Verordening Brandweerrechten 2008

Artikel 1 Begripsomschrijvingen

Om duidelijkheid te scheppen over de inhoud van in de verordening voorkomende begrippen is daarvan een omschrijving opgenomen in artikel 1.

Ad b.

Artikel 231 lid 2 sub b van de Gemeentewet regelt dat de bevoegdheden en verplichtingen die op rijksniveau gelden voor de inspecteur overeenkomstig gelden voor de ambtenaar die belast is met de heffing van de gemeentelijke belastingen. Deze ambtenaar wordt op grond van artikel 232 lid 2 sub a van de Gemeentewet aangewezen door het college.

Artikel 2 Belastbaar feit

Eerste lid

In artikel 2 van de verordening zijn de belastbare feiten voor de brandweerrechten in algemene bewoordingen omschreven, waarbij aansluiting is gezocht bij de bewoordingen van artikel 229, eerste lid, onderdelen a en b, van de Gemeentewet (Stb. 1994, 762). In de tabel zijn de verschillende belastbare feiten nader geconcretiseerd.

Eerste lid, onderdeel a

De formulering van de belastbare feiten in de tarieventabel zou de indruk kunnen wekken dat

uitsluitend rechten worden geheven ter zake van door de gemeentelijke brandweer verleende

diensten. In nagenoeg alle gevallen is de aanhef immers 'Voor het in behandeling nemen van

een aanvraag ... '. Toch blijft het van belang om als algemene basis voor de heffing van

brandweerrechten aansluiting te zoeken bij zowel onderdeel a als onderdeel b van artikel

229, eerste lid, van de Gemeentewet. De algemene bepalingen staan niet in de weg aan de

specifieke situatie dat een gemeente uitsluitend een recht kan heffen ter zake van het gebruik

van bezittingen, werken of inrichtingen van de brandweer. Voorts zou kunnen worden

gezegd dat, ook al wordt het recht geheven ter zake van het in behandeling nemen van een

aanvraag, toch het gebruiken van bezittingen, werken of inrichtingen van de gemeentelijke

brandweer het resultaat is van het honoreren van de aanvraag. Het vormt daarmede een zo

wezenlijk element van de verleende dienst, dat het gewenst is voor die gevallen de heffing

mede te baseren op de bevoegdheid van artikel 229, eerste lid, aanhef en onderdeel a, van de

Gemeentewet. In geval een recht zou worden geheven ter zake van het gebruik van

bezittingen, werken of inrichtingen van de gemeentelijke brandweer zal niet zo snel een

geschil kunnen ontstaan over de vraag of al dan niet gebruik hiervan is gemaakt. Anders

wordt het wanneer het activiteiten van de gemeentelijke brandweer betreft en er in dat geval

sprake is van een dienst in de zin van de verordening dan wel van artikel 229 van de

Gemeentewet.

Eerste lid, onderdeel b

De vraag of er sprake is van een dienst is in een aantal procedures aan de orde geweest. Deze

procedures hebben er echter niet toe geleid dat voor alle mogelijke gevallen exact kan

worden gezegd of zij al dan niet een dienst zijn waarvoor heffing van rechten is toegelaten.

Wel werd in deze procedures een aantal criteria geformuleerd aan de hand waarvan kan

worden geconstateerd wanneer er in ieder geval geen sprake is van een dienst. Een bepaalde

handeling of activiteit van een gemeente is in ieder geval geen dienst indien de gemeente die

de handeling verricht een verplichting schept voor degene tot wie de handeling is gericht. Dit

kan worden afgeleid uit het arrest van de Hoge Raad van 9 december 1987, nr. 24 893, BNB

1988/117, Belastingblad 1988, blz. 65 ('s-Gravenhage). In deze procedure was in geschil de

vraag of de gemeente 's-Gravenhage leges kon heffen ter zake van een aanschrijving tot

woningverbetering. De Hoge Raad overwoog dat het Hof met juistheid had aangenomen dat

voor legesheffing, evenals voor de rechten van artikel 229, eerste lid, onderdeel b, van de

Gemeentewet, de voorwaarde moet worden gesteld dat sprake is van door of vanwege het

gemeentebestuur verleende diensten. Voorts concludeerde de Hoge Raad dat het Hof terecht

heeft geoordeeld dat bij een aanschrijving tot woningverbetering die nodig is om de

verplichting van degene tot wie zij is gericht te doen ontstaan, niet kan worden gesproken

van het verlenen van een dienst aan de betrokkene. De Hoge Raad baseert zijn oordeel

uitsluitend op het feit dat eerst de betreffende handeling de verplichting doet ontstaan bij

degene tot wie de aanschrijving is gericht. Het Hof noemde in zijn overwegingen duidelijk

twee argumenten. Naast de overweging dat de verplichting eerst ontstaat op het moment van

het ontvangen van de aanschrijving noemde het Hof nog dat het college van burgemeester en

wethouders handelde ingevolge een door de wet aan het college opgelegde verplichting. In

dat opzicht lijken de overwegingen van de Hoge Raad af te wijken van die van het Hof, nu

de Hoge Raad geen beroep doet op de overweging dat verzending van aanschrijvingen

geschiedt ter uitvoering van een wettelijk opgelegde verplichting. De Hoge Raad acht het feit

dat diensten worden verleend ter uitvoering van een wettelijke verplichting blijkbaar niet

mede bepalend. Het lijkt dat de Hoge Raad hiermee aansluit bij de conclusie van de

advocaat-generaal mr. Moltmaker. Ook bij het uitschakelen door de brandweer van het

alarmsignaal van een alarminstallatie oordeelde de belastingrechter dat er geen sprake was

van een dienst in de zin van artikel 229, eerste lid, onderdeel b, van de Gemeentewet (Hoge

Raad 15 juli 1986, nr. 23 910, BNB 1986/267, Belastingblad 1986, blz. 586). De Hoge Raad

overwoog dat van een dienst in de zin van de verordening brandweerrechten van de

gemeente Amsterdam in verbinding met artikel 229, eerste lid, onderdeel b, van de

Gemeentewet geen sprake is indien voor de gemeente kenbaar is dat de belanghebbende de

prestatie niet wenst. Voor het Hof was komen vast te staan dat belanghebbende adressen had

opgegeven bij de politie in de redelijke verwachting dat dit voor de gemeente kenbaar was.

Het hof overwoog dat uit de feiten is gebleken dat belanghebbende door het opgeven van

adressen in redelijke verwachting mocht aannemen dat in geval van alarm de opgegeven

adressen zouden worden gewaarschuwd. Daaruit volgt, aldus het Hof, dat belanghebbende

van de brandweer juist niet de dienst verlangde of verwachtte bestaande uit het uitschakelen

van de alarminstallatie. Toen dan ook ten gevolge van een inbraak de alarminstallatie in

werking trad en de brandweer deze installatie uitschakelde zonder de daarvoor opgegeven

adressen te waarschuwen kon ter zake van dat uitschakelen geen rechten aan belanghebbende

in rekening worden gebracht. In het geval van een aanschrijving die leidt tot een verplichting

bij de aangeschrevenen en bij het verlenen van ongevraagde diensten heeft de Hoge Raad

dus duidelijk aangegeven dat er geen sprake is van een dienst. Ter zake daarvan is heffing

van rechten dan ook uitgesloten. Voor de vraag wanneer er wel van een dienst in de zin van

artikel 229, eerste lid, onderdeel b, van de Gemeentewet kan worden gesproken, verwijst de

advocaat-generaal Moltmaker in zijn conclusie bij het arrest van de Hoge Raad van 9

december 1987 (leges 's-Gravenhage) naar het spraakgebruik. Men dient iemand als men

beoogt zijn individuele belang te bevorderen. Alle activiteiten van een gemeente waarbij

wordt beoogd het individuele belang van een van de burgers te bevorderen kunnen in

principe worden aangemerkt als diensten ter zake waarvan heffing van rechten mogelijk is.

Daarnaast wijst Moltmaker erop dat deze omschrijving ook weer niet te ruim mag worden

uitgelegd. Heffing van onroerende-zaakbelastingen en het opmaken van een proces-verbaal

ter zake van een verkeersovertreding hebben uiteindelijk tot doel ook dat belang van die

individuele burger te dienen. Naar zijn mening is echter heffing van rechten ter zake van die

activiteiten uitgesloten. Ook uit de jurisprudentie blijkt wanneer er sprake is van een dienst

ter zake waarvan een recht kan worden geheven. Zo overwoog het Hof in de hiervoor

besproken arrest inzake de brandweerrechten Amsterdam dat er eerst sprake kan zijn van

diensten waarvoor heffing mogelijk is, indien kan worden verondersteld dat wegens de

verlening en aanvaarding van de dienst tussen partijen wilsovereenstemming bestaat. Voor

dit laatste is een door de gebruiker van de dienst verleende opdracht daartoe of een

uitdrukkelijke bereidverklaring tot aanvaarding van de dienst niet nodig. Een dienst is ook

een feitelijk als zodanig aanvaarde dienst. Voorts betreft dat het arrest van de Hoge Raad van

30 januari 1974, nr. 1 7 233, BNB 1974/57 inzake keurloon. In deze procedure overwoog het

Hof dat indien de rijkswetgever aan de burger verplichtingen oplegt die moeten worden

nagekomen als gevolg van een door die burger vrijwillig in het leven geroepen situatie, en

vervolgens die rijkswetgever de gemeenten opdraagt of overlaat een apparaat in het leven te

roepen, dat het die burger mogelijk maakt bedoelde verplichtingen na te komen, de gemeente

door het doen functioneren van genoemd apparaat de burger diensten verleent.

Tweede lid

Artikel 2, tweede lid, van de verordening is opgenomen in overeenstemming met artikel 1,

vierde en zesde lid, van de Brandweerwet 1985. In het arrest van de Hoge Raad van 11

december 1992, Jurisprudentie Gemeenten, nr. 4/1993, Rechtspraak van de Week 1993, nr. 6

(Vlissingen-Rize) heeft de Hoge Raad duidelijk uitgesproken dat het de bedoeling van de

wetgever is geweest om de in de Brandweerwet 1985 vervatte taken van de gemeentelijke

brandweer kosteloos te doen verrichten. Een publiekrechtelijke heffing ter zake van die taken

is niet mogelijk. De Hoge Raad leidt de bedoelingen van de wetgever onder andere af uit de

wetsgeschiedenis en verwijst daarbij naar de circulaire van de staatssecretaris van

Binnenlandse Zaken van 19 augustus 1985, nr. FB85/U647. In deze circulaire is aangegeven

dat heffing van rechten voor taken die rechtstreeks verband houden met de hulpverlening

niet is toegelaten. Nu de Hoge Raad zich zo duidelijk uitspreekt over alle in de

Brandweerwet 1985 opgedragen taken is voor de gekozen formulering aansluiting gezocht

bij de redactie van artikel 1 van de Brandweerwet 1985. Zie hieromtrent eveneens het

algemene deel van deze toelichting. Van de in de tabel opgenomen belastbare feiten zullen er

zeer veel zijn die zich kunnen voordoen in omstandigheden als opgesomd in artikel 2,

tweede lid, van de verordening. Een ladderwagen kan worden ingezet bij brandbestrijding of

bij een ongeval waarbij mensenlevens in gevaar zijn. Het is echter ook heel goed denkbaar

dat de hulp van een ladderwagen wordt ingeroepen zonder dat er van dergelijke situaties

sprake is. Hoewel het gaat om het inzetten van dezelfde ladderwagen zal het duidelijk zijn

dat alleen in het laatste geval rechten ter zake kunnen worden geheven. Door het opnemen

van de brandweertaken, waarbij heffing van rechten is uitgesloten, zal in geval van verschil

van mening uiteindelijk de rechter in belastingzaken kunnen oordelen en beslissen. In een

civiele procedure bepaalde de kantonrechter dat de gemeente de kosten van de brandweer

mocht verhalen die verband hielden met het verwijderen van olie op het wegdek. De rechter

concludeerde dat het hier niet gaat om kosten die voortvloeien uit een wettelijke taak van de

brandweer inzake het opheffen van een acute gevaarssituatie, maar door de brandweer

geboden hulp in een minder gevaarvolle situatie (Kantongerecht Delft, 2 november 1995, nr.

95/869). Indien naast een algemeen belang ook een persoonlijk belang in de werkzaamheden

kan worden onderscheiden, kunnen brandweerrechten alleen worden geheven indien de

werkzaamheden niet alleen liggen buiten het gebied van brand- en rampenbestrijding

alsmede van beperking en bestrijding van gevaar voor mens en dier bij ongevallen, maar

bovendien rechtstreeks en in overheersende mate verband houden met dienstverlening ten

behoeve van een individualiseerbaar belang (Hoge Raad, 7 mei 1997, nr. 31 845, BNB

1997/208 (Amsterdam)).

Artikel 3 Belastingplicht

Ingevolge artikel 217 van de Gemeentewet dient in de belastingverordening te worden vermeld wie de belastingplichtige is. Vanwege het uiteenlopende karakter van de verschillende diensten is gekozen voor een ruime omschrijving van de belastingplicht om te voorkomen dat in bepaalde situaties geen belastingplichtige zou kunnen worden aangewezen. Het gebruik van de woorden 'dan wel' is bedoeld om te voorkomen dat ter zake

van dezelfde dienst van twee belastingplichtigen, te weten de aanvrager en degene te wiens

behoeve de dienst wordt verricht, brandweerrechten zullen worden geheven. Vanuit de

systematiek van de verordening ligt het voor de hand in eerste instantie de aanvrager van de

dienst in de heffing te betrekken. Indien het niet mogelijk is een aanvrager als

belastingplichtige aan te wijzen, bijvoorbeeld indien de aanvrager duidelijk niet de

belanghebbende is, kan degene ten behoeve van wie de dienst wordt verleend als

belastingplichtige worden aangemerkt. Dit laatste zal zich niet snel voordoen omdat, zoals

reeds eerder is geconstateerd, de aanvrager per definitie een belang heeft bij de

dienstverlening. Het stellen van beleidsregels voor het aanwijzen van een belastingplichtige

is dan ook niet nodig geacht, hoewel het in sommige gevallen niettemin wenselijk zijn

beleidsregels vast te stellen (vgl. Hof Amsterdam 11 december 1998, nr. P97/20678-M-4,

Belastingblad 1999, blz. 535).

Artikel 4 Maatstaf van heffing en tarief

Tariefstelling en kostendekkendheid

Op 1 januari 1990 is in werking getreden de Wet van 3 juli 1989 (Stb. 1989, 302), tot

wijziging van de gemeentewet op het stuk der belastingen (limitering

onroerendezaakbelastingen, leges en rechten). Deze wet heeft tot gevolg dat vanaf 1 januari

1990 een rechtenverordening niet wordt goedgekeurd indien de geraamde baten van de

rechten uitgaan boven de geraamde gemeentelijke lasten ter zake. Tot 1 januari 1994 gold

een overgangsregeling. Vanaf die datum mag de rechtenverordening maximaal

kostendekkend zijn. Dit is thans geregeld in artikel 229b van de Gemeentewet. Niet elke post

zal dus afzonderlijk op zijn kostendekkendheid worden beoordeeld. Dit laatste zou ook

moeilijk realiseerbaar zijn, gezien het feit dat de kosten voor de individuele diensten moeilijk

zijn te bepalen. Blijkens constante jurisprudentie staat de hoogte van de tarieven niet ter

beoordeling van de belastingrechter, tenzij de verordening zou leiden tot een willekeurige en

onredelijke belastingheffing, waarop de wetgever met het toekennen van de

heffingsbevoegdheid niet het oog kan hebben gehad. Zowel directe als indirecte kosten

kunnen worden doorberekend. Directe kosten zijn kosten die rechtstreeks samenhangen met

de door de gemeente verrichte dienstverlening. Daarbij valt te denken aan directe

loonkosten, directe kapitaallasten en directe materiële kosten. Indirecte kosten zijn kosten die

niet rechtstreeks met de door de gemeente verleende diensten samenhangen. Voor zover deze

in enig verband staan met de specifieke dienstverlening kunnen ook deze kosten worden

doorberekend. Het gaat hier om zogenaamde 'overheadkosten' zoals kosten van restauratieve

voorzieningen, reis- en verblijfkosten, telefoonkosten, portokosten, kosten van

abonnementen op vakbladen, kosten van schrijf- en bureaubehoeften, huisvestingskosten,

kosten van vorming en opleiding, reproduktiekosten, personele kosten etc. Ook als lasten

zijn aan te merken bijdragen aan bestemmingsreserves en voorzieningen voor noodzakelijke

vervanging van de betrokken activa (artikel 229b, tweede lid, van de Gemeentewet).

Eerste lid

Voor de maatstaf van heffing en de belastingtarieven is verwezen naar de tarieventabel. De

reden waarom voor een tarieventabel is gekozen, is gelegen in het feit dat door middel van

een tarieventabel het eenvoudiger is om de verordening aan te passen aan de plaatselijke

(gewijzigde) omstandigheden.

Tweede lid

De heffingsmaatstaven zijn veelal gekoppeld aan eenheden. Dit artikellid dient ertoe om

gedeelten van een eenheid voor de toepassing van de verordening aan te merken als een volle

eenheid.

Artikel 5 Belastingjaar

In dit artikel is het belastingjaar geregeld. Het belastingjaar is gelijk aan het kalenderjaar

voor zover het betreft de rechten die per jaar worden geheven. Zoals uit de tarieventabel

blijkt, zijn er veel rechten die niet per jaar worden geheven. Dit hangt samen met de aard van

de dienstverlening ter zake waarvan de rechten worden geheven. Er zijn diensten die

periodiek worden verleend en er zijn diensten die incidenteel worden verleend. Met

betrekking tot de periodiek te verlenen diensten kunnen de rechten per jaar worden geheven,

zoals in deze verordening is aangegeven. Ten behoeve hiervan is bepaald dat het

belastingjaar gelijk is aan het kalenderjaar.

Artikel 6 Ontstaan van de belastingschuld en heffing naar tijdsgelang

Eerste lid

Blijkens de redactie van het eerste lid wordt de belasting verschuldigd bij het begin van het

belastingjaar of bij het begin van de belastingplicht, zo dit later is. Hoewel in de verordening

is gekozen voor een tijdvakheffing en niet voor een tijdstipheffing, ontstaat de materiële

belastingschuld ingevolge dit artikellid niet pas aan het einde van het belastingjaar, doch

reeds bij het begin ervan. De belastingschuld kan derhalve in de loop van het belastingjaar

worden geformaliseerd. Aangezien de materiële belastingschuld in beginsel ontstaat bij het

begin van het belastingjaar, zijn tariefverhogingen in de loop van het belastingjaar niet

mogelijk. Hierbij wordt geattendeerd voor het opleggen van de aanslagen op het arrest van

de Hoge Raad van 2 november 1994, nr. 29 595, Belastingblad 1994, blz. 819, BNB 1995/12

(Amsterdam) inzake het opleggen van een aanslag precariorecht gedurende het lopende

tijdvak. Op grond van de verordening hief de gemeente Amsterdam precariorecht bij wege

van aanslag over het tijdvak gelijk aan het kalenderjaar. Aan een aannemer die gedurende

een periode van ongeveer anderhalve maand een stukje gemeentegrond had gebruikt voor de

opslag werd in juli van dat jaar een aanslag opgelegd. De Hoge Raad oordeelde dat

ingevolge het systeem van de artikelen 11 tot en met 15 van de Algemene wet inzake

rijksbelastingen pas na afloop van het tijdvak een definitieve aanslag kan worden opgelegd

indien de grootte van de belastingschuld pas na afloop van het tijdvak kan worden

vastgesteld. Nu de aanslag binnen het heffingstijdvak was opgelegd, was aldus de Hoge

Raad de aanslag terecht vernietigd.

Tweede en derde lid

In de leden twee en drie zijn regels gegeven die betrekking hebben op wijzigingen gedurende

het kalenderjaar in de belastingplicht. In de verordening is gekozen voor een tijdsevenredige

herleiding per maand, waarbij gedeelten van een maand niet worden meegerekend.

Vierde lid

In het vierde lid is een minimumbedrag met betrekking tot de heffing opgenomen. Indien het

belastingbedrag minder beloopt dan dit bedrag, dan wordt dit bedrag niet geheven. Hier is

sprake van een efficiency-bepaling.

Artikel 7 Wijze van heffing

Ingevolge artikel 233 van de Gemeentewet kunnen gemeentelijke belastingen worden

geheven bij wege van aanslag, bij wege van voldoening op aangifte of op andere wijze. In de

verordening is gekozen voor de heffing op andere wijze, omdat deze wijze van heffing wordt

gekenmerkt door een grote mate van vormvrijheid, hetgeen goed aansluit bij het karakter van

de heffing van brandweerrechten.

Artikel 8 Termijn van betaling

In dit artikel wordt een onderscheid gemaakt tussen uitreiking en toezending van de

kennisgeving. In geval van uitreiking van de kennisgeving moet het recht terstond worden

betaald. In geval van toezending van de kennisgeving moet worden betaald binnen het in de

verordening genoemde aantal dagen na dagtekening.

Artikel 9 Nadere regels door het college

Op grond van artikel 231 van de Gemeentewet zijn bij de heffing en de invordering van

gemeentelijke belastingen onder meer de Algemene wet inzake rijksbelastingen (AWR) en

de Invorderingswet 1990 van toepassing. De heffingsbevoegdheden komen toe aan de

daartoe aangewezen heffingsambtenaar en de invorderingsbevoegdheden aan de daartoe

aangewezen invorderingsambtenaar. De AWR en de Invorderingswet 1990 kennen ook

bepalingen op grond waarvan de minister van Financiën de bevoegdheid wordt toegekend

nadere regels te geven over bepaalde heffings- en invorderingsaangelegenheden. Voor de

gemeentelijke belastingen komt die bevoegdheid op grond van artikel 231 toe aan het

college. Verder is het college als bestuursverantwoordelijke voor de heffings- en

invorderingsambtenaar bevoegd om beleidsregels vast te stellen (artikel 4:81 Algemene wet

bestuursrecht, hierna Awb). Op grond van artikel 160, eerste lid, onderdeel b, van de

Gemeentewet is het college eveneens bevoegd beslissingen van de raad (lees:

belastingverordeningen) uit te voeren. Met het oog hierop kan het college over

uitvoeringsaangelegenheden regels stellen. Te denken valt hierbij aan het vaststellen van de

modellen voor het formulier van de onderscheiden aangiftebiljetten.

Met de inwerkingtreding van de derde tranche Awb op 1 januari 1998 is een aantal

bevoegdheden van de raad op belastinggebied overgegaan op het college. In verband

hiermee is in elke belastingverordening een bepaling opgenomen dat het college nadere

regels kan geven met betrekking tot de heffing en invordering van de betreffende belasting.

Op deze wijze is het voor de belastingplichtigen duidelijk dat er nog nadere regels kunnen

gelden. In de (uitvoerings)regeling gemeentelijke belastingen is een en ander uitgewerkt.

Artikel 10 Kwijtschelding

In de verordening is gekozen voor een bepaling in de verordening die regelt dat in het geheel

geen kwijtschelding van brandweerrechten wordt verleend. Reden hiervan is dat het heffen

van brandweerrechten als een betaling voor een bepaalde prestatie van de gemeente is aan te

merken.

Artikel 12 Inwerkingtreding, overgangsbepaling en citeertitel

In het eerste lid wordt de oude verordening ingetrokken, in het tweede lid wordt de

inwerkingtreding geregeld, in het derde lid de datum van ingang van de heffing en in het

vierde lid de citeertitel.

Het eerste lid regelt dat de oude verordening wordt ingetrokken met ingang van de datum

van ingang van de heffing. De oude verordening blijft van toepassing op de belastbare feiten

die zich voor die datum hebben voorgedaan. Voor die belastbare feiten blijft heffing dus

mogelijk op basis van de oude verordening, ook al is die verordening ingetrokken.

Ingevolge artikel 139 van de Gemeentewet moeten gemeenten de besluiten tot het

vaststellen, wijzigen of intrekken van belastingverordeningen bekend maken. Het niet

voldoen aan de bekendmakingplicht kan leiden tot onverbindendheid van de

belastingverordening (HR 31 maart 1993, nr. 28.034, BNB 1993/182, Belastingblad 1993,

blz. 274; Hoge Raad 10 augustus 1998, nr. 33.632). Deze verordening is bekend gemaakt in

de Zandvoorter.

Het feit dat de belastingverordening pas in werking treedt na bekendmaking, houdt slechts in

dat de gemeente voor dat tijdstip geen belastingaanslagen kan opleggen. De aanslagen

kunnen echter wel betrekking hebben op de periode vanaf de datum van ingang van de

heffing. Als voorbeeld:

Op 1 november 1999 stelt de gemeenteraad de verordening vast met als datum van

inwerkingtreding de achtste dag na de bekendmaking en als tijdstip van ingang van de

heffing 1 januari 2000.

De verordening wordt door de gemeente bekendgemaakt op 16 februari 2000. De

verordening treedt in werking op 24 februari 2000 (achtste dag na de dag van

bekendmaking). Vanaf dat moment kan de gemeente aanslagen opleggen. Deze aanslagen

kunnen echter betrekking hebben op de periode vanaf het tijdstip van ingang van de heffing

(in dit geval 1 januari 2000). In het derde lid is de datum van ingang van de heffing

opgenomen.

In het vierde lid is in de citeertitel een jaartal opgenomen. Dit jaartal wordt opgenomen,

omdat de gemeente ieder jaar een nieuwe verordening vaststelt. Door het jaartal op te nemen

is duidelijk voor welk jaar de verordening bedoeld is.

Ondertekening

Alle stukken die van de raad uitgaan moeten sinds 19 februari 2003 c.q. 7 maart 2003

worden ondertekend door de burgemeester (artikel 75, eerste lid, Gemeentewet) en griffier

(artikel 107c Gemeentewet).