Verordening nadeelcompensatie waterberging Waterschap De Dommel

Artikel 2 Toepassingsbereik

Dit artikel vormt de algemene basis voor het recht op de vergoeding van geleden schade als gevolg van:

• a.

  besluitvorming omtrent de vaststelling of wijziging van waterbergingsgebieden in de legger;

• b.

  ongestuurde waterberging;

• c.

  besluitvorming omtrent het optimaliseren van de waterberging

• d.

  gestuurde waterberging

Het tweede en derde lid omvatten cumulatieve opsommingen met betrekking tot toekenning van een schadevergoeding.

Lid 1

Door het vaststellen van een legger kan de registratie van het waterbergingsgebied worden vastgesteld of gewijzigd. Het is de bedoeling om de reeds bestaande waterberging middels een besluit te begrenzen en dat gebied vervolgens in de legger op te nemen. Voor nieuwe waterberging geldt het volgende. Indien een waterbergingsgebied in de legger wordt gewijzigd zal voorafgaand aan die registratie een besluit tot aanleg of wijziging van de waterbeheersing (onder de nieuwe waterwet projectbesluit genoemd) moeten worden genomen. Schadeaspecten kunnen worden voorgelegd op grond van deze verordening.

In lid 1 wordt onderscheid gemaakt tussen gestuurde en ongestuurde waterberging omdat dit onderscheid van belang is bij de vaststelling van het vraagstuk of er sprake is van onevenredige schade en waar die dan uit bestaat.

Lid 2

Dit artikellid geeft aan wanneer onevenredige schade voor vergoeding in aanmerking komt. Alleen die schade wordt vergoed die redelijkerwijs niet of niet geheel ten laste van de benadeelde behoort te blijven. Factoren die bij het invullen van het redelijkheidscriterium een rol spelen zijn:

• •

  risicoaanvaarding: bij risicoaanvaarding vervalt de mogelijkheid van een aanspraak op schadevergoeding; risicoaanvaarding dient gerelateerd te worden aan de kenbaarheid van de situatie die tot schade zou kunnen leiden;

• •

  de vraag in hoeverre de ontstane schade mede is te wijten aan omstandigheden die aan de belanghebbende kunnen worden toegerekend, dan wel omstandigheden die tot zijn risicosfeer behoren, de zogenaamde eigen schuld;

• •

  bagatelschade komt niet voor vergoeding in aanmerking; indien de schade qua aard en omvang gering is wordt die geacht te behoren tot het normale maatschappelijke risico of bedrijfsrisico dat voor rekening van de benadeelde komt;

• •

  indien een zelfde gebeurtenis voor de belanghebbende tevens voordeel oplevert, wordt dit voordeel voor zover redelijk bij de vaststelling van de schade verrekend.

Bij de zinsnede “niet of niet voldoende anderszins is gewaarborgd” moet gedacht worden aan verordeningen van hogere wetgevers die in de plaats komen van deze verordening. Een voorbeeld hiervan is de verordening op grond van de Wet tegemoetkoming schade bij rampen en zware ongevallen, de Reconstructiewet concentratiegebieden en artikel 49 van de Wet op de Ruimtelijke Ordening.

Lid 3

De beleidsregels schadevergoeding waterberging geven het beleid aan m.b.t. het nemen van besluiten inzake vergoeding van schade als gevolg van waterberging. Het beleid betreft zowel het nemen van besluiten op verzoeken tot schadevergoeding waterberging die op basis van deze verordening worden ingediend als het op vrijwillige basis sluiten van overeenkomsten tot vergoeding van schade a.g.v. waterberging. Het beleid komt er samengevat op neer dat schade als gevolge van bestaande en nieuwe waterberging bij toepassing van de nadeelcompensatieverordening enkel de onevenredige schade wordt vergoed. Het waterschap is bereid om bij projecten tot aanleg of verbetering van waterberging (en niet dus bij bestaande waterberging) met de grondgebruiker op vrijwillige basis een overeenkomst te sluiten ten behoeve van efficiënte afwikkeling van inundatieschade.

Schematisch: Zie bijlage

Artikel 3 Informatieplicht

De jurisprudentie heeft diverse eisen ontwikkeld waaraan een zorgvuldige voorbereiding van een besluit moet voldoen. Een deel van deze eisen is al opgenomen in de Algemene wet bestuursrecht. Deze bepaling vormt een neerslag van een van deze eisen. Indien het bestuur voorziet dat als gevolg van het nemen van een besluit schade zal ontstaan, wijst het bestuur de betrokkene voorafgaande aan of bij het nemen van het besluit op hetgeen is bepaald in deze verordening.

Artikel 4 Abnormale last

Wil er gesproken kunnen worden van onevenredige schade, dan moet deze schade abnormaal zijn, dat wil zeggen (ten minste) buiten het (normale) maatschappelijke risico vallen. Het rechtmatig toebrengen van nadelen die daarbinnen vallen, levert in beginsel geen schending van het égalitebeginsel op, zodat deze nadelen ten laste van de benadeelde dienen te blijven. Bij het normaal maatschappelijk risico gaat het om algemene maatschappelijke ontwikkelingen en nadelen waarmee men rekening kan houden, ook al bestaat geen uitzicht op de vorm en omvang waarin, de plaats waar en het moment waarop deze ontwikkeling zich zal concretiseren en de aard en de omvang van de nadelen die daaruit eventueel zullen voortvloeien.

Bij risicoaanvaarding gaat het veeleer om de mogelijkheid om op het investeringsmoment rekening te houden met bepaalde schadeveroorzakende overheidsmaatregelen en de daaruit voortvloeiende nadelen, ook al kunnen deze niet zonder meer als een uitvloeisel van een autonome maatschappelijke ontwikkeling worden beschouwd. Wil er sprake zijn van risicoaanvaarding dan is vereist dat deze maatregel, althans de mogelijkheid dat deze maatregel genomen zou worden, voor de benadeelde in voldoende mate kenbaar was om hiermee bij de beslissing tot het investeren rekening te (kunnen) houden. Het begrip normaal maatschappelijk risico wordt in de praktijk zowel gekoppeld aan de aard van de schadeveroorzakende gebeurtenis, als aan de ernst en de omvang van het nadeel, en soms ook aan het getroffen belang.

Aard van de schadeveroorzakende gebeurtenis.

Het eerste gezichtspunt betrekt het normaal maatschappelijk risico op de schadeveroorzakende gebeurtenis. Uitgangspunt daarbij is dat het leven in een samenleving als de onze meebrengt dat men er rekening mee moet houden dat de overheid ter uitvoering van de op haar rustende taak, welhaast bij voortduring, een groot aantal verschillende maatregelen neemt, die zij in het algemeen belang acht, maar die een krenking kunnen inhouden van het eigen, persoonlijk belang van één of meer bepaalde individuele rechtssubjecten, zonder dat daar compensatie in geld of anderszins tegenover staat. Een ieder die ‘een belang heeft’ meer in het bijzonder een ieder die investeringen doet in zaken, welke ten gevolge van overheidsmaatregelen benadeeld, minder bruikbaar of zelfs onbruikbaar kunnen worden, loopt in de regel een voor zijn rekening komend risico op het intreden van schadelijke gevolgen.

Realiseert zich het risico in die zin dat normale maatschappelijke ontwikkelingen zich voordoen, dan dient deze schade redelijkerwijs ten laste van de gelaedeerde te blijven, tenzij er bijzondere redenen zijn om haar voor rekening van de overheid te brengen.

Er kunnen zich echter feiten en/of omstandigheden voordoen waardoor een individueel belang ten gevolge van een dergelijke maatregel zodanig zwaar wordt getroffen dat het uit die maatregel voortvloeiend nadeel redelijkerwijs niet ten laste van betrokkenen dient te blijven (bijv. KB 20 november 1992, AB 1993, 202). Veel van de nadeelcompensatierechtspraak heeft betrekking op ingrepen van overheidswege in de infrastructuur (feitelijke maatregelen als aanleg-, onderhouds- of verbeteringswerkzaamheden of juridische maatregelen met betrekking tot landwegen, waterwegen, dijken etc). De daardoor veroorzaakte nadelen worden in beginsel ‘als een normale maatschappelijke ontwikkeling’ beschouwd, waarmee een ieder geconfronteerd kan worden.

Ernst en omvang van de schade

Het begrip normaal maatschappelijk risico kan zoals gezegd ook op het resultaat van de schadeveroorzakende maatregel zien. De nadelige gevolgen van maatregelen, die als een normale maatschappelijke ontwikkeling moeten worden beschouwd, behoren in beginsel voor rekening van betrokkene te blijven. Dat neemt niet weg, dat niet is uitgesloten dat een betrokkene, in een geval waarin zich ten aanzien van hem feiten en omstandigheden voordoen waardoor hij door de schadeveroorzakende maatregelen onevenredig zwaarder wordt getroffen dan anderen, in aanmerking kan komen voor vergoeding van het voor hem uit die maatregelen voortvloeiende nadeel omdat het buiten het normaal maatschappelijk risico valt.

Soms komt betekenis toe aan de ernst van het nadeel. De schade moet vanuit deze optiek bezien voldoende ernstig zijn wil deze buiten het normaal maatschappelijk risico vallen.

In absolute zin geringe schade

In andere rechtspraak wordt rekening gehouden met aard en omvang van het nadeel (AR 24 oktober 1983, BR 1984, p. 424). In absolute zin geringe schades komen naar veelal wordt aangenomen, niet voor vergoeding in aanmerking (ABRS 22 december 1995, AB 196, 250; AR 29 juni 1987, AB 1988, 262; AG 27 augustus 1990, BR 1991, p. 283). In relatieve zin geringe schade Ook in relatieve zin geringe schades kunnen tot het normale maatschappelijk risico gerekend worden. Wanneer de schade relatief gering is in verhouding tot de schade waarmee benadeelde redelijkerwijs rekening kon houden toen hij besloot om in het geschade belang te investeren, valt deze schade binnen het normaal maatschappelijk risico. Hetzelfde geldt indien de schade wordt bezien in verhouding tot de normale economische bedrijfsrisico’s waarmee een ondernemer rekening heeft te houden, of in verhouding tot normaliter als gevolg van een bepaald soort maatregelen te lijden schade (KB 11 mei 1989, AB 1990, 20). Onder omstandigheden kan ook betekenis worden toegekend aan de omvang van de omzetderving in verhouding tot de totale omzet (KB 28 juni 1985, BR 1986, p. 49; AR 9 juli 1990, BR 1991, p. 144; AR 10 januari 1985, AB 1985, 256).

Aard van het getroffen belang

Bij de beoordeling van de vraag of een nadeel al dan niet gerekend moet worden tot het ‘normale’, voor rekening van de benadeelde komende risico, wordt rekening gehouden met de aard van het belang waarin de benadeelde wordt getroffen. Daarbij wordt met name een onderscheid gemaakt tussen ondernemersbelangen en particuliere belangen. In dat verband wordt doorgaans aangenomen dat een ondernemer ook normale bedrijfs- of ondernemersrisico’s heeft te dragen. Dit kan meebrengen dat slechts een beperkt deel van de totale omzetschade voor een beperkt tijdvak redelijkerwijs niet ten laste van die ondernemer behoort te blijven (AG 30 januari 1991, BR 1991, p. 920). Slechts indien geoordeeld zou moeten worden dat de geleden schade de normale bedrijfsrisico’s overstijgt, kan er aanleiding bestaan om schade te vergoeden (ABRS 30 maart 1995, AB 1995, 375). Daarnaast kan ook de abnormale gevoeligheid van het geschade belang, de gevaarzettende functie van dit belang en/of de beperkte maatschappelijke waardering van het geschade belang bijdragen aan het oordeel dat de belanghebbende een groter risico heeft te dragen. Voordelige positie waarin betrokkene als gevolg van overheidshandelen verkeert. Indien een belanghebbende als gevolg van de opstelling van de overheid in een voordelige positie verkeerde, bijvoorbeeld omdat hij geen vergoeding behoefde te betalen voor het gebruik van overheidsgronden, of omdat hij minder hoefde te betalen dan anderen, kan dat een factor zijn die mede bepalend is voor het aan de belanghebbende toerekenbare risico, in dier voege dat meer risico aan hem toerekenbaar is (AR 21 februari 1991, AB 1992, 263; ABRS 26 oktober 1995, JB 1996; ABRS 23 september 1996, AB 1996, 459).

Artikel 5 Actieve risicoaanvaarding

Bij de beantwoording van de vraag of een nadeel redelijkerwijs ten laste van benadeelde behoort te blijven, komt grote betekenis toe aan een (hypothetische) reconstructie van hetgeen waarmee belanghebbende voorafgaande aan de gebeurtenis waarop de (eventuele) aansprakelijkheid berust redelijkerwijs rekening kon en behoorde te houden. Met name is het van belang te reconstrueren met welke risico’s belanghebbende op het moment dat hij besliste omtrent al dan niet investeren in kort gezegd het (nadien) geschade belang, en vervolgens tot het moment waarop de schadeoorzaak zich voordeed, onder de toenmalige omstandigheden redelijkerwijs rekening kon houden.

De risico’s waarmee hij redelijkerwijs, bij het doen van deze investeringsbeslissing en daarna, rekening kon houden wordt hij in beginsel geacht te hebben aanvaard. Deze risico’s blijven dan ook voor zijn rekening (HR 24 november 1995, RvdW 1995, 251C). Of in een concreet geval risicoaanvaarding wordt aangenomen, hangt in sterke mate af van het handelen of nalaten van de belanghebbende zelf. De belanghebbende zal zelf moeten nagaan of het verantwoord is om op een bepaald moment bepaalde kosten te maken of investeringen te doen. Eveneens zal hij of zij zelf moeten nagaan of het verantwoord is om op een bepaald moment af te zien van het doen van investeringen, of het maken van kosten. Hij zal bij het nemen van een beslissing daaromtrent rekening hebben te houden met hetgeen op dat moment in de concrete omstandigheden van het geval, naar objectieve maatstaven en met inachtneming van de op het concrete geval toepasselijke ervaringsregels, voorzienbaar is. Indien belanghebbende daarnaast nog beschikt over extra informatie, dan moet hij daarmee uiteraard ook rekening houden bij het nemen van zijn beslissingen. Doet hij dat niet, of in onvoldoende mate, dan komen de gevolgen daarvan voor zijn rekening.

Daar staat tegenover dat indien belanghebbende, voorafgaand aan het investeringsmoment op adequate wijze informatie heeft ingewonnen bij de betrokken overheid omtrent de te verwachten maatregelen of ontwikkelingen en hij op grond van de verstrekte inlichtingen geen rekening behoefde te houden met de later genomen maatregelen, hij niet geacht kan worden deze maatregelen en de daaruit voortvloeiende schade te hebben aanvaard (VAR 16 februari 1984, AB 1984, 422). Bij dit alles wordt uitgegaan van hetgeen van een (geobjectiveerde) belanghebbende, die zich van de mogelijkheden en zijn belangen bewust is, had mogen worden verwacht onder de destijds geldende omstandigheden. Van risicoaanvaarding is sprake wanneer op het moment van de investeringsbeslissing de mogelijkheid van de schadeveroorzakende overheidsmaatregel in voldoende mate kenbaar was om hiermee bij de beslissing tot het investeren rekening te (kunnen) houden. Wanneer het gaat om schade aan investeringen die zijn gedaan ten behoeve van een reeds bestaand belang, bijvoorbeeld aanpassing of uitbreiding van een bestaand bedrijf, of in gevallen van bedrijfsopvolging, gaat deze regel niet zonder meer op. In gevallen waarin de betrokkene redelijkerwijs rekening kon houden met toekomstige aantastingen van zijn belang door overheidsingrepen, is bepalend of hij door desalniettemin kosten te maken, of investeringen te doen, al dan niet redelijk handelde.

Hierbij moet bijvoorbeeld in aanmerking worden genomen dat men van iemand die al jaren in een bepaalde woning woont, niet kan verwachten dat hij aanpassingen van zijn pand achterwege laat en zich elders vestigt, omdat hij kon weten dat de planologische situatie ter plaatse van zijn woning zou verslechteren (AG 10 oktober 1988, AB 1988, 233; BR 1989, 125). Ook kan men van een bedrijfsopvolger niet zonder meer verwachten, at hij reeds om die reden van bedrijfsopvolging afziet (AG 5 februari 1993, AB 1993, 523). Voorts dient in aanmerking te worden genomen dat sommige bedrijven bijvoorbeeld in verband met hun concurrentiepositie regelmatig zullen moeten investeren om de accommodatie aan de eisen van de tijd aan te passen (AG 24 oktober 1990, BR 1991, p. 49 en AG 3 februari 1993, BR 1993, p. 728).

Artikel 6 Voorwerp van voorzienbaarheid

Het artikel spreekt voor zich. De voorzienbaarheid kan betrekking hebben op verschillende aspecten:

• •

  de aard van de concrete maatregel die uiteindelijk genomen werd, en/of

• •

  het tijdstip waarop die maatregel genomen wordt;

• •

  de concrete plaats waar de maatregel genomen wordt;

• •

  de wijze van uitvoering daarvan;

• •

   de duur van de maatregel;

• •

  de aard en omvang van de daaruit voor hem voortvloeiende schade.

Artikel 7 Schadebeperking

Deze schadebeperkingsverplichting is geïnspireerd door artikel 6:101 BW, dat in adeelcompensatiekwesties van overeenkomstige toepassing kan worden geacht. De omvang van de schadebeperkingsplicht wordt beperkt door de redelijkheid. De redelijke kosten van de maatregelen komen voor rekening van de veroorzaker van de schade. Slechts die maatregelen komen voor vergoeding in aanmerking die nodig en passend zijn om de schade te voorkomen of te beperken. De maatregelen die niet nodig zijn, of niet geschikt zijn om het nadeel te beperken zoals bijvoorbeeld teeltwijziging vallen buiten de vergoedingssfeer. Uiteraard mogen de kosten van de beperkende maatregelen de omvang van de te beperken schade niet te boven gaan.

Artikel 8 Passieve risicoaanvaarding

Van passieve risicoaanvaarding is sprake wanneer de benadeelde ervan heeft afgezien passende (aanpassings)maatregelen te nemen vanaf het moment dat hij redelijkerwijs rekening moest, of althans in voldoende mate rekening kon houden met de mogelijkheid dat zaken waarbij hij een belang heeft, in de toekomst door bepaalde overheidsmaatregelen zouden kunnen worden aangetast. Hij wordt alsdan geacht de schade die hij vervolgens lijdt, en die hij had kunnen voorkomen door tijdig te handelen (passief) te hebben aanvaard. Hem wordt dan toegerekend dat hij geen pogingen heeft gedaan de schade te beperken of te voorkomen, door alsnog gebruik te maken van de mogelijkheden die door een voorzienbare overheidsmaatregel teloor dreigen te gaan (KB 29 december 1988, AB 1989, 90; AG 7 december 1993, BR 1994, p. 680; ABRS 25 juli 1994, BR 1995, p. 596; ABRS 22 augustus 1994, BR 1995, p. 515).

Artikel 9 Verrekening van voordeel

De omstandigheid dat de benadeelde anderszins gebaat is bij het schadeveroorzakende besluit kan tot mindering van de schadevergoeding leiden (KB 27 februari 1984, AB 1985, 443; CBB 14 juli 1993, AB 1994, 245). Veelvoorkomende posten die voor verrekening in aanmerking komen zijn ‘rente vrijkomend kapitaal’, voordelen wegens ‘vrijkomende arbeid’ en aftrek ‘nieuw voor oud’.

Artikel 10 Kosten van deskundigenbijstand

Kosten van rechtsbijstand en kosten van andere deskundigen gemaakt in de non contentieuze fase werden in de  nadeelcompensatiepraktijk, onder verwijzing naar vaste planschadejurisprudentie, gedurende lange tijd niet aangemerkt als te zijn veroorzaakt door rechtmatig overheidshandelen en kwamen dus niet voor vergoeding in aanmerking. Inmiddels is in de rechtspraak aanvaard dat deze kosten onder omstandigheden voor vergoeding in aanmerking kunnen komen (ABRS 23 september 1996, BR 1998, p. 303 en ABRS 1 augustus 1997, AB 1998, 37). Indien om vergoeding van deze kosten wordt verzocht, ligt de vraag voor, of het in het concrete geval redelijk was dat verzoeker deskundigenbijstand van de desbetreffende deskundige inriep, en of de omvang van de daarmee gepaard gaande kosten redelijk is te achten.

Bij deze beoordeling zal onder meer een rol kunnen spelen of en in hoeverre het inquisitoire karakter van het onderzoek door het bestuur, met behulp van een onafhankelijke deskundigencommissie, in het concrete geval al dan niet een actieve inbreng van degene die om vergoeding vraagt, vergt en of, en zo ja in hoeverre, de ingeroepen deskundigenbijstand heeft bijgedragen aan de vaststelling van een geobjectiveerde schadevergoeding.

Artikel 11 Vergoeding van wettelijke rente

Een vergoeding in de vorm van wettelijke rente voor schade veroorzaakt door te late uitbetaling van de schadevergoeding kan deel uitmaken van de toe te kennen schadevergoeding. Daarbij wordt aansluiting gezocht bij het burgerlijk recht, in dier voege dat het bepaalde in artikel 6:119 BW, wat de wijze van berekening van wettelijke rente betreft, van overeenkomstige toepassing wordt geacht. Het tijdstip waarop de rente ingaat wordt gesteld op de datum van ontvangst van het verzoek door het bestuur (ABRS 29 september 1994, BR 1995, p. 517; ABRS 6 februari 1995, BR 1995, p. 864) dan wel vanaf de dag dat de schade daadwerkelijk is veroorzaakt indien laatstbedoeld tijdstip later is dan de dag van ontvangst van het verzoek.

Artikel 12 Termijn voor indiening verzoek

Lid 1 en 2

De benadeelde moet een verzoek om schadevergoeding zo spoedig mogelijk indienen. Voor schade als gevolg van artikel 2, eerste lid, onderdeel a en c, geldt een termijn van 5 jaar nadat de betreffende besluiten onherroepelijk zijn geworden. De termijn van 5 jaar wordt gebaseerd op de verjaringstermijn uit artikel 49 Wet ruimtelijke ordening. Artikel 13 Het verzoek om schadevergoeding In dit artikel worden regels gegeven voor het indienen van een verzoek om schadevergoeding. De verordening sluit aan bij afdeling 4.1.1. van de Awb, handelend over de aanvraag tot het geven van een beschikking.

Lid 3

Voorzover de verzoeker niet of onvoldoende gegevens verstrekt, ook niet na hiertoe te zijn verzocht door het dagelijks bestuur, wordt het verzoek niet in behandeling genomen. Het bestuur maakt dit kenbaar door een besluit gericht aan de verzoeker. 

Artikel 14 Vereenvoudigde behandeling van het verzoek.

 Deze verordening gaat ervan uit dat het onnodig is om voor eenvoudige gevallen de zware procedure van behandeling van het verzoek om schadevergoeding door een adviescommissie te volgen. Hierbij zij opgemerkt dat geen commissie of deskundige hoeft te worden ingeschakeld indien met betrokken verzoeker een vaststellingsovereenkomst is afgesloten.

Lid 1

Artikel 14, eerste lid, bepaalt dat een verzoek buiten behandeling wordt gelaten wanneer de verzoeker nalatig blijft om de voor de beoordeling van het verzoek benodigde gegevens te verschaffen. Dit komt overeen met het bepaalde in artikel 4:5, eerste lid, van de  Algemene wet bestuursrecht.

Lid 2

Het tweede lid geeft, overeenkomstig artikel 4:5, vierde lid, van de Algemene wet bestuursrecht, aan het bestuur een termijn van vier weken nadat het verzoek ingevolge artikel 13, derde lid, alsnog is aangevuld, of nadat de daarvoor gestelde termijn ongebruikt is verstreken, om een besluit om het verzoek niet in behandeling te nemen aan de verzoeker bij aangetekende brief mede te delen.

Lid 3

Indien een verzoek naar het oordeel van het bestuur kennelijk ongegrond is, wordt het zonder behandeling door de adviescommissie, afgewezen. Daarvan is bijvoorbeeld sprake wanneer aanstonds, dat wil zeggen bij een summier onderzoek, duidelijk is dat het geleden nadeel niet door het bestuur veroorzaakt is. Ook in gevallen waarin verzoeker onvoldoende aannemelijk weet te maken dat zich mogelijk een situatie voordoet waarin het uit de door hem als schadeoorzaak aangeduide overheidsmaatregel voortvloeiende nadeel redelijkerwijs niet te zijnen laste behoort te blijven, kan er aanleiding bestaan het verzoek als kennelijk ongegrond af te wijzen.

Kennelijk ongegrond is voorts het verzoek betreffende een schade waarvan de vergoeding  anderszins is verzekerd.

Dit artikellid strekt er voorts toe duidelijk te maken dat een verzoek om schadevergoeding dat niet steunt op een rechtmatige overheidsdaad als kennelijk ongegrond kan worden afgewezen. Deze nadeelcompensatieverordening heeft immers uitsluitend betrekking op schade die het gevolg is van een rechtmatige schadeoorzaak. Deze verordening voorziet niet in vergoeding van schade waaraan een onrechtmatige daad of wanprestatie ten grondslag is gelegd.

Bijzondere aandacht verdient het geval waarin nog niet vaststaat dat de schadeoorzaak voor rechtmatig moet worden gehouden, omdat nog niet onherroepelijk is beslist op een aanhangig gemaakt beroep.

Ook dan wordt het verzoek om schadevergoeding wegens kennelijke ongegrondheid  afgewezen. Er is immers niet voldaan aan het vereiste van de rechtmatigheid van de schadeoorzaak. Overigens laat dit onverlet dat de verzoeker een herhaald verzoek kan indienen wanneer wel aan dit vereiste is voldaan. Hetzelfde geldt overigens zolang nog een bestuursrechtelijk middel kan worden aangewend tegen de schadeoorzaak. Ook wanneer toepassing wordt gegeven aan artikel 12 is sprake van een kennelijk ongegrond verzoek.

Lid 4 en 5

Het vierde lid geeft aan dat het bestuur binnen acht weken na de ontvangst van het verzoek zijn beslissing strekkende tot kennelijke ongegrondverklaring van het verzoek aan verzoeker bij aangetekende brief kenbaar moet maken. Deze bepaling geldt uitsluitend voor het geval dat beslist wordt zonder raadpleging van een adviescommissie. Dit is in overeenstemming met het bepaalde in afdeling 4.1.3 van de Algemene wet bestuursrecht. Artikel 4:13 van de Algemene wet bestuursrecht bepaalt de beslistermijn in algemene zin op acht weken na ontvangst van de aanvraag met dien verstande dat op grond van artikel 4:15 van de Algemene wet bestuursrecht de termijn wordt opgeschort gedurende de termijn die een verzoeker wordt gelaten voor het alsnog verschaffen van de benodigde gegevens, dan wel de binnen die termijn gelegen feitelijk gebruikte termijn om de ontbrekende gegevens aan te vullen. Artikel 4:14 van de Algemene wet bestuursrecht maakt het mogelijk de termijn met een redelijke termijn te verlengen indien een beschikking niet binnen acht weken wordt gegeven.

Artikel 15 Benoeming en samenstelling van de adviescommissie

Het bestuur roept een adviescommissie in het leven die het bestuur adviseert over het verzoek tot schadevergoeding. De adviescommissie bestaat uit drie onafhankelijke deskundigen. De deskundigheid van de leden strekt zich in elk geval uit tot bestuursrechtelijke schadevergoeding (nadeelcompensatie), waardebepaling van onroerende zaken, hydrologie en taxatie van schade met name binnen de agrarische sector. De adviescommissie wordt in haar werkzaamheden bijgestaan door een secretaris. Het bestuur regelt de bezoldiging van de leden van de adviescommissie.

Artikel 16 De taken en bevoegdheden van de adviescommissie

Lid1

De adviescommissie adviseert het bestuur over het verzoek om schadevergoeding en stelt daartoe een onderzoek in naar het causaal verband met de gecontroleerde inundatie, de omvang van de schade, de vraag of schadevergoeding anderszins voldoende is verzekerd en de hoogte van de schadevergoeding. Ook komt aan de orde de vraag of en in hoeverre deskundigenkosten moeten worden vergoed. Wanneer het causaal verband ontbreekt dan behoeft uiteraard niet te worden ingegaan op de andere vragen.

Lid 2

De mogelijkheid een voorschot te verkrijgen staat open voor de verzoeker die aannemelijk kan maken dat hij schade heeft geleden als direct gevolg van gecontroleerde inundatie en een spoedeisend belang heeft bij bevoorschotting daarvan.

Lid 3

Wanneer de situatie daartoe aanleiding geeft kan de adviescommissie maatregelen in natura voorstellen die geschikt zijn om het nadeel te beperken of ongedaan te maken.

Lid 4

De adviescommissie is bevoegd om deskundigen, zowel ambtenaren in dienst van het waterschap als externe adviseurs te betrekken bij haar werkzaamheden. Indien daarmee kosten gemoeid zijn, is instemming van het bestuur vereist. Ook kan zij zich ter plaatse van de situatie op de hoogte stellen.

Artikel 17 Procedurevoorschriften

In dit artikel wordt de procedure uiteengezet. Allereerst moet binnen zes weken na ontvangst van het verzoek een gelegenheid tot het geven van een mondelinge toelichting worden geboden. Alvorens de adviescommissie een definitief advies opstelt en zendt aan het bestuur, wordt een conceptadvies opgesteld dat ter beoordeling aan de verzoeker en het bestuur wordt gezonden.

Twaalf weken na het horen van de verzoeker moet het conceptadvies naar de verzoeker en het bestuur worden gezonden. Zes weken daarna moet, na de indiening van eventuele schriftelijke zienswijzen van de verzoeker en het bestuur het definitief advies worden afgegeven. Beide termijnen kunnen, na opgaaf van redenen, met respectievelijk zes, en vier weken worden verdaagd.

Artikel 18 Voorschotverlening

De mogelijkheid een voorschot te verkrijgen staat open voor de verzoeker die aannemelijk kan maken dat hij schade heeft geleden als direct gevolg van gecontroleerde inundatie en een spoedeisend belang heeft bij bevoorschotting daarvan. Van spoedeisendheid is bijvoorbeeld sprake wanneer de bedrijfscontinuïteit in gevaar komt ingeval volgens de in de verordening opgenomen termijnen wordt uitgekeerd op basis van het definitief besluit. Eventueel te veel betaalde bedragen kunnen, na vaststelling van het definitief besluit, worden teruggevorderd. Door bevoorschotting wordt geen recht op schadevergoeding erkend of verleend. De mogelijkheid tot bevoorschotting is ook van belang gezien de mogelijke behandelingsduur van verzoeken om vergoeding van schade.

Artikel 19 Beslistermijn

Het bestuur beslist zo spoedig mogelijk na ontvangst van het advies van de adviescommissie op het verzoek. De regels voor het motiveren en het bekendmaken zijn ontleend aan de Awb, (Onder meer artikel 3:41). Uiteraard staan tegen het besluit op het verzoek de gebruikelijke mogelijkheden van bezwaar en beroep krachtens de Algemene wet bestuursrecht open.

Artikel 21 Onverschuldige betaling

Dit artikel ziet op een beperkt aantal omstandigheden. Gedacht moet dan worden aan de situatie dat, ten tijde van het besluit tot toekenning van een schadevergoeding, niet alle feiten bekend waren, dat verzoeker onjuiste gegevens heeft verstrekt dan wel dat de hoogte van de schadevergoeding onjuist was en de verzoeker dit wist of dit behoorde te weten. Alleen in deze uitzonderlijke situaties wordt de termijn van vijf jaar gehanteerd waarbinnen de beslissing op het verzoek kan worden gewijzigd of worden ingetrokken

Artikel 22 Hardheidsclausule

Via de hardheidsclausule is de mogelijkheid opengelaten om in incidentele gevallen van het bepaalde in deze verordening af te wijken en een voor dat incidentele geval passende schadevergoeding te verlenen.