LANDSVERORDENING van de 28ste december 1995, houdende regels betreffende de overname van de tenuitvoerlegging van buitenlandse strafrechtelijke beslissingen en de overdracht van de tenuitvoerlegging van Nederlands-Antilliaanse strafrechtelijke beslissingen naar het buitenland

1. Een in een vreemde staat opgelegde sanctie kan in de Nederlandse Antillen slechts worden ten uitvoer gelegd, voor zover:

• a.

  de rechterlijke beslissing in die staat voor tenuitvoerlegging vatbaar is;

• b.

  de rechterlijke beslissing is gewezen ter zake van een feit dat naar Nederlands-Antilliaans recht eveneens strafbaar is;

• c.

  in geval van veroordeling, de dader naar Nederlands-Antilliaans recht eveneens strafbaar zou zijn geweest.

2. Voor de toepassing van het eerste lid is er tevens sprake van een feit dat naar Nederlands-Antilliaanse recht strafbaar is, indien krachtens de Nederlands-Antilliaanse wet eenzelfde inbreuk op de Nederlands-Antilliaanse rechtsorde, als blijkens de in de vreemde staat gewezen rechterlijke beslissing op de rechtsorde van die staat is gemaakt, strafbaar is.

1. Een in een vreemde staat opgelegde sanctie kan in de Nederlandse Antillen niet worden ten uitvoer gelegd, indien het recht tot uitvoering van de straf naar Nederlands-Antilliaans recht zou zijn verjaard.

2. Een in een vreemde staat opgelegde sanctie kan in de Nederlandse Antillen niet worden ten uitvoer gelegd, indien de veroordeelde ten tijde van het feit waarvoor de sanctie werd opgelegd, de leeftijd van twaalf jaren nog niet had bereikt.

1. Een in een vreemde staat opgelegde sanctie kan in de Nederlandse Antillen niet worden ten uitvoer gelegd, voor zover de veroordeelde ter zake van hetzelfde feit in de Nederlandse Antillen wordt vervolgd.

2. Een in een vreemde staat opgelegde sanctie kan in de Nederlandse Antillen evenmin worden ten uitvoer gelegd, voor zover een vervolging in de Nederlandse Antillen onverenigbaar zou zijn met het aan artikel 70 van het Wetboek van Strafrecht van de Nederlandse Antillen en artikel 123, eerste lid, van het Wetboek van Strafvordering van de Nederlandse Antillen ten grondslag liggende beginsel.

1. Tenzij de minister reeds aanstonds van oordeel is dat het verzoek om tenuitvoerlegging moet worden afgewezen, stelt hij het met de daarbij behorende stukken in handen van de procureur-generaal.

2. Indien de procureur-generaal van oordeel is dat het verzoek niet voor inwilliging vatbaar is, of dat aanleiding bestaat gebruik te maken van een der in het toepasselijke verdrag omschreven gronden tot weigering van de tenuitvoerlegging, brengt hij dit oordeel onverwijld vergezeld van zijn advies ter kennis van de minister, die daaromtrent beslist. De procureur-generaal deelt de veroordeelde die krachtens deze landsverordening zijn vrijheid is ontnomen, onverwijld mee op welke dag hij zijn advies aan de minister heeft uitgebracht.

1. De procureur-generaal vordert binnen twee weken na de dag waarop hij de in artikel 14 of 15 bedoelde stukken heeft ontvangen, schriftelijk, dat het Hof verlof verleent tot tenuitvoerlegging. Bij zijn vordering legt de procureur-generaal de stukken aan het Hof over. Een afschrift van de vordering wordt aan de veroordeelde betekend.

2. De in het eerste lid gestelde termijn wordt geschorst van het tijdstip waarop de procureur-generaal overeenkomstig artikel 14, tweede lid, adviseert aan de minister tot het tijdstip waarop de procureur-generaal van de minister bericht ontvangt dat de tenuitvoerlegging dient te worden gevorderd.

3. Indien de veroordeelde ingevolge deze landsverordening zijn vrijheid is ontnomen, eindigt de schorsing in ieder geval na veertien dagen.

4. De procureur-generaal kan, overeenkomstig artikel 26a van het Wetboek van Strafvordering van de Nederlandse Antillen, de medewerking inroepen van personen en lichamen, die op het gebied van de reclassering of de kinderbescherming of op dergelijk gebied werkzaam zijn, en aan deze, indien zij zich daartoe bereid hebben verklaard, de nodige opdrachten geven.

1. Zo spoedig mogelijk na ontvangst van de in artikel 16 bedoelde vordering bepaalt de president van het Hof het tijdstip waarop het Hof een aanvang zal maken met de behandeling van de vordering.

2. Tussen de dag waarop de mededeling om ter terechtzitting te verschijnen aan de veroordeelde is betekend en die van de terechtzitting moet een termijn van ten minste tien dagen verlopen. Met schriftelijke toestemming van de veroordeelde kan deze termijn worden verkort.

1. De procureur-generaal en de veroordeelde zijn bevoegd ten behoeve van het onderzoek dat het Hof ingevolge deze landsverordening heeft te verrichten en de beslissingen die het heeft te nemen, getuigen en deskundigen te doen dagvaarden.

2. De procureur-generaal kan bij met redenen omklede beslissing weigeren getuigen of deskundigen te dagvaarden, indien redelijkerwijs moet worden aangenomen dat deze door de veroordeelde zijn opgegeven ten einde ter terechtzitting verklaringen af te leggen ter betwisting van feiten, als bedoeld in artikel 21, derde lid. De beslissing wordt onverwijld schriftelijk ter kennis van de veroordeelde gebracht. Hij wordt daarbij opmerkzaam gemaakt op het bepaalde in artikel 21, zesde lid.

1. De behandeling van de vordering heeft plaats in tegenwoordigheid van de procureur-generaal. De veroordeelde wordt in de gelegenheid gesteld daarbij aanwezig te zijn en kan zich door zijn raadsman doen bijstaan.

2. De behandeling van de vordering geschiedt in het openbaar, tenzij het Hof op verzoek van de veroordeelde of om gewichtige, in het proces-verbaal van de zitting te vermelden, redenen sluiting van de deuren beveelt.

1. Het Hof onderzoekt de identiteit van de veroordeelde, de ontvankelijkheid van de procureur-generaal, alsmede de mogelijkheid van tenuitvoerlegging in de Nederlandse Antillen van de in het buitenland gewezen rechterlijke beslissing en de feiten en omstandigheden die voor zijn beslissing van belang zijn.

2. De procureur-generaal en de veroordeelde en diens raadsman worden in de gelegenheid gesteld ter terechtzitting van het Hof te worden gehoord.

3. Het Hof is gebonden aan de vaststelling van de feiten die de buitenlandse rechter kennelijk aan zijn beslissing ten grondslag heeft gelegd. Het treedt niet in een nieuw onderzoek naar deze feiten.

4. De artikelen 49bis, 93, 136bis tot en met 138, derde lid, 155, vierde lid, 159, 162 tot en met 164, eerste lid, 165, tweede lid, 167, 169 tot en met 173, 174a, 175, tweede tot en met vierde lid, 176, 179, 180, eerste lid, 180a, eerste lid, 180b, eerste lid, 181, 184 tot en met 186 van het Wetboek van Strafvordering van de Nederlandse Antillen, alsmede artikel 25a van de Verordening van den 21sten October 1921, tot regeling van het toezicht op krankzinnigen (P.B. 1922, no. 14), zijn van toepassing, respectievelijk van overeenkomstige toepassing.

5. Indien getuigen zijn gedagvaard ter verkrijging van inlichtingen omtrent de persoonlijkheid van de veroordeelde of indien het Hof het noodzakelijk acht feiten te onderzoeken ter beoordeling van het bestaan van gronden die naar Nederlands-Antilliaans recht, doch niet naar dat van de vreemde staat, de strafbaarheid van het feit of de dader uitsluiten, vinden voorts de artikelen 140, tweede lid, 141, eerste lid, 142, 146, eerste en vierde lid, 147 tot en met 149, 152, 152a, 154, 155, eerste tot en met derde lid, 156 tot en met 158, 160, 168, 175, vijfde lid en 263 van het Wetboek van Strafvordering van de Nederlandse Antillen toepassing, respectievelijk overeenkomstige toepassing.

6. Indien de procureur-generaal overeenkomstig artikel 19, tweede lid, heeft geweigerd een getuige te dagvaarden, kan de veroordeelde het Hof verzoeken alsnog de dagvaarding van de getuige te bevelen. Het Hof gaat hiertoe over, indien het van oordeel is dat de procureur-generaal in redelijkheid niet tot zijn beslissing heeft kunnen komen.

7. De procureur-generaal legt, na voorlezing, een conclusie aan het Hof over. Indien de conclusie strekt tot bewilliging in de tenuitvoerlegging, omschrijft zij de straf of maatregel die naar het oordeel van de procureur-generaal in plaats van de buitenlandse sanctie behoort te worden opgelegd. Tevens vermeldt de procureur-generaal in dat geval met welk strafbaar feit naar Nederlands-Antilliaans recht het feit op grond waarvan de veroordeelde aan een buitenlandse sanctie is onderworpen, overeenkomt.

1. Op vordering van de procureur-generaal kan het Hof ter zitting de gevangenneming van de veroordeelde bevelen op de grond genoemd in artikel 8.

2. Voordat het onderzoek ter zitting wordt gesloten, beslist het Hof ambtshalve over de gevangenhouding van de veroordeelde wie krachtens deze landsverordening zijn vrijheid is ontnomen.

3. Een krachtens het eerste of tweede lid bevolen vrijheidsontneming blijft van kracht totdat de uitspraak van het Hof voor tenuitvoerlegging vatbaar is.

4. Zij wordt, behoudens de mogelijkheid van verdere vrijheidsontneming uit anderen hoofde, beëindigd:

• a.

  zodra zulks door het Hof of door de procureur-generaal ambtshalve of op verzoek van de veroordeelde of diens raadsman wordt gelast;

• b.

  indien de duur van die vrijheidsontneming gelijk is geworden aan de duur van de door de Nederlands-Antilliaanse rechter opgelegde straf of maatregel.

1. Indien het Hof de tenuitvoerlegging toelaatbaar acht, verleent het verlof tot tenuitvoerlegging van de buitenlandse rechterlijke beslissing en legt, met inachtneming van het daaromtrent in het toepasselijke verdrag voorgeschrevene, de straf of maatregel op, die op het overeenkomstige feit naar Nederlands-Antilliaans recht is gesteld. De uitspraak van het Hof wordt met redenen omkleed. De uitspraak geeft voorts de bijzondere redenen op, die de straf hebben bepaald of tot de maatregel hebben geleid en voorts zoveel mogelijk de omstandigheden, waarop bij de vaststelling van de duur of de hoogte van de straf is gelet.

2. Bij het opleggen van tijdelijke gevangenisstraf of hechtenis beveelt het Hof, dat de tijd gedurende welke aan de veroordeelde in de vreemde staat ter uitvoering van de hem aldaar opgelegde sanctie, met het oog op zijn overbrenging naar de Nederlandse Antillen en uit hoofde van deze landsverordening zijn vrijheid ontnomen is geweest, bij de uitvoering van de straf geheel in mindering zal worden gebracht.

3. Het Hof zendt aan de minister onverwijld een gewaarmerkt afschrift van zijn uitspraak toe.

1. Voor zover een verdrag daarin uitdrukkelijk voorziet kan, op aanwijzing van de minister, de tenuitvoerlegging of verdere tenuitvoerlegging van een in een vreemde staat opgelegde tot vrijheidsontneming strekkende sanctie in de Nederlandse Antillen plaatsvinden buiten toepassing van § 3. van deze landsverordening.

2. De in het eerste lid bedoelde aanwijzing kan slechts worden gegeven, indien uit een door de veroordeelde ondertekende verklaring blijkt dat hij met zijn instemming naar de Nederlandse Antillen is overgebracht met het oog op de tenuitvoerlegging of verdere tenuitvoerlegging van de hem elders opgelegde sanctie.

3. De in het eerste lid bedoelde aanwijzing kan slechts worden gegeven, nadat advies is ingewonnen van het Hof.

4. Hangende de beslissing tot het geven van een aanwijzing, kan de veroordeelde met toepassing van de artikelen 8 tot en met 12 zijn vrijheid worden ontnomen.

5. Indien op advies van het Hof het geven van een aanwijzing achterwege blijft, nemen leden van het Hof die ter zake hebben geadviseerd, niet deel aan de behandeling van de door de procureur-generaal overeenkomstig artikel 16 ingediende vordering.

6. De tenuitvoerlegging van de in het eerste lid bedoelde sanctie geschiedt op last van de procureur-generaal.

1. Behoudens het bepaalde in het tweede lid, beslist de minister zo spoedig mogelijk na de ontvangst van een advies als bedoeld in artikel 27, omtrent het daaraan te geven gevolg. Daarbij neemt hij, indien het verzoek tot tenuitvoerlegging op een verdrag kan worden gegrond, de bepalingen van dat verdrag in acht.

2. Indien het advies van de procureur-generaal betrekking heeft op een veroordeelde die zich in de Nederlandse Antillen bevindt, aan wie een tot vrijheidsontneming strekkende sanctie is opgelegd en die niet heeft verklaard met de overdracht van de tenuitvoerlegging van die sanctie in te stemmen, dan laat de minister, zo hij voornemens is gevolg te geven aan dit advies, alvorens een beslissing te nemen, de veroordeelde schriftelijk van dit advies in kennis stellen. Daarbij wordt de veroordeelde medegedeeld, dat hij binnen veertien dagen na ontvangst van de kennisgeving tegen het voornemen van de minister een bezwaarschrift kan indienen bij het gerecht dat in hoogste feitelijke instantie de tot vrijheidsontneming strekkende sanctie heeft opgelegd.

3. Zo spoedig mogelijk na ontvangst van een tijdig ingediend bezwaarschrift onderzoekt het in het tweede lid bedoelde gerecht, of de minister bij afweging van de betrokken belangen in redelijkheid tot de voorgenomen beslissing kan komen. De veroordeelde wordt bij het onderzoek gehoord, althans daartoe opgeroepen. Indien niet blijkt dat de veroordeelde reeds een raadsman heeft, wordt hij opmerkzaam gemaakt op zijn bevoegdheid een of meer raadslieden te kiezen en op de mogelijkheid van kosteloze rechtskundige bijstand, bij on- of minvermogen, ingevolge het Landsbesluit Kosteloze rechtskundige bijstand (P.B. 1959, no. 198).

4. Van zijn beslissing stelt het gerecht de minister en de veroordeelde schriftelijk in kennis. Acht het gerecht het bezwaarschrift gegrond, dan geeft de minister aan het advies van de procureur-generaal tot overdracht van de tenuitvoerlegging geen gevolg.

1. De minister geeft de procureur-generaal schriftelijk kennis van de beslissing die hij op diens advies heeft genomen, alsmede van de door hem ontvangen mededelingen omtrent beslissingen van de autoriteiten van de vreemde staat naar aanleiding van het verzoek tot tenuitvoerlegging, dat op advies van de procureur-generaal is gedaan.

2. Een aan de autoriteiten van een vreemde staat gedaan verzoek tot tenuitvoerlegging kan uiterlijk tot de ontvangst van een kennisgeving omtrent de daarop in die staat genomen beslissing worden ingetrokken.

1. Zo spoedig mogelijk na de ontvangst van de in artikel 30 bedoelde adviezen beslist de minister op het in dat artikel bedoelde verzoek. Artikel 28 is van overeenkomstige toepassing.

2. Van zijn beslissing geeft de minister onverwijld kennis aan het in artikel 30 bedoelde gerecht en aan de procureur-generaal, die ter zake advies hebben uitgebracht.

1. Overdracht van de tenuitvoerlegging van rechterlijke beslissingen ingevolge dit Hoofdstuk geschiedt slechts onder het algemene beding dat de door de Nederlands-Antilliaanse rechter opgelegde straf of maatregel niet ten nadele van de veroordeelde wordt gewijzigd, en dat daarbij met het reeds hier te lande ten uitvoer gelegde gedeelte van die straf of maatregel rekening wordt gehouden.

2. Een veroordeelde die in de Nederlandse Antillen een tot vrijheidsontneming strekkende sanctie ondergaat of nog zal moeten ondergaan, wordt, nadat met een vreemde staat overeenstemming is bereikt omtrent de verdere tenuitvoerlegging van deze sanctie, zo spoedig mogelijk ter beschikking gesteld van de autoriteiten van die staat, zulks op een door of namens de minister, na overleg met die autoriteiten, te bepalen tijd en plaats.

3. De overbrenging van een veroordeelde die niet heeft verklaard met de overdracht van de tenuitvoerlegging in te stemmen, geschiedt niet dan onder het algemene beding dat hij alleen met uitdrukkelijke toestemming van de minister:

• a.

  zal worden vervolgd, gestraft of op enige wijze in zijn persoonlijke vrijheid beperkt ter zake van feiten die voor het tijdstip van zijn overbrenging zijn begaan, en ter zake waarvan de tenuitvoerlegging niet is overgedragen, en

• b.

  ter beschikking zal worden gesteld van de autoriteiten van een derde staat ter zake van feiten die voor het tijdstip van zijn overbrenging zijn begaan, tenzij de veroordeelde nadien de gelegenheid heeft gehad het grondgebied van de staat naar welke hij is overgebracht, te verlaten.

4. Op het moment dat een veroordeelde ter beschikking van de in het tweede lid bedoelde autoriteiten wordt gesteld, wordt de tenuitvoerlegging in de Nederlandse Antillen van de hem opgelegde sanctie van rechtswege geschorst.

5. In geval van hervatting van het recht tot tenuitvoerlegging van de sanctie wordt het in het buitenland reeds ten uitvoer gelegde gedeelte daarop in mindering gebracht.

1. Het Landsbesluit Kosteloze rechtskundige bijstand (P.B. 1959, no. 198) is mede van toepassing op de in Hoofdstuk III § 3 en Hoofdstuk IV § 1 en § 2 vermelde procedures.

2. Het in het Wetboek van Strafvordering van de Nederlandse Antillen bepaalde betreffende het optreden en de bevoegdheden van de raadsman en de kennisneming van processtukken is van overeenkomstige toepassing.

1. Deze landsverordening treedt in werking met ingang van 1 januari 1996 en vervalt met ingang van de dag waarop de door de regering op 17 maart 1988 aan de Staten aangeboden ontwerp-landsverordening, houdende vaststelling van een nieuw Wetboek van Strafvordering, tot landsverordening wordt verheven en in werking treedt.

2. Zij kan worden aangehaald als "Landsverordening overdracht tenuitvoerlegging strafvonnissen".