dit artikel aan de orde.

Onderdeel j

Dit zijn bestaande vrijstellingen, met dien verstande dat de onderdelen in één onderdeel zijn ondergebracht en dat de vrijstelling alleen geldt ten aanzien van die werkzaamheden die door of op last van het rijk, de provincie, een gemeente of het waterschap worden uitgevoerd. In dat kader heeft vaak al een uitgebreide belangenafweging plaatsgevonden.

Onderdeel k

De Maasvlakte is een met zeezand opgespoten terrein en is of wordt geheel ingericht ten behoeve van grootschalige haven- en industriële activiteiten. De inrichting vindt plaats conform het geldende planologische regime. Zowel de planvorming voor, als de aanleg van dit gebied heeft plaatsgevonden op grond van een uitgebreide belangenafweging. Thans wordt het gebied geheel ingericht overeenkomstig het doel waarvoor het is aangelegd, in casu haven- en industriële activiteiten. In de praktijk blijkt dat het vergunningvereiste krachtens de Ontgrondingenwet voor de aanleg van havens en de daarin gelegen kunstwerken in dit gebied zeer weinig toevoegt. Met nadruk wordt erop gewezen dat het gebied wordt gekenmerkt als een bijzondere “gewestelijke omstandigheid” en conform artikel 7, tweede lid 2 van de Ontgrondingenwet wordt vrijgesteld van de vergunningplicht. Artikel 7, tweede lid 2 van de Ontgrondingenwet geeft de mogelijkheid om in de verordening een vrijstelling van de vergunningplicht op te nemen indien sprake is van een dergelijke bijzondere gewestelijke omstandigheid. Het uitgezonderde gebied is omlijnd weergegeven op de bij deze verordening behorende kaart, en betreft het meest Westelijk havengebied van Rotterdam.

Onderdeel l

Deze activiteiten kennen vanuit de Wet milieubeheer en de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht een uitgebreide belangenafweging zowel via de planvorming als tijdens de procedure tot vergunningverlening. Vanuit het primaire doel van de Ontgrondingenwet is het niet nodig een hernieuwde belangenafweging te laten plaatsvinden. Tot de inrichtingen genoemd in dit onderdeel l behoren bijvoorbeeld stortlocaties voor het op of in de bodem brengen van afvalstoffen. Indien het voornemen bestaat om dieper dan 3 meter beneden het maaiveld te graven, moet daarvoor alsnog een vergunning krachtens de Ontgrondingenwet worden aangevraagd.

Onderdeel m 

Dit is een bestaande vrijstelling, met dien verstande dat er geen behoefte meer bestaat om eisen te stellen aan de breedte of oppervlakte van watergangen, waterputten, reservoirs, bassins, tuinvijvers en dergelijke. Als eis geldt dat de bedoelde werken noodzakelijkerwijs plaatsvinden ter uitvoering vaneen onherroepelijk bestemmingsplan (beschrijving in hoofdlijnen) en dat genoemde werken gebonden zijn aan een maximale diepte, namelijk dat de grondlagen dieper dan 3 meter beneden het maaiveld ongemoeid moeten blijven. Indien het voornemen bestaat om dieper dan 3 meter beneden het maaiveld te graven moet daarvoor alsnog een vergunning krachtens de Ontgrondingenwet worden aangevraagd.

Onderdeel n 

Activiteiten die vallen onder onderdeel m, van dit artikel, maar die door middel van een afwijkingsbesluit of omgevingsvergunning als bedoeld in artikel 2.1, eerste lid, onder c van de Wet algemene bepalingen omgevingsrecht planologisch zijn geregeld en afgewogen, zijn vrijgesteld van de vergunningplicht. Met dit onderdeel n wordt een aanvulling beoogd op onderdeel m. De vrijstelling geldt op het moment dat het afwijkingsbesluit of vergunning van kracht is geworden. De vergunning wordt echter niet van kracht indien een verzoek om schorsing wordt toegewezen. Door de werking van de vrijstelling te verbinden aan een eventuele schorsing van de vergunning wordt voorkomen dat in een dergelijk geval toch met een ontgrondingsactiviteit kan worden gestart. Deze vrijstelling komt tegemoet aan een gewenste versoepeling (deregulering) van de vergunningplichtige activiteiten en de één-loket gedachte: concentratie van besluitvorming. Aan deze vrijstelling wordt nadrukkelijk de eis gesteld dat het planologische besluit de ontgrondinginsluit en dat er niet dieper dan 3 meter beneden het maaiveld wordt ontgrond. Indien het voornemen bestaat om dieper dan 3 meter beneden het maaiveld te graven moet daarvoor alsnog een vergunning krachtens de Ontgrondingenwet worden aangevraagd.

Artikel 3.37 Toepassingsbereik (bodemsanering)

Deze afdeling gaat over het saneren van de bodem als bedoeld in artikel 1 van de Wet bodembescherming. Dat betekent dat zowel het begrip bodem als het begrip saneren gelezen moet worden in de betekenis die daaraan in de begripsbepaling van de Wet bodembescherming wordt gegeven.

Artikel 3.38 Oogmerk

Deze afdeling is gericht op de bescherming van het milieu, in het bijzonder van de bodem. Dit oogmerk komt overeen met het oogmerk van de Wet bodembescherming en moet in die breedte worden opgevat. Daarbij moet, gelet op artikel 3.37 onder bodem ook hier worden verstaan de bodem als bedoeld in artikel 1 van de Wet bodembescherming. Het behartigen van het belang van bodembescherming kan achterliggende belangen dienen zoals dat van de volksgezondheid of de drinkwatervoorziening en of andere onderdelen van het bredere belang van de milieubescherming.

Artikel 3.39 Nadere regels gegevens en bescheiden

Op grond van hoofdstuk IV van de Wet bodembescherming moeten aan gedeputeerde staten allerlei typen van gegevensverstrekkingen worden gedaan. Het gaat onder meer om:

a. de melding van het voornemen van een sanering dan wel van de vermindering of verplaatsing van een verontreiniging 50 ,

b. het nader onderzoek met betrekking tot de vraag of sprake is van een geval van ernstige bodemverontreiniging 51 ,

c. het saneringsplan 52 en de eventuele wijziging daarvan 53 ,

d. het verslag van de sanering of van een fase van de sanering 54 (evaluatieverslag), en

e. het nazorgplan 55 (te treffen maatregelen wanneer na sanering verontreiniging in de bodem is achtergebleven).

Deze gegevensverstrekkingen waren uitgewerkt in de artikelen 6.2 tot en met 6.3a en 6.5 tot en met 6.7 van de Pmv. De uitwerking van de betreffende meldingen, plannen en verslagen betreft een technische uitvoeringsaangelegenheid. Deze uitwerking is beleidsarm. Om deze reden zullen de betreffende gegevens in een regeling van gedeputeerde staten zijn omschreven. De herziene provinciale regels voor bodemsanering zullen met andere woorden alleen de grondslag voor de vaststelling van de aangegeven gegevens bevatten.

De uitwerkingsregels voor het zogenaamde nazorgplan (voorheen artikel 6.7 Pmv) worden in de praktijk overigens niet toegepast. Deze bepaling komt dan ook niet terug in deze verordening.

Artikel 3.40 Meldingsplichten

Deze verordening bevat in aanvulling op de gegevensverstrekkingen van de Wet bodembescherming, een aantal aanvullende meldingsplichten met betrekking tot een bodemsanering. Het gaat ten eerste om de melding van het aanvangen en beëindigen van een sanering. Ook gaat het om een meldingsplicht voor een sanering waarvan een ontgraving deel uitmaakt. Ook deze meldingsplichten zijn wat betreft de te verstrekken gegeven op een vergelijkbare wijze vormgegeven als de eerder genoemde. Wel is een expliciete grondslag voor deze meldingsregeling in deze verordening opgenomen.

De meldingsplicht met betrekking tot de bodemsanering rust op degene die de sanering feitelijk uitvoert. Gewoonlijk is dit de aannemer van het saneringswerk. Door deze wijze van regulering is de strafrechtelijke handhaving van de regels voor bodemsanering op grond van deze verordening juncto de Wet op de economische delicten verzekerd (zie verder onder het hoofdstuk Handhaving en uitvoering). De betreffende aanvullende meldingsplichten zijn onveranderd in deze verordening overgenomen.

Artikel 3.42 Toepassingsbereik (gesloten stortplaatsen)

Deze afdeling gaat over activiteiten in, op, onder, boven of bij een plaats waar de in artikel 8.49 van de Wet milieubeheer bedoelde zorg voor een gesloten stortplaats wordt uitgevoerd. Een stortplaats is een inrichting of een deel van een inrichting voor het storten van afvalstoffen met uitzondering van het storten van afvalstoffen afkomstig uit de mijnbouw. 56 Een stortplaats is vergunningplichtig. Gedeputeerde staten zijn voor die inrichtingen bevoegd gezag. 57 Buiten een stortplaats is het storten van afvalstoffen niet toegestaan. 58 Storten is het op of in de bodem brengen van afvalstoffen met de intentie ze daar (achter) te laten. Afvalstoffen zijn stoffen en voorwerpen waarvan de houder zich ontdoet of heeft ontdaan. 59  

Na beëindiging van het storten op een stortplaats komt de daarvoor verleende vergunning niet automatisch te vervallen.  60 Voor die beëindiging moet eerst een verklaring door gedeputeerde staten worden afgegeven: de geslotenverklaring. De geslotenverklaring wordt afgegeven indien:

• -

  het storten is beëindigd;

• -

  op de stortplaats, voor zover vereist, een bovenafdichting is aangebracht;

• -

  op basis van een inspectie is gebleken dat aan de voorschriften van de omgevingsvergunning is voldaan, en

• -

  op basis van die inspectie is gebleken dat geen maatregelen in verband met verontreiniging of aantasting van de bodem getroffen hoeven te worden. 61  

Een regeling is gegeven voor gesloten stortplaatsen waarop het storten op of na 1 september 1996 is beëindigd en:

a. het Stortbesluit bodembescherming van toepassing is of was, of

b. waar uitsluitend baggerspecie is gestort. 62

Deze regeling heeft betrekking op 11 stortplaatsen in Zuid-Holland. Daarvan is in de zin van de Wet milieubeheer een deel gesloten. De andere stortplaatsen zullen in de toekomst worden gesloten.

Artikel 3.43 Oogmerk

Voor gesloten stortplaatsen hebben gedeputeerde staten de plicht tot nazorg. Deze verplichting rust in principe bij gedeputeerde staten, zijnde het bevoegd gezag voor de gesloten stortplaats. 63 Op grond van de nazorgplicht dienen gedeputeerde staten maatregelen te treffen ter voorkoming van de nadelige gevolgen voor het milieu, dan wel, maatregelen voor de grootst mogelijke bescherming tegen die nadelige gevolgen. Deze verplichting heeft in ieder geval betrekking op het in stand houden, het onderhoud, het herstel en de vervanging van voorzieningen ter bescherming van de bodem en de met het oog op de naleving van deze eisen te verrichten inspecties. Ook moet de bodem onder de stortplaats met het oog op eventuele verontreinigingen regelmatig worden onderzocht. 64 De nazorgverplichting is qua tijd niet begrensd. Deze verplichting blijft dus in beginsel ‘eeuwig’ rusten op de provincies. Vandaar dat een goede nazorg voor de provincie van groot belang is.

In artikel 3.45 is geregeld welke activiteiten niet zijn niet toegestaan. Van deze verboden kan ontheffing worden verleend. Verlening is mogelijk, indien het belang dat de gesloten stortplaats geen nadelige gevolgen voor het milieu veroorzaakt, zich daartegen niet verzet.

Met het oog op die verlening zal van tevoren moeten zijn nagegaan welke nazorgvoorzieningen en andere maatregelen zijn getroffen. De te verrichten activiteiten kunnen schadelijk zijn voor die nazorgvoorzieningen en andere maatregelen. De actuele informatie over de betreffende nazorgvoorzieningen en andere maatregelen kan worden verkregen bij de provincie.

Bij het verzoek om ontheffing zal de aanvrager moeten aangeven hoe de bereikbaarheid van de nazorgvoorzieningen kan worden verzekerd, hoe aantasting van de nazorgvoorzieningen zal worden voorkomen en welke andere maatregelen zullen worden genomen om te voorkomen dat uitvoering van de nazorg wordt of kan worden belemmerd.

Indien de kans aanwezig is dat door de activiteiten de nazorgvoorzieningen kunnen worden beschadigd of anderszins maatregelen ten behoeve van de nazorg niet kunnen worden getroffen, kan de ontheffing worden geweigerd. Uiteraard zal eerst worden gezien of deze kans door het stellen van voorschriften kan worden weggenomen dan wel voldoende kan worden beperkt.

Tweede lid

Nazorgvoorzieningen kunnen zich ook buiten de locatie van de gesloten stortplaats bevinden. Te denken valt aan peilbuizen voor het meten van de grondwaterstand of de grondwaterkwaliteit. Ook voor activiteiten die (mogelijk) schadelijk zijn voor die peilbuizen is voornoemd verbod bedoeld. Voor die activiteiten kan, zo nodig, ontheffing worden aangevraagd.

In de definitiebepaling van deze verordening is een omschrijving gegeven van het begrip voorzieningen. In verband daarmee is aangesloten op de omschrijving van dit begrip in de Wet milieubeheer. Het gaat om voorzieningen ter bescherming van de bodem. Dit betreft technische voorzieningen, zoals peilbuizen. Het begrip voorzieningen vormt een onderdeel van het bredere begrip maatregelen in de zin van artikel 8.49 van de Wet milieubeheer. Daaronder vallen onder meer inspecties en onderzoeken. Ook kan het gaan om maatregelen ter verzekering van de bereikbaarheid van de voorzieningen.

Artikel 3.44 Bevoegd gezag

Bevoegd voor ontheffingen van bepalingen van deze afdeling zijn gedeputeerde staten, in aansluiting op de hierboven vermelde nazorgplicht van gedeputeerde staten

Artikel 3.45 Verboden activiteiten

Met het oog op de nazorg zijn twee regelingen gegeven. De eerste op centraal niveau gegeven regeling heeft betrekking op inrichtingen op te richten in, op, onder of over een gesloten stortplaats. Deze inrichtingen zijn op grond van vergunningplichtig. 65 Vergunningplichtig zijn ook inrichtingen die op een andere locatie dan een gesloten stortplaats niet aan een vergunningplicht zijn onderworpen: de zogenaamde type A en B inrichtingen in de zin van het Activiteitenbesluit milieubeheer. De tweede regeling voor de provinciale nazorg heeft betrekking op activiteiten verricht op een stortplaats anders dan in een inrichting. Voor deze activiteiten zijn in artikel 3.45 specifieke regels gegeven. De regels hebben betrekking op de volgende activiteiten:

a. het maken of behouden van werken, zoals bouwwerken en infrastructurele werken;

b. het storten en dergelijke van stoffen en voorwerpen anders dan afvalstoffen;

c. het verrichten van andere handelingen die schadelijk zijn voor de nazorgvoorzieningen dan wel de werking daarvan.

Uitgezonderd zijn "afvalstoffen", omdat het verbod om zich van afvalstoffen te ontdoen door deze buiten een inrichting op of in de bodem te brengen al is geregeld in artikel 10.2 van de Wet milieubeheer. Vanwege het bijzondere karakter van nazorgvoorzieningen is het verrichten van handelingen die nazorgvoorzieningen kunnen beschadigen, verboden. Te denken valt bijvoorbeeld aan het bewerken van grond of het ophogen van de gesloten stortplaats.

Artikel 3.46 Toepassingsbereik (ontgassen van binnenschepen)

Deze afdeling gaat over het ontgassen van binnenschepen tijdens de vaart.

Artikel 3.47 Oogmerk

Doel van deze afdeling is het vermijden van schade aan het milieu door het vrijkomen van verontreinigende dampen in de atmosfeer. Dat oogmerk komt overeen met het oogmerk van het besluit op 22 juni 2017 van de Conferentie van Verdragsluitende Partijen tot wijziging van het Verdrag inzake de verzameling, afgifte en inname van afval in de Rijn- en binnenvaart, kortweg CDNI

Artikel 3.48 Bevoegd gezag

Bevoegd voor ontheffingen van bepalingen van deze afdeling zijn gedeputeerde staten.

Artikel 3.49 Nadere regels

Gedeputeerde staten kunnen nadere regels stellen. Deze kunnen mede inhouden een vrijstelling van de verboden in deze afdeling.

Artikel 3.50 Verbod benzeen

De omschrijving van benzeen is direct ontleend aan de zogenaamde lijst van gevaarlijke goederen die is opgenomen in tabel A van hoofdstuk 3.2 van het ADN.

Artikel 3.51 Verbod benzeenhoudende koolwaterstoffen.

De omschrijvingen van de benzeenhoudende koolwaterstoffen in dit artikel zijn direct ontleend aan de zogenaamde lijst van gevaarlijke goederen die is opgenomen in tabel A van hoofdstuk 3.2 van het ADN.

Artikel 3.52 Verbod aangewezen stoffen

Gedeputeerde Staten kunnen ook andere stoffen aanwijzen waarvoor een ontgassingsverbod vanaf een door Gedeputeerde Staten vastgesteld tijdstip niet langer zal zijn toegestaan. Een dergelijk verbod kan alleen worden gesteld ter bescherming van het milieu. Dit vloeit voort uit artikel 1.2 van de Wet milieubeheer waarop ook deze bepaling is gebaseerd. Van zo’n besluit tot aanwijzing van stoffen waarop het ontgassingsverbod van toepassing wordt, zal zo spoedig mogelijk na vaststelling kennis worden gegeven aan Provinciale Staten.

Artikel 3.53 Uitzonderingen

Dit artikel sluit aan bij een dienovereenkomstige uit de Regeling benzinevervoer in mobiele tanks. Dit artikel bevat een aantal gevallen waarin het ontgassingsverbod niet van toepassing is. Ten eerste is dit het geval wanneer kan worden aangetoond dat de drie voorafgaande ladingen niet bestonden uit benzeenhoudende restladingdampen. Van belang daarbij is onder meer het vervoerdocument, zoals omschreven in het ADN. In dit document moet onder meer het UN-nummer van de vervoerde stof zijn aangegeven. Dergelijke informatie moet het vervoersdocument ook bevatten voor lege, ongereinigde, ladingtanks. Zowel de afzender als de vervoerder moeten gedurende een periode van ten minste drie maanden een kopie bewaren van het vervoersdocument en de bijkomende documentatie.

Daarnaast is ook de zogenaamde reisregistratie van belang. De reisregistratie is verplicht voor tankschepen die “voor het vervoer van benzine (UN 1203) zijn aanvaard”. Voor benzinevervoer mogen, net als voor de met deze wijzigingsverordening gereguleerde stoffen, zogenaamde type C-schepen worden gebruikt. De reisregistratie is dus ook van toepassing op het vervoer van benzeen en benzeenhoudende koolwaterstoffen. De reisregistratie bevat informatie over de plaats en het tijdstip van het laden en lossen en het UN-nummer van de beladen en geloste stof. Verder moet voor benzine (UN 1203) ook de plaats van de ontgassingsinstallatie en het tijdstip van het gebruik daarvan worden aangegeven. Deze laatste verplichting geldt (nog) niet voor benzeen en benzeenhoudende koolwaterstoffen. Desalniettemin kan de reisregistratie op basis van bijvoorbeeld een afspraak tussen partijen als de schipper, de vervoerder, de verlader en/of de ontvanger, alsmede de exploitant van de ontgassingsinstallatie, wel informatie over het verwijderen van benzeen of benzeenhoudende koolwaterstoffen uit een ladingtank via zo’n ontgassingsinstallatie, bevatten. Met deze informatie kan gemakkelijk worden aangetoond dat is voldaan aan deze wijzigingsverordening. Uiteraard moet wel kunnen worden aangetoond dat deze informatie in de reisregistratie in redelijkheid op waarheid berust. Naar de mogelijkheden van een zogenaamde ‘vrijwillige’ reisregistratie voor het verwijderen van restladingdampen benzeen en benzeenhoudende koolwaterstoffen zal door Gedeputeerde Staten nader onderzoek worden gedaan. Ook wanneer kan worden aangetoond dat de tank van het schip bij de voorafgaande belading voor meer dan 95% gevuld was met een andere stof dan vermeld in de artikelen 3.50 tot en met 3.52 is het ontgassingsverbod niet van toepassing. De vullingsgraad van een tank kan worden aangetoond met behulp van de tanktabel en de ladingpapieren die op elk schip aanwezig zijn. De vullingsgraad wordt bepaald door per tank het volume van de lading conform de ladingspapieren te delen door het volume van de tank.

Artikel 3.54 Uitzonderingen veiligheid

Deze wijzigingsverordening sluit aan bij een dienovereenkomstige uit de Regeling benzinevervoer in mobiele tanks. Ontgassen is wel toegestaan bij drukverevening om veiligheidsredenen. De noodzaak tot drukverevening kan aan de orde zijn bij toenemende temperaturen en daarmee toenemende druk in de ladingtank van het schip. Ook moeten schepen drukloos worden gemaakt voorafgaande aan metingen en monsternames. De dampen verlaten dan via de veiligheidsoverdrukkleppen de tank. Ook bij calamiteiten kan het ontgassen aan de orde zijn. Calamiteiten met een schip kunnen zich altijd voordoen en het zou onredelijk zijn marktpartijen te verplichten om tijdens een calamiteit of gedurende de herstelwerkzaamheden na een calamiteit de benzeenhoudende restladingdampen in de ladingtank van het schip te houden.

Artikel 3.55 Toepassingsbereik (flora- en fauna activiteiten en Natura 2000-activiteiten)

Deze afdeling gaat over flora- en fauna activiteiten en Natura 2000-activiteiten. Zuid-Holland is de dichtstbevolkte provincie van Nederland: op korte afstand van elkaar bevinden zich grote steden, verkeersaders, de Rotterdamse haven, luchthaven Rotterdam The Hague Airport en ook Schiphol ligt dichtbij. Daarnaast heeft Zuid-Holland een toenemend oppervlak aan natuurgebieden. Zowel economie - welvaart en werkgelegenheid - als natuur zijn belangrijk voor onze inwoners. Maar mens en natuur kunnen soms ook op gespannen voet staan met elkaar. Zo leveren te grote aantallen konijnen gevaar op voor taluds en dijken en de aanwezigheid van vogels bij start- en landingsbanen levert gevaar op voor het vliegverkeer. Te grote populaties kunnen ook weer andere dieren of planten verdringen. Daarnaast zorgen bijvoorbeeld de groeiende ganzenpopulaties jaarlijks voor honderdduizenden euro’s aan schade-uitkeringen doordat zij landbouwgewassen opeten. Met de decentralisatie van het natuurbeleid heeft de provincie de zorg voor de natuur overgenomen van het Rijk. Daarbij hoort de taak om in deze drukke provincie belangen in evenwicht te brengen en te houden. Voor het faunabeleid doen provinciale staten dat volgens dezelfde uitgangspunten als zijn beschreven in de toelichting bij de Verordening uitvoering Wet natuurbescherming Provincie Zuid-Holland. De in deze afdeling gebruikte begrippen zijn gedefinieerd in bijlage I.

Artikel 3.56 Oogmerk

Deze afdeling is gericht op het beschermen van vogels, dieren en planten van in het wild voorkomende soorten en van hun habitats en habitats van soorten die van nature in Nederland voorkomen.

Artikel 3.58 Bevoegd gezag

Voor de verantwoordelijkheidsverdeling tussen provinciale staten en gedeputeerde staten is de systematiek van de Wnb gevolgd. De systematiek van de Wnb is dat provinciale staten eisen stellen aan de faunabeheereenheid, het faunabeheerplan en wildbeheereenheden. Gedeputeerde staten kunnen nadere eisen aan het faunabeheerplan stellen. Op basis van alle eisen stelt de faunabeheereenheid het faunabeheerplan op. Gedeputeerde staten toetsen dat plan en keuren het goed. Voor het goedkeuringsbesluit leggen gedeputeerde staten het plan ter inzage. De Faunabeheereenheid Zuid-Holland (FBE) coördineert vervolgens de uitvoering van het plan en rapporteert hierover jaarlijks aan gedeputeerde staten. Het door gedeputeerde staten goedgekeurde faunabeheerplan vormt het kader voor:

• 1.

  De uitvoering van de bij wet toegestane jacht, waarvan de openstelling een bevoegdheid is van de Minister van Economische Zaken;

• 2.

  De uitvoering van de bij wet toegestane bestrijding van diersoorten die in het gehele land schade veroorzaken, waarbij de Minister van Economische Zaken bepaalt welke soorten bestreden mogen worden;

• 3.

  De uitvoering van de bij verordening gereguleerde bestrijding van diersoorten, waarbij provinciale staten bepalen welke soorten bestreden mogen worden;

• 4.

  De uitvoering van de ontheffingen voor het duurzaam beheren van populaties diersoorten, waarvoor gedeputeerde staten het bevoegde gezag zijn.

De Wnb maakt onderscheid tussen de bestrijding van schade en het duurzaam beheren van populaties. Conform de systematiek van de wet zijn provinciale staten verantwoordelijk voor de bestrijding van schade en kunnen provinciale staten bij verordening een vrijstelling verlenen. Gedeputeerde staten zijn verantwoordelijk voor het duurzaam beheer van populaties en vanwege grootschalige dreigende schade of gevaar kunnen gedeputeerde staten ontheffing daarvoor verlenen. Tenslotte kunnen gedeputeerde staten ontheffing verlenen voor incidenteel optredende schades of specifieke gevallen.

Artikel 3.59 Vrijstelling nestbehandeling vogels

Voor een aantal vogelsoorten die veelvuldig schade veroorzaakt wordt een vrijstelling verleend voor het opzettelijk vernielen van nesten, rustplaatsen en eieren. Ter voorkoming van administratieve lasten is hiervoor geen ontheffing nodig. In de praktijk gebeurt het ‘bewerken’ van eieren veelal door de eieren lek te prikken of in te smeren of te besproeien met een plantaardige olie. Deze methoden hebben alle tot gevolg dat de eieren niet zullen uitkomen. Het bewerken van de eieren in plaats van deze mee te nemen, voorkomt dat de broedende vogels snel weer een nieuw legsel zullen produceren.

Van de vrijstelling mag alleen gebruik gemaakt worden conform het faunabeheerplan. Via deze verordening en de door gedeputeerde staten vastgestelde beleidsregel Uitvoering Wet natuurbescherming zijn de eisen bepaald waaraan het faunabeheerplan moet voldoen. In het faunabeheerplan worden de voorwaarden opgenomen waaronder gebruik kan worden gemaakt van de vrijstelling voor het bewerken van eieren.

De vrijstelling wordt weliswaar verleend aan de grondgebruikers, maar deze kunnen de handelingen op grond van artikel 3.15, zevende lid, Wet natuurbescherming (Wnb) door anderen laten uitvoeren. Het ligt voor de hand dat hiervoor leden van de wildbeheereenheid worden ingeschakeld, omdat bijvoorbeeld de rapportage ook via de wildbeheereenheid en faunabeheereenheid zal moeten plaatsvinden.

Er is een specifieke bepaling ten aanzien van de brandgans opgenomen omdat deze soort niet alleen valt onder het beschermingsregime van de vogels (artikel 3.1 Wnb), maar ook onder het regime van de beschermde soorten als bedoeld in artikel 3.5 Wnb, vanwege het feit dat de brandgans is geplaatst op bijlage II van het Verdrag van Bern.

Artikel 3.60 Melding en rapportage uitvoering vrijstellingen nestbehandelling

De grondgebruiker, dan wel degene die handelt op basis van een toestemming als bedoeld in artikel 3.15, zevende lid, van de Wet natuurbescherming, maakt melding van en rapporteert over de in artikel 3.59 genoemde activiteiten op de in het faunabeheerplan vastgestelde wijze.

Artikel 3.61 en artikel 3.62 Vrijstelling directe schadebestrijding & melding en rapportage

Uitvoering van de vrijstelling

De bestrijding van schade vindt plaats op de locatie waar de schade optreedt. Conform de systematiek van de Wnb verlenen provinciale staten voor de uitvoering hiervan een vrijstelling. Omdat er in dat geval geen ontheffingen en daarop gebaseerde uitvoeringsmachtigingen behoeven te worden verleend, blijven de administratieve lasten zo laag mogelijk. Aan de uitvoering van de vrijstelling zijn wel voorschriften verbonden, zoals de eventuele inzet van preventieve maatregelen, meld- en rapportageplicht. Deze voorschriften zijn beschreven in het goedgekeurde faunabeheerplan. De mogelijkheden en verplichtingen voor de uitvoerders zijn vergelijkbaar met de situatie onder de Ffw waarbij ontheffingen werden verleend door gedeputeerde staten.

Vrijstelling bij omvangrijke schade

Provinciale staten verlenen alleen een vrijstelling (zoals bedoeld in artikel 3.61) wanneer sprake is van substantiële schade. Pas als een diersoort naar verwachting meer dan € 10.000 schade per jaar in Zuid-Holland zal gaan veroorzaken in het geval er geen bestrijding of beheer plaatsvindt, wordt een vrijstelling verleend. Voor de overige diersoorten kan bij het lokaal optreden van schade incidenteel door gedeputeerde staten een ontheffing worden verleend. Om een beeld te vormen van de potentiële schade is bij de voorbereiding van de Verordening uitvoering Wet natuurbescherming Zuid-Holland een onderzoek uitgevoerd door het CLM. Hieruit blijkt dat de soorten die genoemd zijn in bijlage III per soort naar verwachting meer dan € 10.000 aan schade per jaar zullen gaan veroorzaken indien er wel preventieve middelen worden ingezet, maar er geen directe bestrijding of beheer van deze soorten zou plaatsvinden. Op grond daarvan is er voor deze soorten een vrijstelling van kracht.

Een belangrijke voorwaarde voor de toepassing van dit artikel is opgenomen in artikel 3.57, de escalatieladder.

Artikel 3.64 Melding bij vellen houtopstand

Deze Omgevingsverordening stelt ook regels met betrekking tot het vellen van houtopstanden, het melden van vellingen en het herbeplanten van de gronden. Om de administratieve lasten te beperken wordt voor een aantal activiteiten vrijstelling verleend van de meldplicht (art. 3.65) en herplantplicht (art. 3.66 t/m 3.68).

Artikel 3.65 Vrijstellingen meldingsplicht

Onder natuurmaatregelen wordt verstaan de werkzaamheden, zoals natuurherstel, waardoor een type vegetatie kan ontstaan dat voldoet aan de Natura 2000-doelstellingen ter plaatse en/of de natuurdoeltypen binnen het Natuurnetwerk Nederland. Er moet dus een redelijk en vastliggend doel zijn om tot het vellen van een houtopstand in het kader van natuurmaatregelen over te gaan.

Artikel 3.69 Vrijstelling Natura-2000-gebieden

In dit artikel wordt op grond van artikel 2.9, derde lid, Wnb een vrijstelling opgenomen van het verbod om zonder vergunning als bedoeld in artikel 2.7, tweede lid, Wnb, vee te weiden en meststoffen te gebruiken. De vrijstelling ziet op het weiden van alle soorten vee en het op of in de bodem brengen van organische en dierlijke meststoffen en kunstmest.

Voor dergelijke activiteiten schrijft artikel 6, tweede lid, van de Habitatrichtlijn uitsluitend de verplichting voor om passende maatregelen te treffen ten behoeve van het voorkomen van verslechtering van de kwaliteit van natuurlijke habitats (en van verstoring van soorten) in Natura 2000-gebieden. Dit is de basis voor de generieke vrijstellingsmogelijkheid die is opgenomen in artikel 2.9, derde lid, Wnb. Voor zover een dergelijke verslechtering aan de orde zou kunnen zijn, zijn er voldoende instrumenten naast de vergunningplicht om tijdig te kunnen ingrijpen.

Deze vrijstelling voor beweiden en bemesten kent de volgende achtergrond.

Op 4 februari 2015, zaaknummer 201305073, heeft de Afdeling bestuursrechtspraak van de Raad van State (hierna: de Afdeling) een uitspraak gedaan waaruit blijkt dat niet op voorhand kan worden uitgesloten dat het weiden van koeien en het uitrijden van mest nabij een Natura 2000-gebied vergunningplichtig is, omdat deze activiteiten kunnen leiden tot verslechtering van de kwaliteit van de habitats in het Natura 2000-gebied. Veelal is sprake van sinds jaar en dag bestaand gebruik van de betrokken percelen. Onduidelijk is echter welke onderbouwing noodzakelijk is om een beroep te kunnen doen op de vrijstelling van de vergunningplicht als bedoeld in artikel 2.9, tweede lid, Wnb. In de gebiedsanalyses van de Programmatische Aanpak Stikstof 2015-2021 is rekening gehouden met de stikstofdepositie als gevolg van bestaande beweiding en bemesting, en is vastgesteld dat deze depositie in het licht van de voorziene maatregelen in het programma niet leidt tot verslechtering van de kwaliteit van de stikstofgevoelige habitats in de Natura 2000-gebieden die in het programma zijn opgenomen. Ook op basis van het programma is echter nog discussie mogelijk over al dan niet gewijzigd gebruik en nieuw gebruik. Voorgaande betekent dat in veel gevallen een vergunningprocedure aangewezen kan zijn. Deze onzekerheid voor de agrarische sector en de lasten voor de sector en de bevoegde gezagen zijn voor de staatssecretaris van Economische Zaken aanleiding geweest om op grond van de Natuurbeschermingswet 1998 het weiden van vee en het gebruik van meststoffen vrij te stellen van de vergunningplicht in het Besluit van 9 februari 2016, houdende wijziging van het Besluit vergunningen Natuurbeschermingswet 1998 in verband met vrijstelling van de vergunningplicht voor weiden van vee en gebruiken van meststoffen. Dit besluit is echter met de inwerkingtreding van de Wnb op 1 januari 2017 ingetrokken. Voorliggende verordening voorziet in een continuering van de vrijstelling zoals deze was opgenomen in voornoemd besluit.

Artikel 4.1 Veiligheidsnorm regionale keringen

Op grond van artikel 2.4 van de Waterwet moeten bij provinciale verordening voor daarbij aan te wijzen andere dan primaire waterkeringen die in beheer zijn bij een andere beheerder dan het Rijk, veiligheidsnormen worden vastgesteld. In dit artikel wordt daarin voorzien.

Vastgelegd is wat het gewenste beschermingsniveau is van de waterkeringen die op grond van hun functie van regionale betekenis worden geacht. De betreffende regionale waterkeringen zijn aangegeven op de als bijlage II bij deze verordening behorende kaarten.

Door het stellen van normen geeft de provincie nader invulling aan de reglementair opgedragen taak van de waterschappen, te weten de waterstaatkundige verzorging van zijn gebied. Het waterschap is reglementair gehouden het watersysteem zo in te richten en te beheren dat het voldoet aan de in deze verordening nader gestelde eisen in de vorm van normen. In verband hiermee is ervan afgezien in deze titel een specifieke beheersopdracht op te nemen die inhoudt dat het waterschap er zorg voor draagt dat de regionale waterkeringen aan de gestelde veiligheidsnorm voldoen. Hetzelfde geldt voor de normen wateroverlast (zie artikel 4.2).

In het tweede lid is bepaald dat voor de regionale waterkeringen de gemiddelde overschrijdingskans per jaar de veiligheidsnorm is. Het wenselijke veiligheidsniveau is gerelateerd aan de economische schade die bij het falen van de waterkering kan optreden. Hiertoe zijn de waterkeringen die op de als bijlage II bij deze verordening behorende kaarten zijn opgenomen, naar gelang de mogelijk optredende schade in vijf klassen ingedeeld, oplopend van een overschrijdingskans van 1/10 per jaar (kadeklasse I) tot een overschrijdingskans van 1/1.000 per jaar (kadeklasse V). De uitgangspunten voor de berekening van de schade en de vertaling naar de schadeklassen zijn afgeleid van de IPO-Leidraad ter bepaling van normen voor boezemkaden. Voor elk van de regionale waterkeringen is de veiligheidsnorm ook op de kaart opgenomen. Om een bepaald veiligheidsniveau voor een gebied te verzekeren behoeven de rond dat gebied gelegen waterkeringen niet alle aan dezelfde veiligheidseisen te voldoen. De te stellen eisen kunnen afhankelijk gesteld worden van factoren als het watervolume dat door een waterkering wordt gekeerd, het landgebruik direct achter de waterkering en de aanwezigheid van polderkades in het gebied. Om die reden is ervoor gekozen niet een gebied te normeren, maar de waterkeringen rondom een gebied. Aldus kunnen gedifferentieerde eisen worden gesteld en kan in bepaalde situaties met kleinere kadeverbeteringen worden volstaan en kunnen de kosten van verbetering worden beperkt.

In het verleden is gebleken dat het moeilijk is om de kaarten actueel te houden. De leggers van de waterschappen geven een veel actueler en nauwkeuriger beeld van de exacte ligging van de waterkeringen. Daarom is in lid 2 voor de exacte ligging van de kering verwezen naar de door het waterschap vastgestelde legger.

De veiligheidsnorm dient voor de dagelijkse praktijk geoperationaliseerd te worden. Dit geschiedt enerzijds in de vorm van een voorschrift voor de toetsing en anderzijds in de vorm van een technische leidraad voor het ontwerp van een regionale waterkering.

Omdat het hierbij om een uitwerking van de veiligheidsnorm gaat, is de bevoegdheid tot vaststelling in handen van gedeputeerde staten gelegd. Om te bereiken dat de toetsing van de actuele veiligheidssituatie door de beheerders op uniforme wijze tot stand komt, hebben de daarvoor gestelde regels het karakter van een bindend voorschrift. Afwijking hiervan is niet mogelijk.

Wat betreft het ontwerp hebben de regels het karakter van een richtlijn. Dat betekent dat de beheerder een bepaalde ruimte wordt gelaten om in verband met specifieke plaatselijke omstandigheden af te wijken. Een afwijking kan bijvoorbeeld wenselijk zijn om voor de langere termijn een optimum te realiseren tussen aanleg- en onderhoudskosten.

Het vaststellen van het tijdstip waarop de verschillende regionale waterkeringen aan de gestelde veiligheidsnorm moeten voldoen is bepalend voor de zorgplicht van de beheerder en is derhalve een aangelegenheid van het provinciaal bestuur. Er is echter om de volgende reden niet voor gekozen dat tijdstip in deze verordening vast te leggen. De omvang van het door de beheerder uit te voeren maatregelenpakket wordt bepaald door de uitkomst van het toetsingsproces. De (financiële) inspanningen die de beheerder zal moeten leveren om de regionale waterkeringen te laten voldoen aan de vastgestelde veiligheidsnorm worden verder in hoge mate bepaald door het tijdsbestek waarbinnen de gevraagde inspanning geleverd moet worden.

Het bepalen van het tijdstip waarop de waterkeringen op orde moeten zijn, vereist een afweging tussen enerzijds wat wenselijk is wat betreft veiligheid en anderzijds wat aanvaardbaar is wat betreft lastenstijging.

Dat is maatwerk. Om die reden is die bevoegdheid in handen van gedeputeerde staten gelegd en is bepaald dat gedeputeerde staten overleg voeren met het dagelijks bestuur van de beheerder alvorens zij een dergelijk besluit nemen.

Het vastleggen van de veiligheidsnormering van regionale waterkeringen zal na inwerkingtreding van de Omgevingswet opgenomen als verplichte door de provincie vast te stellen omgevingswaarde (art 2.13 Omgevingswet) worden vormgegeven.

Een wijziging van de kaart of een veiligheidsnorm geschiedt in het geval een regionale waterkering in twee provincies is gelegen bij besluit van provinciale staten van beide provincies. Dit is een regel van interprovinciaal toezicht op grond van de Waterschapswet.

Artikel 4.2 Normen bergings- en afvoercapaciteit regionale wateren

Eerste lid

Op grond van artikel 2.8 van de Waterwet moeten bij provinciale verordening met het oog op de bergings- en afvoercapaciteit waarop de regionale wateren moeten zijn ingericht, normen worden gesteld met betrekking tot de gemiddelde overstromingskans per jaar. In dit artikel wordt daarin voorzien.

In deze verordening worden normen gegeven waarbij de kans op wateroverlast als gevolg van grote hoeveelheden neerslag is gerelateerd aan de economische waarde van landgebruik en de te verwachten schade bij wateroverlast. De normen drukken de gemiddeld toelaatbaar geachte kans op overstroming uit ofwel het wenselijk geachte beschermingsniveau. De normering bakent de zorgplicht af die de waterbeheerder heeft op het vlak van het voorkomen, dan wel beperken van ontoelaatbare wateroverlast door inundatie vanuit oppervlaktewater ten gevolge van neerslag en geeft daarmee helderheid voor de burgers en de bedrijven over het restrisico en hun eigen verantwoordelijkheid ten aanzien van roerende en onroerende zaken. De in deze verordening vastgelegde normen moeten worden gezien als een minimumnorm. Het staat het waterschap vrij ook een hogere norm te hanteren.

De normen in de verordening zijn voor het waterschap het vertrekpunt bij de voorbereiding van waterhuishoudkundige en ruimtelijke maatregelen gericht op het op orde brengen van de regionale watersystemen. De maatregelen die nodig zijn om de bergings- en afvoercapaciteit van de regionale wateren aan de in deze verordening vastgelegde norm te laten voldoen neemt de beheerder op in het beheerplan, bedoeld in artikel 4.6 van de Waterwet.

In het Nationaal Bestuursakkoord Water (NBW) van 2003 zijn werknormen opgenomen die voor de verschillende vormen van landgebruik de gemiddeld toelaatbaar geachte kans op overstroming ofwel het wenselijk geachte beschermingsniveau uitdrukken. De vormen van landgebruik die daarbij worden onderscheiden zijn grasland, akkerbouw, hoogwaardige land- en tuinbouw, glastuinbouw en bebouwd gebied. De afspraken die gemaakt zijn in het NBW van 2003 om de kans op wateroverlast vanuit het oppervlaktewatersysteem aan te pakken op basis van generieke normen voor verschillende vormen van landgebruik, bestaan uit een statistisch bepaalde kans dat wateroverlast vanuit het oppervlaktewatersysteem optreedt. De werknormen uit het NBW zijn in 2008 overgenomen in het toen geldende artikel van de verordening, bij het bepalen van het beschermingsniveau voor de verschillende vormen van landgebruik binnen het waterschapsgebied. In de praktijk blijkt dat inmiddels het overgrote deel van het grondgebied van onze provincie voldoet aan de normen. Om het laatste deel van het beheersgebied (enkele hectares) op orde te brengen, zijn vaak kostbare op zichzelf staande maatregelen nodig. Beter is die maatregelen als meekoppelkansen mee te nemen met andere maatregelen, waardoor de kosteneffectiviteit groter wordt. Om die reden zijn mogelijkheden gecreëerd om af te wijken van de normen.

Tweede lid

In het tweede en derde lid wordt onderscheid gemaakt in het gebied binnen en buiten de bebouwde kom. In het verleden was in sommige waterverordeningen opgenomen dat voor de bepaling van de bebouwde kom moest worden gekeken naar de grenzen die door de gemeenteraad in het kader van de Wegenverkeerswet 1994 worden vastgesteld. Hoewel die in de Omgevingsverordening niet meer is opgenomen ligt het nog steeds voor de hand om die werkwijze te hanteren.

Wat betreft het gebied binnen de bebouwde kom is in het tweede lid onderscheid gemaakt tussen:

a het gebied dat is bestemd voor bebouwing, hoofdinfrastructuur en spoorwegen: hiervoor geldt de norm van 1/100 per jaar;

b het overige gebied, zoals openbaar groen en sportvelden: hiervoor geldt een norm van 1/10 per jaar.

Aan de indeling in het tweede lid liggen de volgende overwegingen ten grondslag:

a Voor bebouwing in stedelijk gebied geldt vanwege de hoge economische waarde van het gebouwde overeenkomstig de normering uit het NBW de hoogste norm, de ‘bebouwingsnorm’, van 1/100 per jaar.

b Voor niet-bebouwd gebied in stedelijke kernen (parken, sportvelden etc.) is gekozen voor de ‘graslandnorm’ van 1/10 per jaar vanwege de relatief lage economische waarde van dat gebied en de kosten van de benodigde maatregelen die gemoeid zijn met het realiseren van een hogere norm.

Het moge duidelijk zijn dat de gestelde normen niet gelden voor gebieden die bewust onder water worden gezet, zoals waterpleinen. Ook wateroverlast die wordt veroorzaakt door rioleringsproblemen wordt niet meegenomen bij de beoordeling of aan de normen wordt voldaan, want de normen zijn watersysteembeheersnormen.

Derde lid

Buiten de bebouwde kom is de normering voor wateroverlast met name gerelateerd aan de economische waarde van het landgebruik. Geen normen zijn vastgelegd voor natuurgebieden.

Uit de toetsing van het watersysteem aan de NBW-werknormen is in eerste instantie gebleken dat het waterschap over het algemeen technisch en tegen redelijke kosten in staat is de normen, die horen bij de verschillende vormen van landgebruik, te realiseren. Om die reden is er in 2008 voor gekozen de NBW-werknormen te verheffen tot definitieve normen. Echter, voor grasland is het inzicht gewijzigd. Het treffen van maatregelen om te kunnen voldoen aan de graslandnorm buiten het groeiseizoen bleek niet doelmatig. Daarom geldt deze norm alleen gedurende het groeiseizoen.

Vierde lid

Het is ondoelmatig zijn om voor losstaande bebouwing de zware normen van bebouwing te hanteren. Daarom geldt voor bebouwing buiten de bebouwde kom de norm van het omliggende grondgebruik. Binnen het beheersgebied van het waterschap Amstel, Gooi en Vecht is er altijd voor gekozen om wel de norm voor bebouwing (als binnen de bebouwde kom) te hanteren. Dit situatie blijft vooralsnog hetzelfde.

Vijfde lid

Binnen het beheersgebied van het Hoogheemraadschap De Stichtse Rijnlanden hebben altijd andere normen gegolden. Die situatie wordt vooralsnog gecontinueerd.

Zesde lid

Om te kunnen bepalen welk landgebruik ter plaatse aanwezig is, is in het vierde lid bepaald dat het ruimtelijk plan bepalend is. Als dat onvoldoende duidelijkheid verschaft, dan kan het landgebruik worden bepaald met het Landelijk Grondgebruiksbestand Nederland van Wageningen Universiteit en Researchcentrum. Deze landgebruikskaart is op dit moment de beste en meeste actuele grondgebruikskaart die beschikbaar is. In tegenstelling tot eerdere waterverordeningen is er nu voor gekozen om niet de laatste versie op te nemen. Ten tijde van een toetsronde kan de meest actuele kaart wordt gebruikt, waarbij dan wordt vermeld welke versie dat is.

Zevende lid

Om mogelijk te maken dat de uitleg van tweede, derde en vijfde lid waar nodig nader wordt uitgewerkt, is aan gedeputeerde staten de bevoegdheid gegeven om nadere voorschriften te stellen.

Achtste lid

Er zijn situaties denkbaar dat aan het eind van een uitgebreide gebiedsstudie wordt geconcludeerd dat het niet doelmatig is om aanvullende maatregelen te nemen om overal aan de normen te voldoen. In het zevende lid wordt de mogelijkheid geschapen voor gedeputeerde staten om, als zich dat voordoet, afwijkingen van de norm toe te staan. Dat gebeurd op verzoek van het waterschap, waarbij op basis van de resultaten en bevindingen in het gebiedsproces wordt gemotiveerd welke afwijking gewenst en verantwoord is. Er is hier sprake van een door provinciale staten aan gedeputeerde staten gedelegeerde bevoegdheid.

Negende lid

In het negende lid is het maaiveldcriterium opgenomen. De wateroverlastnormen uit het NBW schrijven voor dat grasland met een kans van één op de tien jaar mag inunderen als gevolg van peilstijging in het oppervlaktewater. Van overschrijding van de norm is sprake als meer dan 5 % van het grasland onder water staat in maatgevende situaties. Vanwege de beperkte drooglegging is het waarschijnlijk dat meer dan 5% inundatie plaatsvindt in maatgevende situaties, bij peilstijgingen die in de berekening niet als ontoelaatbaar worden gezien. Geschat wordt dat in de praktijk tot maximaal 10% inundatie plaatsvindt. Maatregelen om dit tegen te gaan zijn meestal niet doelmatig: er is sprake van een scheve kosten-baten-verhouding.

In het achtste lid wordt aangegeven dat bij de beoordeling in maatgevende situaties inundatie van een deel van het gebied ook voor andere gebruiksvormen geaccepteerd wordt overeenkomstig de percentages genoemd in bijlage VI van deze verordening.

Tiende lid

In het laaggelegen gebied binnen het beheersgebied van Rijnland zijn in het verleden andere maaiveldcriteria vastgelegd. Deze bepaling en de bijbehorende kaart zijn onveranderd overgenomen.

Elfde en twaalfde lid

Het hanteren van een termijn waarop het watersysteem op orde moet zijn is onlosmakelijk verbonden aan het stellen van normen. Het oorspronkelijke doel van het NBW is dat de regionale watersystemen in 2015 op orde zijn. Er zijn echter uitzonderingssituaties benoemd waarin het watersysteem uiterlijk 2027 op orde mag zijn. Voor een aantal waterschappen zijn harde afspraken gemaakt over het feit dat zij hun beheersgebied in 2027 op orde hebben (elfde lid). Voor de waterschappen waarmee dergelijke afspraken nog niet zijn gemaakt is het twaalfde lid opgenomen.

Omgevingswet

Het vastleggen van de gemiddelde overstromingskans per jaar zal na inwerkingtreding van de Omgevingswet worden opgenomen als verplichte door de provincie vast te stellen omgevingswaarde (art 2.13).

Artikel 4.3 Vaarwegprofielen en toelaatbare afmetingen van schepen

Eerste lid

Op grond van dit artikel stellen gedeputeerde staten de minimale benodigde vaarwegafmetingen vast.

Deze afmetingen moeten altijd aanwezig zijn. Profielen worden zowel voor het vrije profiel (overig profiel niet zijnde bij een brug) als ter plaatse van bruggen vastgesteld. Over het algemeen zal een vaarwegbeheerder bij het baggeren een overdiepte willen realiseren, waardoor er gedurende een langere periode (10 – 30 jaar) niet gebaggerd hoeft te worden. Deze diepte wordt de onderhoudsdiepte genoemd, die de vaarwegbeheerder naar eigen inzicht kan invullen, zolang maar wordt voldaan aan de minimaal benodigde vaarwegafmetingen die op grond van deze verordening, door gedeputeerde staten, worden gesteld. Hierbij wordt rekening gehouden met de relevante Richtlijnen Vaarwegen van Rijkswaterstaat en de vigerende CEMT-klassen en de richtlijnen van het BRTN-convenant.

Bepaald is dat de vaarwegbeheerder moet worden geraadpleegd bij de voorbereiding van het besluit tot het vaststellen of wijzigen van de vaarwegprofielen, zodat rekening gehouden kan worden met zijn belangen (zie artikel 5.2, tweede lid).

In het algemeen stellen gedeputeerde staten profielen vast voor zover deze verband houden met het provinciaal belang. Daar waar een gemeente het vaarwegbeheer heeft